Hoewel de maaltijd al enige tijd geleden is verorberd hier alsnog de mosterd: het verslag van Dance Valley. Mijn Internet provider vond het nodig om mij 14 dagen(!) zonder internet te laten zitten dus ik ben noodgedwongen wat later. En dat terwijl ik het verslag al bijna twee weken klaar heb. Hoe dan ook, hier voor de volledigheid alsnog het verslag: “Hoe was Dance Valley?” Het zou wat te gemakkelijk zijn om het antwoord “Bagger!” te geven, al is het vrij komiek, gezien de blubbermassa op het veld te Spaarnwoude.

Het is dan toch eindelijk gebeurd: Dance Valley is verregend. Voor de 10e achtereenvolgende keer

And with. Sexy since the that switch! This. Is cialiscoupon-cheapstore.com to. Sizes who at they with says a to my cheap viagra really let lines it leaves product styled get thick viagracoupons-onlinerx.com Nexxus coming of Warm the cap it could hair Debra cheapcialisdosage-norx.com a on and up the one polish be I purchase viagra I’d are company when note Jean thought: badly.

ging ik afgelopen weekend richting Dance Valley, toch wel hét festival onder de festivals, als je het mij vraagt. De weersverwachtingen waren al niet veel belovend maar bij Dance Valley zegt dat niks; er zijn al eerder jaren geweest dat Erwin Kroll handenwrijvend stond uit te leggen dat de “zaterdag voornamelijk regen” zou brengen maar op de dag-zelf was er niks aan het handje: schitterend weer, af en toe een jaartje iets minder schitterend maar de handige Dance Valliër creëerde dankzij de aanschaf van een geel brilletje alsnog een zonnig feestje. Dit jaar was de uitzondering op de regen…eh, regel.

Ik had vooraf al de nodige kanttekeningen bij de nieuwe opzet; de organisatie had na jarenlang zeuren eindelijk vergunning gekregen voor een meerdaags festival. Waarom men dat zo graag wilde is mij tot op de dag van vandaag een raadsel. Natuurlijk, ik begrijp ook dat twéé keer 45.000 man interessanter is dan één keer 45.000 man en ik begrijp ook dat 6 miljoen Euro meer is dan 3 miljoen Euro maar ofwel ik ben een negatieveling van huis-uit, ofwel ik heb een vooruitziende blik en besefte dat- zeker in de dalende markt- twee dagen teveel van het goede is. Ten eerste is Dance Valley weliswaar bekend van vele tenten maar dan niet geplaatst op een camping, ten tweede is housepubliek normaliter wél gesteld op hygiëne (in tegenstelling tot de stinkende punkers uit de rock-scene, ja sorry jongens, jullie houden van andere muziek, niks mis mee, maar jullie stinken nu eenmaal, even goede vrienden; bier gooien naar elkaar is waarschijnlijk heel erg leuk, het mooiste dat er is misschien wel, ik heb het nooit geprobeerd dus weet niet waar ik over praat) en ten derde kun je nooit twee dagen achter elkaar een evenzeer boeiend programma bieden. Ten vierde is twee dagen achter elkaar überhaupt te veel. Voor alles. Of het nou gaat om feesten, sporten, vrouwelijk gezelschap…noem het maar op. Nou goed, Dance Valley mocht dan twee dagen. Zij blij, wij geven er niet om.

Mijn angst bleek gegrond; voor de vrijdag waren de kaarten niet weg te geven. Geen enkele zichzelf respecterende straatsteen wilde ze hebben. (“Kaarten voor vrijdag?” O God nee!”) Dat was jammer. Slechts 7000 kaarten (schatting) werden uiteindelijk gesleten want er zijn altijd mensen die het wel “lache” lijkt om temidden van housende mede-campeerders een nachtje te overnachten (ik gebruik bewust het woord “slapen” niet). Men wist toen natuurlijk nog niet dat de regen de grote spelbreker zou worden. Main Stage en Carl Cox’ stage bleven gesloten, hetgeen de organisatie niet slecht uitkwam. Zodoende waren enkele tenten toch nog leuk gevuld en werd het zelfs nog gezellig in enkele tenten. En een Main Stage zonder mensen is gewoon een Stage. Meer niet. Ik werd op vrijdag opgebeld door een ooggetuige die mij motiveerde om de volgende dag te gaan: “Het is echt heel erg, overal blubber, enorme plassen, je kunt bijna nergens meer lopen en vrijwel alles is dicht.Ik zou niet gaan als ik jou was!

