De laatste weken heb ik het erg druk gehad en dat kan nooit de bedoeling zijn van het leven, denk ik altijd. Aanstaande zondag gaat Van Leeuwen er dus even een paar daagjes tussenuit voor het jaarlijkse bezoek aan Ibiza. Ik weet, twee maanden geleden bracht ik ook al een bezoek aan Ibiza maar dat was niet het jáárlijkse bezoek, dat was een tussendoortje. En ongepland. Ik heb dus opeens de neiging toch nog even een column te schrijven want er zijn een hoop dingetjes blijven liggen. Vandaar dus even geen supergestroomlijnd verhaal, zoals normaliter, maar even wat kleine onderwerpjes bij elkaar, ok? Het is vandaag (als ik dit schrijf dus) 11 september. Een beladen datum natuurlijk sinds 2001. Iedereen weet nog wel wat er toen gebeurde. Nu zijn er mensen onder jullie die zullen zeggen: “de Lexion brandde af?” maar ja, nee, ja, oké, óók de Lexion brandde af, dat klopt dan wel, maar de hele wereld heeft het over het voorval in Amerika. Voor diegenen die het gemist hebben: in New York vlogen diverse vliegtuigen allerlei experimentele routes en dat liep niet goed af. Twee vliegtuigen eindigden in het World Trade Center, een ander vliegtuig landde in het Pentagon, kortom: het was een verschrikkelijke dag. Voor New York, voor de westerse beschaving, voor iedereen eigenlijk. Het is sindsdien niet meer helemaal goed gekomen in de wereld. De luchtvaartmaatschappijen zijn vrijwel allemaal failliet (om het woord “ingestort” niet te gebruiken in deze WTC-context), puur omdat niemand meer durft te vliegen (de meeste airlines overleven dankzij Tiësto’s vluchten), er is overal oorlog en de verhoudingen tussen het Westen en het Midden Oosten zijn….nou ja, bekoeld of oververhit, het is maar hoe je het wilt zeggen. Afijn, het botert niet echt meer. De grote schurk van dit geheel is (volgens het Westen) Osama Bin Laden. Hij heeft zich goed verstopt, dat is een feit. Hij zat al verstopt voordat George W. Bush tot honderd had kunnen (laten) tellen. “IIIIIIIK KOM !!” had George nog geroepen maar Osama was wel gek maar niet achterlijk, voor je het wist zat hij in de grotten van Pakistan en kon niemand hem vinden. Dat kwam ook wel omdat iedereen in Afghanistan was gaan zoeken, dat hielp mee. George Bush is zelf ook een schurk (volgens het Oosten en aanhangers van Michael Moore) en viel ‘en passant” ook nog voor de zekerheid Irak binnen, misschien zat Osama dáár, je weet het niet. In ieder geval is Osama Bin Laden voor de Arabische wereld een held en hoe ziek dat ook is, het is zo. In Duitsland zijn enkele volgelingen in navolging van de Nederlandse klassieker “Ik, Jan Cremer” nu al een biografie aan het schrijven over Osama onder de titel “Ich Bin Laden”. Ach ja, een grapje moet kunnen. Van een vriend van mij hoorde ik ook wel een aardige over de gebeurtenissen van ‘nine-eleven’, zoals de Amerikanen het uitspreken (in Amerika zeg je eerst de maand, dan pas de dag, wel zo handig voor onhandige misverstanden): hij zag een plaatje van Nijntje (je weet wel, dat konijn van Dick Bruna) in een vliegtuig dat op twee flatgebouwen aanvloog. “NIJN eleven” stond eronder. Grappig. Ach ja, geen ramp zo groot of de grappen rollen van de lopende band. “De eerste week is het erg, daarna lach je erom.” zou Theo Maassen zeggen. Een andere aardige grap vond ik wel die opmerking die ik een komiek hoorde maken over die periode van Anthrax. Overal werden envelopjes afgeleverd met miltvuur, je weet het nog wel. De komiek maakte daarvan: “In dit anti-drugs land was ik juist enorm opgelucht toen de Amerikaanse regering bekend maakte dat er overal kleine envelopjes met wit poeder werden bezorgd! Reallly????” Mijn vliegtuig gaat gelukkig pas zondagmorgen, op ‘nine-twelve’ dus.Toch een geruststellender idee zou je denken maar volgens mij gaan kapers juist nóóit meer op 11 september een vliegtuig kapen dus kun je het best juist DAN vliegen. Nou