“Ja, het heerst, hè?” Ja, het heerst. Verkoudheid, griep, noem het op. Het heerst. Ook Uw gewaardeerde columnist is erdoor geveld, of liever gezegd: nét niet geveld. Ik ben nog van de generatie die vaders had die de mening hadden: “niet zeuren, gewoon doorlopen. Ziekmelden is voor mietjes.” En zo is het. Dus ben ik de hele week stug doorgelopen maar nou niet met het idee van: “Ik ga eens lekker een columpie schrijven voor vriend Van Dale”. Want daar doe ik het voor, voor vriend Van Dale. Ik doe het niet voor mezelf. Dat dat duidelijk is. Goed, lezers en lezeressen, inmiddels heb ik er weer zin an, dus vooruit met de geit.

Ik moet gewoon even terugkomen op vorige week. Niet op Pim Fortuyn, die net als ID&T een eigen tv-station lijkt te zijn begonnen (hij is nu echt 24 uur per dag op tv, geloof ik!)en ook niet op de man die dankzij klachten over zijn breedbeeldtv er nu zelf op kwam (….) Deze moet ik even toelichten voor degenen die niet weten waar dit laatste over ging; er was een man uit Uitgeest (geloof ik) die uit onvrede over zijn Philips breedbeeldtelevisie de hele Rembrandt-toren in Amsterdam gijzelde. “De man is nogal in de war”, vertelde de toegesnelde tv-journalist voor SBS-nieuws. Ja, dat lijkt me ook. Het meest lullige voor de man was dat het regiokantoor van Philips net een paar maanden uit de Rembrandt-toren was vertrokken, hetgeen betekende dat de man dus eigenlijk in een wildvreemd gebouw stond. Het was een vervelende geschiedenis. De breedbeeldtv had allemaal zwarte balken aan boven- en onderkant en de man pikte dit niet langer! Hij had via allerlei instanties geprobeerd zijn klachten bij Philips verholpen te krijgen maar de kreet “Let’s make things better” ging niet op voor de man zijn breedbeeldtv. Daar sta je dan. In een wildvreemd gebouw waar niemand je kan helpen met je tv. De man besloot er uiteindelijk zelf een eind aan te maken en schoot zichzelf door het hoofd. Jammer, voor hetzelfde geld was het alleen een losse zekering geweest. Daar kom je nooit meer achter.

Maar goed, daar wilde ik het dus NIET over hebben. Vorige week draaide John Digweed in de «O». Daar wilde ik het dus over hebben. Als er een mega-ster komt draaien in onze eigen haagse club is dat toch altijd weer iets bijzonders. Nu had het optreden van Diggers nogal wat voeten in de aarde gehad. Vele progressive-fans vonden het ondenkbaar dat een avond met “hun” Digweed in de «O» ooit “leuk” zou kunnen zijn en veroordeelden de man bij verstek tot “sell-out”. Hij deed het alleen maar voor het geld. Of zoiets. Ik vond het daarentegen wél leuk dat John kwam draaien. Nu had ik van tevoren al gehoord dat Digweed niet bekend staat als de aanvoerder van de carnavalsvereniging en nogal in zichzelf gekeerd is. Introvert noemen ze dat geloof ik. Gelukkig waren mensen als Johan Cyber en Mick Boskamp uitgenodigd om het “gezelligheids”-gehalte wat op te krikken. Je begrijpt dat de schaal aardig doorsloeg naar de gezellige kant.Wat is het toch met John Digweed dat hij in alle “dit vind ik de beste dj”-lijstjes ter wereld in de top 3 staat? Ik besloot vorige week daar eens even een deskundig oordeel op los te laten. De muziek van Digweed is op zich mooi, daar is niets op af te dingen. Heerlijk voor in de auto of tijdens een uit de hand gelopen afterparty thuis. En, eerlijk is eerlijk, ook zeer goed dansbaar. In de «O» had Digweed het eerste uur (van zijn 5 uur durende set!) uitgetrokken om eens lekker vanaf het nulpunt te beginnen. Zeer rustige plaatjes werden vlekkeloos doorgemixed en -eerlijk is eerlijk- had ik even visioenen van een totaal lege club om 06.00 uur. Ik heb Digweed namelijk al eens eerder dit soort rustige plaatjes horen draaien tijdens een “Bedrock” avond in Londen. Ik was, samen met de bedrijfsleider van de «O», naar Londen getrokken om Remy te zien draaien tijdens Bedrock en John draaide het eerste gedeelte van de avond. Als ik in één woord moet samenvatten hoe wij dat vonden: “slaapverwekkend”. Maar toen kwam Remy. Dachten we. Althans, Remy kwám ook wel, hij ging echter gewoon door waar John gebleven was. “Ja, ik kan moeilijk opeens gaan knallen als hij klaar is. Dan word ik nooit meer teruggevraagd!” was Remy’s verklaring achteraf. Prima verklaring, wel zonde van onze reis en nog zonderder van het exorbitante bedrag wat we in 2 dagen Londen hadden uitgegeven (pakje sigaretten: fl. 16,- !!!!). Goed, al met al kunnen we stellen dat mijn eerdere ervaring (en) met John Digweed niet kermis-achtig leuk waren. Terug naar vorige week.

