Plaats: Den HaagMedium: NOKIA 6310Tijd : Vrijdag 19 september 2003, ergens in de middag.”Met Peet””Hoi Peet, met mij””Met wie?””Frans, weet je wel, van vroeger? Ik heb toen met je staan praten in Exposure?””Oke, ja, Frans.., hoe is het?””Lekker, lekker….met jou ook alles ok?””Zjah, het gaat wel weer hoor””Ik hoorde dat je een beetje in een dip zat?””Nou, dip, dip…. ik dik zulke dingen wel wat aan in een column hè?””Ja, ik hoorde het van mijn vriendin, die leest die dingen van jou altijd. Maar het gaat dus wel weer?””Nou, ik had gewoon even zo'n…””Ja. Hé Peet, ik hoorde dat jij zaterdag in de Asta Digweed hebt staan, toch?””Ehh, ja, dat klopt””Cool man. Heb ie goed geregeld man. Van hoe laat tot hoe laat draait ie?””Ehh, ik heb geen idee…ik denk tussen twee en…””Vanaf 2 uur al? Okee dan. Dan denk ik dat ik wel even bij je kom kijken zaterdag!””Okee, gezellig!””Hoe doe ik dat bij de deur? Gewoon zeggen dat ik voor jou kom of..?””Nou, volgens mij kom je voor John Digweed dus gewoon zeggen dat je voor John Digweed komt!””Haha, nee, even serieus….wat een mannetje ben je toch ook hè?…Nee, hoe doe ik dat met de gastenlijst bedoel ik!?””O, nou, er is geen gastenlijst dus dat wordt moeilijk.””Ah, kom op, hé Peet. Ik kom nooit langs in de Asta dus je ken toch wel wat regelen?””Nee, je komt inderdaad nooit en nee, er is niks te regelen. Je komt toch voor je lol?””Jezus man. Weet je, dat ik moet betalen vind ik nog niet eens zo erg, wat is de entree? 10 Euro of zo?””Voor deze ene keer 23 Euro. John is een dure jongen..””Zo, nou…oh..ok…Weet je, betalen vind ik niet erg maar ik ga natuurlijk niet in die rij staan!””Hoezo, natuurlijk?””Ja, dan sta ik daar tussen de gewone mensen te wachten en ik haat wachten!””Die “gewone” mensen haten het ook om te wachten denk ik hoor.””Ja, maar ik ga ècht niet in die rij staan hoor!””Okee dan, ander keertje beter!””Nah, je bent echt serieus hè? Ik heb jou ook wel eens een biertje gegeven toen ik nog in Expo werkte!””O, nou, ik drink geen bier en ten tweede was dat met het geld van iemand anders dus als dat de rede is…””Weet je, ik kom wel gewoon maar ik vind het wel belachelijk! Hoi.””Hoi.”Dit soort gesprekken voer je constant als er een grote naam is geprogrammeerd op één van je feesten. Afgelopen zaterdag was de voormalige nummer 1 van de wereld (in 2001 volgens mij), John Digweed, in de Asta. Voor de mensen die John niet kennen: ik ken hem ook niet. Weliswaar heeft hij nu al twee keer bij ons gedraaid (anderhalf jaar geleden in de «O» en dus nu in de Asta) maar ik kan niet zeggen dat ik hem beter heb leren kennen. John is nogal gesloten, zeg maar gerust verlegen. Op zich siert dat de man maar het maakt een goed gesprek een stukje moeilijker.Omdat Johan Cyber goede contacten heeft met het management van John was de boeking op zich snel geregeld. En dat is tegenwoordig al niet eenvoudig want DJs gaat het niet meer om het geld. Ze moeten het je “gunnen” dat ze langs komen, zo erg is het. John 'gunde' het Johan om een bedrag t.w.v. een leuke middenklasser te betalen en zo gebeurde het dat de Engelse held op zaterdag 20 september in de Asta stond. Hij kwam met de trein (!!) vanuit Brussel, alwaar hij de dag ervoor de FUSE op zijn kop had gezet. Want verlegen of niet, draaien kan de beste man natuurlijk wel. Het leek ons, als organisatie, een te gek swingend plan om vooraf eerst even wat te gaan eten met de ster in kwestie. Een soort “Meet en Eat” of, in geval van een tournedootje: “Eat the Meat”. Ikzelf hou daar dus niet zo van want als je met meer dan 10 man aan een tafel zit komt er eigenlijk niks van praten. Hooguit met degene die tegenover je zit en dat is natuurlijk altijd weer de meest saaie van het hele gezelschap. In dit geval niet want Mark van Dale was ook aanwezig en dat is altijd gezellig natuurlijk. Ik spreek Mark daarentegen dagelijks dus veel nieuws onder de zon was er niet en je kunt ook niet zeggen dat ik John Digweed beter heb leren kennen. Het was een volle