Het begrip “Valentijnsdag” vind ik werkelijk getuigen van een stupiditeit die zijn weerga niet kent. Valentijnsdag is ontdekt in Amerika, het land van de zinloze feestdagen. Valentijnsdag is de dag waarop je je geliefde even “extra” laat weten dat je van hem of haar houdt. Je mag ook als stille aanbidder iets van je laten horen maar als je iets van je je laat horen ben je al geen stille aanbidder meer natuurlijk. Valentijnsdag is heel erg pijnlijk voor alleenstaanden en aangezien ik sinds mei van dit jaar ook in die categorie val is 14 februari dan ook niet meer mijn favoriete dag. Het scheelt wel een hoop ergernis. Elk jaar dacht ik op ‘de dag-zelf’ pas nét iets te laat aan een bos bloemen of een ander aardigheidje. Voor mijn toenmalige vriendin was Valentijn toch echt een soort Sito-toets. Op Valentijnsdag bleek of ik écht genoeg van haar hield. Alleen de eerste jaren was ik nog geslaagd, zo bleek later. Voor mij hoeft het allemaal niet zo. Valentijnsdag is toch meestal een dag voor verliefde muurbloempjes die hun liefde niet beantwoord zien. De laatste tijd zeggen mensen tegen mij, als ik weer diep teleurgesteld in de liefde tegen een muur sta geleund: “Ah joh, kop op Peet, je moet maar zo denken: op ieder potje past een dekseltje!” Ja, het zal best maar ik vrees dat ze geen dekseltjes in mijn maat hebben. En aan potjes heb je als man niet al te veel natuurlijk. Bovendien vind ik de uitspraak over dat potje en dat dekseltje meer iets voor de uitvaartbranche, niet voor de liefde.Ik heb het al vaker aangehaald maar ik ben geen ster in de liefde. Versieren lukt me gewoon niet. Bovendien heb je tegenwoordig een extra probleem: hoe weet je of het liefde op het eerste gezicht is? Dankzij al die plastische chirurgie weet je nooit of het echt haar EERSTE gezicht is. Daar komt nog eens bij dat ik op een leeftijd kom dat je toch in de categorie: “ziet er nog goed uit voor haar leeftijd” komt. Zoals Theo Maassen al zei: is toch een rare uitspraak, “ziet er nog goed uit voor haar leeftijd”, beetje hetzelfde als “je ruikt best lekker voor iemand die stinkt”. Maar goed. De leuke, lekkere meisjes zijn toch vaak te jong voor mij. Dat lijkt me ook het ergst van oud worden. Als je 70 bent vind je nog steeds die meisjes van 25 het leukst! Dan ben je opeens een oude snoeper, terwijl IK er niks aan kan doen dat ik ouder word! Hoezo zijn die meisjes te jong? Je leeftijd doet er toch niet toe? Age is nothing but a number? Leuk gevonden maar toch zijn dit uitspraken van oudere mannen, dat kan niet anders. De praktijk is dat de jongere meisjes toch over andere dingen praten dan wij, als oude knarren. Moet altijd een beetje denken aan een aflevering “Friends” waarin Ross in een waterballonnengevecht terecht komt van allerlei tieners, waaronder zijn nieuwe vriendin. Dat gevoel zeg maar. Nu gaat dit verhaal niet altijd op, er zijn ook leuke uitzonderingen gelukkig. Vanavond ga ik eten met een leuk meisje om toch dat Valentijns-gevoel een beetje te hebben. Dan voel ik me morgen namelijk echt weer zwaar slecht. Ik weet namelijk nu al dat dit etentje weer op een drie-zoenen-op-de-wang “was gezellig”-etentje gaat uitlopen. “Je bent echt een goede vriend voor me”, dat idee. Dat is een aardige manier van “maar meer ook zéker niet” zeggen. Maar dat maakt niet uit, als het gezelschap maar gezellig