Het leek gewoon leuk. Een beetje houseplaatjes draaien op dinsdagavond in de benedenbar van de Tempel in Den Haag, de Buzz genaamd. Het was 1993 en de Buzz moest een thema-café worden waar elke avond wat te doen was en je dus ook elke avond terecht kon. Het leek het management van de Tempel een goed idee om op woensdagavond “karaoke” te doen. Karaoke is overgewaaid uit Japan en eerlijk gezegd vind ik het, net als die levende Tamakotsji-computertjes die huilen als ze pijn of honger hebben, geen aanwinst voor de moderne maatschappij. Hele volksstammen zijn er echter weg van! Van Karaoke dan. Het geheel in de Buzz werd nòg leuker op woensdag toen Jeffrey Huf ging tekenen voor de presentatie. Jeffrey Huf is een hele aardige gozer die een beetje een Gordon-achtige drang voelde om bekend te worden. Zijn “menselijke versie” van stripheld Haagse Harry was er een duidelijk voorbeeld van. Jeffrey presenteerde Karaoke op zijn eigen wijze: “Zo Priscilla, hebbie het een beetje naar je zin?” Dat niveau, zeg maar. Je zult begrijpen dat Karaoke op woensdagavond geen lang leven beschoren was. real estate websites list Elke week hetzelfde groepje mensen, dezelfde song-aanvragen (“I’ve had the time of my life” – hoe tegenstrijdig) en dus elke week dezelfde sfeer: weinig.Op woensdagavond hadden we dus Karaoke in de Buzz.

Voor de dinsdag hadden ze mij gevraagd om “wat” te bedenken. Als housefan leek het me een leuk idee om met wat deejays van het toenmalige Radio Stad Den Haag een soort ‘house-café’ te beginnen. Het succes was dubieus en de sfeer was gedurende enkele maanden op zijn Karaokes. In september 1993 hakten we de knoop door: of we gingen het groter aanpakken of we gingen er mee stoppen, zoals met de Karaoke. We kozen voor het eerste aangezien ik niet graag als een Tamakotsji wilde worden afgedankt. Dankzij de vele vrienden die ik (toen nog) had onder de bekende housedeejays kregen we een aanrdig programmaatje in elkaar gedraaid. De eerste gast-jock was gelijk de beste die we konden krijgen in Den Haag: Remy. En zowaar: er waren aardig wat mensen afgekomen op het nieuwe feestje, en dat op dinsdagavond! Op de flyer stond: “Club 97.2 presents a night of housemusic” en eronder stond een klein zinnetje: “Enjoy the mellow moods on tuesdays!” Later bleek het laatste zinnetje aanleiding voor een naamswijziging. Mellow Moods was geboren.Het was een mooie tijd, in de Buzz. Meer dan 3 jaar feestten we wat af, elke dinsdag. Grote namen waren eerst aarzelend (“Op dinsdag?? Nou, ik wil het wel een keertje doen maar volgens mij wordt het niks”) maar elke guest-dj was snel overtuigd: dit is echt leuk! En op dinsdag! En in Den Haag! Het moest niet gekker worden.

In die eerste jaren kregen we echt heuse sterren over de vloer waarbij namen als Derrick May, Dimitri, Marcello, Sven van Hees en Carl Craig met enige trots kunnen worden genoemd. Mellow Moods was tevens een soort dj-ontmoetingspunt. Elke week waren mensen als dj Stef, Gilbert, Remy, Mark van Dale en de altijd zeer aanwezige Jurgen eh…ja, aanwezig. Jurgen klaagde wat over de oneerlijkheid van het bestaan. Remy probeerde zich er niet aan te ergeren en de rest stond gewoon te zuipen want dat kon toen nog, toen DJ-en nog geen topsport was.In 1996 kreeg het Tempel-management een 51% aandeel in de nieuwe discotheek Asta Movement op het Spui. Aanvankelijk hadden de andere eigenaren een demo café ingepland op dinsdag. De bedoeling was dat beginnende bandjes zouden komen “jammen” in de kleine zaal van de Asta. Het publiek bleef weg (en de bandjes-zelf rouwens ook) en zo werd het geen “jammen” maar “jammer”. De dinsdagavond was dus vrij en aangezien in de Buzz steeds vaker problemen ontstonden omtrent de sluitingstijd (er was in die tijd één agent die een persoonlijke hetze voerde tegen Mellow Moods), de tijd van sluiting was eigenlijk 01.00 uur maar in de praktijk was dat al die tijd meer tegen 02.00 uur geweest, tot de komst van de politieagent in kwestie dus. De overstap naar de Asta leek dus een logische, want Asta was én in het centrum én mateloos populair dus vooruit met de geit.Asta was eigenlijk veel te groot voor Mellow Moods. Het knusse sfeertje was er af, ‘klein’ werd ingeruild voor ‘groot’ en de sfeer veranderde.

