“Het wordt verder een bewolkte dag met later op de dag kans op buien en zelfs onweer in het zuiden van het land. Ik wens U nog een goejeavond” Erwin Kroll's babbeltje zat pharmacyonline-bestcheap.com erop. Tevreden liep hij richting de presentatrice (in dit geval wat sneller dan normaal; het was Sacha de Boer en dat is natuurlijk gewoon een lekker wijf) en sprak een paar woorden tegen haar (of deed net alsof) terwijl het licht doofde in cialis symptoms de studio. Het 8 uur Journaal van vrijdag 19 juli zat er op voor Erwin Kroll. Sacha zei nog tegen hem: “Het is toch eigenlijk treurig hè? Ik ben blij dat Rick en ik lekker naar Bonaire gaan volgende week want dat wordt niks met die zomer dit jaar!” Kroll kon alleen maar knikken. Hijzelf kan dit jaar niet naar de zon omdat de uitbouw van de serre toch wat meer gekost had dan gepland. Het geld was op. En dat de serre een dak van glas had had tot nu toe nog weinig extra profijt opgeleverd. Het is hondenweer in Nederland en Erwin weet dat dat nog wel even zal duren. Hij raakt er bijna zelf van in een depressie.Die avond zaten de jongens van Extrema op een draagbaar tv-tje te kijken naar het journaal. Ze hadden de woorden van Erwin Kroll met veel spanning gevolgd in hun caravan op het festivalterrein “Aquabest”. De pot schafte McDonalds en de Extrema-boys zaten midden in de voorbereidingen voor het Extrema Festival dat morgen ging plaatsvinden. “Noo, dat is mooi bala!” zegt M. “Wah is ter? Hebbe ze geen tsjiesburger gegjeve?” “Neej, da bedoel ik nie. Da het zullek sleg wir wor! Onwir zelfs!” “O da. Ja, wéé cheven een fistje en het is wir zoverg!” De stemming sloeg om in de caravan. Ze hadden nog hoop op wat beter weer gehad en de woorden van Erwin Kroll sloegen in als een bliksemschicht. Daar was kleine Hubert, de altijd behulpzame hulp van de Extrema-jongens. Hij was altijd overal voor in en op de gekste tijden. Hij had een bijna storende positieve kijk op het leven. De Extrema-jongens konden wel wat positief nieuws gebruiken. En Hubertje gebruiken, dat deden ze al jaren. “Ahh jungens…kup up! Vorich jaarg bij Dens Vellie hadde ze euk hil slecht weerg veurspelt! Teun was het toch euk meui weerg?” Eigenlijk had Hubertje gelijk. Na het nuttigen van de milkshake (tòch chocolade, terwijl ze banaan hadden besteld!) gingen de jongens weer aan de slag. Het Main Stage was nog niet af en de tijd begon te dringen. Het begon te miezeren. “Noo, beterg nu dan morrege!” hadden ze gegrapt. De sfeer was weer goed, zoals dat in de Extrema-familie vaker het geval was.De volgende dag leek het aanvankelijk mee te vallen. Af en toe een drupje regen maar ach dat was goed te doen en lekker voor de boeren en als het zo bleef mochten we niet mopperen en nu maar hopen dat het zo bleef. Tot ongeveer kwart over 7. Je voelde het al. De wind werd erger, doeken stonden te wapperen, de eerste echte buitjes waren voelbaar en die lucht!!! Bijna gitzwart! De jongens keken bezorgd naar boven. “Ik zee toch da we meer dechte tenten mosten hebbe.

