Toen Mark van Dale mij belde klonk het als een prachtig plan. Het was zo rond een uurtje of half twee op dinsdagmiddag 25 april. “Hé Peet (Mark tuttoyeert mij gewoon), wij gaan vanavond barbecuen!” stelde hij enthousiast vast. Het zonnetje scheen en na de langdurige winter leek het me een te gek plan om de eerste-de-beste-dag-met-zon gelijk ten volle uit te buiten en wat is zomerser dan barbecuen? Okee, zonnen. En zwemmen in zee. En op vakantie gaan. En insmeren. Maar goed, daar gaat het

niet om, het was een leuk idee. Mark belde verder de vrienden-telefoon-ketting af en zo was al snel een groep van acht leuke mensen bijeengebracht. Leuk! Echt zin in! Rond een uur of drie ’s middags was het zonnetje al beduidend minder nadrukkelijk aanwezig dan eerder op de dag en mijn temperatuurmeter in de auto gaf veertien graden aan. De eerste frons verscheen op mijn voorhoofd. Rond vijf uur was het zwaar tot belachelijk zwaar bewolkt en de temperatuur was gezakt tot 11 graden, hetgeen voor mij aanleiding was om eens te bellen met Mark. “Héé Mark, met Peeeet. Hé luister es, het wordt wel heel slecht weer nu hè? Wilde je het wel door laten gaan?” vroeg ik voorzichtig, want je kunt Mark overal voor bellen maar als het geen OPbellen maar AFbellen is dan krijgt Mark een waas. Wordt’ie gek. Het antwoord was dan ook kort: “Ik sta hier net in de *censuur* een Godsvermogen aan vlees en lekkere dingen te kopen! Joh, gewoon een dikke trui meenemen en er is niks aan de hand!” Ik voelde dat ik fout zat en ging snel over tot mijn standaard “er uit redden”-zin: “Nee, dacht ik ook al maar ik wilde het even checken…… nee, nou dan zie je me zo! Hoe laat ongeveer? Uurtje of half zeven, zeven uur?” Het werd inderdaad een uurtje of half zeven, zeven uur, het was inmiddels zwaarder bewolkt dan het KNMI ooit heeft kunnen meten maar we waren in ons sas. En daar ben ik graag in. Toen ik aan kwam rijden bij het huis van Mark (Mark woont ook leuk) stond één van de genodigden al flink te wapperen met een krant om de zojuist aangeschafte barbecue lekker op te warmen. Wie het precies was konden we door de enorme rookontwikkeling niet zien maar het feit dat er al iemand zo lief was om het tempo barbecue-technisch hoog te houden sprak ons erg aan want ik had een honger!! Ja, honger ja. Ik hoor mijn moeder alweer zeggen: “jongen, wij hebben geen honger, de kindertjes in Afrika, DIE hebben honger” maar ten eerste is dat hongersNOOD, dat is wat anders, en ten tweede leef ik in Nederland dus wil ik er graag van profiteren, kortom: schep nog maar een keer op! De kindertjes in Afrika zouden het je alleen maar kwalijk nemen als je dat niet deed. Nu moet ik erbij zeggen dat ik eigenlijk niet zo’n barbecue-fan ben. Ik vind het extreem gezellig altijd, dat is het probleem niet, maar er kleven wat nadelen aan. Ten eerste duurt het heul, heul erg lang voordat het apparaat aan de praat te krijgen is en het vuur echt precies goed is (geen vlammen!), ten tweede doe je het meestal met een vrij grote groep dus één mini-shaslick per persoon levert een wachttijd op van minstens tien minuten alvorens er een nieuw stukje vlees in aantocht is en ten derde eet je ongemerkt altijd teveel, mede dankzij de hoeveelheid stokbrood die je vooraf nuttigt om de ergste honger te stillen. En tot slot: het is kankerverwekkend maar dat is van ondergeschikt belang. Vroeger op de camping