Er zijn drie evenementen waar ik me echt op verheug: het haagse beachvolleybal, helaas dit jaar ietwat verregend, de Fast Forward (volgende week pas) en Dance Valley, helaas ook ietwat verregend.

Aangezien ik elk jaar een gewoonte van maak een korte terugblik te geven op Dance Valley zal ik dat ook dit jaar weer doen. Gaat ‘ie:Het zag er al niet best uit, de weersvoorspellingen. Kennissen moesten al lachen: “Ga je de hele dag in die zeikregen lopen?”, maar die kennissen zijn nog nooit op Dance Valley geweest, anders waren het wel vrienden geweest in plaats van kennissen. Vorig jaar was de voorspelling ook niet al te best en toen hadden de organisatoren toch nog een blik mooi weer opengetrokken. Na afloop schijnt het weer wat minder geweest te zijn maar toen zat ik al naar de televisie te kijken naar de afsluitende poncho-optocht die niet in de DV-flyer vermeld stond (schande!)De organisatie moet na vorig jaar door een hel gegaan zijn. Net als dat eeuwige Enschede (waardoor ons geweldige Scheveningse vuurwerkfestival niet doorgaat, hoe ver zijn we gezakt in regelgevend Nederland?) en Volendam (waardoor sommige gemeenten nog geen kersttakje tolereren op straat) zal ook Dance Valley wel de nodige gesprekken hebben moeten voeren om deze “ramp” (er zijn mensen nat geworden en hebben het koud gehad) te voorkomen. Welnu, dat was al gelijk duidelijk.

Ik was met een bescheiden vriendengroepje (best aardig wat mensen, maar allemaal bescheiden types) natuurlijk weer vroeg van de party. Aangezien het zo werkt dat als je wat meer te besteden hebt je ook nog eens overal gratis kaarten voor krijgt waren wij allen in het bezit van VIP-kaarten. Geloof het of niet, maar ik ben niet zo’n vip-jongen. Je ziet mij niet gauw op zo’n podium staan tussen alle interessant-doeners, patsers en andere onderwereld. Bovendien was er vorig jaar één fikse vechtpartij en die vond plaats op het vip-podium, vlak voor mijn neus. Achteraf had ik die jongen beter niet kunnen duwen misschien, maar goed, weet alles maar eens achteraf. Ik ben dus niet zo’n vipper, maar dit jaar was ik toch wel erg in mijn nopjes ermee.Bij het woord “pijpestelen” moet je denken aan de regen die zo rond de klok van 10 uur neerdaalde op ons mooie landje. “Lekker voor de boeren” hoor ik mijn moeder in gedachten zeggen, alsof die boeren er van drinken, maar goed. “Pijpestelen” gingen over in “plensbuien” en daarna was het gewoon “hondenweer”, hoewel ik honden ken die er absoluut niet doorheen waren gegaan. De meegenomen paraplu bracht uitkomst. “Die ga ik op zeker vergeten straks” dacht ik nog, hopende op zo’n dag waarop denken aan je paraplu wel je laatste zorg is.Ondanks dat ik niet bekend sta als ras-optimist was ik in de pendelbus tussen het VIP-parkeerveld en Dance Valley’s VIP-ingang (had ik al gezegd dat we VIP-kaarten hadden?) de enige met ongetemperde zin. Nico en zijn vrouw Liesbeth hadden het al over een direkt rechtsomkeert en als het aan de buschauffeur lag was dat ook bijna gebeurd. Hij was duidelijk aan zijn eerste rit bezig en toen bleek al snel dat de maatregelen voor Dance Valley dit jaar wat aan de extreme kant waren. Alles, maar dan ook alles was afgezet. Er reed niet één personenwagen in de driehoek Amsterdam-Schagen-Valkenburg leek het wel. Alleen van die dubbele bussen van Conexxion, en veel. In iedere bus 12 mensen, de burgemeester kon tevreden zijn. De chauffeur reed een belachelijk smal bospaadje op en stond vast. Dat was niet de bedoeling, maar ja, het was zijn eerste rit en al die wegen lijken op elkaar. Nu is het met zo’n dubbele bus niet eenvoudig manouvreren dus na ongeveer een kwartiertje heen en weer steken op een Austin Powers-achtige manier was het de man gelukt een parkeerterrein te bereiken waar hij de bus kon keren. Ik was inmiddels misselijk. De chauffeur had de pest in en dat was te merken. Beng, een verkeersheuvel, beng, een stoepje..we waren op weg. Ik was blij dat het maar zo’n kort ritje was. Dacht ik. Vijf-en-twintig minuten!! Wat is dat voor VIP-behandeling? Ik wil ingevlogen worden met een helicopter (gesponsord door de Free Record Shop)!De paraplu moest worden ingeklapt voor de fouillering. Wachtend op wat komen ging stonden er ook voor de VIPpers van die Heras-hekkooien klaar. De beveiligingsmensen konden er wel om lachen, ze hadden ook liever ergens warm en droog gestaan, toch waren ze zorgvuldig met fouilleren want als die rommel ergens binnenkomt is het wel via de VIP. JUIST via de vip! Zoiets moeten ze hebben gehoord.

