Mijn vakantie naar het zonnige eiland Ibiza is een vrijwel jaarlijks terugkerend ritueel. Dit jaar kreeg ik een soort “extra bonus” omdat een vriend van mij ons (=Fred en ik) uitnodigde om een weekje in zijn ‘huisje’ te komen logeren. Nu was dat niet tegen dovemans-oren gezegd. Fred ging gelijk aan de slag met de benodigde vergunningen (Fred is getrouwd en zijn vrouw heeft nu eenmaal een veto-stem in gevallen als deze), ik ging alvast als een gek naar de sportschool en werken aan mijn koolhydraten-dieet (ik eet nu echt alleen nog maar koolhydraten maar ben nog geen kilo afgevallen!!), kortom: we hadden er zin in. Nu heb ik in de loop der jaren geleerd dat je niet met vrienden naar Ibiza moet gaan. Dat loopt vaak verkeerd af (zie columns over Ibiza 2000, 2001, 2002 en 2003, te lezen op www.petervanleeuwen.nl), maar in het geval van Fred durfde ik het wel aan. Niks te verliezen. En zo gebeurde het, lieve lezers en lezeressen, dat wij met goede moed vertrokken naar Ibiza.Vanaf moment één waren Fred en ik al in een opperbeste stemming, hetgeen erg vermoeiend was voor het personeel bij de “See-Buy-Fly”-afdeling van Schiphol. We vlogen namelijk al om half 7 ’s morgens en om half 5 is het personeel nog niet toe aan twee zogenaamd grappige jongens van middelbare leeftijd. (Fred: “Kun jij gelijk even kijken of de nieuwe Squeeze er al is? En is de nieuwe FistFuck al binnen?”, Fred heeft iets met sexuele grapjes, heel raar.) De vlucht zelf verliep voorspoedig, zelfs de stop-over op Mallorca verliep volgens schema en zo kwamen we dus keurig op tijd (om 11.20 uur) aan op het vliegveld van Eivissa (zoals de inboorlingen de naam Ibiza schrijven). Onze gastheer stond keurig te wachten en was, getuige de korte broek en de brede glimlach, al helemaal in de Ibiza-mood, terwijl hij toch pas één dag op het eiland was. Fred en ik hadden wel een autootje gehuurd want niks is erger dan afhankelijk zijn. Zéker op Ibiza waar we natuurlijk vrijwel elke avond zouden gaan stappen en dan is het prettig als je weg kunt als je weg wilt of kunt blijven als je niet weg wilt. Na een speurtocht naar het openen van de achterbak van een kleine vijf kwartier (zo voelde het althans in de brandende zon) gingen we op weg. De gastheer reed vooruit in een cabrio Peugeot uit het jaar nul. Op zo’n luxueus eiland is een cabrio tenminste nog íets dat met daklozen te maken heeft. We waren gewaarschuwd: de gastheer had ons al verteld dat “dit echt het fijnste huis was dat hij ooit had gehuurd” en dat wil wat zeggen. Hij had niks teveel gezegd: wat een –bijna landgoed-achtig- geweldig huis! Vijf slaapkamers, allen met een eigen badkamer, een douche, een bad en een apart toilet (een apart toilet is toch wel prettig, ook al lijkt een bad EN

een toilet wat dubbelop), een zwembad met water, veel groen (als in: planten) …kortom: geweldig. Eén en ander werd nog geweldiger toen er een huishoudster bleek rond te lopen die onmiddellijk ons aller attentie had. Ze stelde zich elke keer keurig voor: “Ola!”, zo vriendelijk. Ik elke keer terug antwoorden “Peter” maar helaas, meer dan oogcontact zat er niet in.De eerste middag verliep volledig volgens (het door mij van te voren bedachte) schema; eerst lekker lunchen in het midden van nergens, in een hip restaurantje waarbij de sfeer belangrijker was dan het voedsel-zelf en daarna als de sodemieter naar de Space, de plaats om te zijn op zondagmiddag. Het hoogtepunt van party-lievend Ibiza. De afgelopen twee jaren viel het enigszins tegen maar deze keer was de Space weer vanouds, mede dankzij de DJ die echt alles door elkaar draaide (New Order – Blue Monday, het origineel dus, werd er net zo makkelijk doorheen gegooid), het niet aanwezige dak ging er af. In de Space willen ze de toch enigszins ingeslagen recessie compenseren met een pittig drankprijsje: 10 Euro voor een mixje. Schrik ik al niet meer van. Minder leuk: ook 10 Euro voor een Aqua sin dgfev online casino gas (een water zonder benzine) en ook 10 Euro voor een waterig colaatje uit de postmix-tapzuil. Een glimlach of enige aandacht van het barpersoneel tijdens je bestelling is niet inbegrepen. Het zijn me een prijzen. En dan mochten wij nog niet eens klagen; we stonden op de Gastenlijst en dat scheelde 50 (!!!!) Euro pee pee. Is toch altijd prettig als je, uitgerekend als je wat te besteden hebt, ook nog gratis naar binnen mag. Wel legitimatie meenemen. Altijd handig. Eerst voor aan de deur qua legitimatie, later op de avond zodat je zelf nog even kunt checken wie je ook alweer was. Ondanks de enorme sfeer wilde ik toch even weten wat Griekenland had gedaan tegen Portugal. Ik hoopte op een stunt. Na vijftig keer “En?” vragen aan een collega van onze gastheer en vijftig keer “Nog steeds nul-nul” aanhoren kwam dan toch het smsje “1-0 Griekenland”. Ik was in rep en roer maar bleek werkelijk de enige. Ik heb het al eerder gezegd: house en voetbal lijken niet samen te gaan. Griekenland Europees Kampioen! Het is toch Zeussamme wat! Heel erg okidokos. We leven al in een wereld waarin de beste rapper blank is, de Koning van de Jungle, Tarzan, wit is en nu ook in een land waarin Griekenland Europees Kampioen kan worden! Waar gaat dat heen? Nou, wij gingen nergens heen. In de Space was Steve Lawler gaan draaien, althans: volgens de kenners. In tegenstelling tot de meeste DJs ken ik Lawler niet van gezicht en aangezien nergens op Ibiza die enorme ster DJs worden aangekondigd (altijd stom gevonden; het klootjesvolk weet dan toch niet of ze het onwijs goed behoren te vinden wat ze horen?) ga ik maar uit van de expertise van anderen. Om twaalf uur vond ik het mooi geweest maar de rest van de groep ging nog even naar de Pacha en was dus maandag volledig geslacht. Ik lag daarentegen heerlijk dobberend in het zwembad. Wat een leven.Het werd een heerlijk weekje. Door gebrek aan doorzettingsvermogen heeft de gastheer het uitgaan weliswaar tot deze ene keer beperkt, ook al was dat niet helemaal de bedoeling. Op donderdag zouden we naar Tiësto gaan in Amnesia maar ondanks zijn “Even snel douchen en dan gauw weg hoor, anders stort ik in”, hetgeen hoopvol klonk, was er na een uur nog niets vernomen van de gastheer in kwestie. Fred en ik stonden er op zijn Paasbest bij. Haartjes gekamt, tandjes gepoetst, leukste outfit óóit aan….we waren er klaar voor. Je gaat per slot van rekening niet naar zomaar iemand, je gaat naar de Nummer Eén van de wereld! Na iets meer dan een uur werden we onrustig. “Hij is op zeker in slaap gevallen!”, zei ik op een manier zoals wij dat in Den Haag plegen te doen. “Op zeker!” Dat leek Fred toch echt stug. “Hij zei nog dat we moesten opschieten!” zei Fred vol ongeloof in zijn stem. Toen na enige aarzeling we tóch naar boven liepen (we wilden niet pusherig overkomen natuurlijk) en echt knoerthard op de deur hadden gebonst en de naam van de gastheer riepen op een manier die de vogels allemaal deden doen wegfladderen, toen begon het te dagen: hij slaapt of doet alsof. Hij wordt niet eens wakker van ons gebonk of doet alsof. Terwijl hij toch had gezegd zin te hebben om mee te gaan! Of deed hij maar alsof? En wat betekende dat voor de uitspraak van vanmiddag? Dat we zulke toffe jongens waren en dat we dat wilden weten? Dat hij het zo gezellig vond dat we er waren? Ook allemaal alsof? Fred zijn wereld stortte daar –ter plekke- helemaal in. “Dan spijt het me heel erg,” loog hij, “maar dan denk ik dat ik ook niet ga. Helemaal geen zin meer!” Dat was even schrikken. Ik stond natuurlijk nog helemaal als een bokser voor een gevecht op mijn tenen te dansen, helemaal klaar voor het gevecht dat uitgaan heet. Maar niks hoor. Fred was vastberaden en ik ken hem nu zo’n kleine twintig jaar: daar is geen speld tussen te krijgen. Als Fred zich iets heeft voorgenomen kun je het shaken. Dat is vechten tegen natuurgeweld en dat win je nooit. Fred deed zijn slaapkamerdeur dicht en daar zat ik. Helemaal alleen. Geen filmpjes aanwezig, alleen maar Spaanse televisie op televisie (en dat op Ibiza! Spaans! Hoe verzinnen ze het!) en verder: stilte. Behalve de altijd aanwezige honden die in een soort canon door de vallei blaffen, altijd van links naar rechts om de één of andere rede, was het muisstil. In en om het huis. Ik besloot nog maar voor de vierde keer de Voetbal International te lezen. Die van verleden week, toen Nederland nog in het EK meedeed, hetgeen een lekker actueel beeld gaf van de huidige situatie.En zo bleef de teller qua uitgaan steken op twee. Weinig voor acht dagen Ibiza. Als je namelijk niet uitgaat op Ibiza kun je een stuk goedkoper naar de Canarische Eilanden of naar Griekenland. Maar goed, ik was al van plan in September nog een keer te gaan (de ‘eigenlijk’ geplande week Ibiza dus) en dan moet ik de schade maar inhalen misschien. Bij terugkomst was mijn huis keurig geverfd en min of meer verbouwd. Ik wist dat dus van te voren, voor alle duidelijkheid. Heel leuk! De avond van thuiskomst moest ik draaien in Cocoon met Paul T. en dat was gezellig. Op zondag draaien we alleen maar classics en dat blijft toch wel mijn muziek. Uit de tijd dat we nog veel uitgingen….. Maar goed. Paul had nog één Michael Jackson grapje dat ik nog niet kende en daar wil ik dit verslagje mee afsluiten: “Wat is het verschil tussen een plastic tas en Michael Jackson? De één is van plastic en gevaarlijk voor kinderen, de andere neem je mee als je boodschappen gaat doen.” Ik vond hem wel aardig. Tot de volgende keer maar weer.