ja, het is niet anders. Mark van Dale is -zoals vaker de afgelopen jaren- de mede-reisgenoot en dat is wel zo gezellig. Mark schiet dan meestal alvast even het geld voor de vluchten voor, hij krijgt dat geld bijna elk jaar ook wel grotendeels terug, Mark regelt het onderkomen, meestal een onderkomen dat via het Agency van Anna (de naam van Anna’s Agency is me even ontschoten) doorgaans voor deejays wordt geboekt en dus derhalve prima in orde is. Meestal zien we de binnenkant van de kamer tijdens zo’n vijfdaagse reis zelden dus als het er van buiten leuk uit ziet: prima. Het is net zoals met het vrouwelijk schoon daar. Van buiten ziet het er prima uit maar ik vermoed niet dat er toekomstige Nobelprijs-winnaressen tussen zitten. Maar goed, Mark regelt dus normaliter het onderkomen maar dit keer is er tot op de dag van vandaag nog geen 100% bevestigde accomodatie. Dat kwam door mij. Vorige keer zaten we in Can Tomas, een minimaal plaatsje, pittoresk hoor, daar niet van, maar het lag precies aan de verkeerde kant van het eiland en om op een –van origine- homo-eiland aan de verkeerde kant te zitten leek mij voor één jaar leuk maar nu maar liever niet. Nu blijken alle redelijke hotels opeens vol. Grmpf! Wat heb ik aan een recessie als ik er niks van merk? Nou ja, dan toch maar Can Tomas, op voorwaarde natuurlijk dat Tomas nog Can. Nou ja, zoals altijd heb ik natuurlijk nu nog helemaal geen zin om op vakantie te gaan maar gelukkig heeft Mark dat ook nooit. Wij krijgen pas zin als we er zijn. Dit jaar gaan we rustig aan doen, weinig uitgaan en een beetje van onze rust genieten. Althans: dat zei Mark dinsdag na een zware avond Mellow Moods. Ik vond dat toen (en nu) erg goed klinken maar hoe vaak wordt een goed voornemen in de kiem gesmoord door de harde werkelijkheid? Ach, we zullen het wel zien. Ik laat het hierbij voor vandaag, graag tot de volgende keer. Misschien meld ik mij nog even op www.petervanleeuwen.web-log.nl vanuit Ibiza. Je weet het niet. Als dat zo is heeft Mark woord gehouden en doen we het echt lekker rustig aan. Ik zou mijn adem niet inhouden als ik jullie was…. “I-biza en I-pod” (18 september 2004) Voordat ik met het verslag van dit korte weekje Ibiza begin eerst even het volgende: Als jongetje van 13 begon ik –zoals in die tijd zoveel jongetjes van 13- met het ‘lopen van een krantenwijk’. Elke dag na school fietste ik van huis direkt naar de uitgiftepost die zo’n vijf minuten fietsen van ons huis af lag. Soms, als ik van die klotedagen had dat ik ‘een achtste uur’ had en dus pas om 16.25 uur thuis kon zijn moest ik zelfs vrijwel direkt door; krantenjasje aan (want kranten-inkt geeft lelijke vlekken), snel de krantentas achterop (die in lege toestand altijd tussen je spaken een naar, repeterend geluid maakte. Begreep ook nooit de mensen die voor de lol zo’n geluid wilden maken door twee flapjes tussen de spaken te plaatsen) en hup, naar “de krant”. Daar zat altijd een vriendelijke en behulpzame beheerder (tegenwoordig heet zo iemand waarschijnlijk ‘corperate raillonmanager regio Den Haag Zuid-West 1 en 2’) die me altijd onmiddellijk te woord stond als hij me zag aankomen: “Zo, hèhè…KUTJE!!! Wat ben je G#dver@mme laat!!! Opschieten. Lopen, lui varken!!!” Hij heette Dave en Dave had naast zijn betrekking bij de Haagsche Courant ook een avondbaan. Hij was portier bij Locomotion in Zoetermeer, door ons allen simpelweg “Loco” genoemd. Dave was een type van de Ruwe Pit. Je wist wat je aan hem had: niks. Dat is niet helemaal waar want Dave was natuurlijk een prima kerel maar probeer je maar eens staande te houden tussen 50 van die opgeschoten jongetjes van 13 tot 18 jaar. Althans, zo dacht hij toen. Als je NU de jeugd van onze leeftijd-toen moet controleren zou ik maar vast gaan rennen. Zelfs als je Dave heet. Zes dagen in de week, regen of niet (en die “of niet”-dagen waren