De tijd vliegt. Ikzelf ook. Aanstaande zondag weer om precies te zijn. Het is namelijk alweer tijd funny viagra stories voor de zoveelste editie van de Winter Music Conference in Miami. De belangrijkste muziekbeurs ter wereld, althans voor de jongeren in de branche. En daar reken ik mezelf nog altijd toe, ondanks dat ik gisteren in “Je echte leeftijd” toch voorbeelden zag waarbij ik tot de pijnlijke conclusie kwam dat ik minstens tegen de zestig moet lopen. In voorgaande jaren heb ik natuurlijk al uitgebreid verteld over al die WMC-bezoekjes en als je die even terugleest kom cialisonline-onlinebestrx.com je tot de conclusie: de WMC is plezierig toeven. Mede omdat iedereen uit de dance-wereld er is; je kan het écht de laatste jaren zo gek niet bedenken of die persoon is er. Eén keer gedraaid in Beachclub “de Biets”? Dan moét je naar Miami! Eén 12-inch gemaakt die een keer door Billy the Klit is gedraaid op een afterparty voor 20 mensen? Dan moét je in Miami zijn. Je weet nooit waar het goed voor is, dat is het motto. Meestal is het alleen maar goed voor de credit-card companies, maar dit terzijde. Ja, echt alles gaat met een credit-card. Zonder plastic kaartje ben je letterlijk nergens in Amerika. Geen hotel, restaurant of autootje gaat voor je open. Dat gaat echt heel tadalafil citrate ver daar. Klein minpuntje van Amerika. En er zijn er meerdere, maar daarover zo meteen meer.De eerste jaren dat ik naar de Winter Music Conference ging was er nog geen ‘hype’. Het allereerste jaar was zelfs een aanfluiting. Een beurs die bestond uit 12 stands van onbeduidende maatschappijen, meer was het niet. Daar stonden wij dan tussen met Combined Forces (onze toenmalige kumpanie) en de jongens van Midtown, die wij hadden bezwóren dat het van LEVENSbelang was om op die WMC aanwezig te zijn! Dat levensbelang bleek niet te vinden maar de pina-coladas aan de rand van het zwembad des te meer. Een paar jaar later was het al wat beter: de irritant overheersende hiphopherrie werd al langzaam vervangen door housemuziek en dat was al beter. Ondanks dat het een leuke Conference was bleef het hoogtepunt toch het verhaal dat ik hoorde over de heenreis waarbij een gerenommeerde platenbaas, hip gekleed in een volledig wit pak, tijdens het betreden van het vliegtuig nog snel even een wind wilde laten. Je weet: in een vliegtuig ruik je een wind toch niet en al ZOU dat zo zijn, wie heeft ‘m gelaten? Dat weet je niet als er zo’n stoet mensen voorbij loopt, hooguit als je precies op neushoogte naast de dader in je krantje zit te lezen. Afijn, de platenbaas in het hagelwitte pak liet inderdaad een wind. Dat bleek geen goede zet. De wind was geen droge wind, sterker nog: het branderige gevoel in de maag bleek niet met een simpel scheetje opgelost te worden, het bleek een buikgriepje van enige importantie. Ik hoef het beeld van deze man in het hagelwitte pak verder niet te schetsen mag ik aannemen? Het beeld van de oude man in de Business Class waarnaast deze persoon moest gaan zitten met een -zo goed en kwaad als het kon- schoongemaakte broek spreekt ook voor zich. Voor zover ik me kan herinneren werd het euvel voornamelijk opgelost door het gebruik van héél veel aftershave. Smerig verhaal maar wel hilarisch natuurlijk. Excuses voor het bedenkelijke niveau. Zoals gezegd: de laatste jaren is het een gekkenhuis. Het is een Nederlandse invasie, mede dankzij het grote succes van de Nederlandse muziekindustrie natuurlijk. Na de trance (dankzij Tiësto, Armin en Ferry) en de progressive (dankzij Sander Kleinenberg) is nu de nieuwe Nederdance bloeiend dankzij mensen als Fedde le Grand en Erick E. Daarnaast doet Roog ook al wat jaren goede zaken in Amerika. Een wandeling op Collins Avenue is een aanéénsluiting van handen geven. Op ieder terrasje zit wel een bij ons bekende