Met zo’n hoofd van: “Zeg Peet, wij moeten toch eens met je praten” komen er de laatste dagen steeds meer mensen op mij af die ‘het even willen hebben’ over het uitblijven van een nieuwe column. “De Sint is alweer lang en breed naar Spanje hoor!” grappen ze dan. Als ik dan iets terugzeg van: “De Sint is inderdaad de enige gastarbeider die echt woord houdt en ook echt teruggaat naar zijn land” is het ijs meestal wel weer gebroken. Foute opmerkingen doen het gewoon het best, het is niet anders. Maar goed, ik was mijn handen gedeeltelijk in onschuld; het uitblijven van een nieuwe column lag niet helemaal aan mij dit keer. Zoals ik al vaker mijn privé-leven op straat gooi terwijl ik de vuile was buitenhang komt er weer een voorbeeld: de computer in mijn huis was bij de ‘veldslag om de spullen’ helaas aan mijn neus voorbij gegaan en daar zat ik…. zonder computer. Nu weet ik niet of jullie weleens een column hebben moeten maken maar zonder computer is dat knap kut werken.Ik moest dus een nieuwe computer. Een leuke bijkomstigheid daarbij is een arsenaal kennissen en vrienden dat de perfecte oplossing heeft. “Wat moet je ermee doen dan? Alleen die column toch? En een beetje internetten?” Dat klopte. Nou, dan moest ik naar MediaMarkt nee niet naar MediaMarkt veel te duur geen onderhoud beter bij een echte specialist betere service als ik maar een Pentium nam en hoeveel megabytes ik wilde per seconde welke portal ik wilde en dat ik kabel moest nemen nee breedband ADSL en hoezo per sé een Pentium hij (=ik) had dat toch niet nodig, kortom…het werd een uurtje afmetingen van den penis vergelijken teneinde te beslissen wie er het meest vanaf wist. Dat ik dat niet zelf zou worden was me al snel duidelijk want de vaktermen vlogen me om de oren en toen ik verveeld tijdens de discussie in een magazine ging bladeren keek de groep mij aan met zo’n blik van: “Geeft niet hoor, dat begrijp jij toch niet” Nou, dat klopte ook weer. Nu weet ik niet of jullie weleens een column hebben moeten schrijven maar dat is met zo’n verdeelde denktank van vrienden en bekenden knap kut werken.Eenmaal in de computerwinkel voelde ik me als een soort asielzoeker die voor het eerst op Schiphol iemand met 2,9 kilo coke ziet doorlopen. Dat is namelijk legaal tegenwoordig. “Did you pack your coke yourself Sir?”, dat soort vragen hoort bij de nieuwe aanpak van minister Donner. Ik juich het toe. Ik heb uitgerekend dat met 4 tripjes (leek me toepasselijk) ik nooit meer hoef te werken en als ik het niet kan verkopen me in ieder geval nooit meer hoef te vervelen. In de computerzaak verveelde ik me des te meer. Ik weet niet of jullie ooit in een computerzaak geweest zijn maar het personeel dat daar werkt is een apart slag. De minachting straalt er vanaf. Zij weten het toch wel beter. Nu is dat bij elke speciaalzaak. Vroeger werd ik er nogal vaak op uitgestuurd als er een kabeltje van één of ander apparaat ontbrak. Dat was gewoon zo in die tijd: de nerd stuur je voor kutklusjes. Ik moest dan bijvoorbeeld een heel simpel audio-kabeltje halen. “Zeg dan even goed wat ik moet hebben want ik weet het niet.” De dienstdoende techneut schreef dan bijvoorbeeld op: “Twee keer tulp, stereo, min 2 meter.” Dat leek mij afdoende maar voor de zekerheid vroeg ik nog: “Hans, dan weten zij genoeg hè? Dat ze me niet méér vragen want dan weet ik het niet.” Nee, dit zouden ze begrijpen. De praktijk was natuurlijk altijd anders. “Moet dat ge-coat zijn of on-ge-coat?” En dan zeg ik erbij dat we in die tijd alleen het begrip ‘mobiele telefoon’ kenden uit James Bond en Startrek, dus de kans dat je eenmaal zwetend teruggekomen van de techneut kreeg te horen