Na een soort “Waar zit je?” SMS-je van mijn champignon (compagnon) Rob V. eindigde ik waar ik altijd het liefst ben: op het strand. Ik ben nu eenmaal een strandmens, heerlijk! Surfen, wandelen met de honden (schitterende labradors), lekker uitwaaien als het stormt, in de zomer lekker bakken en natuurlijk veel zwemmen en wake-boarden. That’s me. Bij de Soomers (spreek uit: Soomers), de eerste strandtent op het Noorderstrand van Scheveningen was deze middag het verzamelpunt. Ondanks dat ik 150 meter van het strand woon en je DUS mag verwachten dat ik snel ter plaatse zou zijn is dat niet het geval. Het Noorderstrand is precies nét niet dichtbij. Minuutje of 15 lopen of, zoals ik natuurlijk deed, twee haltes met Lijn 1. Na een Alpe d'Huez-achtige beklimming kwam de strandtent in zicht. Rob V. was omringd met (voor mij) onbekenden die dat onbekend zijn geen enkel probleem vonden om toch extreem amicaal tegen mij te doen. Hou ik van. Grote mond, altijd goed. Niet tegen mij, maar daar kwam men snel genoeg achter.Het werd daarentegen echter toch desalniettemin een gezellige middag want de onbekenden bleken wel aardig en gelukkig voegden enkele bekenden zich snel bij de groep. Men dronk een flesje of acht rosé en ik hield het weer beschaafd bij een incidentele bourbon-cola. Een zekere R. van de Gemeente had zich ook bij de groep gevoegd en was na een tweetal roséetjes al een eind op weg richting starnakel. Hij had namelijk al een voordrankje gedaan, enkele strandtenten verderop (verderop, of terug, ligt eraan waar je vandaan komt) en klaarblijkelijk waren die drankjes niet aan dovemans-nieren besteed. Tijdens het eten maakte R. van de Gemeente zich al erg geliefd door enkele zéér vrouwonvriendelijke opmerkingen te maken maar het hoogtepunt volgde toch wel toen hij, op de vraag: “Gaat het nog een beetje R.?”, zijn duim omhoog wilde steken maar vervolgens met stoel en al achterover het zand in kukelde. Typisch voorbeeld van “I rest my case”. Het mooie van mensen die vallen is dat ze gelijk opstaan en een gezicht trekken van “dat deed geen pijn”, alsof iemand dat vroeg… Tevens is het leuke dat -als je dronken bent- je bij jezelf denkt: “als ik nuchter was geweest was het óók gebeurd!”, terwijl je dondersgoed weet dat dát niet zo is. Toen ik dat aan R. van de Gemeente vertelde moest hij erg lachen. Van herkenning denk ik, het had ook om iets anders kunnen zijn want R. moest overál om lachen vanaf dat moment.Deze lange inleiding gebruik ik eigenlijk even omdat de avond verder ging; een grote groep hield het na het eten voor gezien (trouwens: met 10 man gegeten en gedronken voor 140 Euro! In Scheveningen!!! Het kan dus toch.) maar een selekt gezelschap ging nog even een afzakkertje halen op de boulevard. We waren nog even getuige van een wervelwind-achtige vechtpartij tussen een man of twintig – dertig, zeer diepgebruinde volleyballers (volleybal is oorlog, ik zei het toch?) Natuurlijk spraken we onze afschuw uit over deze uitspatting maar eveneens natuurlijk bleven we wel even kijken hoe het afliep. Net zo lang tot alles enigszins gesust was en enkele doden werden weggesleept. Twintig minuten later kwam de Politie nog even met zwaailichten achter de feiten aanlopen maar toen was iedereen al weg of begraven. Zo, we konden verder. We besloten nog een klein drankje te doen in een strandtent die stil was blijven staan in de Jaren 70, althans zo leek het, volgens mijn compagnon was deze strandtent een soort ‘Museum’, plastic stoeltjes, een geplastificeerde kaart met wat uitsmijters, wat sateetjes, wat tournedootes en hier een daar een extra te bestellen bakje mayonaise…. je kent het wel. Tevens was voor het vertier een heuse drive-in show geboekt. “Oase”, zo heette de drive-in show en uit de enige (!) speaker klonken middengolf-klinkende hits als “Paradise by the dashboardlight”, “Grease megamix” en op mijn verzoek een plaat van Spargo, weliswaar niet “You and me” die ik aanvroeg maar “Hip Hap Hop” die zelfs de leden van Spargo nooit meer willen horen. Dit alles werd onverstaanbaar goed aan elkaar gepraat door de dj. Ja jongelui, vroeger praatten de dj’s tussen de platen! Het totale publiek bestond –naast ons viertal- uit vier mensen, waaronder twee mensen met het Syndroom van Down (als je geen column zou schrijven voor zo’n kritisch publiek zeg je gewoon: mongolen), en dan is het misschien toch verstandig om erbij te zeggen dat die mongolen niet in ons viertal zaten. Je krijgt zo scheve gezichten. Na maar liefst één drankje scheidden onze wegen maar niet voordat we even naar het Vuurwerk hadden