John bleek hele andere plannen met de avond te hebben. Het werd zeker geen herhaling van het Bedrock-optreden, zeker niet. Het tempo ging omhoog, de platen werden beter en het publiek ging helemaal los op de typische “Diggers”-sound. De beste man eindigde zelfs met heuse techno, van dien aard zelfs dat Remy, die voor de gezelligheid was langsgekomen, tegen me zei: “Ik heb dit nog nooit van hem gehoord”. Ik al helemaal niet. Top! Goed, terug naar mijn onderzoek naar de status van John. Vriend en vijand zullen het met me eens zijn dat de man op-zich achter de draaitafels een uitstraling heeft van een pak vla, waarbij het woord “uitstraling” nog flatteert. Hij weigert de zaal in te kijken, stuurde MC Paul T. na één aankondiging weg (“no, I realy prefer no mc-ing”), hetgeen Paul erg leuk vond (“Ik heb goddamned een andere booking afgezegd voor him!”) en vroeg aan de wanhopige light-jock Richard of hij dat ene lampje dat nog aanstond ook nog uit wilde doen. De top-status van Digweed moet welhaast voortkomen uit de mystiek die hem omringt. Hij is niet iemand die veel met publiek praat, maakt een gesloten indruk en heeft daarom een soort “onbereikbare” indruk. En mensen willen graag het onbereikbare, dus ziehier mijn conclusie.”Vond je het wel leuk dan?” zul je vragen. Welnu, ja en nee. Buiten het feit dat mijn bui aardig was verpest door de ongehoord asociale gasten die door deze en gene waren uitgenodigd (“Werk je hier? Haal eens champagne voor me!” – Tegen MIJ!) vond ik het echt wel leuk. Het is toch extra bijzonder als er in plaats van Marco V. of Mark van Dale iemand als John Digweed staat geprogrammeerd. Natuurlijk hou ik meer van mensen als Paul van Dyk, Carl Cox of Mauro Picotto, types waar je mee kunt lachen en een beetje op niveau over het “fuck” kunt praten, maar dat is persoonlijk. Met John duurt een gesprek niet veel langer dan 20 seconden en buiten “Heineken please” heeft hij niet veel tegen me gezegd en dat is ook wel weer bijzonder. Ik ben gewend veel te praten en John niet. John is meer een man van daden en staat daarom altijd in top 3-lijstjes als het gaat om favoriete dj’s. Zou het zo simpel zijn? Hoe het ook zij, Digweed is een fenomeen op zich en schenkt met zijn cd’s, optredens en muziek een hoop plezier aan veel mensen. Eigenlijk had ik in mijn onderzoek daar mee kunnen volstaan.Tot slot wil ik je nog even wijzen op de volledig vernieuwde «O»-site, www.eau.nl. De moeite waard. Volgende week ga ik weer naar Miami, ik zal weer proberen daarvandaan een column te schrijven, anders: laters!!!PS: Digweed is ook in Miami!!