Ik kan het toch niet laten om even te reageren op de moord van een con-rector in Den Haag. Afgelopen dinsdag schoot een volledig gestoorde jongen in een bomvolle kantine de con-rector van zijn school door het hoofd. De man overleed later op de dag aan zijn verwondingen.

In een doorgaans luchtige en grappig bedoelde column is er eigenlijk geen plaats voor dit soort wantoestanden. Het is ook niet iets waar je grapjes over maakt. En dat is best jammer, want ik heb er een heleboel.Wat is dat toch in Nederland? De ramp kan niet groot genoeg zijn of er worden altijd van die harde grappen gemaakt! Ik doe er zelf keihard aan mee. Veerbootje gezonken met 300 doden? Een uur later staan ze in de snackbar de ene na de andere grap te maken. Schokkend nieuws uit Iran over een aardbeving? Hup, grap op grap. Wat is dat toch in mensen? Een soort onderdrukking van een gevoel van shock of walging? Of angst? Dat laatste lijkt me toepasselijker te worden want we kunnen er niet meer omheen: we zitten op een kritisch punt in onze samenleving. De normen en waarden waar altijd zoveel over wordt gesproken beginnen af te zakken naar een bedreigend punt en ik vraag me meer af waar den normen gebleven zijn.

Het begint al met simpele dingen: aso’s die even met 120 door rood rijden, hele Burger King maaltijden die uit de auto worden gegooid op de A-4 (kijk, doe je dat op de A-12, ok), de algemene agressie op straat (“wat zit jij te kijken? Eh, sorry, ik wil liever niet tegen een lantaarnpaal lopen dus kijk ik altijd liever”), scootertjes die met hoge snelheid door een drukke winkelstraat scheuren, groepen hangjongeren die intimiderend ruzie zoeken in de grote winkelstraten van de grote steden (“he, hoerrr!!! Soo, kékdanman, die bitch kek nie eens weetja?), tasjesrovers, mobieltjesrovers. We schrikken er al niet meer van en daar schrik ik nog het meest van. “Ja, dan moet je ook niet met je mobieltje langs zo’n groepje Marokkanen lopen”, DIE omgekeerde denkwijze is scary en daar moeten we echt van af anders gaat het mis.De moord op de con-rector van het Stevin College, dat tegenwoordig dus Terror College heet, heeft me flink aangegrepen.

Kijk, ik wist natuurlijk al lang dat het beroep van leraar geen pretje meer is. Het feit dat een leraar tegenwoordig al blij mag zijn als hij niet in de hoek hoeft te staan of eruit gestuurd wordt door de leerlingen zegt genoeg. Hoe kan het zo ontzettend snel achteruit gegaan zijn? Wij waren ook geen lieverdjes op school maar dat waren toch vrij onschuldige dingen. Zout in de thee van de Juf, dat soort wantoestanden. Verder ging je niet. We hebben een keer het etui van Juffrouw Tielemans van 3 hoog naar beneden gegooid, een keer de handarbeid-leraar (die heette Van Leeuwen, ik zweer het je) opgesloten in zijn gereedschapshok, dat soort dingen. Er was maar één jongen die echt een keer een leraar op zijn bek had geslagen en de hele school sprak er schande van. Nu had de leraar het er een beetje naar gemaakt. Op onze school zaten geen allochtonen van betekenis en de paar dié er zaten gedroegen zich als Nederlanders, dat was toen nog zo. De jongen in kwestie was een Surinamer, volgens mij. Een boom van een gozer en dat kwam goed uit want zo heette hij ook van zijn achternaam. “Boom” dus, niet “gozer”. Lars, zo was zijn voornaam en Lars had een kleurtje en wij hadden een Duitse leraar die het niet zo had op allochtonen (wat zal die man het zwaar hebben nu), zo’n Duitse leraar die thuis allerlei Hitler-ttributen had. Zogenaamd omdat het ‘historisch waardevolle spullen’ waren maar wij wisten wel beter: Herr ’t Hart (zo heette hij) was gewoon de enige die het jammer vond dat Duits niet als verplichte spreektaal was ingevoerd na 1940. De leraar had tegen Lars gezegd: “Als jij wat wil vragen dan steek jij gewoon even dat bruine vingertje van je op” en dat was bij Lars in het spreekwoordelijke verkeerde keelgat geschoten. In die tijd was dat “geschoten” dan het enige schieten dat er gebeurde: in het verkeerde keelgat, niet in iemands voorhoofd. Hij gaf de leraar een klap, in een opwelling, en kon vervolgens de eerste maanden op woensdagmiddag tot 18.00 uur nablijven want dat accepteerde men niet op school. Nablijven, dat bestond meestal uit vegen en dweilen van de aula en de kantine, zodat Lars er ook nog wat aan had voor later, zo redeneerde men.

