Omdat er tegenwoordig van mij nogal wat creativiteit wordt verwacht is het niet eenvoudig om het moordende tempo vol te houden. Zo heb ik –zoals gezegd- sinds enige tijd een web-log (via petervanleeuwen.nl). Erg leuk om te doen, dat zonder meer, maar wel vermoeiend om dagelijks wat te schrijven en dan ook nog wekelijks met een column voor de dag te moeten komen. Vandaar dat ik deze week één en ander even combineer en de geplande web-log van deze week maar even combineer met de column. Cheap? Tuurlijk. Wel een goed voorbeeld van twee verhalen, één betalen.

Wat is eigenlijk een web-log? Dat is eigenlijk een soort dagboek op internet. Alles wat je meemaakt hoor je daar eigenlijk op te zetten maar ik wil het graag voor iedereen toegankelijk houden en daarom schrijf ik niet álles op natuurlijk. Het is op het moment van schrijven vrijdag de 20e februari en dus even de belevenissen van vandaag:
Ik ben kapot. Moe, versleten. “Drukke dag gehad Peet?” zullen jullie vragen. Nee, dat niet. Ik kreeg van een vriend van mij, Elwin, voor mijn verjaardag een uitnodiging om naar Bert Visscher te gaan en vandaag was de dag van de voorstelling. Even het verhaal vooraf: ik HAD al kaarten voor Bert Visscher, voor een show in Amsterdam, maar door omstandigheden kon ik destijds dat optreden niet bijwonen. Volgens Elwin moest ik daar enorm spijt van hebben want de show van Visscher was subliem en de kritieken waren zó lovend dat Bertje nog twee jaar doorgaat met deze show. Alle voorstellingen tot eind 2006 zijn echter al volledig uitverkocht!

Nu vind ik Bert Visscher wel leuk, maar veel te druk voor een hele avond, zo had ik tegen Elwin gemeld. “Nou, ik weet zeker dat je het hart-stik-ke leuk vind. Ik vond het veel beter dan wat ik óóóóit van hem gezien heb!” Dat klonk enthousiast maar de informatie nam ik verder ter kennisgeving aan. Tot de dag van mijn verjaardag toen Elwin als cadeau dus met twee kaarten voor Bert Visscher kwam aanzetten. De tweede ticket was voor hemzelf want het was zó leuk dat hij het nog wel een keer wilde zien. “Maar het was toch helemaal uitverkocht?” Elwin knikte. “Ik heb ze ook van de zwarte markt op Internet! Gekocht bij een héle louche dikke vent in de Schilderswijk, drie keer zoveel betaald als de normale prijs maar dat maakt niet uit, het is echt de moeite waard!” Ik bedankte hem voor de geste. Hij had klaarblijkelijk veel moeite gedaan. “Er is één kleine ‘maar’….”, zei Elwin voorzichtig. “Het is wel in Kerkrade.” Ik haalde mijn schouders op. Voor een leuke show wil ik best twee uurtjes rijden. Kerkrade ligt helemaal zuidelijk, tegen de Duitse grens, naast Heerlen. 220 kilometer. “220? Spannend hoor!”, grapte ik nog want eigenlijk ben ik zelf nog veel leuker dan Bert Visscher, althans dat vind ik zelf. En dan ook alleen ikzelf.

Elwin en ik hadden vandaag om 16.00 uur afgesproken, dan hoeven we niet te haasten, gaan we lekker even een happie eten (ook zo’n vreselijke kreet: “Kom ik bij je langs, gaan we even lekker een happie eten…” Bwargh!), een happie eten dus en dan lekker naar het theater, zijn we mooi om een uurtje of één weer thuis. Een TE gek swingend plan, zo leek het. Elwin en ik waren een paar kleinigheidjes vergeten: vandaag begon de voorjaarsvakantie, is tevens de grote tocht naar de sneeuw begonnen voor alle ski-fanaten en begint bovendien het Carnaval. Als je naar een lokatie online casinos in Limburg moet is dat geen beste combinatie, kan ik je inmiddels melden. We stapten in de auto en de nieuwslezer besloot de minutenlange verkeersinformatie (waarbij hij alleen de files van 10 kilometer en langer opnoemde, kun je nagaan!) met de woorden: “Als u niet per sé de weg opmoet probeer dan de auto te laten staan.” Ik opperde nog zoiets van: “zullen we dan wel gaan?” maar Elwin zetten de auto resoluut in zijn ‘drive’- stand en trok een vastberaden blik. Er was kennelijk geen denken aan. We gingen. Per sé.

