Ik was negen jaar oud toen Elvis overleed. Wie dat was? Ik wist het toen nog niet. Het was 1977. Vlak na zijn dood begon iedere zender (in die tijd: zowel Nederland 1 als Nederland 2) films en muziek van Elvis te draaien en werd ik een groot fan. De dood van John Lennon in 1980 ging volledig langs me heen. Ik had, als twaalfjarige, wel wat beters te doen blijkbaar. Het was wél duidelijk dat de dood van deze heren een enorme gebeurtenis was. Wereldwijd.I

k ben éénenveertig en vandaag beleef ik de dood van alwéér zo”n icoon een stuk bewuster. Verveeld zapte ik, vlak na middernacht, langs RTL4 waar Gordon in RTL Boulevard vertelde dat Farah Fawcett vandaag was overleden. Ik schrok toch wel even. Farah Fawcett! Dat was vroeger de natte droom van ieder jongetje. Ze bleek al maanden ernstig ziek en haar dood was al enige tijd verwacht, zo hoorde ik van Gordon. “Gelukkig maar,” dacht ik nog, “dan is haar dood toch een soort verlossing. Een zegen.” Ik had die gedachte nog niet gedacht of bovenin beeld verscheen een nieuwsbalk in beeld: “EXTRA UITZENDING RTL NIEUWS OVER DOOD MICHAEL JACKSON”

Mijn adem stokte. Ik rende onmiddellijk naar boven, waar mijn lieve vriendin al in bed lag te lezen. Met oordopjes in, maar dat is nu even niet belangrijk. Ze schrok daardoor alleen al van mijn binnenkomst, maar van het nieuws dat ik vertelde, toen de oordopjes eenmaal uit waren, schrok ze nog veel meer. We zetten RTL4 aan en zaten te wachten op het nieuws. Dat was een beetje een domper. “Michael Jackson ZOU dood zijn,” wist Susanne Bosman ons te melden. Je bent dan toch een beetje teleurgesteld. Straks valt het tegen, dat gevoel.

Mijn vriendin is met dat onzekere gevoel gaan slapen. Ik weet inmiddels beter. Ongeveer een uur geleden werd op CNN officieel verklaard dat Michael Jackson donderdag rond half drie “s middags (lokale tijd), hetgeen dus rond half twaalf Nederlandse tijd betekent, was overleden. De oorzaak: een hartstilstand. Maar hoe die stilstand tot stand kwam, is natuurlijk weer een mysterie. Zoals het hoort bij Michael Jackson.

Er zullen veel verhalen volgen in de komende dagen en maanden. Veel vuil, veel gissingen en misschien wel veel openbaringen, wie zal het zeggen? Ik weet alleen MIJN belangrijkste Michael Jackson-herinnering. Het zal begin 1983 geweest zijn toen wij met de derde klas van het Nederlands Lyceum naar het Klooster Rolduc gingen. “Thriller” was net uit en uiteraard dreunde de plaat door de touringcar. Dat kon niet anders. Iedereen casino online in de klas wilde Michael Jackson horen en -en dat is voor de jeugdige generatie minder makkelijk te begrijpen- iedereen wilde Michael Jackson zijn! Hij was sexy, macho, charismatisch en hij kon dansen op een manier die niemand ooit eerder gezien had. Deze dude was extreem cool. Er waren zelfs klasgenootjes die zilveren handschoentjes droegen, zonder dat ze daarom werden uitgelachen. Die werkweek was geweldig. Spannend ook. We waren vijftien. Er waren sommige jongens die met meisjes zoenden, er was sprake van een “blowtje”, dat ergens in het klooster zou moeten rondslingeren, kortom: het was superspannend. Voor iemand uit een keurig gezin werd de wereld opeens een stuk groter.

Vriend Elwin was natuurlijk weer verantwoordelijk voor de drive-in show en de muziek. Ik mocht altijd mee helpen opbouwen (dank…) en daardoor hoorde ik een beetje bij de “crew” op de slotavond. Elwin draaide vijf van de negen tracks van “Thriller” helemaal grijs, maar zeker “Billy Jean” en “Thriller”, die beiden zelfs meerdere keren gedraaid moesten worden, op straffe van totale anarchie op de dansvloer. Het was een geweldige avond, passend bij de geweldige week die we allemaal hadden beleefd.Op de terugweg, in de bus, stond “Thriller” uiteraard weer op. Ik keek uit het beslagen raam van de bus en was nu al weemoedig. Ik wist toen al dat dit een week zou zijn die ik lang zou heugen. Waarvan ik wist dat het feit dat die week voorbij was, zou voelen als een soort liefdesverdriet. Dat was ook het geval. Iedere keer als ik een nummer van “Thriller” hoor, moet ik héél even denken aan die tijd. Toen alles nog ongedwongen was. En dus leuk. Ik zal het album de komende weken wel veel gaan horen, dus ik ga vast en zeker nog wel een paar keer terug naar Rolduc.

Michael Jackson was veruit de grootste ster die de wereld ooit gekend heeft. Helaas zijn al die jaren na “Thriller” samen te vatten als: “jammer”. Natuurlijk was “Bad” nog een goed album, maar Michael had inmiddels een neus als een wasknijper en zijn huid was verworden tot inferieur perkament, kortom: je keek wel uit om te zeggen dat je Michael Jackson wilde zijn. De naam “Wacko Jacko” kwam ook niet uit de lucht vallen, de rechtzaken omtrent onzedelijk gedrag deden ook een wenkbrauwtje fronzen en bovenal: de muziek werd er ook niet beter op. “Remember the time” was de laatste plaat die ik echt goed vond. Over dié Michael wil ik het niet eens hebben. Ook niet over de traumatische jeugd, zijn dictatoriale vader, de onmenselijke aandacht van de pers en over de geldzorgen die hij de laatste jaren had (vind je het gek als je zó gaat winkelen, maar goed), ik wil Michael uit

Rolduc herinneren. Want als je al die andere dingen erbij gaat halen, dan is de dood van Michael vergelijkbaar met die van Farah Fawcett: een zegen. En zéker een verlossing.