Gisteren was het weer eens tijd voor Mellow Moods en daar stonden gisteren Lucien Foort en Mark van Dale geprogrammeerd. Na afloop van Marks optreden stond hij met zijn onafscheidelijke wodka-cola-light naast mij bij de ingang. Ik sta graag bij de ingang om zodoende in de gaten te kunnen houden wie er allemaal komen en vooral om te zien wie er van de vriendengroep te vroeg weggaat. Mark stond een beetje onwennig te dreutelen. Er was iets…. Hij wilde wat vragen. Na enige minuten en nog twee wodka-cola-lights voor hem en twee bourbon-cola’s voor mij kwam de vraag er dan eindelijk uit.

De vraag was of ik even een column wilde schrijven naar aanleiding van Mark van Dale’s 25-jarig Jubileum. Dat heuglijke feit gaat vriend Mark op vrijdag 1 december groots vieren in zijn geboorteplaats Rotterdam. Waar precies? In de Baja Beachclub!! Ik moest het ook even twee keer navragen toen hij daar voor eerst over begon. De Baja? Dat is toch die tent met toeters, tieten en aarbeienlikeur? Waar de gespierde barjongens op kosten van de club naar de sportschool moeten en de bardames bij een eventueel gebrek aan borsten een gratis borstoperatie ondergaan? Die tent was het inderdaad….MAARRR, zo voegde Mark gehaast toe, op DIE avond is het allemaal heel anders. De hele Baja wordt omgetoverd tot een echte Ibiza-club; donker, extra geluid, rookmachines…noem maar op. Dat klonk opeens een stuk leuker natuurlijk. Mark voegde er aan toe: “Ja joh man, dat is toch veel leuker dan een club waar we allemaal al honderd keer gestaan hebben?” Ja, Mark zit vol wijsheden hoor.

Maar goed. Hoe dan ook wordt van mij nu een column over Mark van Dale verwacht. Hoe pak je dat aan? Het opsommen van anekdotes is altijd leuk. Daar kun je meestal wel een paginaatje mee vullen. Werkt altijd, zou je zeggen. In het geval van Mark is dat een béétje anders omdat de meeste anekdotes zich op tijdstippen afspelen waarbij men de vraag kan stellen: “kannet?”, of: “is dit wel geschikt voor het gevoelige oog van de gemiddelde lezer?” en bovendien zijn veel van die anekdotes vanwege die tijdstippen door mij ook alweer vergeten. Dat maakt het dus lastig. Het lijkt me maar het beste om een paar wetenswaardigheden op te sommen over vriend Mark. Het meest opvallende wapenfeit dat ik me nog weet te herinneren stamt uit -pakweg- 1995. Mark had de IT-sound helemaal ontdekt en zijn aanvankelijke gabber-voorkeur volledig aan de kant geschoven, hetgeen in Rotterdam niet bepaald gewaardeerd werd. “Wielrenbroekjeshouse” heette die muziek in Rotterdam en Mark kreeg dan ook veelvuldig de vraag of hij “hoowmo” geworden was. Nou, dat laatste was niet het geval want Mark verhuisde naar Den Haag om bij zijn toenmalige vriendin Marlies in huis te trekken (of juist niet te trekken…beetje ongelukkige woordkeuze, sorry). Omdat hij dus opeens vrijwel bij mij om de hoek woonde kregen we veel contact en het klikte vrij snel. We kenden elkaar al een beetje uit 1990 toen Mark nog bij de Midtown vestiging op de Goereesestraat werkte en ik samen met compagnon Rob in Den Haag een platenzaak had onder de naam “Stad Den Haag Records”. We wisselden regelmatig nieuwe Belgische knallers uit met Midtown en zodoende zagen Mark en ik elkaar vrijwel wekelijks. Op een bepaald moment kon ik hem weliswaar niet meer zien staan achter de balie bij Midtown omdat echt de héle winkel was volgebouwd met dozen “Poing”, die de wereld rondgestuurd moesten worden vanuit dat winkeltje. “Poing” was een hitje in die tijd, zo kunnen we wel stellen.

