Oké, het heeft even geduurd voordat ik met een nieuwe column kwam maar mensenkinderen, wat heb IK het druk. Dag in dag uit vergaderen, meetings, overleg na overleg, bespreking na bespreking, en dan maar notities maken, aantekeningen maken, dingen noteren….. Oké, ik zal het maar eerlijk zeggen: ik had even weinig zin. En weinig inspiratie ook, en zo. Dankzij een etentje met wat bekenden, schuine streep vrienden, heb ik daarentegen stof genoeg om vier columns te vullen. Er is één probleem. Mijn vrienden, schuine streep bekenden, hebben nogal bedenkelijke gesprekstof. Politiek incorrect, sexueel geladen, soms ronduit vrouw-onvriendelijk, kortom: voor mij een topavond. Nu zou ik wel enkele voorbeelden kunnen geven maar mijn moeder leest deze column normaliter ook altijd. Nou goed, dan moet ze deze maar even overslaan:De lokatie was een restaurant (waar precies doet er nu even niet toe), de setting bestond uit zes personen (waaronder dus uw columnist), de wijn stond op tafel en voor heel veel geld kregen wij heel weinig voedsel in ruil. Het ging niet om het eten. Het gaat om het lachen. Want óch man, dat doen wij toch zo graag; lachen. Mooiste wat er is, lachen, samen met sex dan. Nou, niet echt sámen met sex want lachen tijdens sex is killing maar daar hebben we het al eerder over gehad. Meestal komt het gesprek al vlot op gang. Een denigrerend grapje richting een andere aanwezige voldoet meestal. De ban is gebroken. Afhankelijk van het gezelschap (want ik beschrijf even diverse etentjes in één keer) gooien we meestal wat flauwe grapjes richting bedienend personeel, echt van die héle flauwe en irritante grapjes, zoals: “Wat wilt u drinken?” “Ik weet niet, wat heeft u allemaal?” of de al jaren in de roulatie zijnde: “Heeft u uw keus kunnen maken?” “Ja, maar helaas, ze wilde niet..”, je hoort het: uit eten met ons is een hel.Meestal komen voor het voorgerecht al de grapjes ter tafel. Meestal beginnen we actueel, zoals over die ontvoering van dat Chinese meisje Wei-Wei, enkele weken geleden. Gelukkig leest niet iedereen mijn web-log (petervanleeuwen.web-log.nl) dus kon ik mijn “een nieuwe dimensie van het begrip “afhaalchinees”-grap nog even ter tafel brengen. Hilariteit alom. Lachen, lachen, hoe komt ie erop-achtige opmerkingen….kortom: de sfeer zit er lekker in. En hup, dan kan het mij niet gek genoeg hè? Nóg iets actueels: “Vinden jullie het niet bijzonder grappig dat nu Arjen Erkel eindelijk vrij is, hij moet onderduiken voor een beetje rust?”, ja, kwaliteitsgrappen hebben we dus ook. En politieke grappen, ook geen probleem. “Een aanklacht van enkele dames die zeggen dat ze door Ruud helemaal zijn uitgeLubberd” was één van de mindere, maar het door mij geleende grapje van een Amerikaanse comedian over George W. Bush was wel weer aardig, vond ik. “In Amerika leren alle kinderen op school dat in Amerika iedereen kansen heeft. Iedereen kan President van Amerika worden!! En na het aanstellen van George Bush gelóóf ik die leraren nog ook!” Daarna heb ik Bush nog even geciteerd (en deze uitspraak heeft ie écht gezegd!): “A lot of our import comes from foreign countries” en toen hadden we wel genoeg politiek behandeld. Bush lijkt me ook zo iemand die altijd verloor bij het tossen. “Als het ‘munt’ is win ik, als het ‘kop’ is verlies jij, ok?” Ik schaam me om te zeggen dat ik de grap van deze toss-grap niet direkt doorhad maar hij was ook in het engels…Ook Michael Jackson-grappen doen het altijd goed. We hebben ze nu allemaal wel gehoord zou je zeggen maar dat blijkt dan niet altijd waar. Het grapje over Neverland waar het bordje “You must be this high to ride Michael” zou staan had ik zelf ingebracht maar daarna kwam iemand met de observering dat Michael in de gevangenis het natuurlijk niet al te makkelijk krijgt. In een cel met 8 zwarten en Michael als enige blanke…. Grappig toch? Dezelfde spreker vond het ook zo vreemd dat Michael Jackson zich uitsprak tegen racisme. “Hij moet toch eerst zelf een ras kiezen?”, wederom een behoorlijke gniffel.Nou, dan gaan we meestal tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht aan het echte werk beginnen. Waargebeurde anekdotes, liefst over mensen die we ook echt kennen. Geen roddels, nee, anekdotes!!!! Zo begon iemand een verhaal over een jongen die zó sexueel gefrustreerd is dat hij zichzelf ten doel heeft gesteld om zoveel mogelijke sexuele variaties mee te maken. Zo had deze jongen al alle nationaliteiten van alle sexen uitgeprobeerd maar het leek hem ook een te gek swingend plan om het een keer met iemand met het syndroom van Down te doen, een mongolide vrouw dus. Ik voel de walging van jullie al door de computer heen komen, en terecht. Nu hoorde ik laatst dat mensen met het syndroom van Down een enorme drang tot sex hebben, echt élke kans pakken ze beet om met elkaar te sexen, het schijnt echt zo te zijn! Als de verzorger éven een boterhammetje aan het pakken is liggen de mongolen al met zijn drieën op elkaar te sandwichen, het is echt zo! Een sandwich met mongolen noemde ik laatst “de Tosti Band” maar iedereen vond dat smakeloos, al is ongepast in dit kader een beter woord. Afijn, deze jongen heeft het ook daadwerkelijk met die mongolide vrouw gedaan en vertelde er trots over. We hebben hem niet vaak meer gezien want dit ging wel erg ver. Natuurlijk kwamen de grappen over het kwijlen en dergelijken wel naar boven maar laten we het leuk houden.Een ander sexueel triest dieptepunt is wel het verhaal van een andere jongen die via een sexlijn in contact kwam met een meisje en haar uitnodigde bij hem thuis, drie hoog achter. Na het aanbellen hoorde hij echter “stap-tonk, stap-tonk” toen ze de trap op kwam. Het meisje bleek een houten been te hebben! Dat zijn toch grappige verhalen? Overigens is het been wel afgeschroeft in verband met de splinters, maar het is een waar gebeurd verhaal! Veel beter dan die roddels. Toen volgden er nog verhalen over sex met zwangere vrouwen (die dus al zwanger waren, voor alle duidelijkheid) en besloten we het etentje met enkele grapjes over de hoogte van de rekening, waarbij opnieuw enkele op mijn web-log reeds gebruikte grappen handig waren: “Hé, bij het totaalbedrag staat gelijk het telefoonnummer!” Gelukkig leest niet iedereen dat log. Voor diegenen die dat wel vaak doen: sorry voor de grappen die jullie al kenden.Ik besef nu wel dat ik de grapjes die ik de afgelopen weken had verzameld door het kiezen van deze vertelvorm (het etentje was grotendeels fictief, alleen de anekdotes zijn echt gebeurd) allemaal in één keer er doorheen heb gejaagd. Niet zo slim. Dat wordt weer even wachten op nieuwe inspiratie maar zo rond de Kerst komt dat meestal vanzelf.