Ik ga zondag in alle vroegte een weekje “er tussen uit”. Dit weekje was niet eens van tevoren gepland; ik werd (heel lief) uitgenodigd door een friend of ours om een weekje in zijn huisje op Ibiza te komen vertoeven en dan ben ik een makkelijke jongen. Dan doe ik dat voor zo iemand. Zo ben ik. En ik ga niet alleen, ook Fred gaat mee, al is het bij hem altijd de vraag of hij ook de eindstreep zal halen want meestal wordt Fred na drie dagen overmand door heimwee of zint hem iets niet en dan is Fred hup, foetsie, weg, tabee en adioos. In tegenstelling tot andere jaren heb ik echt even zin om een weekje op vakantie te gaan. Lekker niks doen, beetje lezen, beetje zonnen….. helemaal mijn ding. Nu dacht ik dat het een ‘te gek swingend plan’ zou zijn als ik in dat weekje afwezigheid gelijk een grote opknapbeurt liet plaatsvinden in mijn huis. Ik woon sinds 1995 in dit huis en –eerlijk is eerlijk- ik ben zó vaak thuis dat van onderhoud niet of nauwelijks sprake is geweest. Kortom: zoals ik er destijds introk, zo ziet het er praktisch gezien nog steeds uit, hooguit een beetje vervallen. Ook “die paar kleine dingetjes” die ik ‘later wel’ zou doen zijn nog steeds niet gedaan, hetgeen bijna 10 jaar lang bij elke rondleiding in het huis ook steevast leidde tot zinnen als: “Ja, dit moet ik alleen nog even doen” of “eigenlijk hoort hier nog een kapje op maar dat moet ik nog even doen”.

Nu gaat het anders. Deze week gaan de broers van Nico het huis eens flink onder handen nemen en mijn ex-vriendin is zo lief om de hele operatie te begeleiden en waar nodig bij te sturen. En natuurlijk zorgen dat ‘die paar kleine dingetjes’ die nog moeten gebeuren tot een minimum beperkt blijven want ze kent me en, belangrijker nog, ik ken mezelf. Nu had ik me voorgenomen om niet kinderachtig te doen. Het moest echt een metamorfose worden, niet alleen een likkie verf, nee, echt nieuwe meubelen, nieuwe lampen, nieuwe vloerbedekking…echt de volle kaart. Nu heb ik voor het laatst meubelen gekocht in 1993 volgens mij. Ik ging toen voor het eerst echt “op mezelf” wonen (ik bedoel: ik vertrok uit het ouderlijk huis, tegenwoordig ben ik zo gegroeid dat ‘op mezelf wonen’ ook letterlijk een optie is geworden aangezien er plaats genoeg is) en had geen enkele ervaring met bijvoorbeeld levertijden van meubels en dergelijken. Vandaar dat ik AL twee weken voordat ik het huis zou betrekken op jacht ging naar meubelen. Ik had geluk: er was één zaak waar ze echt van alles hadden en dus sloeg ik als een wilde om me heen. “En die wil ik dan ook, en doe die ook online casino maar, deze lampjes zien er ook wel smakelijk uit…” en schrok me te pletter toen de man opeens met allerlei levertijden kwam aanzetten. VIER WEKEN levertijd voor een lampje? Gaan ze de electriciteit opnieuw uitvinden of zo? Ik wilde er niet van horen. Binnen twee weken alles leveren en anders ging ik wel even ergens anders kijken want dit kón natuurlijk niet! Gek genoeg kon het toen opeens wel. Met dit verhaal in het achterhoofd ging ik deze week opnieuw (ruim anderhalve week van te voren dus) op meubeljacht. Het viel nog niet mee om te slagen want het ‘droombankstel’ dat ik in gedachten al helemaal zag staan, omgeven door schitterende kaarsen en spetterend van gezelligheid, dát bankstel kon ik nergens vinden.

