Het moet april, mei van dit jaar geweest zijn. Onze wederzijdse vriend Fred N. uit D.H. (als het aan Fred had gelegen was het nog Fred uit D. geweest maar in D. stonden geen huizen te koop en aangezien Fred een gezin had aangeschaft werd dat dus D.H. De regering heeft nu eenmaal bepaald dat gezinnen in wijken als bijvoorbeeld Wateringsev. in D.H. moeten wonen, daar zijn ze niemand tot last, hooguit andere gezinnen.) kwam enthousiast naar me toe: “We zouden in september even een paar dagen naar Ibiza kunnen! Ik heb de vergunning er bij mijn vrouw doorheen!”

Ik was uitzinnig van vreugde. Mark van Dale gebeld, hij eveneens uitzinnig van vreugde. Even rondgevraagd en achterhaald wie er nog meer in september naar Ibiza gingen, wij nòg uitzinniger van vreugde.Kort samengevat: ik had er zin an. Even een paar daagjes met de “guys” naar het zonnige Ibiza, heerlijk! Totdat Fred N. mij eind augustus belde. “Het gaat toch niet lukken vrees ik,” zei hij koeltjes. Ik was verlamd, verbijsterd, kapot. Daar ging mijn (vond ik zelf) welverdiende vakantie! Trillend belde ik met Mark van Dale. “Fred..(hik)..ga (snik)..ga..(snif).. gaat toch niet naar Ibiza,” zei ik. Mark viel ook even stil. Dit hadden we niet verwacht. Onze wereld stortte in. Opeens had Mark een fantastische ingeving. “Wat nu,” probeerde hij voorzichtig, “als we nou eens zònder Fred naar Ibiza gingen?” Even was het stil. “Je bedoelt…,” vroeg ik aarzelend, “dat we samen…?” “Ja, ja! Dat we samen gaan, zonder Fred!” schreeuwde Mark het uit van plezier. Ik voelde tranen opkomen. Daar was ik zelf nooit opgekomen! Gewoon zonder Fred gaan! Ik kon het niet geloven. Wat een superidee! Dan kan je toch zien dat Mark meer ervaring in het leven heeft dan ik. Briljant. “Ik regel de tickets wel,” vulde Mark aan. Zo gezegd, zo gedaan.

En zo wil het gebeuren, lieve lezers en lezeressen, dat ik toch voor het derde jaar in successie een “Ibiza-update” kan geven. We (Mark en ik dus, zònder Fred!) vertrokken om 09.00 des ochtends, afgelopen zondagmorgen 15 september in het jaar des Heere 2002. Fred had ons nog wel weggebracht. Als goedmakertje denk ik. Hij begon nog wel over dat hij zo graag mee had gewild en dat het echt niet ging lukken en dat het hem ook heel leuk leek en dan maar een ander keertje enzovoorts enzovoorts maar dat ging natuurlijk het ene oor in, het andere onmiddellijk weer uit. Bepakt en bezakt met alle noodzakelijke voorwerpen die je in Ibiza nodig hebt (maar ook met tandenborstel, geld en paspoort) liepen we door de gate. Fred reed weer rustig naar huis in zijn M3, harder dan 190 zal het echt niet geweest zijn. Aangezien we pas zo laat hadden geboekt vlogen we naar Ibiza met VIER verschillende luchtvaartmaatschappijen: Easy Jet, Iberia, Spanair en Transavia. Als nou de koffers niet kwijtraakten wisten we het ook niet meer. We hadden een stop-over op Barcelona. De barmannen herkennen ons over 4 jaar nog. Daarna vlogen we dan toch echt naar het zonnige eiland dat in de jaren 60 door hippies werd bevolkt, in de jaren 70 door homo”s werd geclaimd en in de jaren daarna door party-gangers en diezelfde homo”s werd geannexeerd. De douane is altijd bang dat ze casino online toch nog iemand betrappen op het smokkelen van drugs dus voor de zekerheid controleren ze maar helemaal niet. Mark en ik hadden een reisgenoot die eigenlijk Henry heet maar door iedereen Harry wordt genoemd. Ik kende de beste jongen aanvankelijk helemaal niet maar ondanks zijn Amsterdamse accent bleek het toch een erg aardige jongen te zijn.

We kwamen rond 15.00 uur aan op Ibiza Airport en vanaf dat moment ging de klok lopen. Als de sodemieter naar de Space! We namen een taxi met een taxi-chauffeur (dat wel), waarbij de chauffeur ons had verzekerd dat hij “ee lietle” engels sprak. Naar Can Tomas please. De man wist wat we bedoelden, hetgeen prettig was, want meer informatie hadden we niet over ons appartement. Na 15 minuten waren we er. Ahh, Can Tomas. “Can you wait for 5 minutes please?” vroeg Mark van Dale. “5 minutes?” vroeg de chauffeur, al bijna wetende dat het toch langer zou worden. Hij vond het goed. Na 18 minuten waren we alweer terug bij de taxi-chauffeur. Als je bij Spanjaarden iets snel geregeld wilt krijgen is alles “manjaaana, manjaana”, maar als ze zélf 10 minuten langer moeten wachten krijgen ze zowat een hartaanval.Giftig reed de chauffeur richting Space. Het zag er allemaal nog vertrouwd uit. Overal volledig laveloze mensen…dit is Ibiza. Na slechts 50 Eurootjes entree de man waren we al binnen. Snel die irritante entreekaartjes weggooien en beginnen maar. Gauw bestellen aan de bar. Ai, daar bleken de irritante bonnetjes een gratis consumptie waard te zijn…nou goed, dan maar 10 Eurootjes de man betalen voor een drankje.

