De Escape is al jaren één van mijn favoriete ‘tenten’. Ik ben er dan ook regelmatig en met plezier te vinden, veelal op Mark van Dale’s eigen Sundae-avond. Sundae valt op zondag, daar kun je de klok op gelijk zetten. Zo ook afgelopen zondag en ik heb me weer prima vermaakt.

Natuurlijk is het een feit dat je jezelf eerder thuisvoelt als je ergens vaak komt. Ik had dat vroeger bij de hoeren maar sinds dat financieel niet meer op te brengen valt is de Escape een goede tweede. Ik zie ook veel dames van toen weer eens terug op de dansvloer…. altijd gezellig. Maar dit terzijde.De eerste keer dat ik in de Escape kwam was in 1986 gok ik. De zaak was net geopend en Linda de Mol presenteerde in die tijd “The Eurochart top 50” -of zoiets- voor Sky Channel. De opening van de Escape was LIVE op televisie te volgen en ik weet nog goed dat de lichtshow voor die tijd adembenemend was. Dat moesten we zelf meemaken. ‘We’ waren in dit geval mijn drive-in show partners Paul de Bruijn en Elwin Giel. Echte stappers waren we toen niet en dan druk ik me voorzichtig uit. Het feit dat we garderobe-nummertjes 1,2 en 3 kregen geeft dat misschien al aan. De keuring van alle apparatuur leverde een positief beeld op. WAT een hoeveelheid scans! Scans zijn speciale lampen met spiegeltjes die daardoor gewelidige lichtbundels kunnen maken. In die tijd ging het gerucht dat één scan wel bijna een TON guldens kostte en dat alleen Willem Ruis’ Sterrenshow erin was geslaagd om die lampen naar Nederland te halen! En hier, in die nieuwe Escape, hingen er wel dertig! Of veertig misschien wel!

We waren onder de indruk en gingen na een wilde avond Spa blauw en Pepsi cola weer richting uitgang. Het was één uur ‘s nachts dus het was weer mooi geweest. Meewarig keken we naar de jongens en meisjes die nú pas naar binnen wilden! Nu nog? Die hebben zeker geen werk, stelden wij vast.Hoe anders was mijn tweede bezoek aan de Escape. Het was inmiddels 1994 (denk ik) en de zaak had een -laten we zeggen- mindere periode gekend. Hiphop had het imago van de Escape geen goed gedaan en de eigenaren hadden er genoeg van. Er werden bepaalde mensen benaderd om de zaak nieuw leven in te blazen, waaronder Vandy O’Mall van de After Hour Power-feesten en de heren van Chemistry. Vandy was de eerste die het aandurfde en begon met zeer succesvolle afters op zondagmorgen. Dat ze succesvol waren bleek wel uit het feit dat je een FLYER moest hebben om binnen te komen, in die tijd op veel feesten een redelijk gebruikelijke methode maar voor een after-party toch wel uniek. Aangezien ik geen flyer had werd ik aanvankelijk geweigerd door de portiers. En dat terwijl ik met twee leuke meisjes en één jongen was. Als ik 25 gulden betaalde mocht ik naar binnen maar moest ik bij de kassa alsnog nógmaals 25 gulden afrekenen! Ik schrok van deze chantage. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik me niet laat afpersen en zéker niet door één of andere portier met een Amsterdams accent. Dan heb je aan mij een héle verkeerde! Nooit, over mijn lijk!

Maar ja, het was wel zondagmorgen en de beats van binnen waren harder dan het stemmetje in mijn hoofd. En we waren er nou toch al. Dus… 150 gulden later stond ik alsnog binnen. Aan de ene kant verscheurd door het gevoel van zwakte; ik had toegegeven aan chantage, aan de andere kant DOLgelukkig! Hoor die beats, hoor dat gejuich! En is dat Dimitri die daar staat te draaien? JAAA! “Dat is Dimitri!”, schreeuwde ik overenthousiast tegen mijn mede-passagiers. Opeens was 150 gulden een koopje. Een lachertje zelfs.De enorme hoeveelheid bekenden maakten het feest af. Gedurende de ochtend maakte ik nog een nieuwe vriend want barman Olav bleek een natuurtalent. Ik hoefde maar éven oogcontact te maken en er kwam op zeer korte termijn een Four Roses-cola mijn kant op. Dat schept een band. Vriendschap die verder gaat dan tussen broer en zus. Zoiets. Dat neem ik althans aan want ik heb geen broers of zussen voor zover ik weet. Na een geweldige ochtend waarin maar weer eens bleek dat house-muziek toch één van de betere uitvindingen is van de laatste decennia gingen we weer eens huiswaarts. Het was één uur ‘s middags en het was eigenlijk nog lang niet mooi geweest. Buiten stond een rij mensen te wachten op een tafeltje op het zonovergoten terras. Nu al? Meewarig keken we naar de stelletjes die, gezeten achter een appelpunt, de hele bonte stoet van After Hour Power-bezoekers aan zich voorbij zagen trekken. Het medelijden was geheel wederzijds.In de loop der jaren is de Escape een hang-out geworden. Vandy’s zondagavonden, “Hour Power” genaamd (Uurkracht?) waren vaste prik. De Impact-periode heb ik volledig overgeslagen maar sinds Sundae ben ik er weer regelmatig en mag ik dankzij vriend Mark ook nog wel eens een plaatje opzetten (11 februari solo zelfs!). Ik zie er nu alweer naar uit. En voor een heerlijk drankje kan ik nog steeds terecht bij Olav, die op zondagavond bij wijze van hobby nog steeds een natuurtalent blijkt te zijn.