De paniek in de ogen van mijn vriend Fred kan ik het best omschrijven als “psychotisch”. Fred gaat al 11 jaar naar Dance Valley en is één van de weinige mensen die ik ken die echt álle jaargangen geweest is, dus ook die allereerste editie met slechts een paar duizend mensen. Vanwaar de paniek, zullen jullie je afvragen? Kijk, dat is simpel te verklaren: gedurende de afgelopen jaren ben ik wel eens betrokken geweest bij een discotheekje of wat en dat betekent veelal dat je netwerkt met mensen uit de bizz. Op die manier leer je mensen kennen en met de mensen van UDC had ik zelfs veel contact omdat ze ook feesten gaven in één van ‘mijn’ clubs. Een vrijkaartje was snel geregeld en met vrijkaartje bedoel ik natuurlijk: een VIP-ticket met gratis parkeren, drank, eten, sex en plassen. Anders is het gewoon een kaartje dat je niet hoeft af te rekenen.Voor het eerst in ‘weet-ik-hoeveel’-jaar was dat dit jaar geen optie. Geen enkele optie zelfs. De DJ’s mochten één iemand op de VIP-gastenlijst zetten en die iemand was ik bij niemand. Ik ben blijkbaar yesterdays news maar ik weet dat zelf dus nog niet. De gevolgen waren enorm: gewoon in de rij, gewoon een kilometer of 8 verderop parkeren en dus gewoon via de A9 en niet via de handige Haarlemmerweg, waar doorgaans het VIP-parkeren plaatsvond. Nou hoor ik jullie denken: “So what?”. Dat dacht ik zelf ook maar dan kennen jullie Fred nog niet. Als er meer dan vier auto’s voor een rood stoplicht staan praat Fred al van ‘file’ en als er geen parkeerplaats is in de buurt van iemands huis is Fred in staat terug naar huis te rijden. Aardige gozer verder, daar niet van.

Ik moest het slechte nieuws dus voorzichtig brengen anders was de kans op “sneppen” tegen een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Ik moet zeggen dat ‘ie zich best goed hield. Het puntje van zijn tong meende ik in zijn glas te zien vallen nadat ik het vertelde. Maar Fred is ook een realist. Dan zat er maar één ding op: op tijd vertrekken. Met op tijd vertrekken bedoelt Fred dan 09.00 AM. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet dol ben op vroeg opstaan, zeker niet op zaterdagmorgen. Het voorgenomen vroeg naar bed gaan was de avond ervoor alweer in de kiem gesmoord maar dankzij een slaappil pakte ik toch nog lekker een paar uurtjes slaap mee. De wekker klonk als een drilboor en de ‘snooze’-functie die ik altijd hanteer leek niet na tien minuten te werken maar binnen 30 seconden. Maar goed, het was zover. Om 09.03 uur vertrokken we vanuit Den Haag. Bij het benzinestation langs de A4 ontmoetten wij de andere reisgenoten en iedereen was goed gemutst. Er heerste een “echt zin in ook”-sfeertje en dat kwam mooi uit. Maar ja…. die A9… het schrikbeeld. Mede-reiziger Nico had in voorgaande jaren al eens de fout gemaakt om om 14.00 uur pas te vertrekken vanuit Den Haag en die had in een kokend hete auto tot 17.45 in de file gestaan! Zo moet het voor mensen uit bijvoorbeeld Kosovo zijn geweest, hadden wij bedacht. Zo’n beeld gaat nooit meer weg uit je herinnering. Maar…. de file viel mee. De borden met aanwijzingen “P-Dance Valley” vielen tegen. Het was bepaald niet duidelijk aangegeven en dus misten wij volgens mij de juiste afslag. Uiteindelijk kwamen we bij een grasveld waar we na overhandiging van 10 Euro (!) parkeergeld door de modder mochten rijden. 10 Euro vond ik nogal aangepakt, zeker omdat het verplicht was om daar te parkeren.