DJ, producer, platenbaas of boekingsagent. En dat is dus leuk. Dit jaar verheugen Mark van Dale, wederom mijn reisgenoot, en ik ons bijzonder op het (als het goed is) door ons bestelde hotel. In voorgaande jaren hebben jullie kunnen lezen dat wij om kosten te sparen vaak voor een “Cockroach”-achtig hotel kozen. Zo’n hotel met een koelkast uit een “I love Lucy”-aflevering uit de Jaren 50. De muren waren vrijwel elk jaar flinterdun en de generic sildenafil nachtrust daarom ook. Dit jaar hebben we het héél anders gedaan. Vroeg boeken! Dat is alles! Een aanbod dat we niet konden refusen werd ons aangeboden en dus slapen we dit keer in een luxe hotel: het Loews. Nadeel daarvan is: 100 tv-kanalen in plaats van dat ene sneeuw-kanaal van vorig jaar, hetgeen betekent dat ik Mark regelmatig bij de tv zal moeten wegtrekken. Ervaring leert dat het waarschijnlijk betekent dat ik in mijn eentje langs Collins Avenue moet lopen, waarbij het altijd opvalt dat als je daar in je eentje loopt opeens geen één bekende op die terrasjes zit. Heel dubieus altijd.Nou ja, hoe het ook zij: we gaan weer naar Amerika en ik zou nog even terugkomen op de nadelen van dat land: a) 3 uur van te voren inchecken, b) een uur voor de Amerikaanse douane wachten omdat ze álles willen weten; waar je gaat logeren, waarom je gaat logeren, met wie, hoe lang, op wie, echt alles! Verder krijg je een vragenlijstje waarbij men vragen stelt als: bent u voormalig oorlogsmisdadiger? en: Heeft u wel eens vastgezeten voor terroristische activiteiten? Belachelijke vragen natuurlijk maar neem ze nou maar serieus! Een bekende die dacht dat het wel grappig was om ‘voor de gein’ ergens “yes” in te vullen kon na 8 uur ondervragen met Martinair weer linea recta terug naar Schiphol met het verzoek om zijn hele leven (!) niet meer terug te komen naar de geweldige US of A. Vroeger was nog een nadeel: dat spastische gedoe over dat ‘niet-roken’ maar dát spastische gedoe hebben we hier in Nederland inmiddels volledig overgenomen. Bij het ridicule af. Ik kan nog wel begrip opbrengen voor het niet-roken in restaurants. Het is ook ronduit smerig als iemand naast je gaat roken terwijl je zelf niet rookt. Maar binnen een jaar mogen we in de clubs ook nergens meer roken! Dat wordt dus thuisblijven, ik zie geen andere mogelijkheid voor de notoire roker. In andere landen heeft dat al tot enorme omzetdalingen http://genericcialis-cheaprxstore.com/ gezorgd (zeker in de eerste periode na de invoering), behalve in Italië, waar men voldoende buiten kan gaan roken, sterker nog: waar de clubs meestal überhaupt uit buitenlucht bestaan. Kijk, dan is het wel te doen. Maar ik zie mezelf in de Escape nog niet elke drie minuten naar buiten lopen om wéér langs de rij en de portiers te moeten. Geen denken aan. Dan maar lekker thuisblijven. Maar goed, we gaan het wel meemaken, daar kunnen we in dit betutteLand niet meer omheen en dankzij de Christenen nog een beetje sneller dan gepland zelfs. De enig juiste oplossing lijkt mij dat de clubs ofwel rookvrije ruimtes moet aanleggen of dat de clubs voor de ingang moeten aangeven of de club rookvrij is. Dan kan zowel de klant als het personeel (want daar gaat alle heisa om) zelf kiezen en kijken wij wel welke club beter loopt, ok? Over beter lopen gesproken: dat denken wij ook altijd in Miami. Een taxi nemen terwijl je alleen maar aan de andere kant van Ocean Drive moet zijn lijkt altijd zó overdreven maar ik kan jullie melden: dat is http://cialisonline-onlinebestrx.com/ het niet. Een kilometertje of zes, zeven is het zeker! Of het lijkt altijd zo, dat kan natuurlijk ook. Je schiet ook niet lekker op als je elke vijf meter een handje moet schudden met weer zo’n Nederlandse bekende natuurlijk. Wat dat betreft zou het fijn zal als we voorlopig even geen platen meer uitbrengen in Nederland.