gekeken.Vroeger, toen ik zo’n jaar of acht, negen was, ging ik altijd met mijn ouders kijken naar het Vuurwerk op Scheveningen. Het was een spektakel. Druk! Druk! Bij het vuurwerk waren dan ook nog “ooooh”-momenten op te tekenen maar vanavond bleek dat die tijd ver achter ons ligt. Ten eerste is natuurlijk al twintig jaar niks veranderd aan vuurwerk-an-sich, ten tweede is na dat politieke gezeik (want dat is het) na Enschede en Volendam natuurlijk élke vorm van “leuk” verboden en was het voorgeschotelde vuurwerk van vanavond een veredeld sterretjes afsteken want harde knallen mogen niet meer en spectaculair hoge vuurfonteinen al helemáál niet. Levensgevaarlijk!! Oei. Het vuurwerk was afgelopen, de straatverlichting ging weer aan en we namen afscheid van elkaar. Ik liep naar huis want de terugreis gaat altijd sneller dus dat kon ik makkelijk lopen. Ik kwam langs een bevriende zaak en besloot even naar binnen te gaan om te kijken of de eigenaar aanwezig was. Dat bleek het geval. En zo werd het dus toch nog laat.We zaten wat te mijmeren over ‘vroeger’ en ik vertelde hem van het tegenvallende vuurwerk en al pratend kwamen we op het onbegrijpelijke feit dat de Gemeente Den Haag niet veel meer profiteert van de unieke positie die we (als Den Haag) in de wereld innemen. Den Haag heeft alles, van Joegoslavië Tribunaal tot Vredespaleis, Euro- of Interpol tot het Internationaal Strafhof…. noem het maar op en heeft dan als één van de weinige steden ter wereld ook nog een unieke badplaats naast de deur! Scheveningen zou echt het Monaco of het Saint Tropez van Nederland kunnen zijn maar de Gemeente wil niet. Scheveningen had begin jaren 90 al de beroemde house-strandfeesten, zo’n tien jaar vóór Bloemendaal, er is een Casino, er zijn echt mooie stukken strand (waar niemand gaat liggen, iedereen kruipt voor het Kürhaus om de één of andere rede), Scheveningen heeft één van de grootste vissershavens van Nederland, een direkte link met Engeland door de Ferry… noem het maar op. En wat mag er? NIETS. Tijdens ons gesprek bleek dat maar weer eens.We waren net lekker aan het klagen over het beleid; alle strandtenten moeten om half twee dicht, er mag geen live-muziek meer op de boulevard, alle etenstentjes om 1 uur dicht, alle aanwezige parkeergarages allemaal in de hand van één persoon die er alles aan doet om geen nieuwe garages erbij te laten komen, parkeermeters waar je precies een half (!!) uur maximaal kunt staan, achterlijke huurprijzen voor strandtenthouders en winkeliers (waardoor die dat moeten doorrekenen aan de klant), er viel nogal wat te klagen. Op dat moment kwam een collega-ondernemer naar mijn gesprekspartner toegelopen, met achter hem een bebrilde man van een jaar of 45. “Deze meneer heeft geluidsoverlast! Hij dacht dat het van mij was maar het blijkt van jou te komen!” zei de collega. Nu zeg ik erbij dat ik zelf de afgelopen anderhalf uur aanwezig was geweest en aangezien deze strandtent een restaurant-functie heeft stond de muziek op achtergrond-niveau. Ondanks de reputatie van mijn aanvankelijke gesprekspartner bleef hij rustig en stelde zich netjes voor en liep mee naar buiten om te horen of de klacht gegrond was. Het was 01.25 uur, vijf minuten voor sluitingstijd. Op de boulevard-zelf hoorde je nauwelijks dat er überhaupt muziek aanstond in de zaak maar toch werd afgesproken dat de muziek onmiddellijk zachter werd gezet. Ik kon mijn oren niet geloven. Je hoorde bijna niks en hetgeen dat je hoorde, waren de enkele duizenden mensen op de boulevard, NIET de muziek! Eenmaal binnen vroeg ik aan mijn bevriende collega of dit normaal was. “Man, hou op!” zei hij, “Ik heb al een dwangsom van 3500 Euro boven mijn hoofd hangen. Hierboven (hij wees naar een flat, vlak naast het Kürhaus) wonen allemaal van die rijke sukkels die de wegen naar de Gemeente wel weten te vinden dus je wint het nooit. Begrijp jij die mensen?? Moet je lekker in Scheveningen gaan wonen! Ze verwachten geloof ik een stilte-oord of zo! Dit bedoel ik nou! Daar word je toch gek van? Stomp je toch liever zijn hele hoofd eraf?” Ik kon me in een groot deel van deze laatste zin wel vinden. Het is toch te gek? Mensen gaan in Scheveningen wonen maar willen geen geluid horen als ze hartje zomer op het balkon zitten! En toevallig hebben net dié mensen connecties bij de Gemeente en de wethouders doen het in de broek. En zo blijft alles zoals het is of erger nog: wordt het nog erger!! Geef mij dan maar die R. van de Gemeente die vanmiddag van zijn stoel viel. Aan hem zal het niet liggen.Ik kan er zóóó kwaad om worden. Dus dat ben ik dan ook. Bij deze.