Met Michel de Hey had ik het zojuist even (telefonisch) over de toestand in de wereld. En het IS me een toestand, dames en heren! Aangezien Michel een ‘in den lande’ bekende discjockey is kwam het gesprek natuurlijk ook op het fenomeen “house” en dan met name op het fenomeen “grote feesten”. Voor wie niet weet waar het over gaat: “Grote feesten” zijn dus bepaald geen kleine feesten, dat zullen jullie begrijpen. We praten dan al gauw over een 30.000 man, samengepakt in een hal of verdeeld over een weiland. Dit voor de leken.De komende maanden is er bijna wekelijks een joekel-feest te vieren; Sensation (begin juli, voor de zekerheid over 2 avonden verdeeld), Sound & Vision (op het Malieveld in Den Haag, waar wij al 15 jaar mee bezig waren als haagse organisatoren en het is nu gelukt! Silly’s gaat de programmering doen), 4 Elements in Ahoy (begin September is al weer een nieuwe editie!), Dance Valley (gaat toch door, slechts 40.000 bezoekers worden toegelaten waardoor de snelwegen ditmaal niet bij het festivalterrein horen), Impulz Outdoor (zal wel weer in Bussloo zijn of iets dergelijks), Mystery Land (dit jaar maar tot 00.00 uur!), Fast Forward in Rotterdam (bestaande uit twee delen; eerst een “bepaald niet stille tocht” door de straten van Rotterdam, hetgeen schering en inslag is tegenwoordig, daarna een massale bijeeenkomst onder de Euromast bij de Mullerpier alwaar vanaf 23.00 uur de strak georganiseerde massale vechtpartij begint) en dan nog festivalletjes als Awakenings (ook op de plek van Dance Valley) en Extrema (ergens

bij Eindhoven, dat gaat al jaren goed, heeft niemand last van). Dan reken ik de gewone Lowlandsen, Dancepoppen, Parkpoppen en dergelijken nog niet eens mee! Parkpop? Ja, dat heeft dit jaar voor de derde opeenvolgende keer weer een dance-area. De «O» was betrokken bij het eerste dance-podium (met Tiesto, Remy en Dulce) en sindsdien hebben de alto’s van Parkpop het weer overgenomen. Dit jaar staat er helemaal niemand die ook maar enigszins bekend is (“hè, ik wist helemaal niet dat mijn broer ook draaide!!”), terwijl vorig jaar in ieder geval nog Lucien Foort geprogrammeerd stond tussen 6 onbekende muziekmakers. en dus zal men wel weer spreken van een cultureel verantwoord festival want ‘dance’ mag nu wel op haagse evenementen (zoals KoninginneNach) maar het moet wel ontoegankelijk blijven anders vinden mensen het straks nog leuk ook! En dat is zielig voor de vele gitaarbandjes op het podium ernaast, dat begrijp ik ook nog wel. (“The next song we wrote ourselves and it’s called ‘Emily'”…..je kent die bandjes wel)Michel de Hey en ik gaan al wat jaren terug. Dat we elkaar kennen, bedoel ik. Begin jaren 90 was Michel buiten een goede deejay ook nog een frequent stapper en ik kwam hem dan ook op de meest ondenkbare plaatsen tegen. Michel was dan “under-cover”, “incognito” dus, want hij was op dat moment een succesvol gabber-producer en deejay dus hij mocht niet door gabbers gezien worden, al dansend in de iT. Dat lag gevoelig want gabbers hadden het over “wielrennersbroekjeshouse” en als Michel-zijnde kon je daar niet mee geassocieerd worden! Sterker nog, het ligt nu nóg gevoelig want vele populaire house-dj’s hebben een gabber-verleden en schermen dat af alsof het een crimineel verleden betaamt. “Nee, niet schrijven over die gabbertijd, daar wil ik niks meer mee te maken hebben”, is een citaat dat zou kunnen komen van Mark van Dale, Michel de Hey, Erick E, Enrico, Ron Lunapark, Klubbheads….noem maar op. Kortom…zwijgen daarover. Michel de Hey, die ooit aan zijn hardcore-naam “MAC de Hey” kwam door simpelweg zijn initialen (M.A.C.) voor zijn achternaam te zetten (volgens