We hebben allemaal wel zo’n oom die op verjaardagspartijtjes zegt: “Goh knul, wat ben jij groot geworden! Ik zie je nog binnenkomen! Je was zó groot!”

Het Amsterdam Dance Event heeft duizenden van dat soort ooms. Zij menen er allemaal die allereerste keer -in 1995- bij te zijn geweest en ik kan als ooggetuige melden: dat was niet het geval. Het eerste Amsterdam Dance Event was écht kleinschalig. Niemand kon vermoeden dat het zou uitgroeien tot het allergrootste dancefestival ter wereld. Ook ik niet.

En nu is het 2019. Volgend jaar bestaat ADE 25 jaar. Dat zal wel een groot feest worden, o wacht…dat is het al een paar jaar. Ergo: de stad barst uit zijn voegen. Duizenden feestgangers lopen door de stad, daarbij weinig oog hebbend voor fietsend en ander wegverkeer, hetgeen vooral bij de plaatselijke bevolking voor ergernis zorgt. Begrijpelijk, maar ach, “het is maar 1x per jaar” zeggen de voorstanders. Wel een week lang. Dat wel.

De opzet van initiatiefnemer Richard Zijlma (in combinatie met Conamus, zoals Buma Cultuur toen nog heette) was tijdens het eerste ADE nog totaal anders; het was een pure muziekbeurs, waar mensen uit de wereldwijde muziekindustrie elkaar probeerden tracks aan te smeren. Er stonden een soort marktkraampjes in een grote ruimte van een hotel. Meer was ’t niet. Na dat eerste jaar veranderde de opzet van ADE, mede dankzij de input van Anna Knaup, destijds werkzaam voor Conamus, tegenwoordig exorbitant succesvol als boekingsagent voor de groten der aarde, waarbij vooral Hardwell en Afrojack tot de verbeelding spreken. Zij was één van de grondleggers van de huidige vorm; in plaats van een saaie muziek-beurs voor de industrie moest het dance event een muziekfeest worden voor de hele stad, wat zeg ik, voor de hele wereld. En zo konden mensen vanaf 1996 fora bijwonen over allerlei -soms ook echt interessante- dance gerelateerde onderwerpen, netwerken in een tijd dat dat nog niet zo heette en als bedankje kwamen er voor de beursbezoekers ’s avonds dance evenementen in de stad. Nog niet zoveel locaties wilden meedoen, maar het begin was er. En kijk nu eens. Meer dan 200 locaties doen mee om meer dan 2000 evenementen te herbergen. Ach, het is maar 1x per jaar…

Ik moet, als ik het huidige succes van ADE overzie, altijd denken aan Alex van Oostrom. Eind jaren 80 en begin jaren 90 organiseerde hij de (DMC) Dutch DJ Conventions in Amsterdam. Ik mocht er zelf bij zijn in 1990, toen wij met ons toenmalige radiostation Radio Stad Den Haag live uitzonden vanuit de RAI, waar het evenement in dat jaar werd georganiseerd. Ik zat in een forum over ‘Dance op de Radio”, een panel met mensen als Robin Albers, Luc van Rooij en Tom Blomberg, de producer van de Avondspits. Deze laatste maakte zich onsterfelijk door te zeggen dat “dancemuziek altijd iets zal blijven voor een klein clubje mensen en het zal nóóit op de radio gedraaid worden.” De laatste 25 jaar moeten zware jaren zijn voor Tom. Het is ‘m gegund, want ‘sympathiek zijn’ was niet Blombergs forte.

De (DMC) DJ Convention was in alle opzichten de voorloper van het latere Amsterdam Dance Event, met uitzondering van één ding: de aanzienlijke (financiële) steun van Conamus. En dat bleek een belangrijk verschil. Het doet niks af aan het succes van het huidige ADE, pioniers zijn nu eenmaal vaak te vroeg. Daar zijn het pioniers voor. Met Alex is het uiteindelijk helemaal goed gekomen gelukkig.

We zijn bijna een kwart eeuw verder en van de kleinschaligheid van het eerste Amsterdam Dance Event is niets meer over. Erg? Nee hoor. Het blijft -naast een groot feest- een goede ontmoetingsplaats voor gelijkgestemden uit de dance industrie. Niet zelden doe je de beste zaken op het ADE met mensen die nog geen tien minuten van je vandaan wonen maar waar je het hele jaar nooit mee hebt gesproken. Het knusse Felix Meritis, de eigenlijke thuisbasis voor de ‘beurs’ van het ADE, is volgend jaar na een jarenlange renovatie weer beschikbaar maar ik betwijfel of de organisatie het huidige onderkomen (het De La Mar theater) weer snel zal verruilen. Meer ruimte, betere faciliteiten en mensen als Johnny Kraaijkamp en Mary Dresselhuijs, die vanaf de wanden toezien of alles netjes blijft. En dat blijft het doorgaans. Ook wat dat betreft is de dance industrie nogal veranderd.

Bovenal, geheel los van de zakelijke kant van het evenement, is het Amsterdam Dance Event voor dansliefhebbers uit de hele wereld een jaarlijks hoogtepunt. Ik verbaas me ieder jaar weer over de massaliteit en -vooral- over de diversiteit van de bezoekers. Bezwete jongeren uit Honduras laten hun Armin van Buuren tattoo zien, een man van 70 met een paardenstaart staat onrustig waggelend voor de ingang van Paradiso en de gehele Johan Cruijff Arena is bomvol, gevuld met meer dan 50 nationaliteiten. Daar gaan zij aanhoren wie de nummer 1 DJ van de Wereld is volgens DJ Mag. Alsof dat er nog toe doet.

Wat wonen we toch in een wonderlijk land. Het lijkt wel of wij ons gebrek aan oppervlakte compenseren met talent. Of het nu gaat over technologie, watermanagement, voetbal (gelukkig ook weer!) of (dance)muziek, we doen niet alleen ‘lekker mee’, nee, we zijn leading. Maar liefst 12 Nederlanders staan bij de bovenste 25 van de DJ Mag Top 100 van 2018. Dat is de helft. Bijna. Bijna de helft! En dan is zo’n lijstje niet eens zaligmakend, want er is nog veel meer (en vaak groter) muziektalent dat helemaal niet in zo’n lijst voorkomt, want techno, of eigenlijk alle non-edm dj’s worden veelal genegeerd door de stemmers.

Ook buiten de DJ mag top 100 is de impact van Nederlandse producers immens, dat wil ik maar zeggen.

Conclusie: het gaat extreem goed met de dance industrie in Nederland en daarom verdiénen wij het grootste dance event ter wereld ook.

Jammer dat het maar 1x per jaar is.