Na een klein rectaal onderzoekje mocht ik naar binnen. Gelukkig had ik via een paperclip aan mijn huig nog 15 kilo cocaine naar binnen weten te krijgen. Dat raak ik in de VIP-tent wel kwijt, dacht ik nog. Goed, we waren binnen. Nico en Liesbeth keken elkaar aan met zo’n blik van “Nou, wat doen we? Eén drankje?”, dus dat motiveerde ons enorm. Dit was natuurlijk niet het Dance Valley waar we zo naar uitkijken. Het goot, er is geen ander woord voor. Bij de EHBO kregen we een plastic beschermhoesje (weer zo’n voorbeeld van verplichte voorzorg door de gemeente) wat we allen ondanks de ijdelheid graag gebruikten. Je ziet er echt Goofy uit maar je bent wel droger dan…..ja, wanneer je dat ding niet aantrekt zeg maar. Mijn schoenen protesteerden toen we het gras op wilden gaan. Een modder! Geen pretje. Ah, daar was de vip-tent. Het eerste probleem diende zich aan. Een deel van de groep had vip-kaarten voor de Philip Morris-viptent en wij hadden Dance Valley vipkaarten. Twee strenge portiers wist het rokende tuig (de Philip Morris-mensen) nauwkeurig te scheiden van de echte VIPs waardoor het er even op leek dat we al vroeg op de dag gescheiden zouden worden. Gelukkig bleek dat er aan de zijkant van de DV-VIP twee deuren waren die absoluut niet werden bewaakt en de strenge controle aan de voordeur dus volledig belachelijk maakten en zodoende stonden we vrij vlot weer allemaal bij elkaar. Aangezien je in de VIP-ruimte (ik had toch al verteld dat we VIP-kaarten hadden hè?) ervan uit mag gaan dat iedereen wat meer te besteden heeft dan het gemiddelde volk was alle drank en al het (zeer goede, indische) eten helemaal gratis. GRATIS! Waarom? Maar goed, zoals al eerder bleek: ik vind alles onzin en hoef niet zo nodig in de viptent maar profiteer er met volle teugen van natuurlijk. Wel jammer van die hoeveelheid muntjes die we voor niks hadden gekocht. Hoewel, voor niks is niet het woord. Zes muntjes voor elf Euro. Ja, ik vond het ook moeilijk rekenen. Ik vond 77 Euro voor een hele dag voor de hele groep heel billijk klinken. Jammer dat we er zelf 12 hebben gebruikt en de rest aan een lief uitziend stelletje hebben weggegeven vlak voor ons vertrek.

