Je kent dat wel, die periodes waarin je effe “niet lekker in je vel zit”. Ik zit er middenin. Je kan het zo gek niet opnoemen of ik heb er geen zin in. “Ben je gelukkig?”, vroeg deze week iemand aan mij. Normaliter reageer ik daarop met iets grappigs als “Gelukkig niet!” maar ik besefte me deze week dat dat antwoord eigenlijk wel de lading dekt. Schrik niet, dit wordt geen suïcidale, zwaarwichtige column. Dit wordt therapie. Voor mij.Is het nou zo erg? Tja. Ik maak heus nog wel leuke dingen mee. Zo moest ik afgelopen vrijdag voor het eerst in mijn leven in de Escape draaien. Mark van Dale gaf daar een “Restyled”-party en aangezien ik altijd wel zèg dat ik zéker langs kom maar dat niet altijd ook daadwerkelijk doè had Mark een ludieke oplossing: ik vraag gewoon of Peet komt draaien, dan moet ie wel komen. En zo trok ik zo opgewekt mogelijk ten strijde, richting Amsterdam. Mijn vroegere stapvriend Nico ging ook weer eens mee en dat was een wonder op zich. Nico heeft sinds enkele maanden “een eigen zaak” en moest omschakelen van het nachtleven naar het (vroege) dagleven. Om kwart over 7 's morgens aanwezig zijn was nooit een probleem voor Nico, maar dan wel op een after-party of zo. Niet na eerst 8 uur geslapen te hebben. Geen pretje, zo vroeg uit de veren. Zeker niet in de winter. Nico was dan ook als een dolle hond die eindelijk mee mag naar het bos. Kwispelend kwam hij op me af: “DIT is lang geleden!” zei hij op zijn karakteristieke toon. Zijn enthousiasme sloeg over naar mij. Ook ik had er zin in. Om het optreden niet stilletjes voorbij te laten gaan hadden Mark en ik zoveel mogelijk bekenden uitgenodigd en gelukkig waren die er ook volop. Het was een heus “vip-podium” met zelfs mensen als DJ Jurgen, Wessel van Diepen, Robert Jensen, Dinand van Kane en ook Rasta Rostelli, de omstreden hypnotiseur en helderziende was aanwezig. Hij kwam zelfs op mij af en gaf me een hand. Dat leek me nog ongevaarlijk. “Weet jij waar Mark van Dale is?” vroeg hij aan mij. Ik dacht nog: lekkere helderziende als je DAT moet vragen! Maar goed, het was een leuke avond. Dus ze zitten er nog wel tussen.Maar toch. Als ik weer zo in dat stille, eenzame huis zit en ik bij het schijnen van mijn enig overgebleven schemerlamp (mijn vriendin is het huis uit en zij niet alleen, je kent dat wel) de situatie in de wereld zit te overdenken dan komen er filosofische gedachten bij mij op. Zo zat ik te denken dat het toch eigenlijk treurig is dat ons leven na een jaar of 30, 35, min of meer ten einde is. De eerste 15 jaar van je leven weet je nergens wat van maar dat is ok, dat vindt niemand erg. Een heerlijke tijd want zoveel ongedwongenheid en vrijheid krijg je nooit meer terug. De tijd van -pak 'm beet- je vijftiende tot je dertigste is de glorietijd. Je ontdekt sex, mag opeens respectievelijk brommer- en autorijden en kunt eigenlijk helemaal je gang gaan. Zorgen maken over later doe je pas als je echt dertig wordt maar tussen je dertigste en je vijf-en-dertigste heb je nog even een “nu-kan-het-nog” moment. Je staat in dronken toestand te brallen tegen leeftijdsgenoten dat je toch wel een 'gekke gozer' bent: “ik ken mensen die al huisje-boompje-beestje zijn en wij staan hier nog in de Lexion!” Nou, gefeliciteerd hoor. Tussen 35 en 50 wordt het echt zielig als je er nog bij wilt horen. De skeelerende moedertjes-categorie, zeg maar. Of men krijgt opeens last van de sportschool compensatiedrift, zodat je op je 50e nog een getatoëerde bovenarm van 25 centimeter kunt laten zien aan meisjes van 20. Prima, als je dat wilt doen en ik weet het, dankzij Viagra kun je tegenwoordig nog lang meer ophouden dan alleen de schijn, maar toch. Viagra is wel handig voor als je