schaars), altijd weer die trappen op, die kranten moesten bezorgd worden. De mensen rekenden op mij! Aanvankelijk begon ik met een simpel wijkje, toevallig de straat achter mijn eigen straat en dat loopt vertrouwd. Je kent iedereen en iedereen kent jou. Dat was toen nog zo. Daarna kreeg ik al snel een tweede soortgelijk wijkje en werd het al moeilijk om op zaterdagmorgen alle kranten in één tas te krijgen. Zaterdag was er namelijk ook nog eens “insteek”. Je werd geacht om in alle te bezorgen kranten nog een “uit-magazine” of een “special” in te voegen, dat leek de krant goedkoper dan het machinaal te doen. Dat zal best, want het was zo’n half uurtje extra werk als je veel kranten had. En die had ik. Zeker toen mijn vriend Elwin stopte met zijn 3 krantenwijken en alleen nog de nabezorging ging doen. Ik nam zijn wijken over want Elwin verdiende “dik” geld met zijn wijken. En dan praat ik DIK geld: soms wel Hfl. 35,75 per week. Tel daar mijn Hfl. 17,85 van de andere –overgebleven- wijk bij op en zo kreeg ik dus zo’n slordige VIJFTIG Hollandse Guldens in de week ‘vuil’ in het handje (want zoals gezegd: kranten-inkt geeft lelijke vlekken dus ook vieze handen) en dat voor nog geen tweeënhalf uur per dag, zes dagen in de week, regen of niet. Is dat een deal of niet??? Zo. Deze inleiding lijkt op het eerste gezicht niets met een kort weekje Ibiza te maken te hebben maar ik kom er op terug. Mark van Dale en ik gaan nu al drie jaar achter elkaar even een kort weekje naar Ibiza. Een ‘kort weekje’ bestaat uit 5 dagen, meestal van zondag tot en met vrijdag. Je kunt ook van zondag tot zondag of van woensdag tot woensdag gaan maar dan praat je niet van een ‘kort weekje’. Dan ga je gewoon ‘een weekje’. We zijn ook wel eens van zondag tot en met donderdag gegaan, dan kun je kiezen uit een ‘heel kort weekje’ of de term ‘een paar daagjes’, afhankelijk van je bui. Afijn, zie maar wat je doet. Deze keer gingen we dus een ‘kort weekje’ en aangezien Mark niet zo lang geleden een beetje ziekjes was had hij van tevoren gezegd “het niet te gek te willen maken” deze keer. En dat zou een ander beeld zijn dan onze voorgaande trips naar Ibiza waar we natuurlijk één kermis, één rollercoaster van gezelligheid, drank en mooie vrouwen hadden meegemaakt. Mark was zijn voornemen al vergeten toen we nog aan een perperduur maar wel heel smerig broodje zaten op Schiphol: “zo, we gaan zo gelijk naar de Space maar misschien eerst nog even naar Bora Bora want dat MOET je zien!” Mark was vorige maand ook al even op Ibiza en had daar de Bora Bora ontdekt, een openluchtbar (gratis toegankelijk!!!) waar het écht feest was! Ik kende de Bora Bora al wat jaartjes maar was er nog nooit geweest. Ik ging blijkbaar steeds met de verkeerde mensen. De afgelopen jaren zaten Mark en ik steeds in een huisje of een appartementencomplex maar ditmaal wilde Mark graag een hotel. De besluitvaardigheid was niet hoog want precies één dag voor ons vertrek hadden we pas onderdak. Hotel Playa Ibiza. Klonk leuk…. Hotel Playa Ibiza. Dan zie je dus sowieso een hotel voor je, je ziet Playa (strand) voor je en je weet dat het op Ibiza is. Wat wil je nog meer? Nou, onze angst dat het een soort “Hotel Ach en Nebbis” zou worden bleek ten dele ongegrond. Weliswaar had het geen luxe uitstraling en was de bediening tegen stuitend aan maar de kamer was schoon. Alleen geen airco, nou ja, geen man over boo…. Mark zat alweer in de lift naar beneden. Airco was een must! En wie ze wel niet dachten dat ze waren. Prompt kwam Mark omhoog met de sleutel van Kamer 601 in plaats van zijn aanvankelijke 509. Okee, niet meer gezellig naast elkaar maar Mark gaat over lijken als het om airco gaat. Er waren precies zes(!) kamers met airco in het hele hotel dus ik berustte in mijn lot. Dan maar de deur een beetje open, ook lekker. “Even snel omkleden en dan als de sodemieter naar de