Ooit, in een grijs verleden, stond Kees van Kooten’s “Veertig” op mijn boekenlijst voor de HAVO. Een boek met bespiegelingen over zijn leven tot dan toe. Kees zag de toekomst op zich nog wel zonnig in maar Van Kooten had dan ook al twee kinderen en een schat van een vrouw. Over twee maanden word ik ook veertig. Dat is een raar idee en ik kan er maar niet aan wennen.Mijn ooms en tantes… DIE waren veertig. Of ministers. Of leraren. Ikzelf toch niet? Tenzij een ernstig auto-ongeluk of een wel héél erg hardnekkige ziekte het feest nog verpesten (“hè jongen, spot daar toch niet mee!”) zal het dan toch gaan gebeuren. Veertig. Het klinkt nog soepel (dankzij het ‘veer’) maar de ouderdom komt met gebreken. Ieder cliché is waar. Nu vind ik zelf dat ik nog niet zo’n typische “veertiger” ben. Ik zit nog strak in het vel – met de week strakker als ik zo doorga -, ik doe nog veel ‘jeugdige’ dingen en sta zelfs nog een paar keer per week tussen de jeugd in een club. Daar voel ik me dan nog jong. Ik ben ervan overtuigd dat je je hele leven een bepaalde mentale leeftijd hebt. Toen ik twintig was dacht ik over de meeste dingen precies hetzelfde als nu. Geestelijk wordt je niet ouder. Hooguit wat wijzer.Wat is er gebeurd tussen het spelen met Playmobil, het dagelijks voetballen met Bennie, François, Maurice en Maurice (we hadden twee Mauricen), de vreselijke fietstochten naar school (altijd wind tegen!) en het huidige leven? Het huidige leven, dat bestaat uit hier en daar een vergadering en vooral DVD’s kijken. Meer heb ik niet. Wat is het moment waarop de mensen bij de Albert Heyn zeggen: “deze MENEER was eerst” en er helemaal niet meer als kleintje tegen je aan gekeken wordt? Zelfs niet bij Albert Heyn? Wanneer komt het kantelpunt? Dat kantelpunt dat als je doorloopt bij het toilet er niet meer “Hallo JONGEMAN! Eerst even betalen hè?” klinkt? Dat moment dat meisjes aan je vragen “MENEER, mag ik een plaatje aanvragen?” in plaats van “hoe laat ben je straks vrij?” Nu hoor ik jullie denken: “die Peet zit er écht mee!” en dat is maar ten dele waar. Natuurlijk ga je, als een mijlpaal nadert, automatisch terugkijken. En misschien scheelt het als je terug kunt kijken op een enorme hoeveelheid leuke dingen, zoals ik. Dat is toch leuker dan: “ik weet nog dat ik twaalf jaar met mijn verhongerde zusje door Soweto liep”, dat verschil lijkt me evident. (Ik kijk veel naar Matthijs van Nieuwkerk en dus gebruik ik opeens moeilijke woorden als “evident”, maar ook “pièce de résistance” en “agglomeratieve gebeurtenissen”, met dat laatste bedoelt Matthijs dat het dingen zijn die ergens in dezelfde buurt gebeuren) Leuke dingen…. ik kan er wel honderd opnoemen. De lange autoritten naar België met compagnon Rob, iedere vrijdag weer. We reden in onze gezamenlijke auto (een rode Golf) naar een Belgische meneer (van een jaar of veertig) die alle nieuwe import uit België als eerste in huis had. Rudy de Cock heette hij. Elke week minstens vier uur rijden maar we hadden de nieuwste import uit België het eerst! Ik bedenk me nu opeens dat het voor die Belgische meneer eigenlijk helemaal geen “import” was. Maar goed. Zo noemden we dat nu eenmaal. Of Rave the City…. een keer of zeven, acht. Altijd weer spannend. Dat waren pas tijden. Of dat we de Tempel konden kopen dankzij een lieve man bij de ING Bank. Die man nam -achteraf gezien- een onacceptabel risico door een paar van die broekkies zoveel geld te lenen en daarom mag hij ons wel héél erg dankbaar zijn dat ING al zijn geld terugkreeg. En een flink stukkie meer, I might add. Of die tijden dat het bezoek aan een house-party boven alles ging. Je moest en zou erheen. Ook al waren de weersomstandigheden nog zo Gore, je ging de weg op. Op 2e Kerstdag 1994 ging dat een keer mis en maakte mijn auto dankzij de extreme gladheid een mega pirouette op de A4. Total loss, bleek later. Terwijl er weinig te zien was aan de wagen, dat zeg ik erbij. De hulpdiensten waren snel ter plaatse en konden me overal afzetten waar ik wilde. Dat werd dus de Melkweg en zo misten ik, Daan en Rodger maar een paar uurtjes van het daar gegeven feest. Eind goed, al goed…. Of die tijden dat een bijeenkomst -waar dan ook- altijd een hoog “Friends”-gehalte kende. Waar je ook heen ging, een café, een feest, een verjaardag of een begrafenis… je zag altijd bekenden. Je kon ook makkelijk in je ééntje ergens naar toe gaan; je kwam er toch wel bekenden

tegen. Vaak altijd weer dezelfde bekenden maar dat hinderde niet. Tegenwoordig sta ik vaak moederziel alleen in een club en lieg altijd dat “de rest zo komt”. Maar aan de andere kant…. er is nog zoveel om voor te leven! Zo is het ook. Ik ben een beschouwend mens en dat kan overkomen als negatief. Zo zie ik dat niet. Ik heb weer vertrouwen in de toekomst. Het leven begint bij veertig. Ik kan nog zeker vier, vijf jaar mee in de huidige scene (kijk maar naar de Marcello’s van deze wereld) en daarna…… komt er vast wel weer wat anders. Ik heb al folders van de cursus “Bloemschikken voor als het ú uitkomt” en “Een leven fol klore” en daarnaast moet ik zeggen dat de Poëzie me de laatste tijd erg trekt. Het geeft rust en voldoening. Poëzie hoeft niet te rijmen (dat is handig) maar het mag wel. Moeilijk? Voorbeeld:Nog twee maanden. Twee. Hoe kan ik je zeggen dat er mist is onder de zee? Zoiets levert je op mijn cursus al snel een dikke voldoende op. Wisten jullie trouwens -het antwoord is nee- dat een man alleen maar aantrekkelijker wordt na zijn veertigste? Dat zeggen ze. Die oude mannen althans. Ik weet het zo net niet. Fiscaal misschien? Nou goed, er is wel één ding leuk aan veertig worden. Men vindt dat je er een groot spetterend feest van moet maken. Dat ben ik dan ook van plan. Mijn standaard grap “ik dacht meer aan twee minuten stilte” gaat niet op. Lieve vrienden gaan een heel leuk verjaardagscadeau voorbereiden en ik ben NU al benieuwd. Als het zover is laat ik het jullie weten. Tevens werd ik gisteren uitgenodigd door Mark en Winnie van Dale om mee te gaan naar Kerst Disney in Parijs. Dat vind ik dus echt leuk! We gaan noodgedwongen wel begin januari want tot 1 februari (mijn verjaardag) wilde de Disney-directie niet wachten met aftuigen van de Kerst-decoratie. Vind je het gek dat dat park niet naar verwachting loopt! Maar ik heb er zin in. Ik ben zelfs een beetje nerveus. Mickey, Donald en Goofy lopen daar allemaal in het echt!!! In het ECHT!!! En Knabbel en Babbel…. en Pluto…. Zie je nou? Veertig worden verandert niets aan je geestelijke gesteldheid. Age is nothing but a number…..