Na slechts enkele uren slaap (die aanvoelden als enkele minuten) ging mijn wekker onbarmhartig af; ‘piep-piep-piep-piep’. “Jáááááh!!!” riep ik kwaad, omdat de wekker na al die jaren nu toch wel moet weten dat ik er een hekel aan heb om in mijn slaap gestoord te worden. In dit geval sprong ik enthousiast uit bed (een gebeurtenis die de afgelopen zes jaar niet meer is voorgekomen), kleedde me snel aan, sprong onder de douche en bedacht me: “dit had andersom gemoeten.” Maar goed, het mocht de pret niet drukken. Vandaag gingen mijn compagnons Elwin, vergezeld door zijn vriendin Michelle, “Vader” Rob en Peet-zelf (ik dus) naar Braga, de plaats van handeling voor het treffen tussen Nederland en Letland. In mijn vorige column had ik al melding gemaakt van het ‘dubbele gevoel’ vooraf; Nederland moest winnen, daar had ik wel vertrouwen in, maar buiten dat moésten de Duitsers in ieder geval niet winnen van Tjechië en Duitsers zijn nu eenmaal geen sterren in het ‘niet winnen’ als het erop aan komt. Twintig minuten later dan de afgesproken tijd (20 minuten slaap gemist dus!!) stond Elwin voor de deur, weliswaar met de gebruikelijke moeite om mijn huisnummer te onthouden waardoor ik zijn auto al twee maal voorlangs zag rijden alvorens op de juiste plek te stoppen. Je hoort het: we lopen de deur niet plat bij elkaar, mede omdat we elkaar al voldoende zien in het dagelijks leven en buiten dat: Elwin heeft zelf een fijn huis, een top-appartement, een penthouse, in ieder geval iets op de bovenste verdieping. Nu stond er gisteren (=woensdag) een lekker briesje zodat Elwin eerst even wat loszittend balkonmeubilair moest binnen zetten want als een ligbed van zeven hoog naar beneden waait is dat voor voetgangers best…ja, eh…. lastig. Dit verklaarde de late aankomsttijd. Maar goed, het was 11.20 uur en we waren op weg. Vader opgehaald, die op de één of andere manier tóch nog kans had gezien om te gaan trainen (om 08.30 uur!!! Was dit Vader wel? De Rob die wij kennen heeft helemaal geen zelfdiscipline!?) en toen waren we er klaar voor: op naar Schiphol Oost. Ik was daar nog nooit geweest. Schiphol Oost is namelijk voor privé vliegtuigen, VIPS en helicopters en bij alle drie de categoriën moet je dan niet aan mij denken. Schiphol Oost was echt een beetje stil blijven staan in de Jaren 60, diezelfde sfeer hing daar ook. Sterker nog: de (voormalige stads-)bus die ons naar het vliegtuig moest brengen kwam ook uit begin jaren 60. Inderdaad, het feit dat wij die bus uit die tijd herkenden zegt wat over onze leeftijd… Coca Cola was zo lief om ons uit te nodigen en niet alleen ons, zo bleek snel. 85 Anderen waren ook uitgenodigd en wij gingen er van uit dat dit allemaal belangrijke zakenpartners waren van de ‘cumpanie’, zoals de Coca Cola-mensen hun bedrijf zelf noemen. Na enig informeren bleek dit niet helemaal het geval. Dat viel al enigszins op dankzij het veelvuldig aanhoren van een vreemd Drents- of Fries’ accent; er was een hoog Ommen-gehalte, zeg maar. Na enig informeren bleek ons wantrouwen gerechtvaardigd; niet iedereen was een ‘belangrijke zakenpartner’. Eén man was uitgenodigd omdat hij een slagzin had ingevuld. Er was in Ter Weksel (of waar de man dan ook vandaan kwam) een wedstrijd uitgeschreven door Coca Cola en deze man had, na het verplicht aanschaffen van 900 Euro aan Coca Cola, de beste slagzin ingestuurd. Wij waren benieuwd natuurlijk. “Nou, dan ben IK benieuwd!”, zei ik dan ook. “Wat was de slagzin?” De man begon zijn antwoord met een gepaste bescheidenheid. “Ja, wat had ik er van gemaakt? Eh, het was: Het Nederlands Elftal kan niet zonder mij naar Portugal puntje, puntje, puntje.” Wij keken hem allevier vragend