Wat een heerlijk onbekommerd leven had ik. Mei 2010. Het WK was nog niet begonnen en ik deed gewoon mijn dagelijkse dingetjes, het liefst zo min mogelijk. Maar toen kwam die zware juni-maand, waarin het WK Voetbal gespeeld ging worden. Op zich kwam dat niet als verrassing, want het WK stond al enige tijd gepland. Maar iedereen begrijpt dat in mijn gedachten de bemoeienis van het Nederlands Elftal hooguit tot de kwartfinale was doorberekend. Nu, aan de vooravond van ‘onze’ WK-finale, weet ik wel beter.

De maand juni 2010 zal voor eeuwig in mijn geheugen staan gegrift. Een niet onbelangrijk onderdeel van die herinnering zal bestaan uit het kijken naar het onvolprezen programma ‘VI Oranje’. Voor de mensen die het niet kennen: Johan Derksen, Wilfred Genee en René van der Gijp zitten aan een tafel over voetbal te praten. En dat alles op een steenworp afstand van mijn huis, in het Kurhaus te Den Haag/Scheveningen, zoals Wilfred het steevast uitspreekt. Aanvankelijk werd er twee keer per dag (om 17.50 en 22.20 uur) een uitzending verzorgd, de laatste tien dagen slechts één keer per dag. Dat moet al bedoeld zijn om de klap niet ál te groot te maken voor de vaste fans.Afgelopen woensdag was ik samen met vriend Dennis in de gelukkige omstandigheid om het programma ‘live’ bij te wonen. Enkele weken daarvoor had ik bij het Kurhaus kaarten besteld. Voor slechts €29,95 per persoon konden we erbij zijn. Wat kregen we daar allemaal voor? Ten tijde van het reserveren kregen we ook de eerste uitzending van 17.50 uur nog beloofd, die we natuurlijk live zouden mogen bijwonen, daarna was er een echte, originele Afrikaanse ‘braai’, oftewel een barbecue. Lekker smullen. Vervolgens keken we met zijn allen de halve finale Spanje – Duitsland en als klapstuk: de late uitzending van VI Oranje. Je begrijpt, Dennis en ik stonden stijf van de zenuwen, aan de vooravond van zóveel jolijt. “Natuurlijk kunt u op de foto met Wilfred, Johan en René,” stond er onderaan de brief. Het kon niet op.

Ik zal de spanning er niet langer inhouden: het viel een beetje tegen. De eerste uitzending, de ‘vroege editie’ werd al afgelast, maar goed. Daar is overheen te komen. De ‘braai’ was niet helemaal wat we hadden verwacht. Het bleek een veredeld lopend buffet, waarbij duidelijk te kennen werd gegeven dat je maar één keer op mocht scheppen. Alsof je het in je hoofd haalde om nog een keer op te scheppen, want het vlees van de ‘braai’ was steenkoud. Waarschijnlijk bedoeld als verkoeling, want in de rest van de tent was het bloedheet. Dennis en ik besloten om in café “Hallo” een écht drankje te gaan halen, want in de VI-tent was alleen Jupiler bier en één of andere appelcider te krijgen. We zaten heerlijk op een terrasje, terwijl binnen de provincialen zich verheugden op een live encounter met Johan Derksen of René van der Gijp. Ze oefenden alvast wat teksten: “Hé Johan, ga je weer grapjes maken over de kutscheetjes van je vrouw?” Het gezelschap moest erg lachen. Wij bestelden nog een tweede Four Roses-cola.Om half negen begon de halve finale. Volgens ons toch een essentieel onderdeel van de beleving. Het is immers een voetbalprogramma en het is de HALVE FINALE. Die wil iedereen graag zien natuurlijk. Daar dachten de prgrammamakers anders over. Het commentaar van Frank Snoeks stond superzacht. Onverstaanbaar. Dat was al erg. Maar toen kwam het: één of ander bandje begon te soundchecken! Tijdens de wedstrijd! En héééél erg langdurig. Na vijf keer het nummer volledig te hebben gespeeld, hoorde ik de regisseur zeggen: “Oké, we gaan beginnen met de repetitie!”, toen was het al bijna rust. De regisseur speelde de rol van Wilfred Genee: “Dames en heren welkom blablabla, met de volgende gasten applaus applaus applaus, en er is ook muziek…”, waarna de band moest inzetten. De wedstrijd ging gewoon verder, wij zaten er nou niet bepaald ‘lekker in’. De band was klaar, het commentaar van Frank Snoeks was -als je goed luisterde- enigszins te horen en terwijl wij ons wilden gaan richten op de wedstrijd (Spanje stond blijkbaar opeens 1-0 voor…), klonk er een stem: “Dames en heren, we gaan u naar de studio verplaatsen, wacht tot u een stoel krijgt aangewezen, zet allemaal de telefoons uit, dus niet op stil of trillen, nee…hélemaal uit, dan gaan we over een half uur beginnen met de uitzending en wensen we u veel plezier…” Oké, de halve finale moesten we dus maar terugzien in de samenvatting.

Dennis was inmiddels misselijk van de appelcider en ik dronk -dan maar- bier. Een nieuw drankje halen ging niet meer, want de bar was tijdens, voor en na de uitzending gesloten. Toen begon dan eindelijk de uitzending. Kasper van Kooten deed zijn Dikkie Derksen-imitatie en Dennis en ik verbaasden erover dat zijn vader, Kees, wél zo grappig is. Van Marc van Hintum, de andere gast, was al langer bekend dat humor niet in zijn genen voorkomt. Na ongeveer anderhalf uur stonden we weer buiten en kregen we bij vertrek een gratis Voetbal International-tijdschrift mee. Het hoogtepunt van de avond.

Dit alles kort samengevat: live bijwonen van VI Oranje is geen must. Maar dat neemt niet weg dat ik als tv-kijker een zwart gat vrees. Ik ga de heren wel missen, zonder meer. Morgen is de finale. De allerlaatste uitzending van VI Oranje. Nog één keer die onzinnige opmerkingen van Johan Derksen aanhoren over Dirk Kuyt (‘demagoog’, ‘volksmenner’, ‘eenvoudig dravertje’), waarbij je jezelf afvraagt wat Dirk ooit misdaan heeft, nog één keer die heerlijke lach van René van der Gijp, met zijn positieve opmerkingen over de tegenstander (‘die linksback Wilfred, die kan er hé-le-maal niks van’, ‘dat Spanje is zo verschrikkelijk goed Wilfred, we mogen wel dubbele bordjes gaan ophangen voor de score’, ‘dan begint ie aan een actie, Johan, het slaat helemaal nergens op, hij weet het niet meer…’ en ‘geef die gozer de bal en zie maar hoe ver die komt’), nog één keer Danny Vera, nog één keer Wilfred vanuit Den Haag/Scheveningen… nog één keer genieten. O ja, en dan is er morgen ook nog een wedstrijd. Uit eerbied voor VI Oranje zet ik het geluid van de commentator uit.