Hoe bevoorrecht je als mens kunt zijn bewijst de jaarlijkse trip van ondergetekende naar de Winter Music Conference in Miami. Ook dit jaar hadden we er weer zin in. “We” waren in dit geval Mark van Dale en ikzelf maar of dat nog niet genoeg was kwamen later in de week ook collegae Eelco Wijninga, die de vaste column-lezers nog wel kennen van de Miami 2004 trip (zie oude column “Miami 2004. Een verslag” op petervanleeuwen.nl), alsmede Miami-debutanten Dave Brinkert en DJ Paul T (ook inzetbaar als MC Paul T). De eerste domper kwam al snel. Had in 2004 Eelco erg veel last van zijn maag, ditmaal had Paul T zodanig veel last van zijn maag dat hij de reeds betaalde trip zelfs moest cancellen. Jammer. Het drukte de pret niet. Mark en ik hadden de eerste drie dagen Miami voor onszelf alleen. Nou ja, alleen…. het was weer belachelijk druk in de stad vanwege de jaarlijkse Spring Break, de voorjaarsvakantie voor opgeschoten schooljeugd waar alle Amerikaanse ouders altijd doodsbang voor zijn omdat dochters hun maagdelijkheid veelvuldig verliezen en de grenzen van drankgebruik worden verkend. Die grenzen liggen vaak een stuk eerder dan de jeugd beseft dus kotsende jongeren hangen laveloos in de goot. Kunnen ze vast wennen.

Het Traymore Hotel beviel mij prima maar Mark had nogal wat te piepen. Er waren niet genoeg televisie-kanalen (Mark is tv-fan) en degenen die we konden ontvangen sneeuwden er lustig op los. “Volgend jaar ga ik echt gewoon in het National of Delano Hotel zitten hoor”, dreeg Mark. Ik noemde even het verschil in bedrag per nacht (zo’n 600 dollar) en Mark keek me giftig aan. “Niet als je vroeg boekt hoor”, probeerde hij nog maar hij zal toch zelf ook moeten toegeven dat al zou het maar 300 dollar méér per nacht zijn het nog steeds veel geld is. Dan maar sneeuwerig FOX kijken lijkt mij, maar we zien het wel gebeuren volgend jaar, misschien kan ik op Mark’s kamer lekker 32 kanalen kijken. Ook best. Voor een programma dat Mark op Fresh FM presenteert liepen wij de eerste dagen met een mobiel radio-setje. We zaten LIVE op Fresh en hoe leuk dat ook klinkt, dat was een flinke opgave. Door het tijdsverschil moesten we dus de eerste dagen om 10 uur ’s morgens (!@!#!) al vrolijk en fluitend op de radio “leuk” doen. Op de eerste dag na lukte dat overigens aardig. De rest van de dag maakten we dan sfeerimpressies, interviewtjes en dergelijken. Leuk man. Radio is ALLES voor ons.In dat kader was Domper 2 dan ook een echte. De eigenaar van Fresh had in een boze droom het plan opgevat om het “allemaal eens héél anders te gaan doen” en de gepresenteerde programma’s vrijwel allemaal te skippen. Weg ermee. Hij vond Mark’s tripje naar Miami wel een goede gelegenheid om uit te gaan en meldde telefonisch het slechte nieuws. Mark zat toch veilig ver weg. “Nou, alweer een radiostation waar ik word ontslagen!”, grapte Mark maar in zijn ogen zag ik de PIJN, het verdriet, het onrecht. Ik was ook onthutst. Weliswaar mocht mijn programma, de Flitsende 50, nog blijven maar ik voelde toch een verbondenheid en wilde eigenlijk impulsief ook onmiddellijk stoppen bij Fresh. Maar, je kent me, altijd verstandig, doordacht en totaal niet impulsief dus ik heb besloten toch eerst even een gesprekje met de stationsdirecteur af te wachten alvorens te beslissen. Maar goed, genoeg over Fresh want zelfs déze domper kon de Miami-trip niet verpesten.

Dat gold ook voor dompertje nummer 3. Het was –in tegenstelling tot voorgaande jaren- best fris in Miami. Fris (niet Fresh)… een graadje of 20, dus dat valt nog mee zou je zeggen maar de koude wind zorgde voor een gevoelstemperatuur van -20 (zoals ik al zei: ik overdrijf niet graag). Terwijl Mark en ik dankzij een dubieus verkregen Delano-pasje heerlijk aan de bar van het prestigieuze hotel aan de negentiende Rum Runner zaten begon het ook nog eens te regenen op een manier die ze in Bangladesh nog wel kennen uit de tijd van de overstromingen. Echt niet normaal hard! Het afdakje van de hotelbar bleek zo lek als een mandje (doe dan geen afdakje!) en iedereen zocht zijn heil in de inhammen van het hotel. Mark en ik hadden een privé-balkonnetje geannexeerd en daar zaten we heerlijk droog maar zónder Rum Runner dus helaas moésten we wel een paar keer heen en weer rennen (het heet ook niet voor niks Rum “Runner” natuurlijk) waardoor we alsnog doorweekt waren. Maar ja, voor een Rum Runner heb je graag een nat pak over. Sterker nog: voor een Rum Runner geef je graag je auto, je huis en zeker je vriendin op.

