Als er al mensen gaan klagen op het Gastenboek van je site is het menens. “Waar blijft je Ibiza-verslag van dit jaar? Of ben je niet geweest?” stond er letterlijk. Welnu, ik ben zéker naar Ibiza geweest (het jaarlijks bezoek betrof ditmaal echt één keer) maar door wat nare omstandigheden kwam ik niet aan een column toe.Maar zie hier, na zeer lange tijd: een column over Ibiza. Het enigszins veranderde Ibiza. De eindfeesten van de clubs op Ibiza waren vroeger vrij overzichtelijk: de laatste week van september gingen alle clubs dicht en daarom heette het ook “closing-week”. “Dichtgaan-week” zouden wij zeggen. De laatste jaren is dat ietwat veranderd: iedere club heeft elke dag een ander feest (met een andere naam) en de 'closings' van al die feesten zijn in een andere week gepland. Zo heeft de Space de closing van de Woensdag (“In Bed with Space”) op bijvoorbeeld 26 september maar de Space-zélf gaat pas 7 oktober dicht. En de Amnesia gaat pas officieel op 30 september dicht maar de succesvolle avond van Armin van Buuren sloot zijn deuren al op 18 september. En Sander Kleinenberg in de Pacha had zijn 'closing' op 28 september terwijl de Pacha als enige zaak het hele jaar open blijft (weliswaar alleen op vrijdag en zaterdag, maar toch). Begrijpen jullie het probleem voor een type als ik? Wanneer moet je gaan? De keuze werd min of meer gemaakt door een vriend van mij. Hij wilde met een groep oud-medewerkers van de “O” en de Asta vier dagen naar Ibiza, bij wijze van afscheid. Zoals jullie al dan niet weten zijn wij (de bedoelde vriend, nog een andere vriend en ik) niet meer betrokken bij beide zaken en is er na 15 jaar eigenlijk een soort einde gekomen aan de exploitatie van dergelijke grootschalige discotheken. En net op tijd want de grote discotheken beginnen bij bosjes om te vallen. Goed voor ons, minder voor onze opvolgers. Hoe het ook zij, een vriend van mij had wat mensen uitgenodigd, een huis gehuurd voor 13 personen (13 inderdaad… vragen om problemen zou je zeggen…. niets was minder waar!) en zelfs een boot gehuurd zodat we echt even konden genieten. Toen ik de lijst van genodigden bekeek leek het me raadzaam om een paar dagen bij te boeken want het waren geen 'party-gangers' zoals ik het woord graag uitleg. De meeste mensen waren uit de “bizz” en kijken liever naar het garderobe-systeem of de lichtshow dan naar het feest-zelf. Niks mis mee maar door een paar dagen bij te boeken kon ik 'the best of both worlds' realiseren. Mark van Dale zou namelijk ook naar het eiland komen en na het vertrek van 'de groep' kon ik me bij hem voegen. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste dagen waren nog leuker dan ik dacht. “De groep” bleek gezellig en het huis was erg ok. Weliswaar zat ik -door mijn eigen treuzelen- op de minste kamer van het hele complex, maar…. ik ben niet zo moeilijk. Op Ibiza. Barbecuen, bij het zwembad liggen, de I-pod bedienen en lezen in de Voetbal International was een groot deel van de dag-indeling. De gratis entree in de Pacha (voor 13 man!) werd niet door iedereen op zijn merites ingeschat: 8 van de 13 vertrokken na een uurtje. Hadden het wel gezien of wilden de volgende ochtend vroeg op, weet ik veel. Uiteindelijk bleven we met zijn drieën over; Nico, Jasper en ik. Jasper was de enige nuchtere dus die kon mooi terugrijden. Dat scheelde weinig omdat een bekende van ons, een lekker wijf, gezellig met ons stond te praten en terwijl ze wilde zeggen dat ze het gezellig vond over Jaspers schouder begon te kotsen. Ik weet uit ervaring: dan vind je het gezellig. De zaterdag was eigenlijk bedoeld voor een boot-tocht maar omdat het weerbericht echt HONDEN-weer had voorspeld leek het ons beter om de boottocht een dagje te verplaatsen. Zondagmorgen om elf uur stonden wij dan ook, gewapend met zonnebrand en handdoeken, voor de El Divino alwaar wij de Frans-Engels sprekende kapitein