Als je -zoals ik- in de “upperclass” van de muziekbizzz zit moet je wel eens naar vakbeurzen toe. Vakbeurzen zijn beurzen voor het vak en gaan uitsluitend en alleen dus puur en onbetwistbaar over dat ene vak.

In dit geval praten we over de MIDEM in Cannes, de grootste muziekbeurs ter wereld. Muziek is een vak en op het gebied van muziek is alles te vinden op die ene vakbeurs; van bladmuziek tot klassiek, house, pop, r&b en zelfs arabisch gejengel (dat dat nog kan in 2002!), alles is er vertegenwoordigd. Collega’s hebben nog wel eens zoiets van “fuck beurzen” maar de uitspraak is dus: ‘vakbeurzen”.De reis duurde slechts 4 dagen. Ik vertrok op zondagmorgen, direkt na weer zo’n heerlijk «O» avondje, richting Cannes. Niet geslapen, lam en wat dies meer zij, werd ik afgeleverd op Schiphol door een goede vriend van mij met een M3. Dat is een BMW. Nu heb ik zelf ook een fijne automobiel maar dit sloeg echt alles! Wat een auto. Echt zo’n auto waar je bij het stoplicht als eerste mee weg bent, hetgeen alleen maar handig is als je vooraan staat. Maar goed, ik was dus in 8 minuten van de «O» naar Terminal 2 gebracht en moest vervolgens inchecken bij de door onze platenmaatschappij geregelde airline, in dit geval Easy Jet, want het zijn zware tijden in de muziekbizzz. Bij Easy Jet heb je geen tickets nodig, je krijgt een bevestigend faxje van je reservering en met dat faxje loop je naar de Easy Jet balie en klaar. Makkelijk? Daggetwel. “Mag ik even Uw paspoort zien?” is het enige dat Jet vraagt, waarschijnlijk om te zien of je het echt wel zelf bent, en ‘off you go’. Door de douane heen (waar ik toch altijd ongemakkelijk doorheen loop, ook al heb ik niks onrechtmatigs bij me en zeker niet geslikt), paspoort controleren en je staat in de -voorheen- tax free zone. Het Schengen-acooord heeft bepaald dat er geen tax-freeje artikelen meer mogen worden gekocht dus je betaalt voor een slof sigaretten gewoon 31,50. Euro’s dus. Niks korting, als het je niet bevalt ga je maar lekker internationaal vliegen.

Er is één nadeel met Easy Jet; je krijgt geen stoelnummers. Dus het is gewoon dringen bij de gate en als je pech hebt -zoals ik- moet je de hele vlucht staan! Is geen pretje om 2 uur in zo’n hanglus te moeten hangen kan ik je melden! Ik was blij dat ik niet naar Kuala Lumpur moest of zo.Het was 11 uur zondagmorgen en het vliegtuig had zijn best gedaan en landde professioneel op het vliegveld “Côte d’Azur” van Nice. Nice (spreek uit: “Nies” – althans: in de winter, in de zomer mag je het ook engels uitspreken). De MIDEM (de vakbeurs dus) is echter in Cannes (spreek uit: “Kan” – kan in alle jaargetijden) dus je moet danwel met de trein danwel met de taxi nog drie kwartier overbruggen. Dat werd de taxi, hetgeen een beleving op zich is. Niemand spreekt engels. Ik hou niet van generaliseren maar alle Fransen wel. Je bent buitenlander dus je past je maar aan, klaar. Discussion fermée. Mijn Frans is niet zo goed als mijn lerares Frans op de middelbare school (Mevr. Kuijpers trouwens, maar dat doet er nu even niet toe) graag had gezien maar ik red me wel. De taxirit was weliswaar net zo duur als de hele vlucht met Easy Jet maar het grootste voordeel was wel dat je gewoon met €uro’s kunt betalen! Ik vind dat de €uro zich nu al heeft terugbetaald!

Eenmaal aangekomen in Cannes trok ik naar het hotel dat onze platenmaatschappij geregeld had: “Pierre et vacances”, zo heet het bungalowpark á la Center Parcs en is in de prijsklasse: “zo, dat valt mee zeg!” En dat is niet omdat het slecht gaat in de bizzz, nee, dat is omdat Pierre et vacances (inderdaad, dat betekent: Piet en vakanties) ongehoord gezellig is. Je krijgt zo’n kamer waar een blind paard geen schade aan kan richten maar mensen uit de muziekbizzz wél. Dus al zouden we 600 miljoen hebben (euro’s), dan NOG zouden we bij Piet onze vakantie genieten want gezelligheid is onbetaalbaar.

Dan de beurs zelf. “Peet, wat moeten we ons daar nou bij voorstellen?” Nou jongens en meisjes: het navolgende; de MIDEM is een beurs waar mensen uit het vak elkaar ontmoeten en muziekprodukties proberen te verkopen en te kopen. Het is een soort Albert Cuyp met dat verschil dat ik daar nooit kom. Dit jaar waren de veiligheidsmaatregelen een stuk strenger dan vorige jaren. Dat zal wel weer met 11 september te maken hebben en de Fransen zijn zo arrogant dat ze denken dat Bin Laden zo’n platenbeursje weleens héél interessant zou kunnen vinden voor zijn volgende aanslag. De sécurité stelde helemaal niks voor maar het gaf toch een veilig idee dat al die buitenlandse maatschappijen (en dat zijn er nogal wat als je uit Nederland komt) even flink werden gecontroleerd. “Fouilleren” is niet het woord want twee aaitjes langs je jas waren volgens de fouilleerders voldoende, maar het geeft toch een veilig idee. Denk ik.

