Aanstaande zaterdag 29 januari is de allerlaatste Tempel-reünie! Snif. De Tempel, de dansgelegenheid waar mijn discotheken-leven eigenlijk begon. Voor de mensen die de Tempel niet kennen: de Tempel is een begrip in Den Haag. Door allerlei oorzaken is de Tempel aan zijn laatste weken begonnen. De gemeente wil de zaak graag verhuizen naar Den Haag-Centrum en op dit moment worden daar gesprekken over gevoerd. Het is dus echt de laatste reünie die we in het pand kunnen organiseren en dat is niet alleen veel werk, het is ook best emotioneel. Ik zit net te bellen met mede-organisator Ricky Romijno en dan komen de verhalen, de namen, de herinneringen. En dan denk je toch terug aan die mooie begintijd….. (beeld wordt wazig, inzoomen op Peet, eventueel een klingelend muziekje eronder)

We schrijven 1992. Nadat mijn compagnon Rob en ik enkele succesvolle houseparties hadden georganiseerd onder de naam “Rave the City” dachten wij dat we de hele wereld aankonden. Volgens mij konden we dat toen ook trouwens. WIJ hadden de kennis, WIJ wisten hoe het moest, WIJ wilden een vaste discotheek zodat we élke week een soort Rave konden organiseren, maar dan in onze eigen club. WIJ waren GOED. Toen ons ter ore kwam dat dansgelegenheid “de Tempel” te koop stond waren we dan ook erg geïnteresseerd. Ze vroegen maar 1,6 miljoen gulden en wij hadden precies 0,0 gulden te besteden dus dat leek een koekie. Aanvankelijk verliep de bieding niet al te best. De toenmalige eigenaren van de Tempel behoorden tot een soort Bagwhan-achtige sekte. Dat betekende bijvoorbeeld dat al het personeel gratis in de Tempel werkte maar als vergoeding allemaal onderdak kregen in een groot huis in Den Haag. Dat betekende ook dat al het personeel tijdens openingsavonden midden op de avond ging dansen. Dat was normaal. Dan wachtte je maar even op een biertje. Maar goed, uiteindelijk betekende het voornamelijk dat die eigenaren weinig vertrouwen hadden in die opgeschoten “snelle” jongens van respectievelijk begin twintig/eind twintig. De keus viel dan ook in eerste instantie niet op ons. Vette pech voor ons. Onbegrijpelijk. Terwijl WIJ zo goed waren toen.

De aanvankelijke kandidaat kreeg onverwacht de financiering er niet doorheen, waardoor wij opeens weer in beeld kwamen. Eigenlijk hadden we het idee allang weer laten varen en waren druk bezig met de voorbereidingen van “Rave the City 3”, een feestje voor zo’n 10.000 man in de wijlen Houtrust Hallen in Den Haag. Om een lang verhaal kort te maken: het werd een nek-aan-nek race met een andere ondernemer over wie de financiering het eerst rond zou hebben. Wonder boven wonder waren wij dat. En zo hadden wij –groen als gras- opeens een discoth…ho….een “Dansgelegenheid” aan ons been. Je mocht nóóit “discotheek” zeggen van de vorige eigenaren!!! Nooit! Dat was “bah”! We werden wel keurig ingewerkt door de oude eigenaren en maakten kennis met het toen werkzame personeel. De één heette Ketán, de andere Solvé, de lekkerste heette Klaron… het bleken allemaal Bagwhanische namen. Even een andere wereld dan de Gizmo en Dark Raver-scene waar wij toen midden in zaten. Zo werd ons uitgelegd dat tijdens “hoge nood” van het personeel in de kelder altijd even gelegenheid was tot het bedrijven van de liefde. Er lag dan ook een matras in de kelder, zo te zien niet al te lang geleden gebruikt. Dat sprak ons dan wel weer aan. Al snel was al het oude personeel verdwenen want toen de eerste gokkasten het pand werden binnengedragen vloog men massaal tegen de muur. Verderf! Commercie! Bah! En inderdaad, commercie. Geld verdienen met die hut! Bagwhan verliet door de artiestenuitgang het pand. Na een half jaar verbouwden we de zaak compleet. Het eerste half jaar hadden we de Tempel nog wel enigszins gelaten voor wat het was, veel Melissa Etheridge en Prince-platen, omdat men dat nu eenmaal gewend was. Maar na dat halve jaar beukten concepten als “De Drankeffectenbeurs” en “Buzz Video Fun Pub” alle overgebleven aura’s en chakra’s het pand uit. De Tempel was hot.

