Dit weekend gebeurde er iets raars. Ik werd op zaterdagmorgen wakker (tot zover was er dus nog niets aan de hand), probeerde op te staan maar toen gebeurde het: er was iets raars. Zweten, trillen, bibberen, rillen…een raar soort hoofdpijn en een onaangename verrassing toen ik door mijn haar wreef: het deed pijn. Raar. Nadat ik deze sensatie had doorgesproken met een aantal mensen kwam men tot een éénsluidende conclusie: “je bent ziek!”. Ik zeg: “Jullie zijn gek, ik ben nooit ziek. Ik wil een second opinion!” Dus dan bel ik mijn moeder. “Ja jongen, het klinkt toch of je koorts hebt!” zei ze. Ik wilde er niet aan. Het was g.v.d. zaterdag! Op zaterdag ben ik gewoon per definitie NIET ziek! Al komt het nog zo goed uit.Ik had een vader die zelfs met de meest ongeneeslijke ziekten gewoon doorliep dus ik liet me niet uit het veld slaan door al die ziekte-aanpratende mensen. “Gewoon doorlopen, dan gaat het vanzelf over,” ik hoor het mijn vader nòg zeggen. Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdagmiddag sta ik altijd bij de plaatselijke platenwinkel het kaf van het koren te scheiden in de wereld die muziek heet en normaliter is dat een gezellige gebeurtenis. Ahh, Mark van Dale was er ook. Hij stond prominent in de winkel, achter de toonbank, een stapel platen door te luisteren waar je met recht “U” tegen zegt. “Dag jonguh,” probeerde Mark zo vriendelijk mogelijk. Hij zag gelijk dat er iets niet klopte. Normaal kom ik op zaterdag bij Rhythm binnenlopen op een manier die aan de “Biertjahh!”-reclame doet denken namelijk. Daar was nu geen sprake van. Ik stond werkelijk te trillen op mijn benen, het zweet gutste van mijn voorhoofd en dan heb ik nog niet eens gemeld dat ik onderweg al eens ongepland moest stoppen omdat mijn maag wat overtollige vulling kwijt moest. Langzaam drong het tot me door: ik was misschien écht ziek! Mark keek teleurgesteld: “Joh, ga gewoon naar de radio, gaat het vanzelf beter! Gooien we er een paar drankjes in, mot jij eens opletten!” Normaal ben ik voor dit soort teksten onmiddellijk te porren maar ditmaal was mijn lichaam sterker dan mijn geest; ik moest gewoon naar huis. Dat was niet zo eenvoudig als het klonk aangezien binnen een uur mijn radioprogramma “Flitsende 50” moest beginnen op Fresh FM. Ik doe dit programma tegenwoordig samen met

Eelco Wijninga (dj Eel!) maar dat het programma precies om 18.00 uur begint is voor Eel! geen wet van meden en perzen. Half zeven is ook mooi, Peet is er toch wel precies om 6 uur…die denkwijze, zeg maar. Eel! klonk ook enigszins in paniek. “Ja, maar ik moet nog langs de zaak, daarna nog naar de andere kant van de stad om de honden uit te laten, dan nog naar Zeeland voor een lekkere verse mossel.. dat ga ik niet redden!” Ik was ziek genoeg om te eisen dat Eel! toch eerst de platen kwam ophalen en dat ik ECHT niet naar de radio ging. Zou ik normaal niet doen. Ik moest dus wel ziek zijn.Eenmaal thuisgekomen heb ik, samen met de vader van mijn vriendin, eerst een kwartier geprobeerd om mijn vriendin weer bij bewustzijn te krijgen door middel van wapperende doekjes, vlugzout en ammoniak. Wat was zij geschrokken toen ze mij weer binnen zag komen! Ze had namelijk voor mijn vertrek al gezegd dat ik ECHT beter thuis kon blijven en doe nou eens verstandig en zou je niet veel beter je bed in kunnen gaan maar ze had geconcludeerd: “Nou, al moet jij met een brancard naar de zaak, jij gaat op zaterdag toch nooit thuisblijven dus ik hou er wel over op!” en nu stond ik toch opeens voor deur…het werd haar even te veel. Eenmaal bijgekomen werd ik heerlijk vertroeteld. Uitgeperst sinaasappeltje hier, glaasje water daar, vitaminepilletje hier, antigrippine daar…kan ik anders nog wat voor je doen? Heel lief, maar raar. Ik weet niet wat mensen er aan vinden, aan dat ziek zijn. Toch hoor ik dat er honderdduizenden mensen in de ziektewet lopen, ik heb dat nooit begrepen. Dan pers ik zelf dat sinaasappeltje wel.Tot zover is dit verhaal nog wel aardig om te lezen maar toen werd het dus echt zaterdagavond. De hoofdpijn liep op tot 130 BPM en het zweet op mijn voorhoofd deed me denken aan leuke zaterdagavonden maar het voelde wel heel anders. Gekleed in een trui, een