dat ‘ie hier echt niks mee kon’ en dat je dus wederom terug moest naar de winkel was tegen zekerheid grenzende aannemelijkheid. Gelukkig was ik in de computerwinkel vergezeld door een heuse pro. Na enkele minuten had ik zijn neiging om echt de crème de la crème in compu-land uit te zoeken onderdrukt en kwamen we bij de aanbiedingen. Ik kwam ook snel tot de conclusie dat “het allemaal geen drol meer kost, die computers” zwaar overdreven was. Duur! Althans, ik vind 1000 Euro voor een –weliswaar- compleet systeem duur. Ik zal wel ouderwets zijn. Dat is drie weken columns schrijven voordat ik dat eruit heb! Nou, dat is natuurlijk een grapje want deze columns schrijf ik dus helemaal voor niks. Althans, ik krijg er geen geld voor. En als dan ook –zoals vanmiddag- iedereen bij mijn vaste plekje bij de Albert Heyn zeggen dat “ze de krant al hadden gekocht bij mijn collega” word je niet bepaald vrolijk. Gelukkig is het voor iedereen financieel moeilijk. Ik hoorde –en dit is serieus- dat zelfs de begrafenisondernemers het rustig hebben in deze periode! Er schijnt helemaal niks te doen te zijn in die business! Het is toch wat, dat mensen ook al op doodgaan bezuinigen! En volgens het meisje waar ik het van hoorde is de malaise in heel de begrafeniswereld toegeslagen! Ze blijken dus ook onderling te bellen in die handel! “Hoi Aniet, met Lindaaa. Hoe is het bij jullie? Nog wat te beleven? Ook dooie boel? Ja, bij ons ook. Ik had dit weekend één bejaarde van 90 te sponzen en dat was het. Moet echt snel wat gebeuren anders gaan we zelf ten onder!” Ja, als die kinderen tegenwoordig zelf de slachtoffers gaan verbranden blijft er weinig werk over voor de crematoria natuurlijk. Nog een hele flauwe horen uit de Begrafenis-branche? “Waarom is er altijd cake na afloop van een crematie? Ze hebben zulke grote ovens!” Dit is dus echt een giller in de begrafenis-handel. Om maar even de levendigheid aan te tonen. Ze hopen nu op een enorme “opleving” in Januari anders zijn ze als de dood voor de gevolgen. Wat echt grappig is –en wat niemand gelooft- is dat deze informatie echt serieus waar is! Barre tijden voor de begrafenishandel. Ik vond het toch wel grappig. Ik weet niet of jullie weleens een column hebben moeten schrijven zonder computer en iemand vertelt je dit, nou, dat is knap kut werken, kan ik je melden.Enfin, ik heb dus eindelijk een nieuwe computer en nou kan ik wel uitgebreid gaan vertellen hoe lang het duurde voordat één en ander ook echt werkte dus dat ga ik doen ook. Technische apparaten en ik gaan niet lekker samen. Er is altijd wel iets mis waarbij de verkoper in de winkel me aankijkt met zo’n gezicht van: “Wat hebbie dermee gedaaaan joh?” als ik kom klagen. Extra leuk vind ik altijd als hij iets vraagt van: “Je hebt toch niet op ‘record’ gedrukt, toch? Want dan gaan ze kapot!” en dan met een stalen gezicht iets roepen van: “Neeeh, tuuuurlijk niet!”, terwijl je het radeloze moment waarbij je echt elke knop –en zéker ‘record’- hebt ingedrukt nog vers voor de geest staat. Maar goed, laat ik erover ophouden. Het was wel jammer dat ik geen computer had want er gebeurde best veel de laatste weken. Ik weet niet of jullie weleens een column hebben moeten schrijven en er gebeurt van alles maar je hebt geen werkende computer, nou..dat is knap kut werken.Zo hebben we er een prinsesje bij. Catharina Amalia gaat ze heten, het schaap. Roepnaam: Amalia. “Amaaaallliaaaa…éééten!” “Amalia, kom eens bij opa Bernhard op schoot zitten. Wel stil zitten anders zit je zo 20 centimeter hoger schatje!” Ja, ik moet zeggen dat “Amalia” wel iets koninklijks heeft. Ik had de naam eerder verwacht bij Friso en Mabel, hoewel