Ik houd niet van verrassingen. Het zal wel iets persoonlijks zijn. Twee weken geleden dacht mijn (toenmalige) vriendengroep mij een “plezier” te doen door een verrassing voor mij in petto te hebben. Je weet hoe dat gaat: je word ergens naar toe “gelokt”, onder valse voorwendselen dus, doch eenmaal ter plekke blijkt dat iedereen allang wist van de geplande suprise. Je krijgt dan zo’n “jij gaat wat beleven jongetje!!”-sfeertje dat ik echt oprecht haat. Hoe leuk de verrassing ook is.Bij verrassingen moet ik altijd denken aan die arme DJ Jurgen die op één van zijn verjaardagen op een grote, uitbundig versierde stoel werd neergezet tijdens een afterparty in een niet nader te vernoemen club. We praten begin jaren 90 dus het voorval is verjaard. De hevig zwetende Jurgen werd als ware hij de Goedheiligman-zelf naar het podium gebracht en onder luid gelach van het hele publiek verscheen een stripster ten tonele. Althans: ze leek een stripster (vrouwelijk) maar de hilariteit bleek tot een kookpunt te komen toen bij het slipje bleek dat Jurgen tegen een mannelijke stripper had zitten aanwrijven. Ach jongens, wat werd er gelachen! Maar niet door mij. Ik houd niet van verrassingen.Of zo’n afgrijselijke vrijgezellenparty waar op één of andere manier altijd een soort sexueel bedoelde verrassing bij hoort. Sommige mensen gaan echt naar de hoeren en vertellen dat lachend de volgende dag aan hun vrouw, sommigen vertellen zelfs al vóór het huwelijk van hun uitspattingen al is die methode sinds Xander de Buisonjé minder populair geworden maar de huwelijken waarbij IK aanwezig mocht zijn moest het allemaal onschuldiger dan onschuldig. Nu heb ik maar liefst twee vrijgezellenparties meegemaakt (en wil ik het daar eigenlijk bij laten) maar bij beide gelegenheden werd ik aangewezen als de “organisator” van de verrassing. Ik zat ‘in dat uitgaanswereldje’ en kon dus eenvoudiger een sexuele surprise regelen omdat ik die mensen ‘toch al kende’ vanwege mijn werk in de evenementensector. En daar zit dan zo’n arme vrijgezel op een stoel en komt – natuurlijk volkomen onverwacht- de stripper/stripster opdagen. De vrienden van het slachtoffer joelen, lachen en fotograferen en de vrijgezel moet het zichzelf laten welgevallen want je wilt niet als mietje bekend staan als je de volgende dag moet trouwen.De vaste lezers van deze column weten wellicht nog wel het voorval van mijn verjaardag van ongeveer 3 jaar geleden. Men had toen ook een lumineus plan voor een grootschalige surprise-party in Thalia Rotterdam. Mijn toenmalige vriendin, in samenwerking met vriend Nico had echt héél veel moeite gedaan om iedereen op te trommelen (van vrienden tot verre kennissen) en ik zou nietsvermoedend met mijn platentasje aankomen bij de Thalia voor één van mijn weergaloze DJ-sets en opeens iedereen ontdekken. “SURPRAAAAISSS!!!” zou iedereen roepen en ik zou zo verbouwereerd zijn van alle onverwachte aandacht dat ik misschien wel moest huilen van geluk. Dat was het plan. Gelukkig verpestte een kennis enkele dagen voor het feest alle moeite door zijn mond voorbij te praten. Hij wist niet dat ik niks mocht weten van die surprise-party, zoiets had hij later als excuus. Ik was er eigenlijk wel blij mee. Toen het eenmaal was uitgelekt moest ik van vriend Nico beloven dat ik toch enigszins verrast zou kijken omdat het anders zo lullig was voor alle aanwezigen. En acteren is mijn tweede specialiteit dus dat was een fluitje van een cent. Ik kan best blij zijn, als ik maar van te voren weet waarom.Nou goed, terug naar twee weken geleden. Ik heb ooit wel eens geroepen dat ik als kind maar één droombaan voor ogen had. En je weet hoe dat gaat met droombanen: ze zijn onhaalbaar maar je mag er wel van dromen. In mijn geval ging het om de absolute top in banen-land: trambestuurder. En ik wist heus wel dat ik dat nooit écht zou kunnen worden, dat zulke banen alleen maar voor de happy few weggelegd zijn, zelfs als kind besef je zoiets terdege. Om toch nog enigszins trambestuurder te kunnen spelen gingen mijn schoolvriend Elwin en ik doelloos door de stad fietsen via een strak schema. Zo was het huis van Elwin een eindpunt en mijn huis toevallig ook, weliswaar van een andere tramlijn. Weer of geen weer, wij gingen fietsen. Aanvankelijk waren de tram-trajecten vrij kort en overzichtelijk maar naarmate we overmoediger werden werden er ook fictieve tramlijnen naar Leidschendam aangelegd. Om de zoveel tijd stopten we bij een door ons met zwarte stift gemerkte lantaarnpaal om de eh….eventueel aanwezige passagiers rustig in te kunnen laten stappen en eenmaal