zouden ontmoeten. Danny was zijn naam. En ook al was het half twaalf, nog bijzonder weinig Danny. Na een paar telefoontjes kregen we hem toch aan de telefoon: “Oh man, sorrie, sorrie….I rielie hav bien party-ing… I”ll be ther in fiftien minuuts” hoorden we. Dat gaf een veilig gevoel. Eindelijk iemand met verantwoordelijkheidsgevoel. Na een kwartier kwam inderdaad een soort party-animal aanrijden op zijn motor. “Ik vrees dat dat hem is,” zei de organiserende vriend, die hem al aan de telefoon had gesproken. Het was 'm. Voordat we aan boord konden kocht Danny eerst een biertje, hetgeen ik wel grappig vond maar een groot deel van de groep nam woorden als “belachelijk” en “onverantwoordelijk” in de mond. Danny prepareerde de boot en – eerlijk is eerlijk- het was een boot in de categorie: 'wow'. Een speedboat in de Don Johnson-categorie met een enorm onderdek alwaar porno (zowel kijken als bedrijven) niet alleen tot de mogelijkheden behoorde maar ook veelvuldig moet hebben plaatsgevonden. Danny was een muziekfan en begon onmiddellijk te pronken met zijn muziekinstallatie. “Eight thousand watts!” zei hij enthousiast en liet gelijk even horen hoe zoiets klinkt als je nog aan de wal ligt. In ietwat onverstaanbaar Engels ging hij verder over wie hij allemaal wel en niet aan boord gehad had, hoe gaaf het was geweest en hoe ze hadden gelachen. Collega Vandy O'Mall was drie dagen daarvoor nog aan boord geweest en 'oioioioiooooi' wat hadden ze er een feest van gemaakt. Alles “there-up and there-on”. Ne pas normal. Gedurende de hele trip bleek Danny de bootreis eigenlijk als bijzaak te zien. Ook met flinke snelheid was hij opeens nergens meer te zien en zat hij onderdeks een nieuw cd-tje uit te zoeken. “Thies is from a goed frend of mine from BoraBora” zei hij bij terugkomst enthousiast, een tegemoetkomend schip casino ternauwernood ontwijkend. De bootreis verliep voorspoedig. Schitterende baaien met enorm veel vissen (echt veel vissen!)

en een stop op Formentera (het nabij gelegen eiland) waar de liefhebbers een modderbad konden nemen. Dat waren elf van de dertien aanwezigen, mijzelf uiteraard behorende bij de twee achterblijvers, en eerlijk is eerlijk: ze stonken een uur in de wind bij terugkomst. Maar het was gezond, aldus Danny. Ik weet het niet. Daarna gingen we richting enkele pittoreske aanlegplaatsen maar de weersvoorspelling bleek -net als in Nederland- niet helemaal te kloppen. Het HONDEN-weer was een dag verplaatst zonder ons medeweten. Pikzwarte wolken kwamen dreigend dichterbij en onder die wolken werd het langzamerhand net zo donker. Dat was regen. Geen gewone regen, nee…. tsunami regen. Binnen een half uur zaten we midden in een douche ter grootte van de provincie Utrecht. Dat was onze boottocht. Op zich niet erg maar de afdakjes bleken zo lek als een mandje. Uiteindelijk kwamen we om 9 uur 's avonds veilig in de haven aan. Ik vond dat zelf aan de late kant want zondag is (=) SPACE! Ik wist niet hoe snel ik me moest omkleden en -ondanks toezeggingen- bleek ik de enige die nog wilde gaan. Ook de jongen die de hele dag had geroepen dat hij “hoe dan ook naar de Space” wilde gaan omdat hij anders Ibiza niet écht gezien had bleek na deze bootreis toch 'te moe'. Het was half tien 's avonds. Ik vertrok moederziel alleen. Maar Mark van Dale was er wel. Die zou ik daar ontmoeten en zo geschiedde. De zondag in de Space was vroeger een niet te missen gebeurtenis. Het begon toen nog (ik praat halverwege jaren 90) al 's morgens vroeg. Vanaf een uur of tien 's morgens werd het leuk. De laatste jaren is dat veranderd en wordt het pas vanaf 7 uur 's avonds leuk. Dan pas ik me aan, zo ben ik dan ook. Daarom hadden Mark en ik nog een bijzonder leuke avond en vertrokken keurig om drie uur 's nachts. De Space bleek DRIE nieuwe ruimtes te hebben gecreëerd waarvan ik er zeker twee bijzonder waardeerde. Een nieuw buitenterras