aan, wachtend op de briljante vondst die hem dit felbegeerde kaartje had opgeleverd. “En wat heb je daar dan van gemaakt?” vroeg ik wederom. “Eh, Nederland kan niet zonder mij naar Portugal (komma uitsprekend) want ik ben nodig voor het geval Nederland weer een penalty zou krijgen….” Een korte stilte volgde. “Dat was ‘m?” vroeg ik toch enigszins verbaasd. Dat was ‘m. Wij konden geen van vieren het nalaten echt heel erg te lachen. Onbeschoft, ik weet het, maar het ging niet anders. Elwin vulde gelijk aan: “Ah, dus onder de vier inzendingen zijn drie kaarten verloot?” maar dan blijkt weer dat die direkte Haagse Humor niet bij iedereen gelijk een doorslaand succes is want de man keek erg sip. Je zag hem denken dat het toch wel erg ongepast was om ZIJN winnende slagzin zó te beridiculiseren. Terwijl wij vaststelden dat dit gewoon een ’zin’ was en geen ‘slagzin’ lachtte de man het laatst: hij zat maar mooi in Braga dankzij deze zin, terwijl wij er alleen zaten omdat we wel eens met onze clubs een flesje cola verkopen. Aan ons verdiént Coca Cola alleen maar dus wie is er beter af? Het was een geweldige dag, lieve mensen. Zó geweldig dat ik er toch even een column aan moest wijden. De sfeer was geweldig, we stopten onderweg naar het stadion nog even voor een luxueus etentje, ergens tussen Porto (waar we geland waren) en Braga (waar de wedstrijd werd gespeeld), ergens in de bergen. De smalle bergweggetjes waren veel te smal voor onze touringcar maar onze chauffeur trok zich daar niks van aan. Er stond een uitgebreid buffet met voorgerechtjes; chorizo, stukken varken die omgewerkt waren tot ham, kaas uit het vuistje, calamares, iets met vis, kip, brood; alles was er. De “ik-regel-het-wel”-Nederlander uit onze bus stond bij de tap iedereen van bier te voorzien en vergat zichzelf daarbij niet, de Portugese familie die het diner moest regelen liep driftig heen en weer en de soms uiterst irritante Coca Cola-dame die één en ander in goede banen moest leiden drong er op aan: “Jongens, hou ruimte voor het hoofdgerecht, er is straks nog een uitgebreid

buffet!”. Ze had ook een rare naam, Emiere of zo. Niemand heet zo, zou ze dat weten? Afijn, Emiere had het ten dele bij het rechte eind want een uitgebreid buffet was er niet. Wel een lekker stukje vlees, sperziebonen (!), worteltjes en aardappelen. Niet DE Peet-kost, ik weet het, maar het was best lekker, voor een Spaanse keuken uit Portugal. En toen was het zover; de spanning nam toe, we gingen naar het stadion. Nu had ik dit uiterst merkwaardige stadion op televisie gezien en van sfeer leek me geen enkele sprake maar dat was een grove misvatting. Al vanuit de bus was het duidelijk: wat is DIT geweldig. Overal waar je keek was het Oranje, echt óveral. Het stadion was imposant, in de rotsen verwerkt, schitterend gewoon. Die enorme zee aan Oranje-mensen ervóór maakten het een waar schouwspel. Zelfs “Vader Rob” (die we “vader” noemen omdat hij dit woord echt altijd bezigt, zo van: “Wát gaan we doen vader? We gaan nog niet naar huis hè?”, of anders: “Zo jongens, vader gaat naar huis. Vader is klaar”) was uitzinnig en nam echt belachelijk veel foto’s voor iemand die nooit foto’s neemt. Bij mij ontstond een soort trots. De Oranje supporters worden toch al enorm geroemd om hun mentaliteit tijdens Euro 2004 maar er is niks teveel gezegd: wat een sfeer! Dit mág niet fout gaan vanavond, dacht ik hardop. In een mum van tijd, na het aanhoren van de gebruikelijke “jongens, jongens, éven een paar huis-hou-de-lij-ke mededelingen (vreselijk woord altijd)” van de Coca Cola dude, stonden we in het stadion. “Je wordt grondig gefouilleerd” was van te voren aangekondigd maar de vriendelijke snor die mij had moeten fouilleren zag dat het goed zat met mij. Dat zag hij schijnbaar aan iedereen want niemand werd gefouilleerd behalve de dames, hetgeen Michelle een bus deodorant kostte. Michelle en Elwin waren nog nooit bij een voets-bal wedstrijd (zo uitspreken) geweest en wisten niet wat ze zagen. Ik –als doorgewinterde fan- eigenlijk ook niet. Wát