een boekje in bed wilt lezen, maar dit terzijde. En na je vijftigste…ach, dat is voor weinigen weggelegd onder de lezers van een house-site. En dat geeft niks want dan is het ook mooi geweest.Ik ben één van die vele mensen die altijd heeft gedacht dat ik niet oud zouden worden. Sterker nog, toen ik een jaar of 24 was en het allemaal redelijk voor de wind ging in mijn leven dacht ik echt dat ik Jezus was. Ik kon de hele wereld aan. Maar Jezus werd maar 33. Daarom voel ik mezelf al enigszins in blessuretijd nu ik 35 ben. Ik zou zo graag de zaak omdraaien; je begint als seniele oude man of vrouw en je wordt steeds aantrekkelijker, maar wel steeds minder wijs. Toch geweldig om op je 70e belletje te trekken en achter de wijven aan te gaan. Na eerst een jarenlange relatie mag je dan de laatste jaren van je leven nog even helemaal los met one-night-stands en losbandige strakke, lekkere wijven van een jaar of 65. Ik zie het helemaal voor me. De kinderen gaan weer langzaam één voor één dood, je krijgt dus weer steeds meer vrije tijd, al je familieleden of échte vrienden komen langzaam weer tot leven…het zou ideaal zijn. Aan het eind van je leven mag je weer terug naar school waar je alles moet vergeten wat je altijd al hebt geweten en helemaal aan het eind kruip je weer veilig terug in je moeder. Dat is toch het ware paradijs?Maar goed. Ik vind mezelf wel goed, maar DIT krijg zelfs ik niet voor elkaar. Ik zat toevallig vorige week in een café ook een beetje door te draven over de achteruitgang van het leven en dan zitten er altijd weer van die dertigers aan tafel die me gaan tegenspreken. En tegenspreken vind ik prima, als je uiteindelijk maar tot de conclusie komt dat IK gelijk heb. “Ik vind het leven juist steeds mooier worden”, dat soort onzin. “Je gaat alleen andere dingen leuk vinden!” Kom nou toch. Je gaat je aanpassen aan je beperkingen. Meer is het niet. En natuurlijk is klassieke muziek ook mooi en natuurlijk is een boswandeling om kwart over zeven 's morgens ook best te doen maar het is toch niet nèt zo leuk? “Jawel, je krijgt alleen andere interesses. Ik zou ook niet eens meer elke zaterdag naar een discotheek willen! Ik moet er niet aan denken,” zei de ergste van het gezelschap. Ik werd nu echt boos: “Nee, DAT bedoel ik nou, dat willen we niet meer. Ik wil juist terug naar de tijd dat we dat nog WEL wilden, DAT IS MIJN PUNT!” De discussie liep ten einde en iedereen stapte op. Ten eerste zei een aantal meisjes dat ze 'bang' van me werden en ten tweede was hiermee natuurlijk mijn punt gemaakt. Alleen nog een sip “Nou, ik vind van niet” kwam er nog uit één van de inmiddels volledig gedemotiveerde meisjes. De uitbater van het café vroeg of ik zonder problemen wilde vertrekken want de aanvankelijk uitbundige, gezellige sfeer was inmiddels volledig omgeslagen. Door een haag van zeer boos kijkende echtpaartjes, waarbij de vrouwen dicht tegen hun mannen waren aangedrukt, verliet ik het etablissement. Gelijk hebben is soms vervelend.Eenmaal thuisgekomen stond mijn voice-mail vol met vrienden die na deze avond tot de conclusie waren gekomen dat “we elkaar misschien wat minder moesten zien” want hun vrouwen, Barbara en Toinette, hadden hun aversie jegens mij nu toch echt omgezet in pure haat en dat is toch lastig afspreken voor een leuke avond. Ik begreep ze wel. Die jongens konden er ook niks aan doen dat ze die dames hadden uitgekozen als levenspartner en over gebrek aan smaak valt nu eenmaal niet te twisten. Misschien zijn die wijven thuis wel gezellig, je weet het niet. Ik knipte het licht uit en keek naar een foto aan de muur van “toen het nog leuk was.” Vorig jaar december, Carl Cox in de «O». Toen was het nog leuk. Zucht.