Wát een jaren waren dat. De eerste vier jaar was het echt drie dagen per week helemaal vol. Vooral de buurtbewoners wisten niet wat ze zagen! Duizenden mensen op het Prins Hendrikplein. De Tempel ligt namelijk in een woonwijk en dat is –blijkt nu na 12,5 jaar- toch altijd vragen om ellende. Maar dankzij perfect management door bedrijfsleider Ewin Giel, die buurtoverleg-vergaderingen organiseerde en dergelijke buurtvriendelijke acties, ging het jarenlang goed. Er was zelfs bijna een goede band tussen buurt en Tempel. Maar ja, er kwam wel eens een ‘nieuw’ iemand wonen die dan weer even protesteerde, altijd tevergeefs. De Tempel is een instituut, dat krijg je niet zo maar weg.Het waren mooie jaren. Ik was nog jong (zucht) en het barpersoneel ook. Het (of is het ‘de’?) matras in de kelder was weliswaar verwijderd (de gaderobe zat voortaan op die plek) maar ach, er waren altijd wel andere gelegenheden te vinden. Je was jong, je wilde wat. En we hadden sowieso een leuk team. Een hecht team. Dennis Vischjager, Breje Erik, Manon, Manon (we hadden twee Manons), Manon (we hadden er later zelfs drie inderdaad), Sasha, Mark, Kevin, Dinand (die nu in één of ander bandje schijnt te spelen hoorde ik), Carlijn, het zusje van Manon 2 (die ik altijd heel erg leuk vond; nooit wat geworden. Ze is nu zwanger hoorde ik. Ze komt zaterdag niet naar de reünie omdat ze uitgerekend uitgerekend is op die dag!), Marlies, Edgar, Edwin…ach, jullie kennen ze allemaal wel. (?)

En natuurlijk de start van Mellow Moods, de dinsdagavonden die nu, 12 jaar later, nog steeds elke dinsdag plaatsvinden. Tegenwoordig in de Catacomben in Den Haag maar in de Tempel is het allemaal begonnen! Met alle grote deejays die er waren; Remy, Marcello, Dimitri, een piepjonge Isis, Jurgen, Rodger maar ook mensen als Derrick May, Carl Craig, Paul van Dyk, Sven van Hees…ach, het waren mooie tijden. Vooral naar de “grote” Mellow Moods feesten kwamen party-people uit heel Nederland om Remy en Paul van Dyk te zien voor het entreebedrag van…..Pierre?….. NUL gulden!!!! Kom daar nu nog maar eens om!De Tempel is voor iedereen uit de Haagse regio een instituut geworden. “Het uitgaan begint in de Tempel” was ooit een krantenkop en voor zovelen in Den Haag gaat dat op. De eerste tongzoen, het wachten op de ballads aan het eind van de avond (volgens dames die ik sprak het meest onschuldige hoogtepunt in die tijd), je eerste liefde. Elke week weer die spanning voordat het begon, de lange rij voor de deur, kwam je er wel in? Elke week je eigen vrienden om je heen.Geen week overslaan, wéér die goede plaat van de Bass Bumpers, kaartjes kopen van optredens van Marco Borsato (die een eerder optreden wegens ziekte had moeten afbellen en nu, toen hij dus wél kwam, voor een prikkie op het podium stond terwijl “Dromen zijn bedrog” op zijn top was), T-Spoon, Guus Meeuwis of André Hazes. Elke week weer gezellig. Elke week! Waar vind je dat nog?(uitzoomen op Peet, beeld weer normaal)

Aanstaande zaterdag proberen we nog één keer die sfeer van toen terug te halen. Hoe leuk het ook wordt, en daar ga ik van uit; het zal bij proberen blijven. De tijden zijn veranderd, we zijn allemaal ouder geworden en dat heerlijke onbezorgde gevoel is weg. De meesten van de ongeveer 200 oud-werknemers moeten waarschijnlijk oppas regelen om überhaupt te komen. Anderen zijn inmiddels zo vaak verhuisd dat we ze nooit meer kunnen vinden. Weer anderen willen helemaal niet meer aan die tijd terugdenken. Je hebt ze erbij! Maar bovenal gaat het erom dat aanstaande zaterdag het feest van herkenning wordt en dat we eigenlijk met zijn allen, ex-personeel en ex-bezoekers, een klein beetje afscheid nemen van onze jeugd. Een klein beetje afscheid dan.