is. Boehoehoe.Jullie weten, of misschien weten jullie het niet, dat zo’n column altijd een beetje overtrokken is hè? Dat er niet weer van die troostende meisjes klaar staan want zo slecht gaat het heus allemaal niet. Ik wil geen valse hoop wekken. Het gaat best goed. Sterker nog: ik heb het drukker dan ooit. Ik heb namelijk voor mijn verjaardag een eigen website gekregen van een goede vriend. Voortaan kun je dus ook op www.petervanleeuwen.nl terecht. Daar vind je alle columns van de afgelopen vier jaar, maar ook mijn Biografie, foto’s en een link naar mijn gloednieuwe weblog. Webloggen: dat is me toch leuk. Elke dag even wat belevenissen opschrijven kost wel veel tijd maar is erg leuk om te doen! De “gewone” column moet je natuurlijk gewoon op deze site blijven bekijken! Uit het weblog van vandaag heb ik even een klein stukje gehaald want ondanks dat een bezoek aan het ziekenhuis niet leuk is vond ik dit toch wel komisch: Ik moest dus naar het ziekenhuis.”Wat is er dan Peet?”, hoor ik jullie denken, althans hoor ik gedeeltelijk. Vorige week, zomaar uit het niets, liep ik op straat en sloeg 1 oor gedeeltelijk dicht. Alsof je moet klaren maar dat ging niet. Een week later was het nog niet weg dus dan ben ik consequent: ik bel het ziekenhuis voor een check. Ik ben niet echt vaste klant bij het ziekenhuis, de laatste keer dat ik als patiënt aanwezig was moet rond mijn zesde geweest zijn voor mijn neus-amandelen. Ik moest me eerst even inschrijven bij de –het woord zegt het al- “Inschrijfbalie”. De gegevens waren verouderd. Ikzelf ook. Bij mijn adres stond nog mijn ouderlijk huis vermeld, waar ik toch al zo'n 11 jaar weg ben. Ook de oude dokters-gegevens stonden er nog (Dokter Slager was mijn dokter, klinkt niet hoopvol hé? Daarna werd het Dokter Beeftink, ook geen goede naam voor een hartchirurg. Dokter Slager… hoe verzin je het, en dan vroeger ook nog Slagerij De Bakker bij ons op de hoek…alsof ze het erom deden!), kortom: het inschrijven duurde even. Ik moest naar de eerste etage, de Keel-neus- en oorarts. De wachtkamer zat vol, de neuzen van sommige wachtenden ook en het grappigste onderdeel was wel het oproepen van de doven. “Mevrouw Benders?”, vroeg de assistent vier maal. “Ja, dat krijg je op deze afdeling” grapte ik maar niemand hoorde dat het grappig was.Echt hardop moest ik lachen toen ik bijna klaar was, zeven liter bloed kwijt was en een vervolgafspraak moest maken. Eén van de secretaressen zat te bellen met een Engelstalige man. “Hello…..are you still there?” – stilte- “Yes…….eh, hello?” -zucht- “Yes, but do you live on the Nieuwe Parklaan?”

-stilte, vloek- “Yes, hello?” -stilte- “Yes, sir…..hello, yes, I'm still here….yes…” -ik moest hard lachen, kon het niet helpen- “Is there anybody who can make this call for you?” Kortom: secretaresse zijn bij de Oor-afdeling vergt wat geduld.Dit was even zo een stukje uit mijn weblog, een soort dagboek op Internet. Ik had er in de vorige column al reclame voor willen maken maar om nou in een heftige column over het overlijden van Guusje Nederhorst te schrijven: “Maar goed, genoeg gelachen..ik heb ook een weblog” vond ik ongepast. Ik hoop dat jullie af en toe even kijken op de log en de site en eens een reaktie schrijven, dan heb ik niet het idee dat ik dit allemaal alleen voor mijn moeder doe. Tot volgende week! Happy Valentine!!!!