De Space was top. Ondanks het draaien van Youssef die zelfs nikszeggende clubmuziek irritant kon laten linken hebben we ons erg vermaakt. De bekenden liepen af en aan. Mrs.Sample, Martin Sonnevelt…ze waren er allemaal. De jongens van Awakenings, dj Jurgen, dj Jean, Michel van de Chill Nights en ongetwijfeld nog vele anderen. Mark van Dale had het erg naar zijn zin. Toen werd het 00.00 uur en klonk er opeens “Livin” on a prayer” van Bon Jovi over het Space terras!!! Wat was dit $^@##!!$#@!??? Dat was de laatste plaat op het terras. We stonden ons -zelfs in onze toestand- mateloos te ergeren. Mark zat op een stoel de toestand in de wereld te overdenken. Ik liep naar hem toe en zei: “Nou ja, ze draaiden gewoon Bon Jovi!!!!” Mark keek op en zei: “Ja, dat hoorde ik wel. Was dat niet goed dan?”, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat Bon Jovi in de Space gedraaid werd! Je begrijpt, Mark had het naar zijn zin. Ik ook.Ik zal de dagen erna even kort samenvatten. Leuk stelletje ontmoet uit Alkmaar. Dirk en Karolien, allebei met een K. Dirk kon eenvoudig een tafeltje regelen in de Pacha en voor zo”n 800 Euro konden we dan de hele avond GRATIS drinken. Ja, ik moest er ook even over nadenken, maar ja…dat is Ibiza. Als je maar genoeg betaalt is alles gratis.

We hebben een paar leuke dagen met Dirk en Karolien meegemaakt. Dirk had een huisje in de bergen tegenover de beroemde energieberg van Ibiza. Ja, dit was magnifiek. Schitturend. Het was daar zo stil dat zelfs de krekels vonden dat ze hun vleugels moesten houden. Karolien was zo”n meisje van 20 waar eigenlijk niets op aan te merken was. Vrolijk, grappig, gezellig meezuipend en wat dies meer zij, extreem knap…maar ja, 20. Als ouwe lul van bijna 35 heb je daar niks te zoeken en bovendien was ik ook niet op zoek. Maar het is toch irritant dat je dat soort meisjes alleen maar tegenkomt op onmogelijke tijdstippen in je leven. Ben je vrijgezel en 25 jaar kom je hooguit Liesbeth List tegen. Ook leuk, maar toch anders.En toen was het alweer voorbij. Nog een laatste avond Pacha met Erick E. en aanhang (weer een tafeltje geregeld, voor 1500 Euro gratis zuipen met 20 man), nog even een dagje aan het zwembad van Dirk en Karolien, heel even een derdegraads verbranding opgelopen en toen mokkend in de taxi naar het appartement.

We hadden nog een uurtje voordat we naar het vliegveld moesten. We dachten dat we best nog even drie kwartier een uiltje konden knappen. We hadden toch allemaal onze telefoon als wekker bij ons dus wat kon er misgaan? Veel dus. Henry/Harry, die absoluut zelfs een supergozer bleek te zijn gedurende die 5 dagen, schreeuwde me wakker: “WAKKER worden Peet, we hebben ons allemaal verslapen, we hebben nog 35 minuten dan vertrekt het vliegtuig!!” Ik reageerde nog met zoiets van: “Jaja, rustig, alle tijd” maar toen werd het duidelijk: dit gingen we niet meer redden. Alles in de koffer gepleurd, rennen, gelukkig net een taxi getroffen, zweten, zweten….ja, dat is wat je noemt “relaxed reizen”. Wonder boven wonder haalden we het vliegtuig nog en waren we 50 minuten later op het vliegveld van Barcelona. We moesten al drie uur wachten op de aansluiting en de meegereisde DJ Jean (die overduidelijk een rustiger verblijf op Ibiza had verkozen dan wij) was al snel geirriteerd. Dat werd er niet beter op. Ten tijde van onze eigenlijke vertrektijd stond ons vliegtuig nog in Amsterdam. Dat ging nog wel even duren. Na een nacht doorhalen (op die ongeplande 2 uurtjes slapen na dan) is 6 uur wachten niet leuk. De barmannen in Barcelona herkennen ons nu over 8 jaar nog.

Eindelijk, om ongeveer 01.30 uur kwamen we aan op Schiphol Airport. De mensen van Transavia hoopten dat we een prettige vlucht hadden gehad maar wij wilden gewoon zo snel mogelijk naar huis. Bovendien was Fred zo lief geweest om ons ook te komen halen, een geste waar hij ongetwijfeld spijt van had toen de vertraging maar bleef oplopen. Hattie maar mee moeten gaan, geen medelijden tonen! We waren blij dat we Fred weer zagen. Harrie/Henry moest naar Amsterdam en we hugden nog even waarbij hij me amicaal op de schouders sloeg en dat is met een derdegraads verbranding geen pretje maar wel lief. Fred wilde alles weten. Jullie misschien ook dus vandaar dit reisverslag. Het was weer fantastisch, schitturend, man-je-fiek. Volgend jaar gaat Fred wel mee. Zei hij.