Via mijn weblog heb ik al het nodige laten weten vanuit Miami maar hier is ie dan toch: de officiële Miami 2004 column. Voor diegenen die het niet weten: in Miami vindt elk jaar de Winter Music Conference plaats en dat betekent dat de stad helemaal vergeven is van pokke-herrie vanuit elk hotel, interessante en minder interessante deejays, platenbazen en ook nog veel meelopers. Erg gezellig, dat dan weer wel. Dit jaar was Eelco Wijninga mijn direkte reisgenoot. Eelco is mede-presentator van de Flitsende 50 op Fresh FM maar daarnaast produceert hij heel erg succesvol jingles en commercials en nog niet zo lang (dus nog niet zo succesvol) dance-muziek.

Voor de Miami-beurs had Eelco een heuse demo-cd gemaakt, genaamd: De MIAMI SPECIAL. Hierop drie nummers die Eelco heeft geproduceerd en eerlijk is eerlijk: de nummers zijn van ‘vrij goed’ tot gewoon ‘goed’. Na aankomst in ons hotel, de Richmond op Collins Avenue, in het hart van de aktie, gingen wij naar een feest in de Crobar waar Carl Cox zo vriendelijk was om ons op het VIP-podium uit te nodigen (weliswaar via Johan Cyber maar via Carl Cox klinkt stoerder)… We zouden daar mijn compagnon Rob Velders treffen, vergezeld door zijn vriendin Roos. Johan Cyber en Anja Cyber zouden er ook zijn en ook nog huisvriend Barry, meestal vergezeld door heel veel vrouwen want Barry is echt zo’n man waar je als man al jaloers op bent op voorhand. Zo’n type die maar éven naar je vriendin hoeft te kijken en je vriendin gedraagt zich opeens heel anders. Als zij dan doorheeft dat het jou ook opvalt zegt ze dan gauw: “Nee joh, dat is toch helemaal mijn type niet, ik vind hem veel te glad. Ik val niet op knappe jongens, dat weet je toch?” Yo, bedankt schat. Barry is wel heel aardig, dat dan weer wel.

Eenmaal aangekomen bij de Crobar bleken we niet de enigen die naar het feestje wilden. Een menigte stond te roepen en te fluiten naar de portiers maar de portiers deden alsof de mensen er niet waren en waren mega-arrogant. Eelco trok dat ronduit… ja,ehhh… slecht. Eerst had ie na aankomst al 5 keer gezegd dat ie “heel erg moe was. Ik heb wel zin maar ben écht heel moe. Last van mijn maag ook!” maar nu er eenmaal een challenge lag om binnen te komen wilde Eelco niet opgeven. “Wat een tyfuslijers joh die gasten. Echt heel slecht geregeld hier!” De vermoeidheid was even weg schijnbaar want van mijn herhaalde “kom op, we gaan weg, hier heb ik geen zin in”-pogingen werd er niet één beantwoordt. Eelco werd steeds bozer. De portiers trokken zich niks aan van het feit dat Eelco begon over vip-podium en dat Carl Cox ons zélf had uitgenodigd, de portier in kwestie deed gewoon alsof zijn neus bloedde. Dat was in Den Haag onmiddellijk het geval geweest met zo’n houding overigens. Eelco staat al bekend als opvliegend dus ik probeerde het zoveel mogelijk te sussen. Dat lukte.