Ook de twintig minuten lopen naar de ingang irriteerde mij enigszins aangezien het mij handiger lijkt om vroege bezoekers juist te bevoordelen door dichtbij te mogen parkeren. Dan komen ze volgend jaar ook weer vroeg, maar goed.Dance Valley had het dit jaar wat anders aangepakt. De toegang verliep keurig, al was het opvallend dat ik en mijn vrienden door de fouilleerbrigade alleen langs de rug werden geaaid terwijl de damestasjes echt per kauwgommetje werden gecheckt. Gelukkig werd bij niemand drugs aangetroffen en dus konden we beginnen! Mark van Dale stond al om 11.00 uur gepland en zowaar – dankzij Fred – waren we daarvoor nog net op tijd. Mark stond in de DJ Jean’s Madhouse area en laten we het zo zeggen: de speakers deden het. De hele dag hoorde je de Madhouse-tent overal bovenuit. Dat was geen onverdeeld genoegen aangezien elke DJ die daar geprogrammeerd stond dezelfde platen draaide. “Bodyrocks”, “Swindle” en “Ida Corr” heb ik zéker zes, zeven keer gehoord. Per stuk. En dan ben ik nog vaak in andere tenten geweest.Ondanks de zeer straffe wind was Dance Valley een stuk leuker dan vorig jaar. Men had geprobeerd om door middel van meer kraampjes een meer “Extrema-achtig”-sfeertje te realiseren en dat was goed gelukt. Alles stond ook wat dichter bij elkaar. En de muziek? Ach, ik word sowieso een beetje moe van het gebrek aan variatie in de muziek tegenwoordig. Het is óf Marco V-techno óf allemaal electro, ook wel Sneakers-muziek genoemd. Niks mis mee overigens, het is alleen jammer dat het eigenlijk weinig meer uitmaakt wie er draait. Erick E op Main Stage wilden wij allemaal wel graag zien. Erick is aan zijn zoveelste jeugd begonnen en is populairder dan ooit. Onderweg kwamen wij nog DJ Jurgen tegen, die we overigens net zo snel weer kwijt waren. Er waren veel bekenden te vinden. Mensen die nooit meer uitgaan, zo wisten ze me allemaal te melden, maar voor Dance Valley toch maar een uitzondering maakten.

Aangezien Erick E om 14.45 gepland stond waren wij keurig ter plaatse. Zoals jullie nu wel hebben begrepen zijn wij graag ergens op tijd. Dat gold niet voor Erick E want het Main Stage was helemaal leeg. Wel muziek, geen DJ. Dat was apart. Om 15.00 uur was hij er dan toch en de eerste plaat ging er gelijk in als de bekende koek. Het terrein voor Main Stage is toch nog steeds een machtig gezicht. Ik ging er ook echt even voor staan; overal vrolijke mensen, die heuvel en die ‘apenrots’…. dit was Dance Valley ten top! Ook de Michel de Hey-set was erg leuk, al viel de helft van het geluid vrij vroeg in de set uit. Ida Corr’s “Let me think about it” knetterde van achteren alweer uit de Madhouse-tent over Michel’s verantwoorde minimal heen. Nadat het geluid wat hersteld was ging het dak er lekker vanaf hetgeen voor Carl Cox, die na Michel kwam, natuurlijk een heerlijke inkopper was. Volgens Michel zelf was het “echt súúúper” en hij verwachtte mij ieder moment op de after in Studio 80 op het Rembrandtplein. Hij kon verwachten wat hij wilde, ik was alweer bijna thuis want een file op de terugweg is in de ogen van Fred nog nét 100% erger dan op de heenweg.

En dus vertrokken wij rond half tien weer richting auto. Na een lekkere frisse wandeling terug naar de auto (die volgens ons allemaal toch écht drie keer langer duurde dan de heenweg) vertrokken wij weer. Allemaal nog steeds goed gemutst en in onze sas. Dance Valley is er volgend jaar weer. Ik heb begrepen dat Fred volgende week alvast zijn auto daar in de buurt parkeert…