Veranderde, het werd zeker niet slechter. Integendeel. Mellow Moods werd nu echt een nationaal begrip met wekelijks zo’n 400 bezoekers en uitschieters van zelfs 1200 man! In Den Haag! Op een dinsdag! Het geluid van de Asta was ongeëvenaard; hard, zuiver maar bovenal indrukwekkend. Mellow Moods werd in die jaren min of meer geregeerd door Miss Monica, de absolute publiekslieveling. En ook al irriteerde ze menigeen met haar grappig bedoelde “nummer 43”-krijsen (dat deed ze om aan te geven dat ze een commercieel plaatje draaide), Monica kreeg de zaal altijd figuurlijk op zijn kop. Monica wordt nog steeds geMissed, dat is zeker.In 1998 viel het doek voor de oude bioscoop (doek, bioscoop…ha, een onverwachte woordspeling!) en zat Mellow Moods even zonder lokatie. Dat duurde niet lang, een paar maandjes maar.

Het management van de Tempel (en dus de Asta) had na de sluiting van Asta last van compensatiedrift en opende in de voormalige “Tijd” een nieuwe zaak, “The Opera”. Eigenlijk was dit de perfecte lokatie voor Mellow Moods. Een echte club, met de echte zaterdagavondsfeer maar dan op een dinsdag. En in Den Haag! Er kwamen nieuwe namen aan het firmament. Een zekere Tiësto kwam in beeld (die overigens via zijn manager honderden keren had geprobeerd om in de Asta te draaien. Met het argument: “Niemand kent hem, dat trekt geen mensen” werd hij afgescheept. Ach ja, iedereen maakt inschattingsfouten, daar hoef je geen minister voor te zijn) en bewees ook bij Mellow Moods dat het niet zo gek is dat hij deze week is uitgeroepen tot de beste club dj ter wereld. Hij kreeg een Star Award in de UK en wat je ook van hem mocht denken, Tiësto is daarmee iedereen (inclusief de kanonnen uit Engeland) voorbij gestreefd. En het wordt nog erger denk ik. The Opera was een leuke stek voor Mellow Moods maar begin 2000 moest de zaak wegens water- en geluidsoverlast sluiten. Weer zat Mellow Moods zonder onderdak. En ditmaal wat langer.

Tot april 2002 dus! We zijn opnieuw begonnen, ditmaal niet in een lokatie die door het management van de Tempel, Asta en Opera wordt gerund maar in “De Catacomben” onder het oude Stadhuis op de Groenmarkt. Zou het twee-en-half jaar na de laatste Mellow Moods nog lukken? Inmiddels, lieve lezers en lezeressen kan ik melden: YES! En ik ben er blij mee (anders zeg je ook geen “YES!” natuurlijk), want de sfeer van toen is nog steeds voelbaar. Het lijkt een beetje terug in de tijd. Gewoon lekker ongedwongen, leuk publiek (van dat leuke publiek waarbij het tenminste opvalt als er iemand niet leuk is) en gelukkig ook in deze tijden nog gewoon de beste deejays van Nederland, die een habbekrats krijgen voor hun inspanningen en dat is best leuk om te melden in deze tijd van prijs-inflatie en Euro-stakingen. Waarom opeens een verhaal over Mellow Moods (dat tegenwoordig “Double M” heet maar niemand schijnt zich daar iets van aan te trekken)? Welnu, omdat gisteren er een extra lange MM werd gehouden in de Catacomben en ik moet eerlijk zeggen dat het één van de leukste feesten van de laatste jaren was. En dat op een dinsdag! En in Den Haag! Mijn goede vrienden Mark van Dale en Remy draaiden in de benedenzaal en voor deze gelegenheid was de bovenliggende Buddha Bar ook bij het feestplan betrokken. Supergezellig was het! En erg, erg, erg druk. Kijk, het pand van de Catacomben leent zich eigenlijk niet voor feesten zoals deze maar dat is misschien wel juist de charme ervan. Het is toch heerlijk om weer eens een paar minuten te moeten wachten voor je zo’n piepklein wenteltrapje afkunt? Het is toch heerlijk dat er echt veel te weinig wc’s zijn voor zoveel mensen? Het was dus in één woord heerlijk!

Ik begrijp echter één ding niet. Normaal duurt MM tot 2 uur en komt het merendeel van de mensen zo rond 12 uur binnenkakken. Nu duurde het tot 5 uur en was het om half 12 al helemaal vol! Leg uit, waarom is dat? Je zou zeggen dat mensen nu eens een goede reden hadden om later te komen (want het duurde toch nog wel even) en prompt staat iedereen om 11 uur voor de deur. Ik zal het wel nooit snappen. Is het weer die raadselachtige biologische klok waar ik vroeger wel eens van vertelde die bepaalt OF mensen uitgaan en -blijkt nu- tevens HOE LAAT ze er dan willen zijn? Het blijft Jomanda-achtig raar. Hoe dan ook, MM (Double M dus) staat weer voor een leuke episode in haar bijna 10-jarig bestaan. En dat op een dinsdag! En in Den Haag!