Mopperend op een manier die alleen Eelco tot een kunst kan verheffen liepen we terug. Gelukkig bleken Rob, Barry, Johan Cyber en de aanhang ook niet enthousiast over de gang van zaken en waren vroeg van het feest vertrokken. Uitgelaten vielen we hen in de armen. “Hoe is het vader?” vroeg Rob op zijn eigen maniertje en het was goed. Eelco was alleen heel erg moe en had last van zijn maag. We besloten in de foutste gelegenheid van Miami (de karaoke-bar van het Shelborne Hotel) nog wat te drinken want het was de eerste avond. De maten alcohol die men pleegt te schenken in Miami zijn asociaal. Er is nergens mijn favoriete drankje Four Roses voor handen (terwijl het uit Kentucky komt!) dus ik settelde voor Jim Beam Bourbon en cola. Cola staat expres met een kleine letter want prominent is cola niet aanwezig in deze mix. Tot overmaat van ramp gaf de bardame na enkele flinke fooien mij op een gegeven moment zo’n blik van: “weet je wat, je bent een goede gozer, ik geef je nog wat meer Jim Beam” en zette de inmiddels ondrinkbare spiritus voor me neer met zo’n blik van “hier, drink maar eens lekker uit jongen, je hebt het verdiend, ik hoef er niks extra’s voor.” Niet weg te krijgen. Maar toch gedaan natuurlijk.

De dag erop was ik om 14.15 weer fris uit de veren. Eelco had om 11.45 al een briefje onder de deur gedaan met “ben even de hort op”, hij kon klaarblijkelijk niet slapen en was even gaan rondwandelen. Even later trof ik hem. “Zo, ik ben MOE ! !” opende hij direkt. “En ik ga echt niet zoveel drinken want ik heb on-wijs last van me maag!” Klonk als Eelco dus ik maakte me geen enkele zorgen. Eelco is overigens nét 27 jaar, dat zeg ik er even bij. Toen ik zo oud was….maar ja. We troffen in het National Hotel, onze jaarlijkse hang-out, de heren van de Klubbheads en dat is doorgaans erg lachen. Ze zijn zo lekker wars van alle franje die rond zo’n beurs hangt dat het een verademing is tussen alle moeilijkdoeners. “Zo Peet, hoe is het met de klaps?” is een vaste opener en daarmee informeren ze naar de gang van zaken in onze clubs. De Klubbheads hadden echt heel veel aanhang bij zich. Eén vriendin de Klubbhead is al gauw 2×3 personen en dan moeten de heren zich toch wat meer gedragen dan zonder de aanhang dus ze waren wat serieuzer dit jaar. Jan Voermans is de meest zakelijke van het stel en pakte gelijk de Miami Special van Eelco en stopte hem in de cd-disc-man. Koen Groeneveld was minder geïnteresseerd en grapte: “Aaah, de Miami Special…de meest gewilde onderzetter van deze beurs!” en Eelco lachte maar mee. Eelco was natuurlijk wel heel moe. En had last van zijn maag. Voermans was duidelijk: “Die eerste track is echt wel heel goed, die andere twee stop je maar lekker ergens waar het donker is!” De Klubbheads-taal ten voeten uit. “Als je daar nog twee soortgelijke nummers bij maakt is het wel wat om op een gevoelige vinyl twaalf-inch plaat uit te brengen!” Eelco probeerde zijn enthousiasme te onderdukken maar ging toch als een gek het thuisfront sms-en. Net binnen en al bijna een platendeal! Dan voel je je vermoeidheid niet.

Ik zal het kort houden want het superverhaal komt nog. Maandag opnieuw naar de Crobar, ditmaal gesterkt door het feit dat we van zwangere Anna van Anna’s Agency echte vip/passen hadden. Dat MOEST goed gaan maar dat ging het niet. Eelco, die met pijn en moeite was meegegaan want hij was ´échtheelmoe, hebnatuurlijkbijnanietgeslapen´ maar eenmaal in de ring bij de Crobar was zijn Eye of the Tiger weer terug. De portiers waren nergens van onder de indruk en Eelco´s aanvankelijke strijdbare houding van `gewoon doorlopen, bluffen´ werd in de kiem gesmoord. Ook house grootheid Todd Terry stond meer dan een half uur met zijn posse voor Jan Lul erbij en moest afdruipen. Ik zei tegen Eelco: “Kom man, maak je niet zo druk, graag of niet hoor, we gaan lekker weg!” en na lang aandringen deden we dat ook al had Eelco nog heel erg behoefte om iets van “klootzakken!!!” te roepen of iets dergelijks. “Je hebt ook gelijk, ik moet het me niet zo aantrekken” zei hij nog wel maar dat bleef hij de hele trip herhalen dus dat is niet zo goed gelukt. Ik sla even onze bezoeken aan `Mansion´ over waar we de Chemical Brothers hebben zien knallen en een dag later de Godskitchen-party met Armin en Remy hebben bijgewoond, dit puur uit plaatsgebrek. Het wordt alweer zo´n lang verhaal. Sorry.

