Bepaald niet tegen mijn verwachting in was de parkeergarage onder het Plein vol. Dat is weliswaar maar relatief want terwijl je voor de hefboom staat te wachten (“parkeergarage vol”) zie je zelf dat er nog wel twee, drie plekken over zijn maar men hanteert graag een marge omdat de meeste kneuzen twee plekken in gebruik hebben omdat parkeren een vak apart is, schijnbaar. Na enkele minuten wachten waren de twee auto's vòòr mij inmiddels door de slagboom gereden. Niet echt dòòr de

slagboom natuurlijk maar je begrijpt wat ik bedoel. IK zat daarentegen nog wel even te wachten op een volgende vertrekkende auto, waarmee ook voor mij de slagboom zou openen.Als een roofdier bekijk ik alle potentiële vertrekkenden. Ah, een mevrouw met sleutels, die gaat weg zo te zien. Ik hoor in de verte inderdaad een deur slaan, dat gaat goed komen. Zij eruit, ik erin, iedereen blij. Een minuut na het dichtslaan van de deur hoor ik echter nog geen startende auto. Mevrouw heeft zeker nog wat dingen te doen. Poederen, lipgloss, tutten….ik heb geen idee. Feit is wel dat ik na 2 minuten nog steeds hoop op het starten van de auto want verder heeft echt niemand zin om op deze avond de garage te verlaten. Het is woensdagavond 28 mei en het is warm. “Een heerlijke zwoele zomeravond” noemen ze dat. Voor mij is het niet zo heerlijk dat ik nog steeds voor de hefboom sta want op dit moment is de opening van de nieuwe discotheek Asta in volle g….ah, eindelijk…de auto start. Nu kan het niet lang meer duren of ik kan naar binnen. Ik hou mijn creditcard alvast bij de hand want DAT is toch makkelijk. Creditcard bij het binnenrijden in de gleuf stoppen, als je weggaat doe je hetzelfde en je hoeft nooit meer in de rij bij de betaalautomaat! Top. Nou, waar blijft ze? Daar zal je haar hebben…ja hoor, doe maar rustig aan. Jezus, met 1 km per uur komt ze aangetuft. Ja, naar de uitgang, pas op, scherpe bocht…althans voor jouw doen…ja, ja, stoppen voor de hefboom…goed zo, ach, natuurlijk niet het kaartje bij de hand, kan gebeuren. Even zoeken in die beruchte dameshandtas waar je zo lekker veel in mee kunt nemen en aangezien de dames dat dan ook doen zoeken ze zich altijd het apelazerus naar de kleinste dingen. Handig. Daar gaat het gebeuren….ja, stop maar in die gleuf…oeps, ach, net verkeerd-om…hè…wat naar nou. Doe maar rustig aan hoor, ik mis alleen de opening van Asta, de wethouder zal nu wel op het podium staan….neem je tijd meid. Tergend langzaam gaat de poort open en ik stop kwaad mijn creditcard (Master) in de gleuf. De poort opent en inderdaad, er is nog volop plek. “Vol”, grmpf…Pim Fortuijn mocht het niet roepen en zo'n garage komt er makkelijk mee weg. Maar goed, snel parkeren, colbertje aan en op naar de Asta.Ik snelwandel richting Asta over de Korte Poten en zoals de naam al doet vermoeden is dat maar een klein stukje. Er staan nog niet veel mensen voor de deur van Asta maar het is ook pas 22.00 uur en de receptie is nog in volle gang. Vanaf 23.00 uur is het gepeupel pas welkom. In Cocoon, aan de overkant van de Asta, is het helemaal vol. Iedereen is alvast aan het indrinken en kan vanuit Cocoon mooi checken of het al druk genoeg wordt om in de rij te gaan staan bij Asta. Eenmaal binnengekomen in Asta word ik helemaal gek van de hoeveelheid bekenden. Handje hier, handje daar, handje overal, gefeliciteerd dit, gefeliciteerd dat, mooi geworden ja mooi geworden, wel nostalgie ja, inderdaad, wie had dat kunnen denken dat we hier ooit nog zouden staan….ach, ik heb ze allemaal gehoord. Mijn echte vrienden moeten even wachten omdat ik steeds word gefeliciteerd door randfiguren die ook even aandacht willen en mijn humeur wordt er niet beter op. Wethouder Bruno Bruins is één van de mensen die zich hard hebben gemaakt voor Asta en spreekt de zaal toe. Microfoontechniek is niet eenvoudig maar we horen duidelijk dat hij heel blij is voor de stad Den Haag dat er weer wat gebeurt in het uitgaansleven. Handig wurmt hij de komst van het Paard nog even in zijn betoog en besluit met een soort “Leve Asta”-achtige kreet. Applaus. Ik was inmiddels erg geschrokken van de enorme hitte in de zaak. Isolatie is leuk en in dit geval uiterst noodzakelijk maar heeft als kenmerk dat er inderdaad weinig van binnen naar buiten komt maar helaas is dat qua frisse lucht ook andersom. Aangezien er 's middags nog een enorme chaos in het pand was ben ik aangenaam verrast dat alles toch voor het oog goed gekomen is. De luchtbehandeling functioneert dus nog niet maar daar komt binnen enkele dagen verandering in. Voor vanavond maak ik me druk want als het tijdens de receptie al zo warm is belooft dat niet veel goeds voor straks, als er duizenden mensen staan te springen.Het is half elf. Ik kijk verbaasd naar buiten. Voor de deur van Asta staan inmiddels een mannetje en vrouwtje of duizend. “Zo dan!”, hoor ik achter me van de bedrijfsleiding. Dit is echt ouderwets Asta. “De rij tot aan de Burger King” is echt een Asta-begrip maar dan moet je even weten waar de Burger King ligt ten opzichte van de Asta