Ik zat op het Nederlands. Dit is geen verkeerd geschreven Ali B-zin (“dan is het voor definitief”), dit is de pure waarheid. Mijn middelbare school heette namelijk het “Nederlands Lyceum” en was gelegen in het dure deel van Den Haag, het Beneurdenhout. Ik heb er al vaker wat over geschreven maar ditmaal is er een direkte aanleiding: er was gisteren een reünie. En niet zómaar een reünie, dit was een reünie voor definitief want het pand wordt aan het eind van het jaar gesloopt. Met andere woorden: gisteren was de laatste kans om mijn oude schoolgebouw nog één keer van binnen te bezichtigen.

Zoals jullie weten ben ik een terugkijkend mannetje. Ik heb een geweldige jeugd gehad en wil dat graag zo vaak mogelijk herdenken. Samen met ex-schoolgenoot en huidige compagnon Elwin ging ik gisteren dan ook naar de grootschalig lijkende reünie. Elwin ging samen met zijn moeder want die had óók op die school gezeten; het Nederlands Lyceum was ooit het oudste Lyceum van Nederland maar moest in 1990 stoppen dankzij een tekort aan leerlingen. De wet was aangepast en de lukratieve zij-tak van het Lyceum, de English Stream (een afdeling met allemaal verwende ambassade-kinderen en Shell-kroost), telde niet mee voor de bepaling van het aantal leerlingen. Daarom barstte het pand weliswaar uit zijn voegen van de hoeveelheid leerlingen maar moest de Nederlandse afdeling toch sluiten vanwege een tekort aan autochtonen. Toen al. Heel erg jammer want het was een leuke school en ik had dan ook veel zin in de reünie. Ik zou iedereen van mijn klas weer zien en alle oude leraren… ja, ik had er echt zin in.

Ik bleek één van de weinigen. Buiten Elwin was er welgeteld nog één meisje uit onze studieperiode. Zij was al wat eerder gearriveerd op de reünie en kirde van plezier toen ze ons aan zag komen. Eindelijk iemand om mee te praten. Na het inschrijven bij de administratie namen we een heel vies bakje koffie (met een “Bastogne-koek”; die heb ik echt sinds 1986, toen ik van school ging, niet meer gegeten) en kletsten een beetje bij. “Wat doe jij tegenwoordig?”-achtige praat, waarbij het altijd pijnlijk is om te moeten zeggen dat je “on top of the world” staat, dat alles “toppie-joppie” gaat, dat je één van de meest geliefde columnisten van Nederland bent (zoals ik) of dat je juist werkloos bent, kinderen hebt die niet écht bevallen en je je de hele dag extreem verveelt omdat er niks te beleven valt in je leven (zoals dat meisje). Gelukkig begon het door de organisatie geplande programma na enkele minuten; enkele lessen, gegeven door oud-leraren. Leuk! Sommige leraren waren uit de tijd van 1940-1957 en dus niet interessant voor ons maar gelukkig was er ook een drietal leraren die we nog wél kenden. Eén daarvan was Elwin’s favoriete leraar: Mijnheer ’t Hart van Duits. Hij had een hele leuke dia-voorstelling gemaakt. Erg gelachen maar helaas is het niet na te vertellen in een column. Hadden jullie ook maar op het Nederlands moeten zitten….

Zo, de kop is eraf, zoals de Islamitische vrijheidsstrijders in Irak altijd zeggen. Na deze les liep ik samen met het meisje uit onze studietijd nog even door het pand en haalden we herinneringen op. Ik was natuurlijk weer te openhartig en stelde me kwetsbaar op. Op school was ik lange tijd nog gewoon “een jongetje”. Zo weet ik nog dat er meisjes waren die in de Brugklas al méga-borsten hadden (de meisjes waren achteraf gezien hooguit 13, 14 jaar oud) en deze meisjes werden dan door een vriend met een AUTO (dus die bijbehorende jongen moést ouder zijn dan 18!) opgehaald om vervolgens waarschijnlijk énorm sex te gaan hebben, terwijl ik naar huis fietste om met mijn Playmobil te gaan spelen. Nuance-verschil. Ook bij de jongens was het oneerlijk verdeeld. Bij het omkleden voor de eerste gymles bleek dat al gelijk. Terwijl ik in mijn hoge witte onderbroek stond kwamen er ‘knapen’ (ik noem ze niet voor niks zo) die in hun blote ‘jeweetwel’ stonden alsof het heel normaal was!!! En het ergste was: die ‘jeweetwel’ leek helemáál niet op die van mij! Natuurlijk, ik had wel een soort ventieltje-achtig ‘iets’ waardoor urineren lichamelijk wel mogelijk was maar dit soort “vleesbomen” had ik nog nooit van zo dichtbij gezien! En dan nog iets: al die jongens hadden een baard om hun geslachtsdeel! Dat had ik ook niet! Paniekerig keek ik om me heen. Gelukkig waren er nog meer mini-slurfjes in de kleedkamer. Pfoe… Dat luchtte op. Mijn “softenon”-gevoel bleek ongegrond, er waren nog meer kinderen met het Piggelmee-gevoel. Maar ja, de écht stoere gasten hadden wél allemaal een baard in hun onderbroek. Grmpf! Het is gelukkig relatief goed gekomen. Het formaat van mijn geslachtsdeel is weliswaar nog nagenoeg gelijk maar ik heb een baardgroei waar een volwassen Baviaan jaloers op is. Als ik mijn shirt uittrek denken de meisjes vaak dat ik er nog een Angora-truitje onder heb zitten….