Eelco en Dave (de muzikale partner van Eelco) waren inmiddels ook gearriveerd en snelden vanaf het vliegveld onmiddellijk naar een feestje in de Shore Club. En nog een verrassing: Wytske, onze fijne collega van Fresh FM (ze doet de ochtendshow) was tóch naar Miami gekomen. Ze zou al naar Miami gaan maar moest voor SBS een sneeuwprogramma maken (daarmee bedoel ik een snow-magazine met sneu boarden en zo) en daardoor had ze Miami aanvankelijk afgezegd maar door omstandigheden (dankzij een soort sneeuwballengevecht begreep ik) was het Snowmagazine eerder afgelopen en kon ze opeens wél komen. Gezellig! Wytske is het type meisje dat altijd “in” is voor een feestje en dat bedoel ik heel netjes. Terwijl Mark en ik onze normale saaie pose innamen (verveeld leunend tegen de muur met een drankje in de rechterhand) stond Wytske alweer te springen op de muziek van Paul Oakenfold. Dat kostte aardig wat moeite want deze voormalige nummer 1-dj van de wereld was ófwel volledig stoned, ófwel uit zijn dak óf helemaal aan de drugs, ik weet het niet, maar echt geen ENKELE mix liep goed. En dan heb ik het niet over “nét iets ernaast”, nee, dan heb ik het over “niet in de buurt”. Iedereen keek vol ongeloof naar de DJ booth want wát was dit slecht! Goed gedaan, arrogante Paul Oakenfold, te midden van de hele professionale dance-wereld zo’n optreden verzorgen. Maak maar weer lekker cd’s want die kun je met de computer mixen en dat lukt iedereen. Een schande was het.

Op datzelfde feestje werden we benaderd door een meisje dat uit TLC had kunnen zijn. “Do you have a cigarette?” vroeg ze en Eelco gaf haar er wél één. Ik doe dat uit principe al niet want al die Amerikaanse meisjes vragen dat te pas maar vooral te onpas. Koop zelf! Vervolgens vroeg ze een vuurtje en vroeg aan mij “what are you guys doing later on tonight?”, ik antwoordde iets van: “well, we’re gonna check out this party”, waarop zij zei: “Do you want me to be the party?”, hetgeen natuurlijk mega-geil klonk maar ik zag de dollarbiljetten al in haar ogen. Eelco begreep het niet gelijk maar toen ik uitlegde dat ik me niet kon voorstellen dat het meisje ons als onweerstaanbare seks-objecten zag viel bij Eelco ook het kwartje. En dan is Eelco vriendelijk: “Take your cigarette and leave. We’re not interested”. Het meisje droop af en Eelco liep ook nog eens per ongeluk haar drankje om, dat ze zorgvuldig op de grond had gezet maar bij het weglopen had laten staan. Had ze waarschijnlijk toch al gratis gekregen van een ander slachtoffer. Zo redeneerden we alles recht.

De leukste dag was de vrijdag. Vriend en bovenal ons aller favoriete DJ Sander Kleinenberg moest draaien in de Space, op het buitenterras. Het buitenterras is altijd het leukste stukje van de Space wááááoorrre het niet dat de kou nu echt ging toeslaan. Sledehonden liepen af en aan, de portiers van de Space zaten in een Iglo, hier en daar kwamen politie-auto’s aangegleden met sneeuwkettingen en de striemende sneeuwstormen voelden koud aan op onze korte mouwen-shirtjes met Hawaii-motief. Gelukkig stonden we op de gastenlijst maar ervaring leert dat dat niet veel zegt. Meestal sta je er niet op, is je “aaidie” (ID, oftewel identificatie) niet compleet of is de gastenlijst net dicht, er is altijd wel een rede te vinden voor de portiers in Miami. Een beer van een vent (die zo uit Goodfellas of Casino zou kunnen komen) kwam dreigend op ons af. Ik ben dan altijd overdreven beleefd: ‘Good evening Sir, we’re on the Guestlist with Sander Kleinenberg’. De man schoot vol van bewondering voor deze goed geformuleerde zin en keek onmiddellijk op de lijst. Ons “aaidie” was voldoende en zowaar: we stonden er allemaal op. Paul T ook maar die lag thuis in Nederland te kotsen, informatie die ik niet interessant genoeg vond om aan deze portier door te geven. We kwamen met de schrik vrij want ik weet hoe Eelco kan worden als het hem allemaal te lang duurt. Nu was er niets aan de hand. Het was sterrevus qua druk. Paul van Dyk bleek beneden te draaien en na de eerste tonen wisten we het: onze nummer 1 van de wereld draaide boven. Wat een harde herrie draait Paul van Dyk tegenwoordig. Terwijl ik vroeger zo’n fan was van zijn melodieuze trance. Dingen veranderen.

