Of het nou een staartje van orkaan Wilma, Betty of Katrien was…. geen idee. In ieder geval stond er een lekker stormpje gisteren hier in Miami. En dan zeg ik het mild. En dat was jammer want Mark van Dale en mijzelve waren uitgenodigd door Dela Sarge, een dj van wie we al twintig jaar weten wie het is maar die we pas een paar maanden kennen, om naar de speciale roof-party te komen in het Raleigh Hotel waar hij (als DJ van Kraak en Smaak) moest draaien. Ik vind Dela Sarge een lekker eigenwijze DJ en de muziek van zowel Kraak als Smaak vind ik altijd erg aangenaam dus dat wilden we wel eens zien.

Het zou er sterven van de landgenoten en er was gratis barbecue, hetgeen het aantal landgenoten alleen maar zo vergroten, leek mij.De gratis barbecue was er inderdaad, de landgenoten wat minder. Buiten de DJ’s (Dela Sarge dus en Mark Kneppers, die we ook kennen als Knuppelhout of Wipneus) (of was het nou juist Pim?) en Mark en ik waren er nog even geen landgenoten aanwezig. Die moesten vast niet geweten hebben dat echt ALLES gratis was op dit feest! Drank, eten, wc’s… het was allemaal gratis! Dat was even wennen voor ons hier in Miami, alwaar de creditcards kreunen als in een slecht nagesynchroniseerde pornofilm. De barbecue was ook top geregeld; macaroni and cheese, spare-ribs, stukkie vis dat wij links lieten liggen, steak, coleslaw…. het was allemaal top geregeld en zal waarschijnlijk ook heerlijk hebben gesmaakt als we niet elk hapje door de wind in het haar van de buurvrouw of man hadden zien waaien. Al met al was dit nou echt weer eens een leuk, apart feestje met veel kleine ruimtes en smalle gangetjes, kortom: zoals het hóórt op een houseparty.Daarna ging Mark naar Paul Oakenfold kijken bij de Wet Grooves party, een party die door de inmiddels gestarte regen zijn naam eer aan deed, ik zou hem later opzoeken want ik wilde eerst even bekenden tegenkomen bij het National. Daar zaten Erick E, Gregor Salto, Lucien Foort (alweer!), een zooi Duitsers, David Guetta, David Vendetta, kortom: een bastion topdj’s waar Peter van Leeuwen niet mocht ontbreken, leek mij zo.

Een drankje of vijf, zes later ging ik alsnog naar Mark van Dale maar helaas: de doorbitch wilde 60 dollar rekenen voor de toegang. Ik wenste haar veel succes met de rest van haar carriere en ging terug naar het National waar ook 538 DJ Dennis Ruyer en Liesbeth, zijn produster, inmiddels waren aangekomen. Na nog een drankje of wat kwam Mark ook weer aangeschoven.Dat was eigenlijk het hoogtepunt van deze avond want Mark wilde vroeg naar bed en ik juist niet. Ik zou iedereen wel treffen in de clubs, dacht ik toen nog. Nou, mooi niet. Bij Kurd Maverick in de Opium zou ik Erick en Patricia E (zijn vrouw) treffen en dus trok ik opgetogen, met schoon goed aan, richting Opium Garden. Daar aangekomen werd ik door de portiers aangekeken met zo’n blik van: “dat jij zo over straat durft!” maar eenmaal dichtbij gekomen was de vraag: “Are you alone?” en dat was nooit eerder zó erg het geval dus ik zei: “Yes”. Vond ik ook vrij briljant geantwoord, zeker omdat er verder niemand anders achter mij liep. Het leek mij vrij duidelijk maar hier in Miami willen de portiers blijkbaar echt zekerheid over alles.

In de Opium stonden 200 Duitsers enthousiast te dansen, de rest van de 4000 man capaciteit moest nog worden opgevuld. Ik smste lichtelijk in paniek met Erick E: “Waar zit jij? Ben net in de Opium”. Het antwoord was niet wat ik wilde horen: “Was er wel maar ben weer weggegaan. Net geprobeerd bij Roger Sanchez binnen te komen maar dat ging niet lukken. Ga slapen. Zie je morgen!” En daar stond ik dan. Dan maar weer terug met de taxi. De taxi-dame die ik trof had OF geen rijbewijs OF zou dat onmiddellijk weer moeten inleveren. Ze vertelde dan ook van een aanrijding die ze eerder die avond had gehad. Het was wel haar schuld maar ook weer niet, zo’n soort verhaal kreeg ik te horen. Ik was echt als de dood maar toen ik eenmaal mijn hotel zag opdoemen had ik er vertrouwen in. Na slechts één noodstop waren we ter plaatse. Ik stapte opgelucht uit en besloot ‘dan maar’ door donker Miami te lopen wat er nog leuk zou zijn. De CR2-party in de Savoy leek me wel wat maar ik bleek niet de enige. Na enige minuten in de rij tussen schorrie en ook morrie besloot ik dat dit niet mijn avond ging worden. Dan maar de mini-bar in het hotel leegdrinken. Eén klein kutflesje wodka kost slechts 8 dollar dus hup, een flesje of drie kan ik nog wel veroorloven. Alsnog best een leuke avond gehad met mezelf. We hebben dezelfde humor, zelfde interesses en de Soprano’s waren op tv, wat wil een mens nog meer? Nou, ik kon wel wat dingen bedenken. Vandaag gaat het heel anders worden! Onze laatste volledige dag in Miami en dat gaat LOS! Al gaf Mark net al aan dat ie vanavond ook zéker niet gaat stappen….Die portier had gelijk: “Are you alone?”. Vrees van wel.