De rede waarom ik zo boos ben over de hele kwestie is het feit dat er een aantal mongoliede tieners met het IQ van hun schoenmaat met borden “We love you Murat” voor de school gingen staan. Murat, zo heet de schutter en Murat komt uit een beruchte familie in Den Haag, de Kaia familie. Vader zit (al)vast in de bak wegens enkele schiet- en afpersingspraktijken dus het pistool dat Murat zogenaamd op straat had gekocht lag gewoon in zijn kledingkast tussen de washandjes. Een pistool is stoer, zeker als je van huis uit hebt meegekregen dat het zonder pistool niet op’schiet’. Murat is voor de islamitische jongeren een held, het is toch te gek om los te lopen (letterlijk)! Bij Rondom 10 zaten enkele woordvoerders van alloctone organisaties een pleidooi te houden waaruit bleek dat de vermoorde leraar het er eigenlijk een beetje zelf naar had gemaakt. Murat was in zijn eer aangetast… yeah, right. “Luister, weetja, die leraar had Murat een keer in zijn nek gepakt weetja, dat is gewoon vernedering weetja. Ik praat het niet goed maar ik heb er wel begrip voor weetja.” Nee, dat ‘weet-ja’ niet!! Idioot! Ik ben zelf erg teleurgesteld over het feit dat het een Turkse jongen was. Had ik ook niet verwacht. De Turken zijn over het algemeen het probleem niet in Nederland en ik denk dat er sowieso geen specifieke afkomst voor nodig is om dit soort mentaliteit te hebben. Feit is wel dat het fout gaat op deze manier. De –door welke Godsdienst dan ook- ingegeven normen en waarden, of beter gezegd: het gebrek eraan, die dingen als “eerwraak” prediken en vrouwen “hoeren” noemt als ze geen sluier voorhebben gaan ervoor zorgen dat het mis gaat in dit land als er niet hard wordt opgetreden. Tegen elke nationaliteit, als ze zich misdragen! Natuurlijk is dit koren op de molen voor de echte racisten dus het wordt van kwaad tot erger, vrees ik.

De wethouder van Amsterdam, Rob Oudkerk, maakte zich onsterfelijk (of juist niet) door het woord “kankerMarokkanen” te gebruiken. Was niet slim van hem want zijn hele pleidooi daarvóór viel in het water. Oudkerk had het dus over dat relatief kleine groepje Marokkanen dat zich hoe dan ook misdraagt omdat er geen enkele orde heerst hier. Je mag agenten bespugen, beledigen en zelfs bekogelen. Waarom zou je je nog gedragen? Overigens is Oudkerk nu zelf buitenspel gezet omdat hij weleens naar de hoeren gaat en af en toe een lijntje coke snuift, zo is nu bekend geworden. De linkse lobby heeft hem er eindelijk onder. Naar de hoeren! Schande! Is inderdaad tien keer erger dan een hele spoorlijn terroriseren, oude mensjes lastig vallen, meisjes verkrachten en iemand door zijn (school)hoofd schieten.Ik kan er niet om lachen en excuseer me alvast voor het feit dat er weinig te lachen valt deze column. Ik had wel al die grapjes kunnen plaatsen van: “Die leerlingen van het Terra college hoeven woensdag pas weer naar school! Daar had ik vroeger een moord voor gedaan!” maar de kwestie is te ernstig. En nou niet allemaal weer van die dingen plaatsen waarin ik word afgeschilderd als rascist want de mensen die mij beter kennen weten dat dat niet zo is. Maar mededogen met welke misdraging dan ook, door welke God of Allah ingegeven dan ook, ik kan het niet meer opbrengen. En ik vrees velen met mij. Tolerantie heeft hopeloos gefaald, het wordt hoog tijd voor discipline, anders is het wachten op de volgende Murat.