Vorige week ontving ik van Fresh FM programma-directeur Bram de volledige 80 uur van de House top 1000 op een DVD. Voor mij was het een hernieuwde sensatie; wat een feest was dat! Ik heb nog niet eerder de tijd gehad om op deze pagina mijn gedachten over dat programma te laten gaan, hetgeen eigenlijk een schande is.

De House top 1000 Aller Tijden werd van 21 t/m 24 mei op Fresh FM uitgezonden, tachtig uur achter elkaar! Mocht je het onverhoopt gemist hebben, volgend jaar doen we een nieuwe editie, maar dit terzijde. Het leuke van een DVD met alle tachtig uren is dat je ook kunt luisteren naar de uren die je door noodzakelijk kwaad (=slaap) hebt moeten missen. De herinneringen aan die heerlijke, oude platen zijn ronduit geweldig.

Gedurende die 80 uur hadden we gesprekken met mensen als Remy, Isis, Marcello, Ronald Molendijk, Michel de Hey en als klap op de vuurpijl Kevin Saunderson (een held. Punt.) Je merkte aan de geïnterviewden dat ze het ook leuk vonden om over ‘de early days’ te praten. Het toverwoord was ‘saamhorigheid’ en dat is toch iets waar ik met weemoed aan terugdenk.Begin jaren 90 was ik niet van de landelijke dansvloeren af te slaan. Of het nu Club Risk in Amsterdam was, of een Gaultierfeest in België, ik was er altijd bij. Vaak bijgestaan door vrienden Jurgen, Fred of Bikkel, maar als die allemaal onverhoopt niet aanwezig waren, kwam je altijd wel andere bekenden tegen uit het uitgaanscircuit. Het was één grote familie, zo voelde het. Ik kijk tegenwoordig wel eens om me heen op de huidige dansvloeren en dan is het verschil wel overduidelijk. Hetgeen niet wil zeggen dat het tegenwoordig niet leuk kan zijn. Het is wat zeldzamer, laten we het zo omschrijven.

Terug naar de House top 1000. Het moet één van de warmste weekenden geweest zijn, die ooit in mei door het KNMI gemeten is. Dat hielp ook mee. Met een lekker zonnetje klinkt die oude muziek gewoon nóg beter. Vrijdagmiddag om 12 uur begon de House top 1000 officieel. Ik mocht de aftrap verzorgen en er gebeurde iets vreemds: ik was gewoon een beetje zenuwachtig! Een beetje veel zelfs. Een gevoel dat ik (helaas) zelden meer heb voor een uitzending. Ik had zelfs de openingstekst op papier gezet, zodat het niet fout kon gaan. De laatste keer dat ik dát gedaan heb was in de zomer van 1990, toen ik voor de eerste keer de Flitsende 50 mocht overnemen van Ron McDonald. Ik zie me nog zitten achter mijn typemachine: “Goedemiddag en hartelijk welkom bij de Haagse Flitsende 50, vandaag niet met Ron McDonald, maar met mij, Peter van Leeuwen, en de komende 3 uur gaan we ze draaien: de 50 best verkochte dansplaten van Den Haag…”, je kunt je voorstellen hoe dat klonk. Niet erg spontaan, maar wel strak, en zo moest het ook gaan. Het begin van de House top 1000 ging op zich best strak, maar misschien uit opluchting dat de eerste aankondiging goed ging, startte ik pardoes alvast nummer 999 in plaats van – de in dit geval toch gebruikelijke – nummer 1000. Na die eerste aankondiging ging het gelukkig weer vanzelf. Het grappige was, dat ook andere geroutineerde deejays als Jurgen, Stephan Koot en Eelco Wijninga precies hetzelfde ondervonden. “Zo, ik ben gewoon nerveus!” zeiden ze vrijwel allemaal. Toch grappig. De Top 1000 leefde bij de deejays blijkbaar enorm.

Gedurende het weekend hadden we een paar memorabele momenten. Zo kwamen Robin Albers, Ron McDonald en Wessel van Diepen ook een paar uurtjes presenteren. Toch grappig om zulke radio-iconen weer eens te horen. Wessel had een paar schitterende anekdotes, waarvan de ‘Jurgen in de Dino’s’-story toch wel veruit het grappigst was: “Jurgen stond op het toilet in de Dino’s bij zo’n roestvrijstalen pisgoot, toen er een volledig bezwete, kale man het toilet binnenkwam. Deze zette zijn bril af en hield zijn bril onder ‘de straal’ van Jurgen, sloeg zijn bril af en zette ‘m prompt weer op zijn hoofd, om vervolgens weer naar binnen te gaan.” Van dit soort verhalen kan ik er wel duizend horen. Heerlijk.

Ik heb zelf natuurlijk ook duizenden van dit soort verhalen meegemaakt, vrijwel geen van allen geschikt voor deze pagina. Zo heb ik ooit in kennelijke staat de arme dj Rodger bij een benzinestation achtergelaten, totaal vergetend dat hij was meegereden. Ik kwam daar pas achter toen ik wat tegen hem wilde zeggen en dacht: “Waar is Rodger?”. Ik was toen al ruim twintig minuten van dat benzinestation vandaan. Toen ik – na ongeveer drie kwartier- bij het benzinestation terugkeerde, zat Rodger met een flesje Spa Blauw op de stoeprand te wachten. Ik stopte naast hem en hij stapte in. Zonder een woord. Blijkbaar vond hij het helemaal niet vreemd dat ik ‘even’ drie kwartier weg was. Dit is dus zo’n verhaal waar ik niet trots op ben, maar die wel de begintijd van de house voor mij symboliseert. De House top 1000 was een uniek weekend. De saamhorigheid was weer even terug. Zowel bij de deejays, die er allemaal enorm veel zin in hadden, als bij de luisteraars. Gedurende het weekend hebben we niet één negatief mailtje of smsje ontvangen, hetgeen in deze tijd van azijnzeikerds een wonder genoemd mag worden. Ook al is het nu meer dan 2 maanden geleden, ik wil alsnog iedereen hartelijk bedanken voor het luisteren en de leuke reacties. Ik sloot de show op maandagavond 20.00 uur af met de woorden: “We hebben het dit weekend gehad over mooie househerinneringen, dankzij jullie hebben WIJ er in ieder geval een hele mooie bij.”