Boven stond René Amesz “warm” te draaien voor Sander en ondanks de kou zat de sfeer er snel in. Het meeste publiek was al aardig bezweet, waarschijnlijk hadden ze voorzorgsmaatregelen genomen. Wytske en haar reisgezelschap ontdekte buiten dat onze tip om vooral VROEG naar de Space te gaan geen overbodige tip bleek. Na bijna twee uur in de Antarctische koude was de rij slechts 50 meter opgeschoten, nog 150 te gaan. Haar sms klonk wanhopig en op zo’n moment word ik dan net Wicky de Viking: ik kom met een genieus plan. Ik opperde dat de man in haar gezelschap (Lindo Duval, die we allemaal achter zijn rug LindA noemden….grappig zijn we hè?) als Paul T naar binnen moest zien te komen en dan zijn “bitches” (zijnde Wytske en de andere dame) arrogant mee moest sleuren. En zo geschiede beste lezers. Linda mocht als enige gratis naar binnen maar de andere dames moesten betalen. 50 dollar, het is te geef. Maar goed, ze waren binnen en dat had weinig gescheeld want Wytske bleek de vrouwelijke Eelco en was volledig gaan flippen tegen de portiers toen het allemaal zo lang duurde. Het was zó erg opgelopen dat de ene portier tegen de andere zei: “If she’s not on the list the bitch is not coming in”, hetgeen in arro-Amerika écht wel wat betekent. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt. Normaal is Wytske best lief als je geen eisen stelt.

Afijn, eind goed, al goed. Het bleek één van de leukste feesten die ik ooit in Miami heb meegemaakt. Enorme sfeer, Sander draaide echt hele goede muziek en bewees dat hij echt niet te vergelijken is met andere dj’s en mijn persoonlijk hoogtepunt was een –volgens mij door Sander zelf gemaakte- track die de tekst kende “This is not New York, this is not L.A., this is MIAMIIII !!!!!” waarop het niet aanwezige dak er echt helemaal vanaf ging. De zon was net opgekomen boven Miami en de palmen waren het decor. Ik had even een gelukzalig moment en naast mij stond Eelco echt met tranen in zijn ogen. Als je dit beeld ziet begrijp je niet dat mensen het leuk vinden om oorlog te voeren of honger te hebben. Om kwart over acht vond ik het mooi geweest maar de rest had ergens de kracht vandaan gehaald om tot half elf te blijven. Na een horror-taxi rit met een chauffeur die duidelijk van Raggaetron (?) hield (hard!) kwam ik in mijn hotelkamer en viel gelijk in slaap, ondanks die twee sneeuwende kanalen op mijn tv.

De laatste dag was het weer snikheet. Mark was al weg (moest op zondag terug zijn voor zijn wekelijkse avond in Escape) en ik trof Eelco en Dave in het National Hotel. De heren waren niet hoentje en zaten een beetje voor zich uit te staren. Zelfs met een pipetje kreeg ik geen druppel drank meer bij Eelco naar binnen. Na anderhalf uur zwijgen stapten ze maar weer eens op. Gezellig. Ze logen nog even dat ze die avond wel weer fris zouden zijn en zéker nog wat wilden gaan doen maar daar trapte ik niet in. De volgende dag waren ze gereanimeerd en verontschuldigden zij zich overdreven vaak voor het ongezellige gedrag. Ik gaf een “ah man, dat geeft toch niks”-achtige reactie en alles was weer goed. Voor mij kwam ook het eind in zicht. Miami was leuk, enkele interessante gesprekken gevoerd in verband met onze platen-plannetjes, leuke dj’s gezien en dus ook Paul Oakenfold, veel geld uitgegeven (alhoewel het steeds goedkoper lijkt te worden omdat Nederland zo achterlijk duur geworden is) en weinig tv gekeken. Sneeuwkanalen.

De terugvlucht viel tegen. Duurde maar 8 uur maar naast mij zat een volslanke dame die steeds zat te wiebelen in haar stoel waardoor slapen erg werd bemoeilijkt. Ik heb geen woord met haar gewisseld maar haatte haar tot op het bot, voor zover dat bot nog te vinden was. In het vliegtuig zaten ook Anna van haar Agency en haar beste vriendin Robine v.d. Meer (voorheen een natte droom, nu met twee kinderen) en zo werd het toch nog gezellig.

Ik zal –net als elk jaar- zeggen dat ik nog niet zeker weet of ik volgend jaar wéér ga maar jullie weten wel beter, toch?