was zeer geslaagd (één hoog aan de rechterkant van het pand) en de ''discozaal” was erg apart. Een zestigjarige hippie stond ouwe lullen-platen te draaien en Mark Van Dale moest toegeven dat hij op “All night long” van de door hem gehate Lionel Richie een klein danspasje had gewaagd. Maandag vertrok de grote groep en waren Mark en ik alleen. Bora Bora was een automatische halte. Normaliter toch één van de leukste tenten van Ibiza, zeker als je geen eisen stelt. Dit jaar viel het wat tegen en kwam de algemene klacht over Ibiza naar voren: de bijzondere, hippe, aparte types hebben in de afgelopen jaren in rap tempo plaats gemaakt voor de 'spijkerbroek met wit T-shirt”-types. Die tendens had zich al ingezet maar in 2007 leek het wel extreem: witte T-shirts of nog erger: de bezwete blote basten. Het zijn vaak Engelsen. Dus ook nog stinkend als een bunzing. Ik zal niet zeggen dat Mark en ik er als twee Leco's bijlopen maar het stinken weten we toch tot een minimum te beperken. Dinsdag was Danny Tenaglia in de Space. De closing van DIE avond in de Space dus. Entree 55 Euro. Vonden wij aan de forse kant. Mark had een goed idee want hij was in het bezit van twee polsbandjes die voor 22.00 uur gratis entree garandeerden. “Dan gaan we lekker vroeg, scheelt weer geld en bovendien zijn we dan zéker binnen!” zei hij enthousiast. Ik vond het klinken als een topplan. Om 21.45 uur stonden we al achteraan de rij en zowaar liet men ons gratis binnen, ondanks dat men zó langzaam mensen binnenliet dat wij dachten dat men om 22.00 uur stipt zou overgaan tot entree heffen. Gelukkig was dat niet het geval en stonden we om 22.05 uur gratis binnen. Dan maar een drankje bestellen. 15 Euro voor één wodka-cola light….. is…… tja……fors te noemen. Met mijn 14 Euro voor een Four Roses-cola kwam ik op het lieve sommetje van 29 Euro voor twee reageerbuisjes met drank. Om niet krenterig te lijken maakte ik er 30 Euro van. Na 7 drankjes kwamen we om 23.45 uur tot de conclusie dat de uitgespaarde 55 Euro aan entreegeld misschien wat relatief bleek te zijn. We waren een stukje duurder uit nu. De door ons verwachte drukte bleef ook nog uit. Eén kwart van de zaak was slechts toegankelijk voor het publiek en ondanks het goede voorwerk van John Digweed (voor het eerst écht genoten van een set van hem!) wist Danny Tenaglia het niet af te maken. VAAG was het woord. Fedde le Grand stond op het buitenterras een stuk beter te draaien en daar was het dan ook wél feest. Ondanks Mark en mijn pogingen om oogcontact te krijgen met Fedde draaide hij stug door, hetgeen ons een beetje als mislukte groupies deed lijken. “Ik ken hem hoor”, probeer je dan nog in je oogopslag te laten doorschemeren als Spanjaarden je meewarig aankijken. Heel gênant. En zo zat het er alweer op. Roger Sanchez had ons op maandag wel bijzonder vermaakt in de Pacha of beter gezegd: een 'onbetaalbare' avond bezorgd omdat we een vip-tafeltje hadden geregeld en woensdag waren we geëindigd in het Hollandse Café “De Hoek” waar uitbater Kees dit jaar een mega-blunder maakte door geen frikadellen en bitterballen te serveren. Wytske en haar vriend Richard waren er ook. Zij bleven tot zondag en maakten een storend gelukkige indruk samen. Die stelletjes die het “écht onwijs leuk” hebben met elkaar storen mij altijd. Ligt aan mij, niet aan hen. Bij terugkomst moesten Mark en ik toegeven dat het Eiland veranderd was. Niet meer zó speciaal als vroeger. Maar ja, je wordt ouder. En terwijl ik dacht dat dat niet zo leuk was kreeg ik bij terugkomst in Nederland een vreselijk bericht: de broer van één van onze beste vrienden was op 38-jarige leeftijd door een hartstilstand overleden. Zomaar, uit het niks. Een mega-domper op de feestvreugde maar tegelijkertijd gaf het mij het besef dat ouder worden eigenlijk heerlijk is en je er elke dag van moet genieten. Voor je het weet is het over. Party on!