De beurs zelf bestaat uit duizenden stands (“stends”) van alle grote platenmaatschappijen van de wereld. De majors, zoals SONY en Panasonic, EMI, Virgin, noem ze maar op, staan met stands van enkele tonnen op de beurs, de kleinere maatschappijen staan in standjes van 3 bij 4 meter maar mogen daar alsnog een halve ton (guldens) voor neerleggen. Dit jaar was de MIDEM minder druk als andere jaren. Normaal 18.000 bezoekers, dit jaar 12.000. Had met 11 september te maken volgens de kenners. Dat nu net die 6000 slachtoffers allemaal MIDEM-bezoekers waren!De nederlandse delegatie bestond uit mensen die al te lang meelopen in de bizzz. Midtown was er, Ton TB, Freek van BPM, een zooitje publishers, Combined Forces’ dj Dim (en die is al druk genoeg)…kortom het was weer gezellig. Ton TB was samen met Jeroen van Neophyte naar Cannes gekomen en laatstgenoemde was voor het eerst op de MIDEM. Ton TB had een “leuke” practical joke gemaakt en tegen Jeroen verteld dat MIDEM allemaal erg netjes was en dat iedereen in pak zou lopen en nette schoenen verplicht waren. Jeroen (als halve gabber) geloofde het onmiddellijk en ging de dag voor vertrek de stad in om “nette” kleren te kopen en bijbehorende schoenen. Die schoenen deden pijn!!! Maar ja, als het moet dan moet het. Arme Jeroen heeft dus met afgrijzen de 4 dagen moeten doorlopen, zeker toen bij binnenkomst bleek dat echt iedereen casual gekleed gaat en gymschoenen eerder standaard dan uitzondering zijn. Jeroen had geen andere schoenen meegenomen. Ton TB bleek een echte vriend: elke dag werd het verhaal verteld en wat hebben we gelachen. Behalve arme Jeroen. En aangezien de dagen op de MIDEM van 11 uur ’s ochtends tot 4, 5 uur ’s nachts duren heeft het kloppende vlees dat ook wel “voet” wordt genoemd weinig kans om te herstellen. Volgend jaar gaat Jeroen op teenslippers.

De nachten van de MIDEM zijn het zwaarst en tevens het belangrijkst. De echte zaken worden vaak in de clubs gedaan. Dit jaar waren er geen heavy feesten. Dat was “in mijn tijd” wel anders. “In mijn tijd”, als mensen dat gaan zeggen betekent dat meestal dat ze nu niet meer leven. Dit is toch ook jouw tijd? Zoals Kees van Kooten zo mooi verwoordde: “Het zou zo fijn zijn als mensen zich eens eerder zouden beseffen waar het allemaal te laat voor is”. Maar goed, een paar jaar geleden was het wel anders. Toen hadden we nog “Deal-parties” van het Deal-label met Vincent de Moor, Sander Kleinenberg en Stef, of feestjes met Carl Cox in de Whisky a GoGo…niets van dat al dit jaar. In plaats daarvan staat iedereen in een hotel dat “Martinez” heet te zuipen. Veel te zuipen. Eén biertje kost € 8,- !! EURO dus! Een bacardi-cola (wat ik -bij gebrek aan Four Roses- dus dronk) kost € 13,- !!!!!! DERTIEN EURO dus! Dat is dus een franse slag slaan! Godtyfus wat duur! Na een paar gezellige en zinvolle dagen en voornamelijk slopende avonden/nachten mochten we weer naar huis. Met Easy Jet weer. Onze derde passagier, dj Rodger (ja, die!) bleek weliswaar de jongste van ons gezelschap maar niet de sterkste. Hij zag scheel van de hoofdpijn (volgens hem migraine, volgens ons een kater) en kotste bijna de taxi van Cannes naar Nice volledig onder. Dat scheelde echt niks! Toch was het jammer want aanvankelijk zouden we van Cannes naar Nice gaan met de helicopter! Dat is daar heel normaal. Voor slechts 55 Euro vlieg je in een kwartiertje naar Nice Airport en aangezien de gemiddelde modale Canner over een Diablo, Posche én Lamborghini beschikt is 55 euro natuurlijk helemaal niks. Met Rodger in de helicopter waren er waarschijnlijk toch wat “Tour of Duty”-taferelen ontstaan en met die Fransen weet je het nooit. Voor hetzelfde geld gooien ze Rodger boven de Mediterrannee op zijn Zorregieta’s uit het toestel. De taxi was dan toch veiliger. We zijn weer thuis. Ik ga me volgende week weer richten op een column. Ik hoop dat dit reisverslagje toch nog enigszins de moeite van het lezen waard was. Ik hoop het maar, want het heeft zat gekost.