ochtendjas en dikke joggingbroek, dikke wollen sokken en natuurlijk een ruime sortering gespaard levensvet lag ik onder een donzen dekbed op de bank. En ik had het koud! Dat is toch raar? Dat is gewoon raar. Bezorgd keek ik in de televisie-gids. “Er zal toch wel wat leuks te zien zijn voor mensen die ziek zijn op zaterdagavond?” dacht ik nog. Ik heb de afgelopen 12 jaar vrijwel nooit televisie gekeken op zaterdagavond en de leuke programma's worden voor mij opgenomen dus ik mis sowieso de minder leuke programma's. Ik had nog niet gekeken of ik kwam tot de conclusie dat ik helemaal geen zin had om te kijken. Ik viel gelijk in slaap. Gutsend, kolkend van het zweet werd ik wakker. In mijn beleving had ik meer dan vier uur geslapen, dat bleek echter bepaald niet het geval. Ik was veertig minuten verder en

dan is zaterdagavond nog een heel eind! Het werd negen uur…shit, Eel! is nu klaar met ons programma, het werd tien uur…shit, ik moet nu toch echt beslissen of ik vanavond wel of niet ga draaien in de «O» en als ik niet ga, wie moet ik dan bellen? Wie zou er op zaterdag in mijn plaats willen draaien in de «O»? (deze zet ik er even treiterig bij voor al die wanna-be deejays die er echt een moord voor zouden doen, haha! Even krabben aan de korst, altijd lachen) Eel! wilde graag uitkomst bieden en ik was zo ziek dat het me nog een goed idee leek ook.Het werd elf uur…shit, de «O» gaat nu open. Ze hebben “Kinky”, één van de leukste avonden altijd, !#%!^%!$!!, het zit ook allemaal tegen! Ik vond de hongersnood in Ethiopië natuurlijk nog wel erg, tuurlijk wel, maar het stond niet meer in verhouding met het leed dat ik zelf onderging.Na enkele uren slapen kreeg ik de zwaarste periode: de zaterdagnacht. Ik was om 3 uur klaarwakker, zwetend als een natte spons en dat in een waterbed..nou, de naam “waterbed” deed zijn naam eer aan en dat nadat ik die avond nog een programma had gezien over de watersnoodramp in Zeeland..het werd me teveel. Ik ging maar weer naar beneden, op de bank, onder het dekbed. Vanaf dat moment is het eigenlijk een aanéénschakeling van gedachten ('shit, José gaat nu beginnen' -even ter verduidelijking: daar bedoel ik mee; 'Shit dat ik er niet bij kan zijn', voordat ik een woedende José op mijn antwoordapparaat heb staan – 'shit, ze zitten nu gezellig aan de nazit', 'shit, mijn vrienden gaan nu afteren bij Dennis thuis in plaats van hier' 'shit, die Agassi is echt veel te sterk voor die klote Duitser' (er was tennis op tv), 'shit, ze zitten nog steeds gezellig te afteren bij Dennis thuis'), kortom: horror. Op zondag heb ik eenzaam, verlaten, zwetend in mijn bedje gelegen. Heb zoveel liggen zappen dat mijn ogen een stroboscoop nog een aangename afwisseling hadden gevonden, heb zoveel water gedronken dat ik nu pas begrijp dat het in Afrika op is, heb de gekste programma's gekeken (drie Columbo's in één weekend is gewoon veel. “Ehh, one more question sir…”) en steeds af en toe een uurtje geslapen, dat sloopt je dus nog het meest. Zondagnacht was er dan nog Superbowl op SBS. Dat is me saai! Maar ja, ik was al ziek, dus een beetje meer of minder maakt dan ook niet uit. Uren heb ik zitten kijken naar een groep Amerikaanse beren die echt heel erg hun best deden om 5 meter vooruit te komen op het veld. Dan weer 5 minuten pauze, dan weer een poging, weer een meter verder, weer pauze…het was gewoon niet te doen. Sting trad op in de GROTE pauze (want die was er òòk nog!) en dat was eigenlijk het hoogtepunt van de nacht. De Superbowl wordt bekeken in 88 landen en als het aan Bush ligt komen daar volgend jaar nog wat nieuwe landen bij. Lijkt natuurlijk leuk maar het is voor Osama wel erg interessant om volgend jaar het knallende pauzenummer bij de Superbowl te verzorgen.Ik kan nog wel even doorgaan, lieve lezers en lezeressen, maar dat zal ik niet doen. Ik ben nog niet helemaal de oude en de dokter zegt dat ik me niet te druk moet maken dan ben ik over zes weken weer op de been. De dokter is niet goed wijs. “Het heerst hè?” Ja, het heerst. Aanstaande zaterdag ben ik jarig en dan ben ik gewoon weer fit. Klaar. En als de dokter daar niet van Hout heb ik slecht nieuws voor hem: ik heb ook een motor en een radiaal-helm!