een sfeer, wát een stadion. De grasmat lag er bij zoals mijn vroegere Subbuteo-voetbalspel; strak als een biljartlaken. We zaten bovenop het veld, precies goed. Vader en ik keken elkaar aan; wat WAS dit gaaf! Nu die klote Duitsers nog; die mogen niet winnen! Nederland begon gelukkig gelijk goed; op de Tjechië manier, aanvallend en mét Robben en van Nistelrooij, de nieuwe nationale volkshelden. Na de 1-0 voor Nederland stortte mijn wereld in: Duitsland stond 1-0 voor en daarmee was de uitslag van Nederland – Letland overbodig geworden. De sfeer op de tribune stortte eveneens enigszins in. Tot, opeens, bovenin de tribune er een enorm gejuich opging en later de hele tribune stond te springen. Michael Reiziger stond klaar om een ingooi te nemen dus keek verbaasd; zo bijzonder is zijn ingooi toch niet? Nee, inderdaad. Tjechië had gelijk gemaakt en het hele stadion ontploftte. Dit soort sfeer had ik nog niet vaker meegemaakt. Nederland kwam op 3-0 en toen, 10 minuten voor tijd scoorde Tjechië ook nog 2-1. Het kon niet meer fout. Vader en ik vielen elkaar in de armen en ook de aso’s voor ons deelden in de feestvreugde. Het was “geschafft!”, “Schade Deutschland, ALLES ist vorbei!!!” galmde echt oorverdovend door het stadion en ik gunde het vooral Dick Advocaat op de één of andere manier. Dit Nederlands Elftal hoeft voor niemand onder te doen. Kom maar op met dat Knäckebröd zaterdag tegen Zweden! Na afloop stuurde ik het smsje: “Wat een sfeer! Dit is echt de mooiste dag van de afgelopen twee jaar!”, hiermee niet doelend op één specifiek gebeuren van twee jaar geleden maar doelend op het feit dat ik me in ieder geval de laatste twee jaar niet meer zo heb gevoeld. Dit moet zoiets zijn als de geboorte van je eerste kind als je geen bloedhekel aan kinderen hebt. De terugreis verliep voorspoedig, iedereen had zich in het stadion zodanig uitgeleefd dat het vrij stil was in de bus maar iedereen was voldaan. De terugvlucht viel mee; we waren gewaarschuwd voor “The day after tomorrow”-achtig noodweer maar het viel mee. (PS: Lijkt me lastig om in Engeland naar die film te gaan; “Can I have two tickets for the day after tomorrow?”). De stewardess op de terugweg was redelijk de pineut want haar college had gezegd: “Dames en heren, als u met dezelfde aandacht naar de veiligheidsinstrukties wilt kijken als zojuist naar de wedstrijd” en dat was niet tegen dovemans-oren gezegd. Toen ze het dichtklikken van de gordel moest voordoen riep ik: “Jáááááá, hij zit erin!” en het hele vliegtuig deed onmiddellijk mee. Een enorm gejuich bij het aantrekken van het reddingsvest en iedereen blies op zijn fluitje toen ze bij dat onderdeel was aangekomen. Ik zei: “Dit moet wel de ergste keer zijn dat je dit moest doen” en het is normaliter al geen pretje om als stewardess tegen ongeïnteresseerde zakenlui aan te praten. Na drie kwartier wachten in het vliegtuig omdat Schiphol Oost “nog niet open was”(!) waren we om 05.00 uur thuis. Wát een heerlijke dag. Ik moest het even kwijt. Zaterdag speelt Nederland tegen Zweden. Gezien de spanning en mijn inmiddels hooggespannen verwachtingen verwacht ik rond 21.15 uur aan de ‘dotter’-machine te liggen maar wie dan (niet meer) leeft, wie dan zorgt. Had ik al gezegd dat het een héérlijke dag was? En Coca Cola is dus de allerlekkerste cola OOIT.