De eerste file stond pas 500 meter na het vertrek vanaf het Spui in Den Haag. “Hier is het altijd druk,” probeerde ik nog in een poging de stemming erin te houden. Elwin heeft een navigatiesysteem in de auto en hij gebruikt dat ding echt heel veel. Een soort sprekende Bijbel is het voor hem. Heilig. Eindelijk een Bijbel die mij aanspreekt dan want de dame die “blijf de weg volgen” meldde was uiterst vriendelijk. Elwin had inmiddels uit het apparaat een alternatieve route voor de route via Rotterdam want “daar staat nú al 17 kilometer file” wist hij me te melden. Na het eerste oponthoud kwamen we nog geen 10 kilometer verder in het ‘échte werk’ terecht. Waddincxveen, iets buiten Zoetermeer, bleek de oorsprong van de file die slechts tot Nieuwerbrug, zo’n tien kilometer verder, bleek te duren. Ondertussen zat Elwin als een gek in zijn navigatie-systeem te zoeken naar sluipweggetjes. Die bleken er in dit geval niet te zijn. Ah, we reden weer. Zoals altijd is er geen enkele reden waarom casino pa natet een file ophoudt en waarom je opeens weer gaat rijden maar zonder enige aanleiding reden we opeens weer 140. Elwin wilde tijd inhalen en dat lukte zeker vijf, zes minuten. Daar kwamen we bij Utrecht. Elwin had een route uitgestippelt via Vianen en Den Bosch maar na nog geen 700 meter op de daartoe bestempelde weg stonden we muurvast. Elwin werd gek en ging weer tikken in de navigator. Een alternatieve route, alweer. Deze kwam neer op éérst een stukje de verkeerde kant op richting Rotterdam (terug), dan de A-15 pakken richting Nijmegen en Elwin keek tevreden toen de aangegeven E.T.A. (de verwachte aankomsttijd) we toch nog om half 8 in Kerkrade zouden zijn. Kunnen we weliswaar niet meer “een happie eten” maar zijn we wel op tijd. Het was 5 uur en we hadden er al 30 kilometer opzitten van de 220.

De omweg die we hadden genomen bleek iets langer dan verwacht. Althans, verwacht door Elwin. We reden wel door, dat wel. Gedurende een dikke drie kwartier bleef dat ook zo maar Nijmegen ligt nog zo’n 140 kilometer van Kerkrade (of zoiets) dus we waren er nog niet. Via een binnenweg met stoplichten kwamen we eindelijk borden “Mönchengladbach” tegen. Mönchengladbach???!!?!?! “Dat is f#cking Duitsland man!” riep ik. “Ja, dat ding zegt ‘t…” zei Elwin met een gezicht alsof ie wilde zeggen dat hij er ook niks aan kon doen. De borden “Bocholt”, “Köln” en zelfs “München” vlogen aan ons voorbij. Ik dacht dat we nooit meer in Kerkrade zouden komen, laat staan thuis. Elwin werd ook wat bleek. De E.T.A. stond nu op 19.56 uur en de E.T.A. van Bert Visscher was om 20.00 uur scherp. Aan een ‘happie eten’ konden we al helemáál niet meer denken. Dit was stress. Ik zal jullie de verdere rit besparen. Om precies 19.47 zaten we nog steeds in Duitsland en kwam er een ander klein probleem: volgens de benzinemeter hadden we nog ruim 1 (zegge: één) kilometers te rijden met de aanwezige benzine. We moesten er nog 6. Elwin stapte snel uit en ging volgens eigen zeggen “alleen even snel wat erin gooien”. Tijd om wat eruit te gooien (Elwin moest héél nodig naar het toilet) was er natuurlijk niet. Tijdens het afrekenen kocht Elwin snel twee Marsen. Toch een happie eten.

Afijn, we hebben het gehaald. Om 19.57 waren we zelfs al in het theater, alwaar het Limburgse cabaretpubliek nog doodrustig aan een bakkie koffie stond alsof er niks gebeurd was. Wij waren kapot. Maar ik was opgelucht en Elwin’s blaas even later ook. Na twee –overigens erg lullige- belletjes gingen wij richting zaal. De op de zwarte markt gekochte kaarten bleken gelukkig echt (want dat had óók nog gekund, dat ze vals waren. Geeft niks, gaan we toch weer terug naar Den Haag?) en Bert Visscher bleek gelukkig inderdaad erg leuk. Wel erg druk, zo’n hele avond maar erg leuk. Zijn typische stijltje werkt erg op de lachspieren; “Jezus wat is dit slecht” als hij een mega-flauwe grap vertelde. Erg grappig. Na twéé-en half uur show (!!) gingen we om 22.43 weer richting auto. Terug naar Den Haag. Wel even langs de Mac. Even een happie eten. Om 01.45 draaide ik de sleutel van de voordeur om. Ik ben thuis. Even webloggen en dan gauw slapen. Het is nu 03.45 uur. Morgen draaien in de Lexion en de “Sentimental journey”-foto’s bekijken op mijn site want daar heb ik nu echt geen zin meer in. Allemaal foto’s van toen ik nog leuk was. En dus slanker. Iets teveel happies eten misschien de afgelopen jaren?