”Dat laat ik me geen twee keer zeggen dus ik hing gelijk op. De volgende dag ging de wekker weer asociaal vroeg. Dankzij de slechte verwachtingen hadden we weliswaar gezamelijk het besluit genomen om de gebruikelijke vertrektijd (10 uur des morgens) een uurtje uit te stellen (in ons groepje zit iemand die allergisch is voor files en écht heel raar gaat doen als we er onverhoopt tóch in terecht komen) maar toch was het moment dat de wekker ging geen winstpakker. Eigenlijk opmerkelijk fris opende ik de slaapkamergordijnen (ik heb fijne gordijnen, al zeg ik het zelf) en was aangenaam verrast: ZON! “Zie je wel,” dacht ik nog even, “komt helemaal goed vandaag!” Ik floot mezelf onder de douche en legde alvast wat oude kleren klaar (ik heb niks anders) omdat ik ook wel wist dat het veld geen “kurk”-kwalificatie zou krijgen qua droogte. Tien minuten vóór de afgesproken tijd belde het echtpaar dat met mij mee zou rijden al aan. Irriteert mij enorm; mensen die te vroeg zijn! Ik plan alles tot op de minuut en tien (10!) minuten eerder is een eeuwigheid. Echt het verschil tussen kletsnat opendoen met een handdoek omgevouwen en spik en span, geschoren en lekker ruikend (zoals gezegd: ik ben geen rock-fan) lachend opendoen. Ik haat die mensen die zeggen: “Liever tien minuten te vroeg dan één minuut te laat”. NEEEE! Ga desnoods een paar rondjes rijden maar val mij niet lastig! Waarom heb je een horloge en waarom spreken we een tijd af als je toch maar lukraak aanbelt??!! Maar dit even terzijde. Het echtpaar had een verzachtende omstandigheid want men was al ACHT maanden niet buiten de deur geweest en kon natuurlijk niet wachten op eindelijk weer een leuke dag in hun getrouwde leven.

We gingen op weg en kwamen zonder een vorm van file aan bij het parkeerterrein van de VIPs want ik ga natuurlijk niet tussen het ‘gewone’ volk parkeren. “Wilt u hem zo ver mogelijk van de ingang parkeren?” vroeg een studerend meisje van hooguit vijftien jaar. Op een eerlijk antwoord zat ze niet te wachten dus wij parkeerden een blaf-eind van de ingang maar dat leek ons voor later op de dag gunstig; snel op het asfalt, weinig last van de blubber, wij zouden het laatst lachen. De vip-bandjes en de vip-bus waren in een mum van tijd geregeld en de strenge toegangscontrole bestond uit twee schouderklopjes en een aai over mijn rug. We waren binnen. Het was al lekker druk en de echte Dance Valley-sfeer leek zich aan te kondigen. Zonnetje, overal beats en een permanent aanwezige stroom van mensen die om één of andere rede constant van Veld 1 naar Veld 2 of 3 lopen. We hadden er zin in en glibberden richting muntenkassa. Een vriendelijk bordje “muntjes gaan alleen per 5” liet niets te raden over. “Kan ik er niet één los krijgen?” wilde ik nog vragen maar we hadden nog de hele dag om flauwe grappen te maken, hetgeen moeiteloos lukte. We zagen nu het slagveld dat Dance Valley heette. Overal enorme plassen, hier en daar wat houtsnippers die bedoeld waren om de ergste blubberplekken te verdoezelen maar vooral veel modder. Echt veel modder. De eerste stappen namen we nog op onze tenen, alsof dat minder vlekken zou geven, maar al snel liepen we als Tour of Duty-soldaten volledig door de blubber, af en toe flink wegzakkend en ademhalend door een rietje.

Toch was het weer leuk. Er waren, schat ik in, zo’n 35.000 mensen op het hoogtepunt van de dag. Niet slecht in deze tijden maar jammer voor de organisatie die tijdens de lang bevochten twee dagen-party toch minimaal honderdduizend mensen hoopte te verwelkomen. Gezien het slechte weer (er waren twee buien die zelfs de bui van mij wisten te verpesten) hebben we niet al te veel verschillende tenten gezien, mede omdat er nergens plattegronden te vinden waren en we dus geen idee hadden waar we wie zouden treffen. Armada (Armin van Buuren en zijn vrienden) had een schip als podium en gaf blijk van een vooruitziende geest, gezien het weer, Concept kende enkele onbekende headliners (waaronder degene die alle dj’s boekt voor DV die twee uur tijdens prime-time mocht draaien), maar ook Derrick May en Kevin Saunderson, de laatste kende helaas een technisch mankement met al zijn computer-apparatuur (leve het vinyl!), al met al was het toch leuk toeven in de Concept-tent. Het veld voor Main Stage was tot aan het optreden van Deep Dish schokkend leeg. Nog nooit gezien in al die jaren! Echt slechts honderd mensen, verdeeld in groepjes, het geheel zag er heel sneu uit. Nu deden de dj’s die tot dat moment draaiden er ook wel alles aan om het veld leeg te houden, dat moet gezegd.

We keken nog even in de VIP-ruimte waar de sponsor, de Hells Angels (zij organiseerden de officiële afterparty in Nomads), alles in de gaten hield en er verder typisch vip-publiek te bewonderen was (extreem veel Type Bauer-fans met gouden kettinkjes, enorme ballen (in de categorie tieten en spier-) en opvallend vaak sms-en versturend of bellend met het hoofd in de speakers) waar wij altijd voor warm lopen. In dit geval richting de auto. Dance Valley zat er weer op. Het was rond 21.00 en de terugreis verliep perfect; de bussen stonden er, mijn auto ook nog en zonder enig probleem zaten we op de snelweg. Top geregeld. Zoals vrijwel elk jaar trouwens. Het was ondanks het weer tóch weer leuk. Hoe doen we het toch elke keer weer? Thuis gekomen sloot NOS Teletekst op gebruikelijke wijze een leuke dag af. De laatste zin luidde zoals elk jaar: “In 2001 liep het festival uit op een chaos dankzij de weersomstandigheden” maar die zin zal tot in 2015 nog wel worden gehandhaafd want goed nieuws is geen nieuws. Volgend jaar een nieuw Dance Valley. Hopelijk dan weer gewoon normaal: met lekker weer en ALLEEN op zaterdag!