De manse kunne nerreges scheule!” zei Hubert. M. reageerde fel:” Jangens, late we noo nie op elkaag gaan schelde! Missgien valt het wal meej!” Het viel niet mee. Om kwart voor 8 was er paniek. M. werd naar de deur geroepen. “O jeej, pliesie!” dacht hij gelijk. Inderdaad, drie nors kijkende politie-agenten stonden bij de ingang bedenkelijk pharmacyonline-bestcheap.com naar boven te kijken, terwijl allerlei vlaggen en dilaudid online pharmacy doeken langs M. waaiden in een enthousiast tempo.M. stelde zich voor. “Bronkhorst” zei de oudste van de drie agenten. Hij bekeek M. even goed en probeerde drugsgebruik te bespeuren bij de organisator. Hij keek hem althans langer in de ogen dan M. normaal vond. Tsss, M. was een beetje beledigd. Hij gebruikte nooit wat als hij aan het werk was. Nou ja, hooguit een halfje. Maar vandaag niet!! Bronkhorst had drie weken van te voren te horen gekregen dat hij de avond van Extrema dienst had en was er niet blij mee. Tegen Joke, zijn vrouw, had hij zijn bedenkingen geuit. “Als dat maar goed gaat” had hij zelfs gezegd. En nu bleek het dus uit te komen. In zijn eerste jaar bij het korps in Best had hij tot nu toe geen calamiteiten van betekenis meegemaakt. HIj had nog gelachen om een opmerking van zijn collega Driessen die bij zijn aanstelling had gezegd:”Je begrijpt dat je nooit beter kunt zitten dan in Best!” Ja, het was een lekker jaartje geweest in Best. Wel even andere koek dan zijn 15 jaar in Eindhoven, daar was het veel vaker mis. Vooral als PSV thuisspeelde en al die westerse idioten op bezoek kwamen, maar goed, Bronkhorst begreep dat hij nu heel andere dingen aan zijn hoofd had. Er was namelijk een beetje paniek uitgebroken. Een veel te groot deel van het publiek wilde massaal naar huis en de beelden van Dance Valley stonden ook Bronkhorst nog vers in het geheugen. Het begon er een beetje op te lijken. Bronkhorst uitte zijn bedenkingen tegen M.: “Zeg, het gaat zo onwirre, ik vind het onverantwoorg om door te gaan. Uit naam van de Burregemister moet ik het terrein ontreumen!” M. was met stomheid geslagen. “Ontreumen? Het hele tereen?” vroeg hij nog. Bronkhorst praatte wat in de mobilofoon en gaf hoorbaar opdracht om de ontruiming in gang te zetten. Aankomend publiek -met of zonder kaartje- kon het shaken en moesten rechtsomkeert maken. M. had niet veel keus. Aquabest deed zijn naam nu echt eer aan want de aqua kwam opperbest uit de hemel vallen. Het festival maakte opeens een lugubere indruk. Pikdonker, mensen doorweekt, overal waaiden papiertjes, flyers en oeps, zelfs de hotdog-borden door de lucht…dit was niet Best.De rest is bekend. Het festival werd bekort. Michel de Hey moest eerst stoppen met draaien, toen weer doorgaan, Jeroen Verhey zag zijn apparatuur onderstromen en de eindelijk (anderhalf uur te laat) aangekomen Jack de Marseille (Jaap uit Marseille dus) pakte tadalafil online na twee platen gedraaid te hebben de koffers weer in. Sterallures van iemand die geen ster is, ook leuk. Aangezien de mensen massaal gingen schuilen in de VIP-tent stond de VIP-tent op instorten en moest de politie met een soort charge de boel ontruimen. M.

stond het huilen nader dan het lachen, maar er was al genoeg water aanwezig dus M. hield het droog. Ook al wist M. dat hij er niets, maar dan ook niets aan kon doen was dit toch de nachtmerrie voor elke organisator.Thuis aangekomen was M. gesloopt, mentaal en fysiek. Op de tv werd het journaal herhaald. Erwin Kroll stond voor de 12e keer die avond het praatje te houden. Weer. “In het zuiden op dit moment wat onweer maar dat trekt later weg naar het oosten” zei Erwin op een toontje van: “Dus dat valt mee”. Het viel niet mee. M. viel in slaap op de bank. Zijn sokken waren nog nat. En de volgende morgen kwam het vervelende besef dat het allemaal geen droom was geweest.