Terug naar 1995. Mark was net in Den Haag komen wonen en dat trof: wij begonnen in dat jaar met een leuk radio-station, “NRG” genaamd. Mark werd daar programma-leider en eigenlijk werden we spelenderwijs betere vrienden. Ik herinner me nog goed dat hij op een dag tegen me zei dat hij alles op alles zou gaan zetten om het ook als club-dj te maken. Hij ging clubplaten kopen, SL-1200 draaitafels en iedere vrije minuut van de dag oefenen. Ik keek hem knikkend aan en zei iets van: “nou, dan moet je dat proberen man!” maar ik dacht natuurlijk iets heel anders. Tsss, het idee! Ja hoor, dat gaat vast lukken, NOT!. Meer zoiets. Ik sta bekend als positief ingesteld mens. Ik heb er nog regelmatig aan teruggedacht toen Mark vier, vijf boekingen op één avond had ten tijde van “Waterverve”. En ik denk er nog steeds vaak aan als ik zijn nieuwe, belachelijk mooie huis in Delft binnenkom en de vele etages door moet lopen om op het schitterende dakterras te komen. We kunnen stellen dat Mark woord gehouden heeft en vriend en vijand zullen het met me eens zijn: dat is toch knap.Aangezien dit weleens mijn eerste column kan worden die Mark-zelf ook gaat lezen moeten we het niet te positief maken. Dan toch maar een anekdote die ik heb opgetekend uit de mond van Erik Kross, een Mark-vriend van het eerste uur. Dat zal hem leren!

We praten een maandagmorgen in Amsterdam. De IT-avond was zojuist afgelopen en zowel Erik als Mark vonden naar huis gaan geen enkele optie. Gelukkig had men daar de “Dino’s” voor uitgevonden, een afterclub die je het beste kunt omschrijven als een truckers-café dat inspeelde op de hype. Het was oer-gezellig gelegen langs de A-10 op een industrieterrein en was in die tijd DE place to be voor de party-ganger die we maar even ‘doorgaand verkeer’ zullen noemen. In die tijd reden zowel Mark als Erik een -laten we het netjes houden- niet al te beste auto. Mark reed in een auto die hij zelf altijd beschreef als “het blikje” en Erik’s vervoer was niet veel beter. Het regende die ochtend als een bezetene. Erik reed voorop want ergens de weg naartoe vinden lukt Mark nuchter, ook bij stralende zon niet bepaald eenvoudig. Aanvankelijk verliep de reis voorspoedig maar een zojuist ontwaakte chauffeur van Bakker Bart had Eriks auto even over het hoofd gezien en dat resulteerde in een auto-ongeluk. Erik klapte tegen de vangrail, hierbij het bekertje chocolademelk van de naast hem gezetene DJ Rodger tegen de voorruit knallend (terwijl Erik nog zó gezegd had dat hij niet mocht morsen!) en de auto deed helemaal niks meer. Mark had het voorval gezien en stopte enkele meters later. Hij kwam direct op Erik afgelopen en vroeg of deze het raampje even wilde opendraaien. “En? Doen je speakers het nog?” was de enige vraag die Mark bezighield. Na het bevestigende antwoord liep hij vervolgens weer naar zijn eigen auto en vervolgde de reis naar de Dino’s, Erik en Rodger achterlatend. Ach, Mark is een muziekliefhebber…. Dat is ook Mark.

Dit alles gezegd hebbende moet ik toch even kwijt dat ik erg uitzie naar aanstaande vrijdag. Het is de bedoeling dat alle oude radio- en dj-vrienden van Mark ook komen en dat zijn er nogal wat. Vijfentwintig jaar is een lange tijd. Van Havenstad Radio Rotterdam naar HitEnergy, zijn eigen internetstationnetje, daar zit héél veel tussen. En ondanks dat Mark bekend stond als “de man die overal ontslagen werd” (ook daarover hilarische anekdotes beschikbaar trouwens) draagt toch vrijwel iedereen hem een warm hart toe. Het is moeilijk boos worden op Mark. Of beter gezegd: het is onwijs makkelijk boos worden op Mark maar moeilijk om boos te blijven. Dat is ook een gave. Ik verwacht vrijdag een heel leuk feest waar ik ongetwijfeld ook vele bekenden zal tegenkomen. Jean, Jurgen, Marcello, Erick E, Lucien Foort en Billy the Klit? Ze zullen er zijn hoor! Maar ook radiomensen Stephan Koot en Ricky Romano (beter bekend als Rick Romijn tegenwoordig, die overigens -heel erg indirect- dankzij een ontslag van Mark van Dale nu elke ochtend bij Edwin Evers zit) zullen er zijn. Gezellig!

Vijfentwintig jaar Mark van Dale! Hoe oud was hij in Godsnaam toen hij begon? Hij maakt in ieder geval de indruk dat ie nog jaren doorgaat dus niet te vroeg juichen! Ik heb er zin in!