Mark van Dale was inmiddels gearriveerd en de eerste trip voerde ons naar het Filtered feest waar grootheden als George Morel, Chus & Ceballos, Robbie Riveira en all time God Todd Terry stonden geprogrammeerd. Eelco wilde er hoé dan ook heen en zowaar, de gastenlijst was goed geregeld en we waren binnen. Als één van de slechts 300 mensen bleek later. Danny Tenaglia stond een stukje verderop en de concurrentie was sowieso moordend deze week maar toch viel het me wat tegen. Wel op de foto met mijn grote held Todd Terry die heel aardig was en zelfs een beetje met ons stond te dollen en te geinen. Eelco had Todd al eens ontmoet uit naam van Radio 3 waar Eelco destijds voor werkte en Todd was dat niet vergeten. Todd is een held en ontdekker van de house. Hij draaide gelukkig ook veel classics van hemzelf en hij kon me geen groter plezier doen. “Wel slecht dat Todd Terry zoveel van de Klubbheads heeft gepikt!” grapte Mark van Dale omdat wij allen weten dat het natuurlijk heel erg andersom is.

Eelco was heel erg moe dus na wat drankjes op mijn kamer taaiden we af. Omdat Eelco caffeine-pillen had aangeschaft tegen de vermoeidheid en deze recentelijk voor het slapen gaan had ingenomen kon hij natuurlijk wéér niet slapen. Om kwart over 9, na drie uur woelen, was hij dan ook naar het strand gegaan. Daar kon hij ook niet slapen en ondanks uren op het strand heb ik Eelco nog nooit zo wit gezien. Een spook. “Ik ben MOE!” opende hij vertrouwd. “Last van je maag ook?” plaagde ik, “Heel erg” lachte hij terug want het begon wel op te vallen dat Eelco niet veel andere teksten had. Waar we bang voor waren ging gebeuren: Eelco belde die avond op: “Het is heel ongezellig maar ik ga echt niet mee vanavond!” Hij was moe. Heel erg moe. Ik was een beetje boos. Het was onze laatste volledige avond en Mark was er net. Ik vond het zelfs wat asociaal, iets wat niet helemaal eerlijk is want als je moe bent ben je moe, ook al is het je eigen schuld. Eelco grabbelde moed bijeen en ging toch even mee. Het zat niet mee. We zouden die avond naar B.E.D. gaan, daar waren we door DJ Isis op de lijst gezet en naar BED met Isis lijkt me al jaren 100% een extreem goed idee. Remy zou daar ook zijn en het zou dus gezellig worden maar ook in BED was het vol en dus onmogelijk om door te komen. Gelukkig hadden we Nicky´s Beach achter de hand, daar draaide Carl Cox en onze angst dat ook daar een rij zou staan van hier tot Tokyo bleek ongegrond. Helemaal geen rij, ook geen gastenlijst want de gastenlijst is –hoe laat je ook komt- altijd nét dicht. 30 Dollie de man verder stonden Mark van Dale en ik binnen, of althans, niet meer buiten de poort want het is een strandtent dus binnen is ook nog steeds buiten. Inderdaad: Mark en ik. Eelco was afgehaakt. Hij was écht heel erg moe en ditmaal vonden wij het best. Ga dan maar. Dit bleek een domme beslissing van Eel. Héél erg dom. Het beste verhaal gaat nu pas komen. En is dus -ik zeg het wellicht ten overvloede- waar gebeurd.