tafel, met Johan Cyber en zijn belachelijk aardige vrouw Anja, Anja Cyber, verder met Digweed-fan en vriend Mick Boskamp en zijn vrouw (van de Playboy, weet je wel. Mick bedoel ik dan, zijn vrouw zou er best in gestaan kunnen hebben maar dat is me bij het bladeren naar de interviews dan ontgaan), Mark van Dale dus, ook met vriendin, mijn compagnon Rob en aanhang, John Digweed met zijn manager Ian en tot slot ik. Zonder vriendin maar in mijn sas want het gaat weer allemaal op rolletjes in mijn leven. Ik zeg het er maar even bij want de vorige column leverde nogal wat “Ahhh, zielig” reakties op. Vooral bij allerlei dames die zoiets hadden van: “Nou, zal IK dan maar even met je naar bed gaan om je te troosten?”, onder het motto: “dan doe ik wel even de tanden op elkaar en voor jou is het een groot plezier” en dat was niet de bedoeling van de vorige column. Zeker niet zelfs. Maar goed. Terug naar John. Hij zat er een beetje bij als een wiskundeleraar van de middelbare school. Als je hem niet kent zou je bij iedereen aan tafel gedacht hebben: “dat zal hem wel zijn”, maar zéker niet bij hem.Om 03.00 uur stipt was het zover. John stapte de DJ Booth in en het grootste gedeelte van het publiek had John wél herkend. Een TMF-Awards-achtig gegil ging op toen Paul T hem aankondigde: “Could you please show your appreciation for Mister John DIGWEED..” Dat waren gelijk Paul's laatste woorden. John houdt niet van MCs en hij gooide demonstratief het schuifje dicht. “So is it well beautiful” ('Zo is het wel mooi”), dacht hij nog. Richard, de lichtjongen van de Asta, bouwde een donkere sfeer want John houdt niet van licht. Bij zijn vorige optreden in de «O» had diezelfde Richard al een zenuwinzinking gekregen omdat echt ieder lampje teveel was. Op een gegeven moment mocht hij zelfs zijn sigaret niet opsteken omdat de vlam teveel licht gaf. Terwijl Paul T en Richard lekker aan het kaarten waren omdat er toch niks meer te doen was draaide Digweed zijn typische sound. Het merendeel van het publiek vond het geweldig. Ik vind het altijd vrij snel saai. Een groot deel van het publiek was op de naam “Digweed” afgekomen want daar hadden ze wel eens van gehoord en ze hadden een cd-tje thuis van hem en dat was zòòò'n lekker cd-tje en 'die hêbben we toch vaak gedraaid, hè'? Live blijkt zoiets dan tegen te vallen. Om 7 uur was de grote zaal nog steeds gevuld met de écht liefhebbers. Mick Boskamp had tevergeefs geprobeerd stiekem weg te komen, zonder gedag te zeggen, omdat hij ons wat beter kent en eerder weggaan KAN gewoon niet. “Je gaat nog niet weg, hoor!!!” is altijd de eerste opmerking die je krijgt te horen als je hoopvol je jas alvast hebt gehaald. En dan ga je ook niet weg want eenmaal in de greep van mijn compagnon kom je niet meer los. “Eééén drankje nog!” Mick had pech want de parkeergarage waar hij zijn wagen had geparkeerd bleek -na 3 keer checken- écht gesloten. Verslagen zaten Mick en zijn vriendin op kantoor. “Okee, één drankje dan,” zuchtte Mick. “Dit is echt wat voor je column! Dat Mick Boskamp gewoon het pand niet uitkan!” zei hij nog in een poging om de lol ervan in te zien. Het werd uiteindelijk toch een hotel voor Mick want om te wachten tot 8 uur als de garage weer openging vond hij toch wat te gortig.John kwam nog even op kantoor gedag zeggen. Hij bleek opeens toch wel een gesprek aan te willen gaan maar na 3 zinnen sloeg het alweer dood. Ik wist ook niet wat ik meer moest vragen dan: “Did you like it?” antwoord: “Yeah, it was a good crowd”, “And the club, did you like that?” “Yeah, a great club, good atmosphere, good sound!” en de slotvraag: “So you're off to London tomorrow?” werd beantwoord met: “Yep, tomorrow at 1 PM we're off to London again”. Zo. Tijd om te gaan. Even lekker bijgekletst. Al met al was het een superavond. In November krijgen we respectievelijk Billy Nasty en Carl Cox op visite. Die babbelen wat meer maar die bestellen ook hele andere dingen dan de Spa Blauw die John Digweed bestelt.