Space” hadden we ons voorgenomen maar de reis had toch wel wat vermoeidheids-sporen achter gelaten en dus besloten we om even een uurtje te gaan slapen alvorens naar de Space te gaan. Bora Bora moest dan morgen maar. Het uurtje werd een uurtje of wat en uiteindelijk zes uren. Dit kwam mede dankzij een kleinood dat Mark meegenomen had. Hij was zo trots als een pauw. Het was een i-Pod (spreek uit:áai-pod. Dit zeg ik er even bij omdat vorige week iemand een i-Pod voor zijn verjaardag kreeg en iemand bij het vernemen van de naam “aai-pop” verstond), een stukje technologie alwaar je dankzij vernuftige micro-electronica (spreek uit als Chriet Titulaer die dol was op die woorden) uren, dagen, maanden lang naar muziek kunt luisteren zonder dat het apparaat zich hoeft te herhalen. Als je genoeg muziek erin stopt tenminste. Mark had dat gedaan. Trots vertelde hij dat hij voor elf dagen (11 dágen) muziek in had zitten. Ik hoefde het maar op te noemen en het zou erin zitten. Mark was laaiend enthousiast. Als ik die i-Pod ook zou ontdekken zou ik niet weten wat ik meemaakte hoe gaaf dat was. Echt verslavend. Dat bleek wel want ik heb toch aardig wat momenten gekend dat ik ofwel zelf voor vertier moest zoeken ofwel het idee had dat Mark even met mij optrok om zo snel mogelijk weer naar zijn i-Pod terug te keren. Op een gegeven moment kwam zelfs de kreet uit zijn mond “Dan kunnen we na de Pacha nog even een uurtje i-Potten op mijn kamer!” en de manier waarop hij dat vol euforie riep was gewoonweg ontroerend. Blij als een kind. Heerlijk om te zien. Maar goed. Zondagmiddag, de Ibiza-gangers weten dat, is hoe dan ook gereserveerd voor de Space want in de Space, daar gebeurt het. Dat weet de Space ook en dus vragen ze idiote prijzen. Twee maanden geleden vroegen ze nog 50 Euro entree! Allleen om binnen te komen dus! En een drankje kostte 10 Euro, wat je ook bestelde! A-sociaal toch? Er moest wat aan de prijzen gebeuren en dat heeft de Space dan ook onmiddellijk gedaan. Entree was nu geen 50 maar 55 Euro en de drankjes gingen van 10 naar 12. Netjes! Maar goed, we zijn maar één keer uit (op deze zondag dan) dus niet klagen. Aaaah, je krijgt ook nog een bonnetje voor een G R A T I S consumptie voor die 55 Euro! Dan valt het eigenlijk nóg mee! Aangezien Mark graag Absolut Vodka drinkt en de Space normaliter een door de medewerkers zelf gestookte wodka schenkt (althans: zo smaakt het) vroeg Mark om Absolut Vodka con Diet Coke en tot onze verbazing bleek dit nog 3 Euro duurder. De arrogante homosexule barkeeper keek ons aan met een hoofd van “Ja, A-merken, dat betaal je hè?” maar toen we dus 27 Euro voor twee drankjes moesten betalen (ik had natuurlijk weer een goedkope Four Roses con Coca voor 12 Euro) schoten we toch beiden in de lach. Ik moest gelijk denken aan mijn krantenwijken van vroeger. Zestig Hollandse guldens voor twee drankjes die in de handen van mij en Mark verdampen als ware het Pompeï onder een stroom lava!!! Het mocht de pret niet drukken en zo bestelden we de hele avond nog voor zo’n drieënhalf jaar aan krantenwijken. Je hebt wat te besteden of je hebt het niet. Space viel tegen. Een belabberde deejay op het Terras (normaal het leukste van de hele Space) en binnen was het ook niet helemaal top. Wel een paar goede platen gehoord maar na al die onbetaalbare Absolut Vodka’s ga je natuurlijk wel wat grenzen verleggen om het tóch naar je zin te hebben. Nou ja, morgen lekker naar de Bora Bora en dan ’s avonds naar Roger Sanchez. Ik ging naar bed en Mark ging nog even i-Potten. Maandagmiddag. Alsof het erom te doen was zat het weer niet mee. Het dreeg te gaan regenen en even later dreeg het niet alleen maar regende het ook. Gelukkig maar heel even. Mark en ik hadden na twintig minuten zwaaien alsof we een stel mannelijke prostituées waren eindelijk een taxi te pakken. “Bora Bora?” Bora Bora. Daar