Dan maar even naar de MegaStores in Den Haag, de Haagse woonvariant op Villa Arena in Amsterdam. De MegaStores bestaan pas enkele jaren maar het leed is nu al niet meer te overzien voor de winkeliers aldaar; er komt geen hond. Het complex straalt een ongezelligheid uit waar menig uitvaartcentrum nog wat van kan leren en omdat het gesitueerd is aan de rand van de Schilderswijk en vlak naast het Station Hollandsch Spoor (overigens meer Spoor dan Hollandsch tegenwoordig) is het aanwezige publiek niet bepaald de crème de la crème qua koopkracht. Nu, zo had ik bedacht, kan dat twee kanten op: ofwel de winkels willen zó graag verkopen dat een goede deal eenvoudig is af te dingen, ofwel de winkels verkopen zó weinig dat ze de prijzen wel moéten verhogen om aan de omzet te komen. Ik ben er nog niet achter maar de creditcard kreunde hoorbaar toen het eindbedrag werd medegedeeld. Op zich ben ik erg blij met de aangeschafte meubelen; bankstel is top. Met zo’n stof waarbij je in de winkel al voor de tv in slaap wilt vallen. De eetkamerstoelen (ik eet nooit thuis, dat zeg ik er even bij) waren echt erbarmelijk duur. Voor 200 Euro had je nóg hooguit een opgewaardeerde klapstoel, echt a-sociaal! Er is ook niks erger dan een meevoelende verkoper; “Ja, eetkamerstoelen…. maar dié zijn duur. Vaak is een set eetkamerstoelen nog duurder dan een heel bankstel.” Yo, bedankt. En maar doorschrijven op die order! Hufter. De levertijd van den spullen was overigens MINIMAAL acht weken. Bij alle winkels….De story is nog niet ready, dames en heren. Naast de meubelen moest ik ook ‘even mee naar de Gamma’ voor het uitkiezen van de kleuren verf want “ik weet natuurlijk niet wat jij mooi vind.” Nu ben ik vaak ongelukkig maar nérgens zo ongelukkig als in de Gamma of in één of andere andere Bouwkeet. Het was gelukkig alleen op de dag dat we naar de Gamma moesten 25 graden buiten dus de Gamma verdubbelt die temperatuur binnen vanzelf. Ik was samen met de uitvoerende schilder gegaan, dan konden we alvast alles in huis halen en dan stond het er maar alvast en het kon maar gebeurd zijn enzovoorts. Aangezien ik van tevoren al had aangegeven dat op elke vraag in de categorie “je hebt toch wel schuurpapier in huis?” een keihard “nee” zou volgen ging de schilder lekker zijn eigen weg. Maar toen kwam het: het uitzoeken van de kleuren. Nu heeft de Gamma hiervoor een speciale mengservice. Bepaal je kleur, de Gamma maakt het echt preciés zo als jij ze wilt hebben! Dat zeg ik. Het kleurenpalet bevatte een kleurtje of tien-, vijftienduizend. “Zeg het maar,” zei de schilder maar dat moet toch cynisch bedoeld zijn, dat kan toch niet anders? Na lang wikken en ook wegen had ik een kleur bepaald. Leuk. Mooi. Terwijl ik een “zullen we dan nu als de sodemieter gaan?”-houding aannam had de schilder alweer vier andere kleurkaartjes in zijn handen. Schamper lachend zei hij: “Hoho, we zijn er nog niet. Ik moet de kleuren nog weten voor de muren, het plafond, voor die richeltjes…” (alle genoemde onderdelen behoefden dus een een andere kleur….). Meer dan VIJF kwartier heb ik vertoefd in de Gamma!! Het zweet droop van mijn voorhoofd en ik had een DORST waarvan ik zeg: kijk, in Afrika hebben ze vergeleken met mijn dorst alleen ‘lekkere trek’.

Ik zit nu thuis, vlak voor vertrek. Ik moet echt héél veel inpakken voor ik weg ga en dan heb ik het dus niet over mijn koffer. Alle cd’s, triljoenen platen….alles moet van de grond want de vloerbedekking is onverbiddellijk en dan kun je die platen wel gewoon laten staan maar dat zie je. Dat weet ik zeker. Al met al hoop ik er een leuk weekje van te maken en niet té veel een “oooooohhh wat mooi!”-verwachting te hebben bij terugkomst. Maar dat gaat nooit lukken natuurlijk. Ik laat wel even weten hoe het geworden is. En dan heb ik het zowel over het weekje vakantie als over de verbouwing.