Het was een aparte dag vandaag. Het was de dag van de officiële lancering van het boek ‘Eén op één’, dat ik schreef over Armin van Buuren. Ongeveer anderhalf jaar geleden werd ik door Armin benaderd of ik zin had om een boek over hem te schrijven. Dit omdat hij mijn columns zo ‘kicken’ vond. Dus dat is alweer enige tijd geleden 😉

“Hoezo dan? Wat dan?” was mijn eerste reactie (zoals zo vaak). Armin vertelde dat zijn muziekuitgeverij op het idee was gekomen om een boek te schrijven over de ‘achterkant’ van het dj bestaan. Er zijn al voldoende dvd’s en cd’s met de ‘voorkant’; kortom: het daadwerkelijke optreden, maar over hoe zwaar het leven als dj is, of over de enorme toewijding die vereist is, daar wordt nooit over geschreven. Ik vond het goed klinken. Er werden plannen gemaakt en vervolgens tickets geboekt voor enkele ‘krenten-uit-de-pap’optredens. Daar zaten gelukkig lokaties als Argentinië, Mexico en Dubai tussen. Dat kan slechter. Dit alles in ‘business-class quality’ natuurlijk.

Het boek begint in oktober 2007, als Armin wordt uitgeroepen tot ‘Nummer 1 van de wereld’ door DJ Magazine. Een jaar lang mee met nummer één, dat klinkt als een goed uitgangspunt. Er wordt besloten dat het boek eindigt met de nieuwe uitreiking van de DJ Magazine Top 100, ongeacht de uitkomst. Al wordt Armin 43e in 2008. Gelukkig was dat niet het geval, Armin werd herkozen tot ‘nummer 1 van de wereld’. Voor het boek wel zo leuk natuurlijk.Over het afgelopen jaar kan ik kort zijn: het was een geweldige ervaring. Ik ben op plaatsen geweest waar ik normaal nooit zou komen en ik heb Armin (nog) beter leren kennen. Mijn respect voor het ‘vak’ van deejay is alleen maar toegenomen, al is mij ook duidelijk geworden dat het leven van Armin niet uitsluitend rozegeur en maneschijn is. Maar dat wist ik eigenlijk al. Ik moet er niet aan denken. Vliegtuig in, vliegtuig uit, hotelkamer in, hotelkamer uit, en dan ook nog eens al dat geld…. wat moet je er mee? Dat laatste was een grapje, de rest niet.

Vandaag was de zogenaamde ‘pers-dag’. Vanmorgen werd ik om 07.45 uur al wakker gebeld door Giel Beelen. Ik had net een avond Mellow Moods achter de rug, dus dat viel niet mee. Na 3 uurtjes slaap met Giel Beelen praten… ik geef het je te doen. Verder was ik op ‘Radio 538’ te beluisteren bij Lindo & Jelte, en bij ‘Fresh FM’ bij Jurgen en Wytske. Het zijn vaak duo’s, die presentatoren… Vanmiddag was in ‘Bitterzoet’ in Amsterdam de officiële uitreiking. Ruud de Wild was uitgenodigd om het eerste boek uit te reiken en hij had een paar mooie woorden voor Armin over. Terecht. Daarna sprak Armin nog een dankwoord. Dit geheel had ik BIJNA allemaal gemist, omdat ik – vlak voordat de uitreiking begon – een telefoontje kreeg van een radiostation. Ik liep even naar buiten, stak gelijk een sigaret op, en heb hooguit drie minuten staan bellen. De ceremonie liep al zodanig uit, dat ik dat wel verantwoord vond. Uitgerekend op dát moment begon de uitreiking, maar toen ik weer naar binnen wilde, bleek dat de deur in het slot was gevallen. Daar stond ik, de schrijver van het boek nota bene, buiten in de regen op de deur te bonzen! Gelukkig kwam de vrouw van Ruud de Wild langs (met baby en al) en die was zo vriendelijk om mij binnen te laten…. Ik hoorde Ruud de Wild nog net zeggen: “Armin, je bent een geweldige gozer en een mooi mens. Dames en heren: Armin van Buuren…” Dat was het! Helemaal gmist, terwijl ik er al drie uur van tevoren aanwezig was! Beetje dom(per) toch?

Om half negen moesten we nog even naar een studio op de Middenlaan in Amsterdam om live op Radio 1 een duo-interview te doen. Dat was erg leuk. Radio 1! Dat is toch een eer, of niet? Zo kwam er een einde aan een leuke, maar best vermoeiende ‘pers-dag’, met veel interviews, veel dezelfde vragen en nog meer dezelfde antwoorden. Ik ben dus nu officieel schrijver. PS: Om alle verwarring even te voorkomen: als schrijver heet ik Coen Bom, dat is een schuilnaam….