Friso meer van “Analia” houdt volgens mij, maar goed. Nu maar hopen dat het kind geen last krijgt van haar luchtwegen anders is de “Astmalia”-verbastering snel gemaakt natuurlijk. Toch was het leuk, die 101 schoten ter viering. Het schijnt een gigantisch lawaai geweest te zijn en ik woon echt maximaal 500 meter hemelsbreed bij de kanonnen vandaan maar ik heb niks gehoord. Dat krijg je als 2,9 kilo is toegestaan en een transportje lekker loopt. Ik heb wel de persconferentie gezien. Zo kneuterig, zo stijfjes, terwijl ik uit betrouwbare bron weet dat “stijfjes” niet helemaal opging bij het Koninklijk Lid van Willem-Alexander want het kind is op kunstmatige basis verwekt, wel met het zaad van Willem-Alexander overigens anders hadden we helemaal kunnen lachen! Dat Maxima gewoon nog even met een lekkere Hispanic of Surinamer aan de haal was geweest en er een gekleurde baby tevoorschijn kwam. Dat zou lachen zijn! In de praktijk maakt het niet zoveel uit, ze krijgen toch hun hele leven een uitkering, maar ik had die gezichten bij Jamin wel willen zien! Hebben ze allemaal oranje muisjes ingeslagen, blijkt dat ze beter gewoon bruine hagelslag hadden kunnen inslaan. In dat kader is “vlokkentest” misschien grappig, uitgevoerd door Dokter De Ruyter of zo. Gelukkig was dat allemaal niet het geval en ben ik dolblij voor het Paar. Ik heb niet zoveel ervaring met kinderen dus toen ik hoorde dat de Prins na drie dagen al aangifte ging doen dacht ik dat de criminaliteit nu wel heel erg was doorgeslagen. Burgemeester Deetman had een ‘leuk’ presentje voor het Paar; een afzichtelijke Ooievaar, die speciaal gemaakt leek voor het Prinsesje maar ik weet uit eigen waarneming dat half ambtenarend Den Haag het kreng op zijn kamer heeft hangen, inclusief de Burgervader zelf. Willem-Alexander pakte het gedrocht aan en de kreet “dat had je nou echt niet moeten doen” was hier wel heel toepasselijk. De Prins was de Koning te rijk, het was toch de Kroon op zijn werk…ach, ik kan uren doorgaan met dit soort flauwe grappen. Ik heb zelfs nog even het condoleance-register getekend en vertrouw erop dat W.A. en Maxima alle berichtjes lezen: “Héé, kijk nou Max, Peter van Leeuwen heeft zelfs wat geschreven!” Kortom: ik weet niet of jullie weleens een column hebben moeten schrijven en er wordt een prinsesje geboren maar je hebt geen computer…nou, dat is knap kut werken!Ik ga weer eens afsluiten. Zoals elk jaar doe ik altijd weer een jaaroverzicht aan het eind van het jaar maar er viel toch weinig te beleven dit jaar, vond ik. Gelukkig kan ik Saddam nog meenemen want dat vond ik toch wel heftig. Hij zag eruit als Anton Heyboer en was geen schim meer van de Saddam van begin dit jaar. Heb je het gezien? Heftig hoor. Dat krot waar hij in heeft geleefd de afgelopen maanden was nog wel vergelijkbaar met de woning van enkele vrienden van mij –al had Saddam in ieder geval nog frisse lucht- maar die onderaardse kelder was toch wel triest. Neem dan een boekenkast en ga daar lekker achter zitten, bedenk iets beters. Dat primitieve gedoe. “We got him!”, de Amerikanen lieten nog even zien waarom de hele wereld hen haat maar het was wel reality-tv ten top. “President Bush sends his regards” hadden de arresterende militairen gezegd tegen Saddam. Voor Bush een kleine moeite, voor Saddam een groot plezier, zo met de Kerst. Ik ben benieuwd hoe het allemaal afloopt.Maar goed, lieve lezers en lezeressen, ik heb dus weer een computer dus ik heb geen legitieme smoes meer om even niks van me te laten horen. Ik weet niet of jullie weleens een column hebben moeten schrijven en je hebt wel een computer maar helemaal geen zin…is ook knap kut.