Ook zo’n trauma waren de schoolfeesten. De stoere guys stonden allemaal bierdrinkend te flirten met die meisjes met te grote borsten en ik stond in een hoekje met mijn appelsap. Er was ook een disko en dat vond ik al helemaal niks. Dan moest je dansen en dansen is niet mijn favoriete bezigheid. Zeker toén niet. Ik durf zelfs te beweren dat de meeste discjockeys uitsluitend discjockey zijn geworden om niet te hoeven dansen maar deze stelling gaat ver. Het meest asociale meisje uit mijn klas, Mireille heette ze, kreeg op één van die schoolfeesten het idee om mij eens even te pesten. Ik zag haar een soort “moeje oplette, keddan, keddan”-opmerking maken tegenover haar vriendinnen en ze kwam op me af. “Haai Peet, zullen we even dansen?” zei ze zo geil mogelijk. Ik keek eerst achterom in de hoop dat daar een andere Peet zou staan die wél zou zeggen: “Tuurlijk chick, wil je voor of achter?” maar ze had het tegen mij. Terwijl ik zo rood werd als een kreeft zei ik nog “nee” maar ze sloeg haar armen om me heen en stelde de vraag opnieuw. En dan moet een man doen wat een man moet doen. Dus ik rende zo hard mogelijk weg.
De meisjes bleven lachend achter. Ik vertrok naar huis. Voor mij nooit meer schoolfeesten! Het omdraaien van mijn huissleutel voelde heerlijk. Ik was weer thuis, in de oase van rust en liefde die ik zo gewend was. Om al dit soort problemen te voorkomen begonnen wij in de 3e klas een eigen drive-in show en bepaalden WIJ voortaan wel met wie Mireille zou dansen. De sloerie! Takketeef. Waarschijnlijk ligt zij nu achter Perron Nul….

Ik zou dat nu heel anders oplossen dames, dat begrijpen jullie. Ik ben nu natuurlijk een stud, een adonis….een échte man zoals er maar weinig van zijn. In dat kader heb ik tot slot nog wel een leuke anekdote over de reünie van gisteren. Elwin en zijn moeder gingen naar een andere les van een oud-leraar (was niet zo leuk, zo hoorde ik later) maar ik moest alweer bijna weg vanwege druk-druk-druk op zaterdag. Ik moest naar mijn radioprogramma en dat is nou juist iets waar je niet even 10 minuten later kunt aankomen. Ik besloot daarom nog even voor de aller-, aller-, allerlaatste keer een rondje door de hele school te lopen en het meisje uit mijn klas-van-toen liep gezellig even mee. “Ik moet nu eerst een biertje!” zei ze op een zeker moment en dus nam ik ook een glaasje wijn. We namen even de overige klasgenootjes door, wie we nog wel en wie we nooit meer gezien hadden en vervolgden vervolgens de tocht door de school. We kwamen aan bij de fietsenkelder. “Haha, hier ging ik altijd zoenen met jongens!” zei ze opeens. “Zullen we ook even zoenen?” Ik keek haar even aan maar het kón gewoon niet dat ze serieus was. Ze heeft een man, een zooi kinderen…. dus ik lachtte “ja hoor, túúúrlijk!!” en liep weer door. Dat bleek niet de bedoeling. “Nou, kom dan!” zei ze bloedserieus. “Dit meen je niet!” stamelde ik, enigszins afgebluft. Het bleek dat ze het probleem er echt niet in zag om even flink te bekken en dat het haar viés tegenviel dat ik niet wilde. Ze was zelfs een beetje verdrietig, om niet te zeggen boos. Althans, dat maakte ik op uit het feit dat ze gelijk vertrok. Enigszins verbaasd bleef ik achter en liep vervolgens ook maar naar mijn auto.

En zo verliet ik het Nederlands Lyceum wéér met dat gevoel vanuit de Brugklas; weglopend voor een meisje. Sommige dingen veranderen niet.