Gisteren was het weer eens dinsdagavond en dat betekent voor mij (al veertien jaar!) Mellow Moods-avond. Mellow Moods is een feestje op dinsdagavond in Den Haag. Op dinsdag…. en in Den Haag, dat lijkt sméken om problemen zou je zeggen maar de geschiedenis wijst het tegendeel uit. Mellow Moods, tegenwoordig wekelijks in One Four in Den Haag is voor gemiddeld zo’n 300 party-gangers ‘iets heel normaals’ en niet meer weg te denken. Zéker niet uit mijn leven!

Eén van de vele leuke dingen van zo’n avond is dat je met allerlei mensen uit de dance-scene eens rustig over diezelfde scene (spreek uit: “sien”) kunt praten. Door de jaren heen heeft vrijwel elke gerenomeerde deejay wel eens op Mellow Moods gedraaid, met uitzondering van enkele types waar we écht geen enkele binding mee hebben. Van elke deejay krijg je altijd wel een verhaaltje over zijn belevenissen, zijn opvattingen of over zijn succes, meestal is het een combinatie van deze dingen.Gisteren kwam het gesprek op “beleving”. Het risico om wederom als zo’n onuitstaanbaar “vroeger was alles beter”-type te klinken neem ik maar even op de koop toe. Aanleiding voor dit alles was het optreden van Tom Novy in Het Paard. Hij draaide op zaterdag in het Paard bij de eerste Pacha-avond en dat wilde ik wel eens zien. Bij binnenkomst zag het er druk uit. Dat was het ook. Het geluid was snoeihard maar zuiver en aangezien wij pas rond kwart voor drie binnenkwamen was het -bijvoorbeeld aan de spekgladde vloer- duidelijk te merken dat er al een paar uurtjes feest opzaten.Tom Novy draaide echt “vet”, zoals dat tegenwoordig heet. Wij zouden vroeger zeggen: hij draaide echt héél erg goed. Tegen belachelijk goed aan. Diepe sounds, afgewisseld met enkele commerciële acapella’s voor de meisjes (;-) (als ik dit schrijf weet ik zó al vijftig meisjes die woedend worden als ze dit lezen). Ik was inmiddels op de derde etage van het Paard aangekomen en overzag de dansvloer. Geen enkele beweging van formaat was zichtbaar. Ook bij het naderen van een climax in de plaat waren er slechts vier(!) mensen die de armen iets boven het hoofd gooiden en ik hoorde nog net één “woo” boven het geluid uitkomen. Ik sprak Stef, de organisator van het feest, en vroeg of deze ietwat lauwe reactie altijd het geval was in Het Paard. Hij ontkende dit maar voegde er wel aan toe dat de reactie op de dansvloeren van tegenwoordig sowieso niet meer zo uitbundig zijn als vroeger. Mensen zouden verwend zijn of -en dat geloof ik eerder- niet hebben meegemaakt hoe het óók kan.

Afgelopen zondag was ik in de Escape in Amsterdam. Ook daar is het de laatste jaren wat minder uitbundig dan je van een discotheek in Amsterdam mag verwachten. Tien jaar geleden stond Amsterdam bekend als “party-stad” en was er welhaast een oorverdovend lawaai hoorbaar als net die ene plaat werd opgezet. Mark van Dale knikte instemmend toen ik mijn waarneming van de dag ervoor tegen hem vertelde. “Dat zei DJ Jean ook laatst. Het is allemaal een stuk minder uitbundig geworden, dat is gewoon zo. En Jean draait natuurlijk echt voor de reactie van het publiek, dus die kan het weten.” Het was fijn dat Mark en ik het zo snel eens waren, dat is weleens anders. Feit blijft dat er -met uitzondering van de Tiësto’s en Armins en misschien een Housequakeje- minder wordt geschreeuwd en gejuicht op de dansvloeren. Hoe dat precies komt is weer een heel andere vraag. Misschien hebben jullie ideëen?

Maar goed, even iets heel anders: nadat wij gisteren deze hele toestand hadden besproken kwam iedereen met zijn “oude verhalen” op de proppen en dat is meestal lachen geblazen. Bij mij schoot er ook weer een klassieker te binnen:Ik herinner me de feesten van de jaren 90 nog als de dag van gisteren. Die avonden waren zó gezellig dat er in mijn beleving geen één tegenviel, hetgeen natuurlijk onzin is. Ach, als ik nog denk aan die ene keer dat twee (nota bene vrij goede) vriendinnen van mij naar me toe kwamen of ik 8 losse centen bij me had. “Acht losse centen?” vroeg ik, niet uit gierigheid maar uit pure verbazing. De uitleg blijft toch wel één van de meest memorabele uit mijn uitgaanservaring: de dames wilden sigaretten trekken en op de automaat stond duidelijk: “gepast geld inwerpen”. Volgens de dames kostte een pakje Chesterfield 3 gulden en 38 cent. Ondanks dat ik een ander merk rookte kon ik me dat haast niet voorstellen en liep mee naar de automaat. “Hééé!!”, riep één van de dames, “het kost nu 3 gulden 39!” Je begrijpt dat de dames niet helemaal nuchter waren en de rest van de avond constant in een deuk van het lachen lagen nadat ik ze vertelde dat ze naar het rode klokje in de bovenhoek hadden zitten kijken.Ach ja. Die goede oude tijd. Zijn die tijden voorbij? Welnee. Het is alleen anders geworden. De nieuwe lichting deejays (Gregor Salto, Billy the Klit en bijvoorbeeld Fedde le Grand) gaan ook weer memorabele avonden meemaken en het publiek zal genieten. Misschien zelfs wel huilend van geluk naar buiten gaan na wéér zo’n geweldig feest. Ze hebben misschien alleen wat minder vergelijkingsmateriaal.