Carl Cox stond te draaien als nooit te voren en Johan Cyber en Barry waren er uiteraard ook. Rob V. was afgehaakt. Moe. Heel erg moe. Rob is 44 dus vind ik toch een ander verhaal. Johan was heel gezellig en grapte en grolde erop los. De drank was weliswaar gratis maar niet van mijn gading dus ik ging zelf toch maar betalen voor een nieuw topdrankje: Captain Morgans Rum met Sprite! Goed alternatief voor de Four Roses. En slechts 7 dollar wat heel erg goedkoop is voor Miami. Na afloop had Johan al toegezegd dat we met Carls limo nog wat zouden gaan doen. Aanvankelijk was BED het idee maar het BED was al opgemaakt na 5 uur dus gesloten. Er bleek een ander aftertje voor handen: via een eigenaar van BED, Tandy geheten, was Carl uitgenodigd om in een huisje op Star Island nog wat te drinken en daarmee waren wij ook gelijk uitgenodigd. Star Island is het Island waar sterren als Jackson, Johnson, Trump, Willis en hier en daar een Madonnaatje wonen. Het is alleen toegankelijk via een viertal bruggen met aan het eind een controlepost. Je komt er dus niet in normaliter maar de Van Daletjes en de Van Leeuwentjes van deze wereld natuurlijk wel. De man in het hokje geloofde het ook maar nauwelijks.

En toen… ik had nog nooit zoiets gezien. Het optrekje bleek zo´n slordige 50 miljoen (=50.000.000) dollart te kosten. Buren aan kant a) Puff Daddy en aan kant b) Gloria Estefan. Ik bedoel maar. Johan Cyber was mega-gezellig en deed een soort rondleiding, terwijl hij er ook nog nooit geweest was. In het park rondom het huis stonden allemaal bronzen beelden die door Johan allemaal werden aangesproken. Bij een beeld van een gorilla grapte hij: “Carl, dit is Mark van Dale” en over de bronzen krokodil die bij het zwembad lag zei hij: “Jongens, hij ziet er eng uit maar hij is poeslief. Schat van een beest.” Om 07.00 uur is dat erg leuk kun je je voorstellen. Helemaal hilarisch was zijn rode draad. Door het huis lopen en zeggen: “Ja, ik weet toch niet of ik het doe!”, pretenderend dat wij ooit zo´n huis zouden kunnen kopen. “Weet je wat? Koop ik eerst die twee paraplu´s (wijzend op de paraplu-bak) en als die bevallen neem ik het huis ook!” Ongehoord grappig. Volgens mij ook als je er niet bij bent geweest maar dat laat ik aan jullie over. Moe maar heel erg onder de indruk van deze ervaring deelden Johan, Mark en ik een taxi en gingen terug naar het hotel.

 

Ik vermoed dat de taxichauffeur geen fijne ochtend heeft gehad. Drie grote gasten die in een onverstaanbare taal werkelijk óveral om moesten lachen. Tot overmaat van ramp molesteerde Mark bij het uitstappen ook nog de tochtstrip van de taxideur. “Sorry!” Een welgemeend “Goddammit!” viel ons -volkomen terecht- ten deel. Wat een avond hadden we gehad!

De avond erop moesten we weer terug. Maar goed ook want hier kwamen we niet meer overheen. “Ja, dat dacht ik al,” reageerde Eelco na het aanhoren van ons kinderlijk enthousiaste verhaal, waaruit natuurlijk wat dingen in deze column zijn weggelaten, “ik ben in ieder geval blij dat ik heb geslapen, ik was écht heel moe” loog hij vervolgens. In het vliegtuig op de weg terug had Eelco twee á drie slaappillen genomen en hij sliep heerlijk vrijwel de hele vlucht, ik ook een groot deel. Erg blij mee. Voordat de indruk bestaat dat Eelco niet gezellig was deze week: heel erg integendeel. Vreselijk gelachen, de hele week. Het is een column dus een rode draad is leuk bedoeld. Kijken of hij dat ook gaat vinden morgen. Ik ben nu wel kapot, echt heel erg moe. En ook een beetje last van mijn maag trouwens…