bij het eindpunt aangekomen stonden we soms wel tien minuten te wachten om op tijd aan de terugrit te beginnen. Discipline heet dat. We hebben jaren zo gefietst maar ach, dat is al zeker weer twee, drie jaar geleden. Je was jong.Enkele jaren geleden heeft mijn vriendengroep ook al eens geprobeerd om bij de HTM (de Haagsche Tramweg Maatschappij) te regelen dat ik – de grote Peter van Leeuwen- eens met een échte tram mocht rijden. We hadden in die tijd goed contact met de HTM omdat we in de «O» kaartjes verkochten voor de nachtbussen en de contacten waren snel gelegd. Of ik dan één of twee rondjes mocht rijden bij de remise. Zoiets. Het bleek ON-MO-GE-LIJK en hoe haalde mij vriendengroep het in zijn hoofd om het überhaupt te vragen! Zoiets KAN echt niet want zoiets zou onverzekerbaar zijn en de gevolgen voor de Haagse bevolking zouden niet te overzien zijn.Klaarblijkelijk is er iets veranderd bij de HTM want twee weken geleden kon het dus opeens wél, weliswaar bij wijze van héle grote uitzondering. Dat was de verrassing. Nu was ik met het feit-zelf echt heel blij geweest als het niet als “verrassing” was gebracht. Nico kwam op de “lokplaats” met zijn nieuwe, draaiende videocamera aangelopen en schreeuwde: “Zoooo, jas aan….. we gaan wat leuks doen!” en iedereen er omheen begon te lachen. Nadat ik onvriendelijk aangaf dat ik niet van verrassingen houd en dat Nico dat zéker moest weten (we hebben al vaker ruzie gehad over iets dergelijks) gooide hij er nog een schepje bovenop door irritant door te filmen en “aaahhh, jij gaat zo meteen BLIJ zijn, jij gaat zo meteen BLIJ zijn!”-achtige dingen te roepen. Mijn bui was inmiddels zodanig dat de Tsunami nog kalm genoemd mag worden. Ik vind het zó irritant.Klapstuk was natuurlijk toen bleek dat de hele vriendengroep (ook mensen waarvan ik had verwacht dat ze me beter kennen) bij de desbetreffende remise klaar stond om mij te onthalen. De “professionele” trambestuurders keken allemaal meewarig door het raam van de kantine. Wat was dat voor sukkel die per sé datgene wil doen dat zij elke dag haten? Mijn bui was er niet beter op geworden toen bleek dat echt iedereen bij deze ‘set-up’, dit vuile spelletje, deze broedermoord aanwezig was. Ook Mark van Dale kwam nog (net op tijd) aangereden. Mark van Dale! Die ik bij zijn eigen verjaardag nog zo broederlijk had behoed voor verrassingen omdat hij ze net zo haat als ik! En nu was zelfs HIJ bij het complot betrokken!De tram-instrukteur kwam precies op tijd naar buiten. Ik twijfelde nog even of ik nog wel wilde. Een rondje op het circuit rijden onder toeziend oog van iedereen voelde toch een beetje als een hele familie die tijdens een verjaardag naar een klein kind zit te kijken dat een mop probeert te vertellen of een trucje wil doen dat jammerlijk mislukt. Ik vond dat altijd zó genant, toen ik nog kind was, maar ook later omdat ik nooit moet lachen om gestuntel van kleine kutkinderen. Vertel een goede mop of hou je bek! En als je niet kunt goochelen moet je het niet doen. Toen bleek echter dat het de bedoeling was dat ik een uur door de stad mocht rijden. Gewoon, over de bestaande trajecten! Sterker nog: of ik ook door de tramtunnel wilde!!! Dat veranderde de zaak natuurlijk. Schijnbaar was het verzekeren geen enkel probleem meer. Ik mocht dus met een 90 ton wegende tram langs kleine kinderen, oude mensen en andere kwetsbare objecten rijden.En zo, jongens en meisjes, ging er weer een droom in vervulling. Ik reed een stukje het traject van Lijn 6, pakte daarna het traject van Lijn 9, 11 en eindigde met Lijn 2. En in tegenstelling tot wat je verwacht: het was net zo leuk als ik vooraf had gedacht. Als tram krijg je overal voorrang (knopje ‘vertrekmelding’) en dat scheelt een tijd! Het was sowieso leuk om in de verte al die mensen uit de bankjes te zien komen omdat ze denken dat hun tram eraan komt en dan gewoon al tingelend door te rijden. Die irritatie is goud waard. Verder kreeg je bruikbare tips over de ‘enkele klingel’ die je te pas en te onpas moet gebruiken om mensen attent te maken op de tram. Eén pingel en echt alle hoofdjes van de automobilisten kijken je aan. Heel grappig. Na anderhalf uur waren we weer terug bij de remise. Wát een leuke ervaring. Zeker als het geen verrassing was geweest want dan had ik er echt naar toe kunnen leven. Ik haat de vriendengroep nog steeds voor het verrassing-gedeelte maar voor degene die het tram-gedeelte heeft geregeld maak ik dan maar een uitzondering.Overigens blijkt trambestuurder alsnog een droombaan want ze nemen geen mensen aan van boven de 35. Ik zei het toch!