Het was in de VIP goed toeven. Uiteindelijk veel bekenden, hoewel die allemaal zeker tot 1 uur in hun nesten waren gebleven, en daarom was het niet echt verleidelijk veel naar andere tenten te gaan. Het klinkt misschien raar uit mijn mond maar de muziek en de dj’s interesseren me toch maar matig op zo’n dag. Dance Valley is een spektakel an sich. Ik ben dus niet zo’n type dat met een time-tabel en een plattegrond de dag al van te voren aan het invullen is (“Dan kunnen we 10 minuten bij Sasha kijken en dan begint Tom om half 4 en dan moeten we om kwart voor 4 bij Remy zijn in de Kremlin-tent”). Natuurlijk heb ik toch wel veel gezien. Sasha die op het hoofdpodium erg goed stond de draaien, Sander Kleinenberg, toch een beetje “mijn” Sander draaide ook goed en RR Workshop (Remy en Roland Klinkenberg) in de Kremlin-tent was zelfs genieten, al hadden zij de pech dat de zon eindelijk was doorgebroken en de tent ongemerkt leegtrok. Of leger, beter gezegd. Armin van Buuren in de Eurogrooves zaal was echt een happening! Wat een uitzinnige massa. MC Paul T. was MC in die zaal (al was hij eigenlijk ergens anders ingepland, in de technotent geloof ik, maar daar was het zo leeg dat Paul werd verplaatst. Terecht.) Hij wenkte ons. “Kom maar even backstage” gebaarde hij slechts met zijn armen. Na een klim tussen flightcases, linke steigers en verradelijk gladde plekjes (mijn shirt nog gescheurd, grmpf!) kwam ik uiteindelijk even backstage. Dan hoor je er toch een beetje bij. De stage-manager sprak Paul T. streng toe: “Niet teveel mensen hier hè?” en dat tempert het gevoel wel gelijk. Je voelt je gelijk zo ongewenst en dat gevoel is dan wel degelijk ergens op gebaseerd.Dan maar weer terug naar de VIP-tent, we hadden die kaarten toch. Mark van Dale was inmiddels gearriveerd en had er zin in (“Maar ja, eerst nog draaien” is dan altijd zijn standaard grapje). Mark zou van 5 tot 10 draaien in de VIP en dat vond hij veel leuker dan in één of andere Eurogrooves-tent (“Ik heb het daar echt mee gehad, met die muziek”, lichtte hij toe). Nadat Marcello en Gizmo af en toe een plaatje hadden opgezet mocht ik er ook nog twee opzetten. “Heb ik toch ooit op Dance Valley gedraaid!” maakte ik mezelf wijs. Inmiddels waren de mensen waarmee ik was wel aan het eind gekomen (zouden het geen goede twee platen geweest zijn?). Het was al half 10 en dat is voor ons doen laat op Dance Valley. Zeker na het aanhoren van die kilometers lange files waar iedereen in had gestaan. Maar ja, VIP hè? Dan mag je via een andere snelweg, niks Dance File, gewoon Dance Valley. Ook het wegrijden van het parkeerterrein ging soepel ondanks de modder. Dat vier opeenvolgende wasbeurten mijn auto nooit meer schoon krijgen is wel duidelijk, maar je moet er wat voor over hebben. Ik hang er wel een bordje op “Deze was vroeger blauw. Metallic.”

En zo kwam er weer een eind aan Dance Valley voor dit jaar. Thuisgekomen gebeurde weer datgene wat ik al had verwacht. Drie regels op Teletekst: “In Spaarnwoude zijn 40.000 bezoekers bij Dance Valley. Het festival liep vorig jaar uit op een drama. Vele duizenden mensen waren onderkoeld en uitgedroogd.” De berichtgeving is weer normaal gelukkig. Positief nieuws is geen nieuws.VIP-kaarten zijn toch wel leuk. O ja, vergeet ik nog bijna mijn paraplu: die ligt weer keurig in de achterbak!