anders zegt het je nog niks. Ik blijf even op kantoor want de massa mensen die mij opeens een toffe peer vinden blijkt veel groter dan verwacht. Dat bleek de dagen voor de opening ook schrikbarend. Ik wist niet dat ik zoveel goede vrienden had! Sommigen spelen het slim: “Hé Peet, morgen is toch die opening van Asta? Succes man, misschien kom ik nog wel even kijken, kan je mij op de lijst zetten?” Alsof ze MIJ een plezier doen met “misschien kom ik nog wel even kijken.” Doe maar misschien niet. Voor alle mensen die voortaan denken op de lijst te kunnen: slecht nieuws. De policy van Asta is simpel: kom je voor je lol dan ga je gewoon betalen. Ben je een zakelijke relatie is er een kleine lijst. Ja, we zijn erg streng geworden want de kosten voor het klaarkrijgen van Asta liepen de bekende spuigaten uit en we hebben maar een korte tijd om alles terug te verdienen. Echte vrienden begrijpen die policy maar dan blijken die vrienden opeens weer schaars.Fred Numf draaide in de grote zaal erg lekker maar zijn T-shirt vertoonde geen enkele droge vezel meer. Het was warm. Dat kreeg ik dan ook om de minuut van iemand te horen. “Zo, Pééét! Het is WARM!” Ja, het is warm. In de nieuwe zaal 2 draait Mark van Dale met een smile van oor tot oor. Dit is echt een superzaaltje geworden! Heel gezellig, goed geluid, in tegenstelling tot beneden in Zaal 1 waar nog wel wat fine-tuning moet worden gedaan maar de geluidsleverancier heeft ons mooi laten zitten op deze openingsavond. In tegenstelling tot wat je van een geluidsleverancier mag verwachten heeft hij niks laten horen. De voormalige zaal 3 is nu een soort chill-out geworden, die pas half af is maar wel erg relaxed. Heineken heeft die ruimte gesponsord en omgedoopt tot “Cold Room”, waarbij het de bedoeling is dat het in die zaal enkele graden koeler is dan in de rest van het pand. Aangezien de airco nog niet geleverd is kan de zaal vanavond slechts als “Room” fungeren maar ook daar wordt aan gewerkt.Seb Fontaine was de speciale gast. Aangezien hij nogal een reputatie heeft als no-show man was iedereen bijna verbaasd dat hij er ook echt was. Paul T. had Seb van Schiphol gehaald en Seb was niet Moeders Gezelligste (al ken ik zijn broers niet) in de rit van Amsterdam naar Den Haag. “How far is it?” was zo'n beetje 50% van alles wat hij zei gedurende de rit. Om 01.00 uur ging Paul hem weer halen in het Novotel. Seb's bui was wat beter gelukkig en sloeg zelfs om in enthousiasme toen hij die duizenden mensen voor de deur zag staan. Waarschijnlijk was hij bang geweest voor zo'n avond met 200 mensen in een jeugdsoos. Hemelvaartdag is in Engeland geen nationale feestdag dus hij had zich verbaasd over het feit dat een “Grand Opening” op woensdagavond plaatsvondt. Alles kwam goed. Seb draaide goed en ondanks dat hij bleef klagen over de hitte (hij ook al!) had hij een “wicked” avond gehad. De nazit op kantoor was zelfs gezellig te noemen en hij hoopte dat hij nog eens mocht komen. Hou dat gevoel vast, zou ik zeggen.De avond liep ten einde en pas het laatste uurtje vond ik het zelf ook wel aardig. Zo'n openingsavond gaat toch in een roes voorbij en ik was de hele avond bang dat er iets zou gebeuren maar buiten één of andere lolbroek die uit rancune op het brand-alarm had gedrukt verliep de avond zonder incidenten. Wel hadden we helaas om half 4 de deur volledig dicht moeten doen, ook voor genodigden, maar dat is toch een luxe-probleem. De avond zat erop. Vrij ordelijk verliet iedereen de zaal en na wat opmerkingen als “top man, maar wel warm hoor!”, “echt superkicke! Beetje heel erg warm maar wel top!” en “ik voelde me echt weer 5 jaar jonger! Helemaal weer dat oude gevoel, super! Nou nog een airco…haha!” kon ik eindelijk even zitten. Drankje of wat en dan maar weer eens op huis aan.Buiten scheen het zonnetje al op een belachelijke manier en de straat was verlaten. Een beetje rommel was het enige dat nog deed terugdenken aan deze superavond. Bij de parkeergarage aangekomen bleek dat de glazen deur van de garage deze avond niet helemaal had overleefd. Ook deze glazen deur had een opening meegemaakt en was nu de ster van de ochtend. Aangekomen bij de slagboom om de garage te verlaten bleek dat er iemand toch echt letterlijk dòòr de slagboom was gereden. Het armpje lag verlaten op de grond, daarmee de weg vrij makend voor een ieder die zonder te betalen weg wilde rijden. Ik doe dat soort dingen nooit, echt nooit, maar nu dacht ik slim te zijn om ook zomaar door te rijden. Ik voelde me echt een crimineel dat ik zomaar doorgereden was, is gewoon niks voor mij. Het was toch niet zo slim, bleek een dag later. Omdat ik zo lekker “handig” met mijn creditcard had betaald en dus -volgens de garage- niet vertrokken was telde het saldo 39 Euri. Tevens kon ik de garage niet opnieuw in omdat ik er -volgens de garage- nog steeds was. Ik moest lachen om mijn zogenaamde “slimme” criminele daad. Eigen schuld, dikke rekening.Het mocht allemaal de pret niet drukken, we hadden een geweldige opening meegemaakt. Maar het was wel warm.