En zo hadden we alweer de laatste ‘hele’ dag in Miami. Wat gaat de tijd snel mensen! Vandaag wilden wij aanvankelijk rustig beginnen met een klein bezoekje aan het National Hotel, onze hangout. Maar wat bleek? Er waren drie bomen van negers gekapt die de ingang bewaakten. Er bleek een soort bijeenkomst te zijn, georganiseerd door Beatport, een digitale muziekservice die door de meeste topdj’s wordt gebruikt. Zonder Beatport ben je een loser. Bij Beatport kun je downloaden tot je een ons weegt, je moet er alleen de tijd voor hebben want 90% van de muziek is r.u.k. (relatief uitermate kutmuziek) maar die andere tien procent…dáár gaat het juist om.

Wij, Mark van Dale en ik dus, wilden toch wel graag naar binnen en waren dus op het ergste voorbereid. Dat ging weer geld kosten! Maar onze vrees bleek ongegrond want we kregen de deal of a lifetime. Een T-shirt (waarbij men op mijn flauwe opmerking “do you have EXTREMELY large?” niet eens raar stonden te kijken. Die hadden ze namelijk! Sterker nog: ik kan ‘m uitlenen aan vrienden en bekenden als ze een weekend met het hele gezin gaan kamperen), verder kregen we voor de totaalprijs van slechts 25 dollar niet alleen dat T-shirt maar ook maar liefst 10 gratis downloads bij Beatport (normaal 1,99 per stuk), een abonnement op één of ander kloteblad en dus toegang tot het evenement! Onze dag was nu al goed.

Eenmaal binnen zagen we als eerste twee draaitafels staan, hetgeen gek te noemen valt als je een digitale download-company bent, maar daarna kwam dan toch de digitale revolutie je tegemoet. Workshops van computers waar je muziek mee kon maken (ik vroeg nog aan Mark of hij even een kwartiertje tijd had om een wereldhit te maken maar dat vond hij raar) en bij het zwembad was een podium met een paar goede doch onbekende dj’s. De bekendste dj die werd verwacht was Todd Terry maar die moet nu nóg komen. De Nederlandse Amerikaan Scumfrog was echter wel heel goed. Mark wilde wederom nooit meer weg. Ik liep wat door het hotel en kwam mijn oude ‘baas’ Peter Boertje tegen, de man die destijds directeur was van DMC en dus mijn werkgever van 1988 tot 1989. Daarna gooide hij me eruit. Was me zat. Of zoiets. Of zijn mede-directeur was altijd zat, dat kan het ook geweest zijn. Peter Boertje was nog niks veranderd. Leuk hem weer te zien, samen met zijn vriend Peter Vriends (goede naam voor een vriend, toch?)

Al met al was het een leuk initiatief en vermaakten we ons prima. Deze avond hebben we weinig gedaan. Op een paar drankjes na misschien… hoezo? Mag toch? Zij we vevelend gweest? Njeetoch? Nou dan. Afijn, nu is het 01.00 uur in Miami en gaan we er een eind aan breien. Dit waren de logs vanuit Miami. Namens Mark van Dale, die inmiddels in ‘kop-en-schotel’- houding op bed ligt (deze computer staat op zijn kamer) en mijzelf een fijne dag gewenst. Ik neem nog een drankje zodat ik morgen niet meer weet of ik zelf vlieg of Martinair. Nee hoor, we houden het netjes. Tot in Nederland. Hopelijk.