Waar gaat het toch naar toe met deze wereld? Wandelvrouwtjes worden verkracht en vermoord tijdens het wandelen, moordenaars worden vermoord tijdens het moorden of tijdens een paar tussen-uren in de gevangenis, scholieren fietsen met 20 bommen in de tas naar school met het idee dat ze dáár wel wat van opsteken, de Belgen staan aan de vooravond van een drama onder het motto Dutroux and nothing but Dutroux en de hele wereld schrikt op van vreselijke aanslagen op de Spaanse N.S. (de Spaanse Spoorwegen gaven een nare afkorting) waarbij meer dan 200 doden zijn gevallen. In wat voor wereld leven we toch?Het voordeel van al deze ellende is dat het je op een bepaald moment helemaal niks meer doet. Ik lees tijdens het eten van een broodje zonder enig probleem over massa slachtingen. Voor mij een kleine moeite. Meer dan 50.000 mensen weggespoeld in een overstroming in Bangladesh? Ik neem nog een hapje. En spoel het weg met een slokje water, zelfs dat nog. Aardbevingen vind ik al niet meer schokkend, bejaardenmishandeling vind ik oud nieuws en dat er weer eens een XTC laboratorium is opgerold vind ik alleen maar zonde. Al die ellende maakt je gewoon murw. En geef het maar toe: het interesseert jullie ook niet meer. Het is too much. Echt schokkend is nieuws over direkte vrienden of het overlijden van bekende mensen. Deze weken worden we wat dát betreft verwend want Marco Pantani (de Bergkoning van de Tour heeft, naar nu blijkt, een overdosis coke genomen. Je bent bergkoning of niet natuurlijk.), Albert Mol (dankzij zijn staat van dienst wórdt deze Mol begraven, hoeft ie ’t niet zelf te doen) en natuurlijk net Ralph Inbar, de koning van de Candid Camera, ze zijn allemaal overleden. Grappen maken over overleden mensen is niet leuk en dat is jammer, want ik heb er een heleboel. En ook nog wel een paar die je niet overal al hebt gehoord volgens mij (dus geen grappen over de dakgoot die het begeven heeft bij Ralph, over dat het wel de beste grap uit zijn carrière zou zijn als iedereen bij de kist staat en Ralph gewoon opstaat, dat soort ongein daar houden we niet van. En ook geen begrip tonen voor de roddelpers die bij zijn begrafenis alleen verborgen camera’s heeft geplaatst, allemaal zó smakeloos!), maar ja, die grappen ga ik niet maken want dat doé je niet.In mijn jeugd wist de hele wijk het als er iets was gebeurd. Als er een tasje was gestolen van Juffrouw Onderwater was dat echt een week lang voer voor gesprekken op straat. “Hebbie ’t gehoord Toos? Erg hè? Van dat tassie? In wat voor wereld leven we toch? Hele tassie…hup, weg, alles derin….regenkapje, portemonnee….nou, ik zeg meid, meid zeg ik, je hebt nog geluk want voor hetzelfde geld slaan ze je hersens derin!” Tijden veranderen. Buiten het feit dat ik mijn buren niet eens zou herkennen komt het sowieso niet in me op om over wereldse zaken te gaan praten. Het zal me ook worst wezen wat mijn buurman vindt van allerlei zaken. Opinie-programma’s….ook zoiets. Ze vragen altijd allerlei vragen aan domme mensen, nooit aan mij. Ik vond dan ook een reaktie van een allochtone Hagenees op de lokale televisie erg grappig die op de vraag: “Wat vind je van de Westerse beschaving?” antwoordde met: “Lijkt me een heel goed idee!” Okee, misschien geen goed voorbeeld van een dom antwoord.Als je erop gaat letten lijkt het wel of alles op zijn kop staat. Nu lees ik weer: Barbie vindt Ken niet meer kunnen! Waar gaan we heen? De mannelijke Barbie-pop, Ken, is ingewisseld voor een modernere sport/skate dude, een pop die een beetje op Justin Timberleek. Nu kan ik me best voorstellen dat Barbie weleens wat anders wil dan die nep-homo Ken maar uiteindelijk gaat het weer om het geld. Kinderen van zes zien toch niet dat Ken niet meer kan? Het gaat er gewoon om dat de ouders weer worden uitgekleed voordat de kinderen dat met de poppen kunnen doen. Van dat soort dingen word ik weleens moe. Ik word oud, het kan niet anders.Waarom zo’n zwaarmoedige column? Dat komt eigenlijk door het schokkende nieuws dat de Zweedse speelgoedfabrikant LEGO failliet is! Schokkend. En dat meen ik toevallig echt. LEGO is voorbijgestreefd door ‘Paystation 2’ en dat vind ik een kwalijke zaak. Als kind was Lego een traktatie. Niks electriciteit! LEGO, daar kon je op (en mee) bouwen! Kinderen hebben nu meer speelgoed dan ooit en hebben zich tegelijkertijd nog nooit zo verveeld. Met Lego was ik uren zoet. En dan kom ik nog uit de tijd dat er nog geen technisch Lego was dus dat je van Lego álles kunt maken speelde in die tijd nog niet helemaal. Maar als kind was je blij. Een boerderij, een huis, een schuur, je kon er zóveel verschillende dingen mee maken. En nu is Lego failliet. Ik was er oprecht door geschokt, een beetje het faillissement van mijn jeugd. Nou, dan is het alweer bijna Pasen. Ook zoiets van het verleden. Vroeger een mooie tijd omdat je als kind bij God niet wist waarom het Pasen was. Je wist alleen dat het een vrije dag was en de Paasvakantie begon. Pasen is dus het feest waarbij we vieren dat Jezus eh…. Nou ja, dat Jezus er was. Om het feest voor de kinderen wat aantrekkelijker te maken is later dat nep-konijn erbij verzonnen, de Paashaas. Met Paas-eieren. Wie dat ooit bedacht heeft is mij nog een raadsel want zelfs een kind weet dat een Haas geen eieren legt maar in die tijd geloofden de mensen alles wat de Kerk zei en dat ging jaren goed. Dit jaar is Pasen hooguit interessant omdat er 2400 feesten in Nederland worden gegeven in dat weekend.Ach, ik moet me ook niet zo druk maken. Het weekend staat weer voor de deur, een nieuwe week lacht ons tegemoet. En dan volgend weekend Zomertijd! Dan is mijn humeur ook vast weer een stuk zonniger. Nog even afsluiten met een gepikte grap van Johan Cyber? Doen we;“Ik (Johan dus zogenaamd) reed laatst in België langs een boerderij en daar stond een bord: “Koe te koop”. Ik (Johan dus, knipoog knipoog) denk: ik ga toch even vragen wat die boer voor die koe moet hebben. De boer antwoord: “50.000 Euro!” Ik zeg: “doe normaal joh gek! 50.000 Euro voor een koe! Je bent niet goed!” De boer antwoordde: “Ja, graag of niet, dit is mijn prijs.” Ik (Johan dus nog steeds) ging gelijk weg. Maar een week later rij ik weer langs die boerderij en dat bord is weg. “Nou wil ik toch eens weten of die koe verkocht is” dacht ik. De boer komt lachend op me af: “Jij dacht dat ik m nie zou verkopen hè domme Hollander? Maar ik heb die koe mooi geruild tegen twee konijnen van 25.000 Euro per stuk!”Ik vond hem wel leuk. Dank voor uw aandacht. Tot volgende keer maar weer!