aangekomen was het opvallend stil voor een wervelende openluchtparty. Mark voelde onraad en ging steeds sneller lopen om te zien wat hij niet wilde zien: Bora Bora was vrijwel leeg en sowieso stilletjes maar dan ook nog qua geluid. We namen maar een drankje. Mark was ontroostbaar en zat in zak en as. “No music today?” vroeg hij aan een bardame en het antwoord wilde hij niet horen: “No, finito. Maybe next year!” Wat was er gebeurd? Een paar Nederlanders wisten het. Gisteren was de politie binnengevallen en had alles dichtgegooid, de boxen in beslag genomen en een drugs-razzia gedaan. Ze hadden ook gelijk de DC-10 (het absolute eindstation van Ibiza) dichtgegooid. De Nieuwe Revu is blijkbaar populair op Ibiza want die hadden juist een heel verslag over DC-10 geplaatst. Tevens wisten de Nederlanders te melden dat Pacha gisteravond (=zondagavond) om 03.00 uur was ontruimd vanwege een bommelding. Mark en ik keken elkaar aan met zo’n “Grmpf”-ballonnetje boven ons hoofd. We besloten lamlendig dan maar te gaan zitten bij het volgende strandtentje, een hokje van 2 bij 2 met een terras met vier tafeltjes en lekkere muziek uit twee piepkleine boxen. Vanaf cd klaarblijkelijk want de lekkere muziek sloeg constant over en zo werd elk nummer lekker ingekort. Bij dit tentje heb ik officieel de smerigste Malibu-Jus óóit gedronken. Bitter! En dat lag niet aan de Malibu! Onze radeloosheid werd compleet toen het a) hard ging regenen en b) de eigenaar het tijd vond voor zijn eigen favoriete muziek: reggae. Maar dan echt hele underground-reggae, van dat soort waarbij je vermoedt dat de artiesten al dood waren toen ze het nummer opnamen maar ze té stoned waren om het zelf door te hebben. We gingen maar naar huis. Teleurgesteld. Maar vanavond Roger Sanchez in Pacha, dat is altijd goed. Eerst even een uurtje chillen op de kamer en dan bijtijds naar de Pacha. Mark kon dan mooi even i-Potten, zodat dat uurtje voor hem toch weer uitliep op een uurtje of drie. Voor de Pacha bleek dat we erg vroeg waren, ze waren nog niet eens open terwijl de 00:00 hora openingstijd die op het bord stond toch reeds voorbij was. Het kostte de mensen bij de deur erg veel moeite om niet naar de wachtende mensen te kijken maar het lukte toch. Toen de borden spaghetti werden aangerukt voor de portiers wisten we dat het nog wel even kon duren voordat men open ging maar dat viel verhoudingsgewijs mee. Snelle eters schijnbaar. Mark en ik hadden besloten om “eens gek te doen” en –ook al waren we maar met zijn tweeën- een VIP-tafeltje te nemen. Je moet dan minimaal één fles nemen. Die kostte altijd al 250 Gulden vroeger dus dat zal wel ver-Euroot zijn en ja hoor. Exact 250 Euro voor een

fles Absolut Vodka. Is toch geen geld? Na 2 drankjes beviel me de Vodka niet zodanig goed dat ik de hele avond Vodka wilde drinken dus bestelde ik ook nog een fles Four Roses, ook a raison de 250 Eu. We hadden het idee dat we toch nog wel een keer terug zouden gaan naar Pacha en ze zetten de opengebroken flessen wel keurig even een paar daagjes voor je opzij dus je hoeft de fles niet op dezelfde avond op te drinken. Nou, dan ben je eigenlijk goedkoper uit want 10 drankjes aan de bar is ook 120 Euro en de entree (wederom 50 Euro) hoef je niet te betalen dus…. (Ja? Dus?) Mijn credit-card kreunde wederom hoorbaar toen de 500 Euro werd afgeschreven maar ja, niet zeuren, dat weet je als je een VIP-tafel neemt. Wederom 25 weken krantenwijken voor een avondje luisteren naar een tegenvallende Roger Sanchez, maar de avond was té duur om dat toe te geven. Dinsdagavond draaide “Ome” Johan tijdens de Closing Party van Carl Cox in de Space. Mark begon al te morren maar Ome Johan laten we niet in de steek dus we stonden keurig om 23.00 uur aan de poort en zowaar, na enig speuren op de gastenlijst door het vriendelijke meisje, stonden we gratis en voor niks in de Space. Okee, drankjes