Aanstaande zondag, 13 september, zendt TV West een aflevering uit van het programma “Haagse Tyconen”. Misschien ken je het programma “Haagse Iconen”, waarin presentator Fred Zuiderwijk op stap gaat met beroemde Hagenezen of Hagenaars (er is een verschil). Kees van Kooten, Wim Deetman, Barry Hay, Sugar Lee Hooper, dat niveau. Een erg leuk programma, maar aan superbekende Hagenaars of Hagenezen komt een eind natuurlijk. Vandaar een variant op het thema, Haagse Tyconen. Geslaagde businessmensen worden gevolgd door de stad. Vorige week was de oprichter van het grote installatiebureau Van Ginderen aan de beurt, aanstaande zondag is Elwin Giel de gelukkige. Wie? Elwin Giel. Giel? Oké, oké, hij is niet zo bekend als Kees van Kooten, maar het is wel de persoon die ik al 35 jaar ken. Van de lagere school dus. Elwin was één van de onderdelen binnen ons vermaarde horeca driemanschap, waarmee we discotheken als de Asta, Tempel, Opera, «O» en Cocoon zijn gestart. Een aardig rijtje, als je ze zo bij elkaar ziet.

Elwin was zo”n jongen die op school alles nét even makkelijker vond dan ik. Het woord “leren” was eigenlijk al teveel gezegd voor Elwin. Hij haalde toch wel een negen of een tien. Hoogst irritant. Zijn ouders hadden het “breed”, of gebruik je die uitdrukking nooit zo? Dat betekende dat Elwin ook nét even mooier speelgoed had dan ik en dat kwam, indien je bij hem thuis ging spelen, natuurlijk ook mij ten goede. Zo waren wij beiden gefascineerd door de Haagse tram. Ik zeg met nadruk: “Haagse tram”, want die pieremegochels van Rotterdamse en -zeker- Amsterdamse trams keurden wij geen blik waardig. Vieze poepkleur en veel te smal. Elwin had perfect lijkende schaalmodelletjes en daar waren wij wel wat middagjes mee zoet. Elwin produceerde moeiteloos complete tijdschema”s, routeplanners en tramtrajecten, waarbij niets aan het toeval werd overgelaten. Zijn handschrift was van kinds af aan al niet denderend, een gemiddelde huisarts is er jaloers op, maar toch reden de schaalmodelletjes keurig op tijd van halte naar halte.

Ook op de Middelbare school troffen wij elkaar weer. Elwin zat natuurlijk in de vwo-brugklas, terwijl ik in de mavo/havo brugklas werd ingedeeld, onder het motto: “veel succes ermee”. Het Nederlands Lyceum was de plaats van handeling en aangezien wij dicht bij elkaar in de buurt woonden (in het Bezuidenhout om precies te zijn), reden wij gezamelijk richting school. Indien wij beiden het eerste uur les hadden (en dat had ik váák), verzamelden wij om 07.48 op de hoek van de Theresiastraat. Maximale uitloop was 07.52 uur. Als je er dán nog niet was, was de ander gerechtigd om te vertrekken. Even bellen of smsen dat je ietsje later was, was er in die tijd nog niet bij. Niks mobiele telefoon. Het was een hel, jonge lezers, je kunt je het je nauwelijks meer voorstellen. Wij komen nog uit een tijd dat je helemaal naar de televisie moest LOPEN om van zender te verwisselen. Keuze uit zowel Nederland Eén als Nederland Twee. Ja mensen, het was vlak na de oorlog, je had niks.

Ook na de Middelbare school hielden wij veelvuldig contact, mede dankzij de drive-in discoshow “Airport”, die Elwin begonnen was met twee klasgenootjes. Ik mocht daar voornamelijk helpen sjouwen (véél) en, als de situatie het toeliet, ook een plaatje opzetten. Een erg spannende tijd. Totdat Elwin, op jacht naar zijn “Haagse Tyconen”-titel, ging studeren in Londen. Londen! Toe maar! Ik nam zijn taken en aandelen in “Airport” over en werd full-time drive-in show discjockey. Op de bank hangen en op telefoontjes wachten, meer was het eigenlijk niet. Elwin moest nu echt aan de bak. Deze opleiding aan de “European Business School” was het echte werk. Studie stond voorop, al regelde hij wel in een paar weekjes een ruime om een eigen discotheekje te beginnen, in de kelder van de school. “Hot Spot” heette de gelegenheid en Elwin had voor zichzelf alweer een hobby geregeld. Ik casino pa natet vond het knap. Vier jaar lang studeerde Elwin. Eerst dus in Londen, daarna in Madrid en Frankfurt, lokaties waar ik allemaal ben geweest. Op visite natuurlijk. In Madrid werd ik vergast op “typisch Spaans eten”, hetgeen smaakte als gefrituurd elastiek (wat ook wel klopte, het bleken varkensoren te zijn…), hetgeen hilariteit opleverde bij alle medestudenten van Elwin. O, o, o, wat hebben ze gelachen. In Frankfurt waren wij door Elwin geboekt met de drive-in show en het twaalf jaar oude Volkswagenbusje waar wij mee reisden, vond dat geen onverdeeld succes. Heuvel op, heuvel af…. de VW vond het wel welletjes, zo halverwege de reis. Deed helemaal niets meer! Het wachten op die Wiegenwachte, of hoe dat daar ook heet, duurde meer dan een uur en uiteindelijk kwam er…. niemand. Niks Duitse punktelijkheid. Radeloos probeerden wij nog één keer om de Volkswagen te starten en zowaar sloeg de moter aan. Nichts an der Hände! Opgelucht vervolgden wij onze weg en kwamen keurig op tijd aan bij Elwin om de show op tijd te laten starten.

En toen werd het 1992. Elwin was zojuist als directeur van de Palace in Zaandam aan de kant gezet en mijn compagnon Rob Velders en ik hadden de Tempel gekocht. Elwin kon mooi even een paar maandjes helpen met opstarten, zo was het idee. Afijn, ik ga een veel te lang verhaal veel te kort maken, vijftien jaar later, in 2007, kwam er pas een eind aan ons gezamelijk horeca-avontuur. Ieder ging zijns weegs. Elwin ging meer voor de Gemeente Den Haag werken, Rob ging verder met Danzig en ik besloot, in al mijn wijsheid, om aandeelhouder in Onefour te worden. Daar zitten we dan. Elwin is nu zodanig belangrijk binnen de gemeente dat er een tv programma aan hem wordt besteed, Rob zit op Aruba en ik zit dit stukje te tikken. Hmmm. Verschil moet er zijn ,-)Nu hoor ik jullie denken: over wie gaat dit nu eigenlijk allemaal? We kennen die hele Elwin Giel niet! Klopt. Maar daar kan dus zondag verandering in komen, als je even naar TV West kijkt. Vanaf 17.30 uur wordt de uitzending ieder uur herhaald. Ik kom er zelf ook nog in voor, dus nog een extra rede om te kijken. Was dit verhaal columnwaardig? Natuurlijk niet. Maar na al die columns vond ik het wel eens tijd om als eerbetoon aan 35 jaar vriendschap even een paar regeltjes aan vriend Elwin te richten. Zoveel Haagse Tyconen heb ik nu ook weer niet in mijn vriendengroep.