Nou, de Winter Music Conference is nu eindelijk echt een beetje begonnen. De meeste producers/DJ’s en platenmaatschappijen komen nu pas aan in Miami. Gisteren was de kick-off van de WMC met een spetterend optreden van Danny Tenaglia, zo werd ons beloofd. Dat zou gebeuren in een hotel, het Miami Beach Resort and Spa genaamd. Met een officiële pas van de WMC kon je hier gratis bij zijn. Mark van Dale en ik wilden dat natuurlijk ook graag meemaken maar zagen het somber in want er zou nogal wat animo zijn en wij zijn nu eenmaal niet in het bezit van zo’n pas. Véuls te duur en zinloos! Behalve gisteren dan.

Mark was de hele dag nerveus en bedacht constant plannen hoe we tóch binnen konden komen. Zijn eerste voorstel om om 10 uur ’s morgens al te gaan zitten (12 uur voor aanvang) haalde het niet. Het compromis werd: we gaan er eerst ’s middags heen, proberen aan kaarten te komen en gaan dan lekker terug naar de gezellige area, hier vlak bij ons hotel, om gezellig te kletsen met mensen als Lucien Foort en Johan Gielen. In Miami ben je al gauw tevreden. Zo gezegd, zo gedaan. Bij het zwembad van de Miami Beach Resort and Spa (Spa? Wodka-cola light and Jim Beam with regular coke!) stond een enorm podium alwaar goedwillende onbekende Amerikanen de muziek aan elkaar probeerden te krijgen, zo goed en zo kwaad als het kon. Wij zaten aan de Pool-bar en hadden perfect uitzicht. Mark wilde nooit meer weg. Ik vond zes uur overbruggen toch wel een aardig tijdje en dus informeerde ik hoe het die avond geregeld zou worden, met toegang en zo. Het kwam erop neer dat niemand het precies wist maar dat een Badge toch wel erg handig was want vol was vol.

Het laatste snode plan werd bedacht: we gingen rond zessen alvast naar het Miami-hotel-ding, namen wat te eten en zouden, eenmaal daar gezeten, ons niet meer laten wegsturen. Te gek swingend plan. Rond zessen waren we inderdaad ter plaatse. Hmmm, geen muziek, dat was jammer. Wel plek aan de Pool-bar. Heel veel plek zelfs. Het podium was werkloos, zich al helemaal opmakend voor de grote party natuurlijk. Althans, dat dachten wij. Nét toen we tevreden naar elkaar knikten omdat we het toch maar mooi gefikst hadden kwam er een groep roadies het podium op. Roadies zijn sjouwers van boxen. Zij begonnen het geluidsysteem langzaam naar beneden te takelen. Dat was niet goed, dat begrepen wij ook wel. Ik rende in paniek naar één van de sjouwers. “Excuse me?”, vroeg ik bezorgd, “Danny Tenaglia is playing here tonight right?” De man keek me verveeld aan en zei: “No, that’s upstairs, on the 18th floor.” Dat viel even tegen. Gelukkig kwamen we er nog op tijd achter anders hadden Mark en ik er nu nóg gezeten misschien.Op de 18e etage aangekomen was er vrijwel niemand. Twee portiers. Die wel. Zij hielden de zaal potdicht tot 20.00 uur. Iedereen werd gecheckt op het bezit van een badge, die wij dus niet hadden. Na anderhalf uur wachten ging de zaal open en gelukkig: je kon ook kaarten kopen! Slechts 20 dollar the man. Wij allang blij natuurlijk. We gingen naar binnen, als één van de eersten. Tevens ook als één van de laatsten bleek later. De massale opkomst was nicht im frage.

Toen Danny Tenaglia zelf arriveerde waren er -denk ik- net honderd man in de grote zaal. Had iets triestigs. Dat zei ik ook tegen Mark maar dat was tegen het zere oor. “Wat ben jij toch altijd vreselijk negatief!”, brieste Mark uit de grond van zijn hart. “Is toch gaaf gewoon?” zei hij verwijtend. Ik probeerde nog uit te leggen dat het toch iets sneus had dat de grote Danny T. voor zó weinig mensen moest gaan optreden maar Mark wilde me eigenlijk liever even niet meer spreken.

Nou, lang verhaal kort. Het bleef rustig, ik denk 300, 400 man op het hoogtepunt van de avond, waarvan maximaal 40 tegelijk op de dansvloer. Mark was er één van. En een vasthoudend type ook aangezien ik het écht wel gehad had na de hele dag plannen broeden om hier binnen te komen…. daar was geen sprake van. “Dan ga je lekker weg, ik blijf nog!” was de exacte tekst en Mark had gelijk ook. Het gaat Mark écht om de muziek en dat waardeer ik enorm. Voor mij is de sfeer toch altijd het meest belangrijk. Rustig=dodelijk. Voor mij dan. En zo, lieve lezers en lezeressen, ging deze dag op de WMC stilletjes ten onder. Na terugkomst van Mark hebben we nog wel een drankje gedronken in ons eigen hotel en was alles weer goed.Vandaag komt de grote meute aan (Erick E, Roog en aanverwante artikelen) dus rekenen wij weer op een knallende dag sex, drugs and rock and roll! Grmpf. Nu ik er over nadenk…. van geen van de drie elementen is sprake!