nog steeds peperduur al bleek de Absolut Vodka vandaag nog maar één Euro duurder dan gewone wodka. Scheelt toch weer twee Euro het drankje. Nog even en we hadden ons wijsgemaakt dat het eigenlijk best meeviel met de prijzen. Ome Johan stond erg goed te draaien, vonden wij. “Ik wis ECHT nie wat ik moest draaien jongen!” zei Johan na afloop. Dat probleem had Carl Cox-zelf niet maar echt boeien kon hij niet. Dankzij wat gezondheidsproblemen eerder dit jaar is Carl namelijk helemaal gestopt met alles wat ongezond is. Drank, drugs, vet eten….allemaal “no more” voor Carl. Dat hoorde je dan ook vond ik. Beetje rare muziek allemaal en de sfeer was dan ook niet te vergelijken met andere Cox-avonden. In de kleedkamer zat Carl dan ook te steunen en te kreunen. Hij moest nog twee uur wachten voor zijn tweede set van de avond en normaal loste hij dat soort vermoeidheidsproblemen wel even in goed overleg op. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat hij dit jaar niet naar de Asta kon komen omdat hij zoveel boekingen moest inhalen en zei dat hij zich zóveel lekkerder voelde nu hij helemaal sober leefde maar wilde toen even alleen zijn en even een uurtje liggen. Gezellig. Wij vertrokken pas om 6.10 want Ome Johan was des te gezelliger en toen ook een vriend van Johan, Raymond, zich bij het gezelschap voegde was het helemaal gezellig. Mark miste zijn i-Pod niet eens! Woensdagavond hebben we de hele avond in een Mallorca-achtig Nederlands kroegje gezeten. “De Hoek” heet de kroeg (zit ook niet midden in een straat) en het was gezellig, mede dankzij de voetbalwedstrijden van alle Nederlandse clubs die we daar hebben zitten kijken. Ik won weer eens een weddenschap (doe ik vaker de laatste tijd) over wie het mooie liedje “Alone again” van Gilbert O’Sullivan in het Nederlands had vertaald in “Toen was geluk heel gewoon”, ook wel “1948” genaamd. Dit is tevens de huiskamervraag voor mensen met parate hitkennis. Het gaf aan in welke staat we waren om ons over dít soort zaken druk te maken. Ik wilde eigenlijk nog naar de Pacha maar besloot toch maar thuis te blijven omdat Mark al had aangegeven liever te i-Potten dan uit te gaan. De laatste avond was voor de Closing Night van Tiësto en Paul van Dyk in Amnesia. Ik was door één van de hoofdrolspelers op de gastenlijst geplaatst “plus één” en dat was dan Mark. Voordat we in de rij gingen staan werden we al uitgenodigd door aardige Hagenezen (“aardige Hagenezen” is natuurlijk dubbel-op, maar toch). Ze hadden een VIP-tafeltje en of we gezellig aanschoven. Dat deden we natuurlijk want we zijn gezellige jongens. De flessen kosten hier in Amnesia maar 200 Euro dus dat was een koopje. Ik werd gelijk een beetje bijgepraat over de ontwikkelingen in Nederland. Zo wist ik bijvoorbeeld niet dat Sylvie Meis een hoer was!! Ik hoorde het pas in Amnesia. Wist ik niet! Ja, ik denk altijd: als zóveel mensen het schreeuwen dan zal het wel zo zijn. Waar rook is is vuur, toch? Na even met Paul van Dyk gesproken te hebben (ik ken al die gasten joh) verlieten wij op uitdrukkelijk verzoek van Mark de zaak vrij bijtijds, om 5 uur al. Mark wilde een beetje fris zijn en niet te laat weg en dat had ik hem beloofd. Zelf wist Mark de volgende morgen niet hoe laat het precies geworden was dus ik had smerig gebruik kunnen maken van de situatie maar heb dat niet gedaan. Na het hotel afgerekend te hebben á 5 keer 90 Euro en op het vliegveld nog een Whopper a 5 Euro 80 kwamen we dan toch aan in Nederland. Mark had zijn auto in “Lang Parkeren” gezet en had vooraf gezegd dat die tarieven “best meevielen” maar kwam daarvan terug toen zijn ‘speciale korting’ toch wat minder bleek en er 210 Euro’s moesten worden afgerekend voor 5 dagen parkeren. Nou, dat was een lekker weekje zo. Mark en ik zoeken nu een aantrekkelijke krantenwijk. Voor erbij. Voor mij voorlopig dus ook geen i-Pod.