mij was het ooit onstaan door een foutje, maar dat weet ik niet meer zeker), was een zeer populaire hardcore deejay. Michel ging ook heel ver in zijn vermommingen. Ik kwam hem eens tegen in de iT met een baard en een bril, zo erg wilde hij NIET herkend worden! Ik weet nog dat Michel eigenlijk liever “mellow”, zoals het toen nog mocht heten, wilde draaien maar er waren in die tijd niet al te veel feesten en lokaties waar je “mellow” kon draaien terwijl er overal en nergens supergrote gabber-feesten aantrof. Er was elke week wel een Thunderdome, Dance 2 Eden, Something 4 your Mind, Rave the City, Mega Rave, Euro Rave, Mystery Land (toen ook al), Vechtsebanen of noem maar op. Eigenlijk zijn we in 10 jaar tijd aanbeland op hetzelfde punt: de grote feesten domineren het uitgaansleven. Eén verschil: Rave the City kostte fl. 25,- en een gemiddeld evenement kost nu fl. 75,- of fl. 100,-, als je mazzel hebt (en soms kun je de fl. vervangen voor €). Maar goed, de puinhopen van 8 jaar Paars hebben iedereen zoveel geld te besteden gegeven dat dat ook niet meer uitmaakt, lijkt het wel.Michel en ik bespraken deze situatie en -storend intelligent als we zijn- trokken onze conclusies: dit moet weer een keer fout gaan. De massaliteit zorgt ook voor een ander, minder house-gericht publiek en dus is het waarschijnlijk dat ófwel de grote feesten de nieuwe voetbalwedstrijden van de toekomst worden, ófwel het “leuke” publiek weer massaal de kleinere feesten of de clubs zal opzoeken. De vraag die wij onszelf stelden was: “hoe krijg je dat enorm verwende publiek weer de clubs in?” en dat was een goede vraag, vonden wij beiden. Mensen zijn namelijk gewend aan super-dj’s, lasers, spectaculair licht en geluid en noem maar op. Begrijp me goed, het clubje waar ik mij veelal begeef, de «O» in Den Haag, heeft nog steeds niets te klagen maar buiten de Off-Corso, Matrixx en de «O» kan ik weinig succesverhalen van de laatste maanden opnoemen, qua clubs (uitzonderlijke zaterdag daargelaten). Michel en ik kwamen er niet uit. Volgens Michel zal iedereen toch weer de intimiteit gaan opzoeken en moeten de clubs terug naar thema-avonden zoals de Now & Wow doet. Mijn probleem is dat Now & Wow wel thema-avonden aankondigt maar toch gewoon wekelijks Roog, Benny Rodrigues en Lacroix programmeert waardoor de thema-avond toch weer in Now & Wow avonden eindigen (waar overigens niks mis mee is, begrijp me niet verkeerd). Een ander filosofie waar Michel en ik mee kwamen was de “elke week totaal iets anders”theorie; hiermee kan een club dus de ene week een spetterend techno-feest geven, een week later een clubavond, dan een drum-n-bass avond (als je even geen mensen wilt) enzovoorts enzovoorts. Ook dit idee werd helaas in den kiem gesmoord. Ten eerste zijn er voorbeelden genoeg van clubs waar dat niet werkte (Asta was een uitzondering maar in de «O» ging diezelfde filosofie weer niet op), ten tweede weet het publiek niet meer waar het aan toe is.Afijn, jullie begrijpen: we kwamen er niet uit, maar besloten het langdurige gesprek met: “toch goed om daar eens even over te praten, jammer dat dit soort discussies nooit in de “bladen” staan!” Michel en ik bellen altijd meer dan een half uur en eigenlijk zijn al die discussies wel interessant voor de bladen. Maar ja, die hebben hun eigen belangen aan hun hoofd natuurlijk (BG= Silly’s, Slam=ID&T) dus ik verwacht er niet veel van. Laat deze column een aanzet zijn. Via Mark van Dale’s guestbook daag ik je uit je mening te ventileren!En dan wil ik tot slot nog even aan de bekende Nederlanders vragen of ze heel even willen stoppen met doodgaan. Na Pim en Bart vind ik het wel weer even genoeg.