had je dan tenminste nog een tafeltennistafel waardoor je tijdens het wachten even kon ping-pongen, al moet ik eerlijk zeggen dat ik moest ping-pongen met mijn kleine nichtje zodat we het spel beter “ping” konden noemen.Tijdens zo’n barbecue-avond passeren allerlei onderwerpen de revue. Dat is juist leuk. Niet altijd want binnen het gezelschap bevonden zich Nico en Harry die allebei enige bekendheid genieten vanwege hun stellige manier van praten. Eigenwijs zou ik het niet willen noemen maar het is natuurlijk wel zo. Dus de onderwerpen kwamen al snel ter tafel. Harry herkende een Bordeaux-wijntje alleen al aan de fles want alleen Bordeaux wordt in zo’n fles geschonken, Nico had een “hoe kom je dáár nou bij”-reactie en de heren hadden wel even gesprekstof voor een kwartiertje. Ook mijn vraag waarom “Nieuwe Haring” eigenlijk “Nieuwe Haring” heet gaf een flinke discussie. Volgens Partij 1 wordt er echt maar één keer per jaar op haring gevist en eet je dus in april 11 maanden oude haring (die weliswaar goed was ingevroren, anders blijven ze niet meer goed natuurlijk), volgens Partij 2 komt er maar één keer per jaar een school met jonge haringen voorbij en alleen dié haring mag als Nieuwe Haring worden verkocht, afijn, ook dit was natuurlijk even een punt van discussie. Ik heb het maar even opgezocht voor als je na het stellen van deze vraag ook benieuwd bent geworden: Ieder jaar doorloopt de haring dezelfde cyclus. In de maanden mei en juni heeft de haring voldoende vet opgebouwd en nog geen hom en kuit gevormd. Haring kan bij mooi weer in mei in enkele dagen tijd zijn vetgehalte snel opbouwen. Vissers houden de weersomstandigheden en de temperatuur dan ook nauwlettend in de gaten. Veel zon betekent veel voedsel, zodat de haring lekker kan gedijen. De Hollandse ‘Nieuwe’ is de eerste haring die weer wordt gevangen, meestal dus in mei. Zodra de haring minimaal 16% vet bevat, mag hij als Hollandse Nieuwe op de markt verschijnen. Haring die later in het jaar wordt gevangen wordt vaak gebruikt om te bakken of om te verwerken, zoals bijvoorbeeld rolmopsen. Nou, zo zie je…. deze column is ook nog educatief. Het was ondanks alles een erg gezellige avond. Paul T was helemaal in zijn nopjes omdat Arsenal op een Ajax-achtige manier geluk had en de finale bereikte van de Champions League. Good for him. We maakten nog een paar flauwe grapjes, zoals: “waarom praat je over een ZWAAR dieet?” of “Waarom moet je Afsluiten via Start?” en de stemming was opperbest. Iedereen besprak nog even waarom men wél of niet naar Dance Valley zou gaan en de conclusie was dat Dance Valley het wel eens heel moeilijk zou kunnen gaan krijgen tegenover Extrema Outdoor en de Loveparade in Berlijn maar dat de komst van Danny Tenaglia naar Dance Valley tóch wel weer een rede was om te gaan. Ik ben benieuwd.Na het afruimen van de enorme troep (nog een nadeel van barbecuen) moesten Mark, Nico, Paul T en ik als de sodemieter naar Mellow Moods, ons extreem gezellige hobby-avondje op dinsdag, elke dinsdag in One Four (naast het Paard). Miss Monica was die avond te gast en dan willen wij er allemaal piekfijn uitzien en in ieder geval op tijd zijn. In de auto bleek dat de rooklucht van de barbecue niet geheel aan onze kleding voorbij was gegaan en we roken allemaal als Oude Haring. Ik heb dan ook weinig aanspraak gehad die avond. Alweer een nadeel van barbecuen.