De eerste dj die ik met een laptop zag draaien, was Sasha. Het zal 2001 geweest zijn. Ik vond het geen gezicht. Alsof hij zijn mail stond te checken, geen enkele bezieling. Nou lag dat ook voor een groot deel aan Sasha-zelf. Dankzij diverse genotsmiddelen is Sasha vrijwel altijd maar deels aanwezig. Hoe dan ook, het was een apart gezicht om een dj met een muis in zijn handen te zien staan, in plaats van met een zwarte plaat, of in iéder geval een cd. Even voor de jongelui: in die tijd (rond 2000, zeg maar) draaide vrijwel iedereen nog met vinyl-platen en de wereld was mooi. Iedere zaterdagmiddag was het een waar pandemonium in de platenzaken, waar je vaak moest wachten op de “buit” van dat weekend. De gevestigde namen stonden er relaxed bij. Zij kregen toch wel de goede platen, want de uitbater van de platenzaak was gebaat bij een tevreden klantenbestand en hoe meer bekende dj”s bij hém kochten, hoe meer dat afstraalde op de zaak. Bij wijze van trofee hingen er naamplaatjes boven de vakjes, waarin de platen voor de uitverkorenen werden gestald. Je was maar wát trots als ook jouw naam boven een vakje stond. Dan wás je iemand. Tijdens het wachten op de nieuwe aanvoer praatte je wat met collega”s. “Hoe

was het gisteren?”, of “Heb je die nieuwe van Richie Hawtin gehoord, niet normaal vet man!”, je besprak het vak, de partyscene of gewoon, het leven. In mijn geval was de plaats van handeling: Rhythm Import in Den Haag. Op zaterdagmiddag kwam uitbater Ron met drie, vier grote dozen met nieuwe platen. Dat kon soms wel even duren. Het verkeer zat niet altijd mee, en als het écht tegenzat was dat aan het gezicht van Ron overduidelijk af te lezen. De dozen werden neergepleurd op de toonbank en Ron”s collega Tjerk mocht alvast beginnen met uitpakken. Dat uitpakken was nog een heel gedoe. Als aasgieren doken de verzamelde platenliefhebbers richting de nieuwe voorraad. “Ho, stop!” gilde Tjerk, “éérst alles uitpakken, dán pas zijn jullie aan de beurt.” Met een “grmpf”-gevoel deinsde de massa terug. Dan nog maar een bakje koffie. Als het uitpakken was gedaan, was het tijd voor de pik-orde. Als je al een uur stond te wachten, hoopte je op voorrang bij het verdelen van de platen. Dat was niet altijd een wet van meden en perzen. Als Remy toevallig achteloos binnen kwam lopen, was hij toch echt als eerste aan de beurt. In het geval van Remy is dat natuurlijk ook geen enkel probleem. Vervolgens waren de mensen aan de beurt die je wekelijks met een enorme stapel bij de kassa zag staan. Die kochten maar wat, dacht ik altijd.

Dat dacht Ron waarschijnlijk ook, dus deze mensen kregen soms wel een halve meter hoge stapel mee, om deze te gaan doorluisteren in het luisterhok (het woord zegt het al). Gelukkig was ik, dankzij het presenteren van de Flitsende 50, ook altijd snel aan de beurt. Ik was snel klaar, want Ron selecteerde alvast de online slots goede platen en die kon je vrijwel altijd onbeluisterd meenemen, Ron wist wel wat ik lekker vond. Het is nu 2010. Steeds meer dj”s komen op Mellow Moods binnenwandelen met een laptop, of soms met nog veel ingewikkelder uitziende apparatuur. Traktor, Ableton, weet ik hoe het allemaal heet (ja dus), de heren zijn wel even bezig met het aansluiten, maar eenmaal aangesloten kan een kind de was doen. Klik op een plaat, klik op nóg een plaat en de computer doet de rest. Bij één dj zag ik zelfs vijf (!) schuiven tegelijk open staan. Hij draaide vijf platen tegelijk en toch klonk het als één plaat, zó strak klonk het. Veel dj”s verantwoorden hun keuze voor de computer door te zeggen: “Kijk, dat mixen, dat geloof ik allemaal wel. Ik kan met dit systeem zóveel meer doen. Effecten, loops, noem maar op. Het is eigenlijk gewoon een muziekinstrument,” en misschien hebben ze wel gelijk. Ik hoor geen ongelooflijk knappe dingen, maar dat zal aan mij liggen. Zolang de computer niet crasht, hebben de dj”s een punt. Klik de vooraf gemaakte playlist aan en neem een drankje, dat idee. Ik klink bitter en dat is niet de bedoeling. Vooruitgang is niet te stoppen en natuurlijk heb ik thuis ook geen Betamax videorecorder meer (nooit gehad ook trouwens, ik zwóór bij VHS). Toch verlang ik wel eens terug naar Rhythm Import en haar hectiek. Ook al had je, vergeleken met nu, een vrij beperkte keuze. Ron bepaalde wel wat goed voor ons was. Nu zit iedereen thuis down te loaden en is de sky de limit. Er is nog nooit zóveel muziek beschikbaar geweest. Ron bepaalt niet meer wat je kunt luisteren, nee, dat doe je helemaal zelf. En wat zie je gebeuren? Er is meer muziek dan ooit en toch draait vrijwel iedereen hetzelfde. Dat laatste is misschien nog wel het meest jammere van alles.