Normaal schrijf ik niet over futiliteiten maar vandaag even een uitzondering op de niet bestaande regel. Volgens bekenden moet ik vaker “gewoon” maar wat schrijven dus bij deze: Onze grote vriend Elvisch vierde gisteren het feit dat hij een nieuwe baan heeft. Of in zijn geval: het feit dat hij TOT die nieuwe baan vakantie heeft. We waren van te voren gewaarschuwd dat het wel eens “laat” kon gaan worden en dat een alcoholische versnapering niet geschuwd zou worden. Kortom: of we onze borsten kletsnat wilden maken.

Nou, dat wilden we wel. Ik was voor de zekerheid met de tram naar de binnenstad gekomen zodat ik ’s avonds niet moest terugrijden of genoodzaakt zou worden om mijn auto in een peperdure Parkeergarage te moeten laten staan, ik “pakte” wel een taxi, zo had ik ’s middags bedacht. Al met al een te gek swingend plan, vond ik zelf.Met een mannetje of zeven, acht hebben we inderdaad de daad bij het woord gevoegd en dat was gezellig. Wat gegeten bij de Hooischuur in de Hooistraat waar we vriendelijk werden ontvangen (“Hooi!”) en daarna naar de Tabú, de zaak die tegenwoordig wordt gerund door Paul T en af en toe door zijn vriendin. De drankjes vloeiden welig en het gezelschap was gezsjellig. Mark van Dale en zijn vrouw, Elvisch en zijn vrouw, Jéde als vrouw en Derf zonder vrouw maar daardoor constant sms-end met allerlei vrouwen, kortom: we hadden er zin in. Totdat uitgerekend Mijnheer Elvisch, die ons nog had gewaarschuwd dat het “wel eens tot in de kleine uurtjes door kon gaan” als eerste wegging! De rest volgde deze ‘alpha-male’ vrijwel onmiddellijk! Niks kleine uurtjes! Nou, daar stonden we. Jéde en ik. Als enige over!

Dan gaan Jéde en ik snel schakelen; “Wat nu?”. Gelukkig trok het hele (voormalige) personeel van de Tabú naar de Danzig en dus trokken wij mee. Danzig is op donderdag tegenwoordig ook al helemaal vol. In het weekend is het dat al jaren (vol) maar de donderdag werd altijd leeggetrokken door de Asta. Dat is sinds de overname door een nieuwe eigenaar niet meer het geval en dus zit Danzig nu ook op donderdag vol. Het was erg gezellig.Maar al deze informatie doet eigenlijk niet terzake. Het verhaal begint pas nu:Rond half vier vonden Jéde en ik het wel welletjes en besloten naar huis te gaan. De rij taxi’s voor de deur van de Danzig waren allemaal uit de categorie “vrijrijder” en daar stap ik dus uit principe nooit bij in. Nooit. Gelukkig stond 50 meter verderop een Hofstad Taxi te wachten met draaiende moter. Wij liepen op de taxi af en hoorden een gezellig d(r)euntje uit de wagen komen. De chauffeur stond duidelijk even te chillen en had zijn favoriete muziek keihard aanstaan. Die favoriete muziek was in dit geval ‘reggae’. Moet kunnen, je hebt geen passagiers in je wagen, het is midden in de nacht….mag die man ook even? O. Dachten wij ook. Een vriendelijk uitziende “brother” lachtte ons toe zoals alleen heel erg donkere mensen (en Michael Boogerd) dat kunnen. Overal tanden! De muziek stond nog even hard en toen we de deur opendeden van de taxi was dat voor de chauffeur geen enkele rede om de muziek wat zachter te zetten. “No womáááááán no craaaai…” denderde Bob Marley richting onze oren. Jéde en ik keken elkaar aan met een “als dit maar goed gaat”-blik.

Eenmaal gezeten vermoedde ik dat de man niet zo één, twee, drie bij het volumeknopje van zijn radio kon en grapte: “ZOOOO!!!! GELUKKIG STOND ER NOG EEN HOFSTADTAXI!!!!!!!”, zo hard mogelijk schreeuwend, daarmee spelenderwijs aangevende dat de muziek wel heel hard stond. De hint werd niet begrepen. De muziek bleef exact even hard staan en ik riep mijn adres door Bob Marley heen, hetgeen geklonken moet hebben als: “WIJ WILDEN GRAAG NAAR DE ..’DON’T LET THEM FOOOL YA!’straat” maar de man wist genoeg en zette de auto in zijn één.

Om een lang verhaal nog iets langer te maken: het ritje duurde ongeveer een kwartiertje en in dat kwartiertje hoorden wij alleen de grootste hits van Bob Marley want iets mindere nummers werden onmiddellijk doorgedrukt. Vervolgens begon de man echt uit volle borst mee te zingen en zaten we op de Nieuwe Parklaan opeens in een solo-optreden. “EVERY LITTLE THING (pauze)IS GONNA BE ALRAAAAIT” galmde de man, bijna mijn afslag missend. We waren er. Veilig thuis….achtig. “PLEASE DAAAAAARLING…. 13 Euro alsjeblieft STIIIIIIRRRRR IT AAAAPPPPA” zei de man. Wij rekenden af en omdat je bij live-muziek altijd iets meer betaalt werd het eindbedrag 15 Euro.De REGGAE-TAXI….. nu NIEUW in Den Haag! Zelfs bij de betere taxi-centrale! Wij juichen het toe! Maar voortaan ga ik toch maar weer met mijn eigen auto. Dan maar een dure Parkeergarage….